De kust van Uruguay

ZOMER IN URUGUAY 2/1 – 25/1/2016

Nadat we de eerste keer inkopen gedaan hebben nemen we afscheid van de andere passagiers en zetten koers richting Brazilië. De zee ligt rechts van ons, de stranden zijn uitgestrekt. Het is hoogseizoen en soms wanen we ons aan de Côte d’Azur, veel volk, hoogbouw en mooie ramblas (promenades) langs de stranden. De prijzen in het warenhuis zijn ongeveer dezelfde als in België. Na 5 weken luxeleven aan boord van de San Paolo moeten we het heft weer in handen nemen: voorraad inslaan, koelkasten organiseren, diesel tanken, een gasfles met ontspanner kopen, simkaarten kopen, Gsm’s laden, route bepalen, het is weer wennen.
Onze eerste stopplaats is een camping, die we niet zonder moeite vinden, in de badplaats Atlantida. Er is veel volk en de sanitaire installaties zijn niet van de hoogste kwaliteit, het gebruikte toiletpapier wordt hier in een emmer gekieperd, iets wat we toch niet gewoon zijn. De Uruguayanen zijn vriendelijk en behulpzaam, per uitzondering spreekt er iemand Engels. Eenvoudige vragen en antwoorden in het Spaans gaan makkelijk, maar als ze ganse verhalen vertellen wordt het lastig. Omdat we niet dicht bij zee staan zorgt het, overigens goed onderhouden, zwembad voor verkoeling. De tweede morgen worden we geconfronteerd met de realiteit: ons nieuw petroleumvuur, waar Michel zo gelukkig mee was, wordt ’s nachts gestolen. De politie wordt erbij gehaald, onze aangifte wordt genoteerd. Er zijn twee bewakers, maar het terrein is groot en de omheining is overal stuk. De manager van de camping wijst ons op het reglement: hij is niet verantwoordelijk voor diefstal en “me desculpo” krijgt hij niet over zijn lippen. De commissaris van politie is wel zeer hoffelijk. Hij spreekt Engels, geeft ons zijn e-mailadres en laat een foto nemen van de lege doos van onze stoof. We verlaten gefrustreerd de camping en kamperen nog een nacht op een parking langs de zee. Het weer is wisselvallig: de helft van de dag volop zon, dan plots veel wind en wolken, af en toe een buitje. In de winkels, op het strand of in de bus hebben de mensen een kop matéthee in hun hand waaruit ze regelmatig zuigen door een zilveren pijpje. Daarbij hoort ook een thermos want de kop wordt regelmatig aangevuld met warm water. In koopcentra en kiosken is er altijd warm water te verkrijgen. Op het strand lopen de dames meestal met hun billen bloot, tangabroekje opgetrokken tussen de billen. De mannen daarentegen lopen allemaal met shorts tot op hun knieën. Het oceaanwater is helemaal niet koud, er zijn hoge golven en surfers zijn overal aanwezig. We blijven bij ons principe om niet later dan om 17 uur een stek voor de nacht te zoeken en we steunen de Belgische economie door ’s avonds grote flessen van 1 liter Stella bier te drinken, dat we lekkerder vinden dan het lokale Patricia bier. Er zijn ook wijngaarden en dus wil Roos wijn gaan proeven. We maken een afspraak in Vinedo de los Vientos, wandelen door de wijngaarden, proeven vier lekkere wijnen met hapjes erbij en overnachten in de weide achter het huis. Daarna verblijven we vijf dagen in Paraiso Suizo, een camping die bij overlanders zeer gekend is omdat je er je camper voor lange tijd kan achterlaten mits betaling van 50 €/maand (je kan de auto 1 jaar achterlaten in UY). Er is een wasmachine, het strand is mooi en vlakbij. Met het goed georganiseerd publiek transport, airconditioning en wifi in de bus, bezoeken we Montevideo. Op het eerste zicht een propere stad maar hoe meer we wandelen des te meer vervallen huizen we opmerken en overal, maar dan ook overal graffiti. De ciudad vieja stelt teleur, zeer commercieel en weinig moois te zien. We trekken verder langs de kust en bezoeken alle attracties die in onze reisgids staan. De meest opvallende zijn Punta del Este en Cabo Polonio. Punta del Este is zeer mondain en we stellen ons tevreden met een bezoek aan twee kunstwerken: los Dedos (vingers) en El Rapto de Europa, een standbeeld van Oscar Alvarino). Cabo Polonio is meer onze smaak. Om de authenticiteit van de kaap te bewaren is er geen aansluiting op het wegennet. Bezoeken kan enkel via shuttles, oude zeer vervuilende legervrachtwagens, die om het uur rijden. Het dorp is in echte hippiestijl wat zorgt voor een zeer relaxte sfeer. Het strand is geweldig groot. De grootste attractie zijn de zeeleeuwen die de rotspunten van de kaap inpalmen. Wat ons tegenvalt zijn de lijken van zeeleeuwen die op het strand blijven liggen en een onaangename geur verspreiden, men doet dit om het ecologisch proces niet verstoren en ook omdat de lijken, als men ze verplaatst, ontploffen. Het is onze bedoeling om vier weken aan zee te blijven vooraleer we het binnenland van Uruguay gaan verkennen. Er is een mooie camping in het Park Santa Teresa, hij wordt door militairen gerund en kamperen in de duinen en bossen is toegestaan. Uruguayanen kamperen vrij primitief, ze koken alles op open vuur en moeten dus constant op zoek naar droog hout. Midden in het bos of in de duinen zien we ’s avonds grote vuren, ze eten hun avondeten pas om elf uur. Ons ritme is nog niet aangepast, als we ’s morgens om 6 uur, wakker gemaakt worden door de kleurrijke parkieten en gaan zwemmen is er tot 8h30 geen kat te bespeuren. In het zeer uitgestrekt domein ligt een oud fort uit de tijd van de Spaanse bezetting en er ligt ook een mooie botanische tuin. Wifi is in Uruguay wijdverspreid, echter niet in het park. We zitten nu op 40 km van Braziliaans grens en overwegen om toch eventjes de grens over te aan. Tot onze grote verbazing zijn de prijzen om te overnachten bij de Braziliaans grens 3x hoger dan in de vorige camping. We passen onze plannen aan en gaan terug naar Santa Teresa.

Summer in Uruguay

In Montevideo we go shopping and say goodbye to our fellow passengers. We drive to the East towards Brasil along the coast. The beaches are beautiful and vast. It is high season and in some places we feel like we are at the Côte d’Azur: skyscrapers, lots of people and broad ramblas along the beaches. Life is as expensive as in Belgium in Uruguay. Our first stay on a campsite in Atlantida ends dramatically: our petrol stove is stolen in the night. The guardian calls the police and a complaint is filed. The manager declines all responsibility.
From Paraiso Suizo, a campsite well known to travellers because you can leave your camper there for € 50/month for as long as one year, we take the very confortable public transport to Montevideo. Apart from the beautiful ramblas the city has not much to offer: there is graffiti everywhere and houses and buildings in the ciudad vieja are not well kept.
People are walking everywhere with a cup of maté tea in their hand from which they drink with a silver pipe and a thermos under the arm, as the cup needs frequent refills. Warm water is offered at all shops and kiosks. Most ladies on the beach have bare buttocks wearing tanga bikinis. The ocean water is surprisingly warm. There are high waves and a lot of surfers.
The most interesting places to visit are Punta del Este, a very modern tourist town and Cabo Polonio, a nature reserve where a huge colony of sea lions live.
We enjoy the most camping in the large Parque Santa Teresa, run by het military, with tents set up all around under the trees. People are allowed to make open fires and there are four awesome beaches.

The big Atlantic crossing

The big Atlantic crossing 28/11/2015-2/01/2016

 

After patiently waiting and much work in the tsjolbak (our car’s name), we finally leave on 28 November in Antwerp on board of the Grande San Paolo. Our cabin with sea view, a small fridge, good shower in a little bathroom is comfortable. Our first stop is Le Havre where 600 cars and two French crew members for the Argentina-Bolivia race (formerly Paris-Dakar) are boarded. The other passengers are three couples, one from England, one from Poland and a Dutch. A single French man, who has lived several years in South-America, is also traveling with us. He gives  Spanish lessons for beginners during five afternoons. The meals are good but lack fantasy, being on a cargo ship we cannot expect more. We try to stay fit by working out in the gym and as we are only allowed half a liter of wine per day per person, we feel super. After passing the Gulf of Biscaye the sea becomes much quieter and the temperatures go up. We sniff a bit of African air in Dakar and then we cross the Atlantic ocean in 5 days. On 14 December we treat our co-passengers with three bottles of prosecco which we can buy from the cook. He surprises Roos with a nice birthday cake.  In Vitoria, Brazil, we do our first steps on South-American soil. There we drink our first cool, tasty beer: 19 half liters with 8 people, it goes down easily. An evening out in Botafogo, Rio de Janeiro, with the three French is a special event. We eat in a Churrascaria, the waiters are walking around with all kinds of meat on a sword from which they cut pieces on our plate. Time goes fast when you have a good time and we come back on board one and a half hour too late. The officer is not amused. If that happens again they will leave without us, he says. After three weeks there is a lot of delay in the schedule, mainly because we have to wait very long each time before the pilot comes on board to lead the ship into the harbour. One evening the captain informs us that we will only arrive in Montevideo on 2 January, one week later than planned!

The following stops are the ports of Santos in Brazil and Campana in Argentina, where the French leave us and all the Dakar rally cars are unloaded. There is a lot of men with different coloured uniforms on the quay. All cabines are being searched with drug dogs and the Dakar trucks are X-rayed. We stay three days in the port of Zarate. A christmas tree is set up in the dining room by the young Italian officers and the cook offers us a five course meal on Christmas eve. On Christmas day we join the party on deck of the Filipine members of the crew, who were exceptionally  invited at the Chrismas dinner. For Michel’s birthday we eat our for the first time Argentinian meat in a restaurant made out of recycled material on the Rio Parana de las Palmas, a side river of the Rio de la Plata. On 28 December we continue our journey in this vast estuary, pass Buenos Aires and Montevideo and anchor around midnight. On new years eve there is again a party with the filipino’s on deck and at midnight we have a drink with the whole crew in the dining room. The pilot to lead us into the harbour is expected to come on 2 January at 7:00h. He is gets there at 5:00 and at 10:00 we are in Montevideo. The border and customs formalities are easily fulfilled. Our South-American adventure starts!

De grote oversteek

De grote oversteek 28/11/2015-2/01/2016

Na lang wachten en veel werken aan de Tsjolbak, is het eindelijk zo ver, op 28 november gaan we in Antwerpen aan boord van de Grande San Paolo. Onze cabine met uitzicht op zee en een kleine koelkast is een meevaller, ruim genoeg met een goeie douche in een afzonderlijke badkamer. In Le Havre worden 600 wagens en twee Franse begeleiders ingeladen voor de rally Argentinië-Bolivia (het vroegere Paris-Dakar). De andere passagiers zijn 3 koppels uit één uit Engeland, één uit Polen en één uit Nederland en één Franse man, die alleen reist en reeds veel jaren van zijn leven in Zuid-Amerika verbleef. Gedurende vijf namiddagen geeft hij Spaanse les voor beginnelingen. De maaltijden zijn verzorgd maar zonder fantasie, we reizen tenslotte met een cargoschip. Onze conditie onderhouden we in de fitnessruimte en door het feit dat de wijnconsumptie gelimiteerd is tot een halve liter per dag en per man voelen we ons super. Samen met de Fransen nuttigen we wel af en toe een ricarken maar het blijft binnen de perken. Vanaf de Golf van Biskaje is de zee rustiger en wordt het warmer. Via Dakar, waar we nog eens het Afrika-gevoel opsnuiven, steken we in 5 dagen de Atlantische oceaan over. Op 14 december trakteren we onze medepassagiers met drie flessen prosecco, die we kunnen kopen van de kok, om Roos’ verjaardag te vieren. De kok verrast Roos met een mooie verjaardagstaart. In Vitoria in Brazilië doen we onze eerste stappen op Zuid-Amerikaanse bodem en proeven het smakelijke, frisse bier: 19 halve liters met 8 personen, het loopt goed binnen. Het avondje uit in Botafogo, met de drie Fransen, in het centrum van Rio de Janeiro is minder sober. De maaltijd in een Churrascaria is een belevenis. De kelners lopen rond met grote stukken vlees op een sabel waarvan ze stukken snijden op ons bord. We amuseren ons goed en komen te laat terug aan boord. De officier berispt ons: als we dat nog eens doen varen ze zonder ons weg, beweert hij. Nadien lopen we heel wat vertraging op, vooral omdat de loodsen lang op zich laten wachten vooraleer ons de haven binnen te brengen. Overal is er air conditioning in de boot en Michel heeft veel last van ontstoken sinussen. Op een avond vertelt de kapitein ons dat we pas op 2 januari in Montevideo zullen aankomen, een week later dan voorzien!
De volgende havens zijn die van Santos in Brazilië en Campana in Argentinië, waar de Fransen ons verlaten en alle auto’s van de Dakar rally worden uitgeladen. Er zijn massa’s geüniformeerde mannen op de kade, de camions van de rally worden doorgelicht met X-stralen en alle cabines worden doorzocht met drughonden. Later in de haven van Zarate, Argentinië blijven we drie dagen want de dagen voor en na kerstmis wordt er niet gewerkt in de haven. De Italiaanse leerling-officieren zorgen voor een leuk versierde kerstboom en op kerstdag is er een gezamenlijke maaltijd, deze keer mag ook de Filipijnse bemanning mee aanschuiven. Dezelfde avond is er een verbroederingsfeestje tussen de passagiers en de Filipino’s. In Zarate krijgen we toelating om van boord te gaan. Op Michels verjaardag eten we een mals stuk Argentijns vlees in een restaurant, dat voor een groot stuk gebouwd is met gerecycleerd materiaal, aan de oever van de rivier Parana de las Palmas, een zijrivier van de Rio de la Plata. Op 28 december beginnen we aan onze laatste etappe in het enorme estuarium, we varen voorbij Buenos Aires en Montevideo en gaan tegen middernacht voor anker. Op oudejaarsavond is het opnieuw feest met de filipino’s en een deel van de bemanning. Om middernacht wordt er getoast met de gehele bemanning. We verwachten de loods om 7h00 ’s morgens op 2 januari 2016. Hij is er reeds om 5h en om 10h staan we op vaste grond in Montevideo. De formaliteiten verlopen vlot: een formulier, een stempel in ons paspoort en een ons Zuid-Amerikaans avontuur begint!