Saying goodbye to Angela and Jorge of Mi Casita is hard after three weeks of living together, we became part of the family. The thermas of Santa Rosa de Cabal look attractive in photographs and we want to see for ourselves. Finding a campsite is difficult but we are able to convince the staff of a hotel to let us stay in their parking lot. They give us electricity and we can use showers and toilet at the pool. Michel feels dizzy the next morning due to low blood pressure and Rose takes a rattling jeep over a bumpy road to the thermas. It is Sunday and the baths are crowded, the temperature of the water is 40° and people are sitting around chatting. The surroundings are beautiful, there is a waterfall and nice hiking trails.
We hit the road again after two nights towards Medellín and the traffic is getting slower and slower, there are a huge number of roadworks, each time there is alternating traffic and we stand still for several minutes. There are also a lot of potholes in the road, so we move at 30 km/hour. On iOverlander we read good things about Sol Pintada but it turns out to be a dilapidated complex with a large swimming pool. Everything is neglected and we get very little cooperation from the staff. Finally, after much insistence, a cabana is opened where there is a usable electrical outlet. No water comes out of the showers. Medellín is our next destination, again it is a succession of roadworks with long waits. In the late afternoon we reach the hotel where we booked two nights. The camper can be parked in front of the entrance. In the evening we look for some place to eat nearby and end up in a club where dance classes are held. We watch the lesson while enjoying a good snack, at the end there is a dance demonstration by the teacher and her partner, very graceful.
A good above-ground subway system allows us to visit Medellin comfortably. Especially Plaza Botero with the many large bronze statues is very worthwhile. Rose takes a trip on the cable car to the highest point of the city, not exactly the prettiest view on all the corrugated iron roofs with all kinds of garbage on top to prevent the roofs from blowing away. The cable cars to the higher residential areas were built to open them up, to make the way to and from the center easier for the poor population. The subway runs along a highly polluted river, an open sewer, and yet the banks are inhabited. The contrast with the rich part of the city could not be greater. A visit to the jardin botanico makes us relive our trip through the Amazonas: all the plants and flowers we have seen since January in Ecuador and Colombia are present there. There is a rock in the pond where two iguanas rest motionless. In the evening we take a cab to El Poblado, the nightlife district with many stylish restaurants. We eat well there, but the next day Michel gets intestinal problems. The route from Medellin to the Caribbean coast is again a war of attrition: works, wait times, accidents and protest demonstrations make it very difficult. It is dark when we finally find safe parking at a gas station in Barbeira. The next day there is again much traffic misery but we finally reach the Caribbean coast in Necocli. Mar y Luna is a beautiful campsite in the mangrove but our tsjolbak cannot drive in. We stay outside the fence but enjoy swimming in the sea, which to our surprise is not blue but green, due to the proximity of the mangrove. There is no potable water and no electricity, so after two days we leave the place to drive to Barra de Chema, again on the beach, where we can take water and electricity. WC and shower are very primitive and poorly maintained. We received useful tips about Tolu from people we happened to meet in Imbagué. Their uncle gives us an address where we can stay for two days in Amalia’s garden 20m from the azure sea, a paradise. We book a boat trip to Islas San Bernardo and from camping del Mar it is a short distance to the Muelle where the boats leave. We sail past islands that look highly attractive but no stops are made. Islas Mucur is the tourist destination, where it is possible to eat and drink, which seems to be the main purpose of this trip for the Colombians. We do a short snorkeling trip there, eat a midday meal and afterwards pay for the chair and table where we wait for the next move, Islas Santa Cruz where 1,000 people live in 1,200 square miles. We had expected a little more adventurous excursion.
The next day we drive to the Baru Peninsula without much traffic congestion. Camping Cayuco offers us a place on a part of the property where leaves and other trash are stacked. It is not directly by the sea, their price tag is high. They do have a good restaurant and good wifi. Together with a Colombian family, we book a tour to Islas del Rosario. The trip goes across Pueblo Baru in a mangrove to the azure PN Rosario with beautiful hotels on islets just above sea level. Nesting in a tree is a colony of frigate birds, the males with inflated red bellows to attract females. His time the snorkeling is better organized and very rewarding, after lunch we laze around on a beautiful beach. We have a very good feeling about the trip. Overall, however, we are somewhat disappointed with what the Caribbean coast offers and we drive further north, our first stop being just before the tourist city of Santa Marta on a campsite surrounded by tall skyscrapers, a somewhat oppressive feeling. In all our naivete, we visit the historic center in the afternoon and miss the specific atmosphere of the city during the evening and night hours. We are really blown away from the campsite and try our luck 45 km north at a campsite with all the amenities, only the sea is so wild that we cannot swim. The view from our camper is beautiful: palm trees and blue sea with wild waves. After four days we still want to do some snorkeling and return on our steps to the town of Taganga, where there are many diving centers. The campsite is by the sea but again there is no water, we flush the toilet with a bucket from a barrel filled with seawater. The wind here is already blowing relentlessly and we cannot install ourselves properly. At the campsite there is a police school on diving training and when they hear that we are also divers, we can join them the next day. However we opt for a snorkeling trip in the NP of Tayrona. With a diving team we go out to an island and snorkel while they dive. The places are beautiful each time and it makes us want to do another bottle dive. The poor services at the campsite and the fierce wind entice us to look for a place out of the wind with a swimming pool. After a long search in iOverlander, we find La Rayuela, 40 km in the direction of Cartagena. It turns out that the owner is a staff member of the Motorhome Association of Colombia. He has experience traveling with a camper and he does everything he can to ensure a comfortable stay for us. We camp in his cafe, covered and out of the wind, a bizarre feeling but it may be the only option in this region. During the day we go to a nearby beach separated from the airport by two roadways and enjoy the sea, sun and a grilled fish to the sound of planes taking off and landing. The next day we laze on a bigger and whiter beach under a blue awning until the wind picks up again.
There is a decorative painter at work in the cafe and Michel asks him to paint the side of our tsjolbak with an underwater scene. He does an excellent job. On Sunday, we get to join the weekly barbecue with the extended family of César, the owner.
If all goes as planned, we should deliver the camper to the port of Cartagena on April 10 for shipment to Mexico.
Het afscheid van Angela en Jorge van Mi Casita valt zwaar na drie weken samen geleefd te hebben, we werden een deel van de familie. De thermas van Santa Rosa de Cabal zien er op foto aantrekkelijk en wij zoeken ze op. Een kampeerplaats vinden gaat moeilijk maar we kunnen het personeel van een hotel overtuigen om ons op hun parking te laten staan. Ze geven ons elektriciteit en we kunnen douches en wc gebruiken aan het zwembad. Michel voelt zich de volgende morgen duizelig door een te lage bloeddruk en Roos gaat met een rammelende jeep over een hobbelige weg naar de thermas. Het is zondag en de baden zitten overvol, de temperatuur van het water is 40° en de mensen zitten gezellig te keuvelen. De omgeving is prachtig, er is een waterval en mooie wandelpaden.
We gaan na twee nachten weer op pad richting Medellín en het verkeer gaat steeds trager, er zijn enorm veel wegenweren, telkens is er afwisselend verkeer en staan we minutenlang stil. Er zijn ook veel putten in de weg, zodat we slechts 30 km/uur halen. Op iOverlander staat veel goeds over Sol Pintada maar het blijkt een vervallen complex te zijn met een groot zwembad. Alles is er verwaarloosd en we krijgen maar weinig medewerking van het personeel. Uiteindelijk, na veel aandringen, wordt er een cabana geopend waar een bruikbaar stopcontact is. Uit de douches komt geen water. Medellín is onze volgende bestemming, opnieuw is het een opeenvolging van wegenwerken met lange wachttijden. In de late namiddag bereiken we het hotel waar we twee nachten boekten. De camper kan voor de ingang worden geparkeerd. ’s Avonds zoeken we een hapje om te eten in de buurt en we belanden in een club waar danslessen worden gegeven. We bekijken de les en eten een lekkere hap, op het eind krijgen we een demonstratie van de lerares en haar partner, zeer sierlijk.
Via een goed bovengronds metronet kunnen we Medellin comfortabel bezoeken. Vooral Plaza Botero met de vele grote bronzen standbeelden is zeer de moeite waard. Roos doet een tochtje met de kabelbaan naar het hoogste punt van de stad, niet bepaald het fraaiste zicht op alle golfplaten daken met allerlei rommel er bovenop om te beletten dat de daken wegwaaien. De kabelbanen naar de hoger gelegen woonwijken zijn aangelegd om deze te ontsluiten, de weg naar en van het centrum is nu makkelijker voor de arme bevolking. De metro rijdt langs een zeer vervuilde rivier, een open riool, en toch zijn de oevers bewoond. Het contrast met het rijke gedeelte van de stad kan niet groter zijn. Een bezoek aan de jardin botanico doet ons onze tocht door de Amazonas herleven: alle planten en bloemen die we sedert januari in Ecuador en Colombia zagen zijn er aanwezig. Er is een rots in de vijver waar twee leguanen roerloos rusten. ’s Avonds gaan we met een taxi naar El Poblado, de uitgangsbuurt met veel stijlvolle restaurants. We eten er lekker, maar de volgende dag heeft Michel wel zijn bedenkingen want hij krijgt darmklachten. De route van Medellin naar de Caraïbische kust is opnieuw een uitputtingsslag: werken, wachttijden, ongevallen en protestdemonstraties maken het zeer lastig. Het is donker als we eindelijk een veilige parkeerplaats vinden bij een tankstation in Barbeira. De volgende dag is er opnieuw veel verkeersellende maar we bereiken de Caraïbische kust in Necocli. Mar y Luna is een mooie camping in de mangrove maar onze tsjolbak kan niet binnenrijden. We staan buiten de omheining maar genieten van het zwemmen in de zee, die tot onze verbazing niet blauw is maar groen vanwege de nabijheid van de mangrove. Er is geen drinkbaar water en geen stroom, dus na twee dagen verlaten we de plaats om naar Barra de Chema te rijden, opnieuw aan het strand, waar we water kunnen nemen en elektriciteit. WC en douche zijn zeer primitief en slecht onderhouden. We hebben van mensen die we toevallig in Imbagué ontmoetten nuttige tips gekregen over Tolu. Hun oom geeft ons een adres waar we kunnen overnachten voor twee dagen in de tuin van Amalia op 20m van de azuurblauwe zee, een paradijselijk oord. We boeken een boottocht naar Islas San Bernardo en vanuit camping del Mar is het een kleine afstand naar de Muelle waar de boten vertrekken. We varen voorbij eilanden die er hoogst aantrekkelijk uitzien maar er wordt niet gestopt. Islas Mucur is de toeristische bestemming, waar er kan worden gegeten en gedronken, wat de hoofdbedoeling lijkt te zijn van de aanwezige Colombianen. We doen er een korte snorkeltocht, eten een middagmaal en betalen nadien voor het stoeltje en de tafeltje waar we wachten op de volgende verplaatsing, Islas Santa Cruz waar 1000 mensen wonen op 1200 m2. We hadden ons de uitstap wat avontuurlijker voorgesteld.
De volgende dag rijden we zonder veel verkeershinder naar het schiereiland Baru. Camping Cayuco biedt ons een plaats aan op een deel van het domein waar de overtollige balken, bladeren en andere afval ligt en niet direct aan zee, hun prijsplaatje is wel in orde. Er is wel een goed restaurant en goede wifi. Samen met een Colombiaanse familie boeken we een tocht naar Islas del Rosario. De tocht gaat over Pueblo Baru in een mangrove naar de azuurblauwe PN Rosario met prachtige hotels op eilandjes net boven de zeespiegel. In een boom nestelt een kolonie fregatvogels, de mannetjes met opgeblazen rode balg om vrouwtjes te lokken. Het snorkelen is deze keer beter georganiseerd en zeer de moeite waard, na het middageten luieren we wat op een mooi strand. We houden een zeer goed gevoel over aan de uitstap. Algemeen zijn we echter wat ontgoocheld over wat we te zien krijgen aan de Caraibische kust en we rijden verder noordwaarts, onze eerste stop is net voor de toeristische stad Santa Marta op een camping die omringd is door hoge wolkenkrabbers, een wat beklemmend gevoel. In al onze naïviteit bezoeken we het historisch centrum in de namiddag en missen de specifieke sfeer van de stad tijdens de avond en nachturen. We worden werkelijk weggeblazen van de camping en beproeven ons geluk 45 km noordwaarts op een camping met alle voorzieningen, alleen is de zee zo wild dat we niet kunnen zwemmen. Het zicht vanuit onze camper is prachtig: palmbomen en blauwe zee met wilde golven. Na vier dagen willen we toch wat snorkelen en keren we op onze stappen terug naar, het stadje Taganga, waar veel duikcentra zijn. De camping ligt aan zee maar er is alweer geen water, het toilet doorspoelen doen we met een emmer uit een ton gevuld met zeewater. De wind blaast hier alweer meedogenloos en we kunnen ons niet deftig installeren. Op de camping is een politieschool op duikstage en als ze horen dat we ook duikers zijn mogen we ’s anderendaags met hen meeduiken, we overwegen hun voorstel maar doen het uiteindelijk niet. We kiezen voor een snorkeltocht in het NP van Tayrona. Met een duikteam gaan we de zee op en snorkelen terwijl zij duiken. Het zijn telkens mooie plaatsen en het kriebelt om nog eens te duiken met flessen. De gebrekkige installatie op de camping stimuleert ons om een plaats te zoeken waar we uit de wind zitten, met een zwembad. Na lang speuren in iOverlander vinden we La Rayuela op 40 km richting Cartagena. Het blijkt dat we bij een staflid van de camperassociatie van Colombia zijn beland. De eigenaar heeft ervaring met reizen met een camper en hij doet er alles aan ons een comfortabel verblijf te verzekeren. We kamperen in zijn café, overdekt en uit de wind, een bizar gevoel maar het is wellicht de enige mogelijkheid in de buurt. Overdag gaan we naar een nabijgelegen strandje dat van het vliegveld gescheiden is door twee rijvakken en genieten van zee, zon en een gegrilde vis bij het geluid van opstijgende en dalende vliegtuigen. De volgende dag luieren we aan een groter en witter strand onder een blauwe luifel tot de wind weer opsteekt.
Er is een “Publicita” met verfspuiten aan het werk in het café en Michel vraagt hem de zijkant van onze tsjolbak te beschilderen als een aquarium. Hij maakt er iets moois van. Op zondag mogen we mee aanschuiven voor de wekelijkse barbecue met de uitgebreide familie van César, de eigenaar.
Als alles gaat zoals gepland moeten we de camper afleveren in de haven van Cartagena op 10 april voor de verscheping naar Mexico.
tsjolbak 
Recente reacties