Onze verhuis naar de duurdere camping aan een pousada is een verbetering maar de kwaliteit staat niet in verhouding met de prijs. Het ontbijt is inbegrepen maar de hygiënische omstandigheden zijn niet denderend, de schotels zijn niet naar behoren afgedekt tegen de vliegen, mensen komen ontbijten in zwempak en eentje brengt zelfs haar hondje mee. Het sanitaire gedeelte is helemaal verouderd en er wordt niet vaak schoongemaakt maar de zon, het strand en de heldere zee zorgen ervoor dat we toch gelukkig zijn met onze keuze. Onze eerste plonsbeurt doen we voor het ontbijt.
De zoektocht naar de schokdempers is al evenmin een succes, de lokale mecanicien die zo overtuigend overkwam, komt na twee dagen zoeken onverrichter zake terug met slecht nieuws: hij vindt geen geschikte schokdempers. We hopen via een medekampeerder en de 4×4 club in Salvador de Bahia nieuwe stukken te vinden. Het is echter verlof en we moeten wachten tot de volgende maandag. We rekenen op de hulp van de mannen van de 4×4 club. Wachten is de boodschap en we leren de kracht van “WhatsApp” kennen tot Michels telefoon het laat afweten. De nummers van onze kennissen die bezig zijn met de zoektocht naar schokdempers moeten nu weer ingebracht worden in Roos’ telefoon en dat loopt niet altijd even vlot maar uiteindelijk lukt het. Later krijgen we de melding dat ook in Salvador de schokdempers niet te vinden zijn. We bestellen ze in Duitsland en laten ze toekomen op het adres van een kennis in Salvador. Alles verloopt vlot tot de zending Duitsland heeft verlaten, na 4 dagen is er geen verandering meer te bespeuren op track van de zending. Met de kapotte schokbrekers rijden we naar Salvador, geen sinecure want de eerste 45 km zijn verschrikkelijk slechte piste. In de late namiddag bereiken we de zeer goed ingerichte camping in het sportcomplex van Valenca, meer dan 140 km zit er niet in. We genieten ondanks onze miserie van het olympisch zwembad en het bijzonder uitgebreid ontbijt. Na drie dagen gaat onze tocht verder naar het eiland Itaparica bij Salvador. Met de ferry en zonder camper gaan we naar Salvador, daar zoeken we de Policia Federal op in verband met de verlenging van onze verblijfsvergunning en dat draait uit op een koude “neen”, we moeten het land verlaten op 6 februari. De dichtstbijzijnde grenspost ligt op 2700 km en we moeten de Amazone delta over! Zeer ongelukkig keren we terug naar Itaparica en zijn zo geschrokken van de mededeling dat we ons vergissen van ferry, we moeten nog een taxi nemen om onze Tsjolbak terug te vinden.
Omdat er in Salvador geen kampeermogelijkheid is rijden we naar Praia do Forte en kamperen er op de parking van de jeugdherberg. Praia do Forte is zeer toeristisch, we kunnen er snorkelen en fietsen. Er is daar ook een project opgezet om zeeschildpadden van uitsterven te behoeden, op sommige dagen van de week worden er nesten opengemaakt en zie je de schildpadjes, die net uit het ei zijn gekomen, de moeizame tocht over het strand maken om in de golven te verdwijnen, onder luid applaus van de talrijke toeschouwers. Als we de DHL track nazien stellen we vast dat er nog steeds geen verandering is en Roos komt na lang zoeken te weten dat de zending nog 18 dagen onderweg zal zijn. De manager van het hostel wil ons helpen en gaat op zoek naar gepaste schokdempers. Michel haalt opnieuw de schokdempers van onder de tsjolbak, de manager brengt ze naar een mecanicien, die stelt dat ze toch niet helemaal versleten zijn en dat we zonder risico kunnen rijden, als we maar voorzichtig zijn.
En voorzichtig rijden we naar het paradijs “Coqueiro of Buggytown” op het schiereiland nabij Costa Azul. We worden er erg vriendelijk onthaald door Massimo, de eigenaar van de camping. De voorzieningen zijn wat verouderd en het water in de leidingen is zo bruin als in de mangroves. Gelukkig kunnen we water kopen in grote flessen van 20 liter. De inwoners halen water uit een bron, geen makkelijk karwei. Bedroevend eigenlijk dat de Braziliaanse overheid niet al zijn inwoners van goed stromend water kan voorzien. De stranden en de duinen zijn zo mooi dat we echt van een paradijs kunnen spreken. Er zijn geen verharde wegen, enkel 4×4 en buggy’s kunnen hier door het diepe zand rijden. De toeristische attractie hier is een tocht met de buggy door de verblindend witte duinen en over het strand naar Mangue Seco een toeristisch oord op de punt van het schiereiland. Wij rijden iedere morgen over dat zelfde pad tot aan het strand om dan ’s avonds terug te keren naar de camping. Op zondag zijn er andere bezoekers, maar op weekdagen hebben we het kilometers lange strand voor ons alleen. Er zijn veel gemarkeerde schildpadnesten, witte vlaggen zorgen er voor dat de buggy’s niet over de nesten razen. Het strand leent zich uitstekend voor een fietstocht en we maken er geregeld gebruik van. Roos maakt samen met de eigenares en andere dorpbewoonsters een koopdag naar de dichtbijzijnde grote stad mee. Iedereen is keurig uitgedost, voor hen is het een uitgangsdag. Om 5.30 ’s morgens gaan we met een bootje de rivier over, dan 1 uur rijden in een gammele bus. Het aanbod op de markt en in de warenhuizen is overweldigend. De bus is op de terugweg volgeladen met voedingswaren, WC potten, een gasvuur, kasten, ventilators, enorme zakken bloem. Er is nauwelijks nog zitplaats. Aan de ferry staan mannen met grote kruiwagens klaar om alles van de bus naar de boot te brengen en bij aankomst in Coquiero staan opnieuw 4×4 voertuigen wachten om alles ter bestemming te brengen. Een andere manier van inkopen doen dan in de auto springen en naar het warenhuis rijden! Verschillende malen zien we hoe mannen uiterst behendig in de hoge palmbomen klimmen om rijpe kokosnoten los te hakken. Vallende kokosnoten maken ieder jaar slachtoffers. De tijd verstrijkt en de prangende vraag blijft: waar zijn de schokbrekers en zullen we ze ooit in handen krijgen. DHL Duitsland zegt dat een termijn van 20 dagen normaal is voor een dergelijk transport! DHL Brasil beweert dat onze tracking code niet juist is. Ons vertrouwen in de efficiëntie van DHL krijgt een enorme deuk.
Our move to the more expensive campsite at a pousada is an improvement but the quality is not in relation to the price. Breakfast is included but the hygienic rules are not always respected, the dishes are not properly covered against the flies, people come to breakfast in swimsuit and one even brings her dog. The sanitary part is completely outdated and there is not much cleaning, but the sun, the beach and the clear sea make that we are not regretting our choice. We do our first swim in the sea before breakfast.
The search for the shock absorbers is not a success either, the local mechanic who was so convinced he could find new ones comes back after two days of searching with bad news: no suitable shock absorbers have been found. We hope to find new shock absorbers with the help of a fellow camper and the 4×4 club in Salvador de Bahia. However, as it is holiday, we have to wait until the following Monday. Waiting is the message and we get to know the power of “WhatsApp” until Michele’s phone fails. The numbers of our acquaintances searching for shock absorbers must now be reintroduced in Roos’ phone and that does not go smoothly but eventually Michel succeeds. Later we get the message that in Salvador the shock absorbers are not to be found. We order them in Germany and have them delivered to the address of a friend in Salvador. Everything goes well until the shipment has to leave Germany, after 4 days there is no change to be found on the shipmen track. With the broken shock absorbers we drive to Salvador, not easy because the first 45 km are terribly bad dirt road. In the late afternoon we reach the very well-equipped campsite in the sports complex of Valenca, 140 km to the north. We enjoy the olympic pool and the very extensive breakfast, which is also included in the camping fee. After three days our trip continues to the island of Itaparica near Salvador. With the ferry and without a camper we go to Salvador, to the Policia Federal to request an extension of our passports. The answer is a cold “no”, we have to leave the country on 6 February. The nearest border post is 2700 km and we have to cross the Amazon delta! Very unhappy we return to Itaparica and are so startled by the announcement that we are mistaken by Ferry, we still have to take a taxi to find our Tsjolbak back.
Because there is no camping option in Salvador, we drive to Praia do Forte and camp on the parking of the youth hostel. Praia do Forte is very busy, however we can snorkel and cycle there. There is also a project to save sea turtles from extinction, on some days of the week, nests are opened and you see the baby turtles, who just came out of the egg, make the difficult trip over the beach to get into the waves, where they disappear, under loud applause from the numerous spectators. Checking the DHL track we find that there is still no change and Roos finds out after a long call with the German shipper that the shipment will take 18 days to arrive. The manager of the hostel wants to help us and looks for suitable shock absorbers. Michel again takes the shock absorbers from under the Tsjolbak, the manager brings them to a mechanic, who states that they are not completely worn out and that we can drive without risk, as long as we are careful.Carefully indeed we drive to the paradise “Coqueiro or Buggytown” on the peninsula near Costa Azul. We are very friendly welcomed by Massimo, the owner of the campsite who speaks Italian, Portuguese, Spanish, English and French. The facilities are outdated and the water in the pipes is as brown as in the mangroves. Fortunately, we can buy water in large bottles of 20 liters. Regrettably, the Brazilian government cannot provide all its inhabitants with good running water. The beaches and the dunes are so beautiful that we can really speak of a paradise. There are no paved roads, only 4×4 and buggies can drive through the deep sand. The tourist attraction here is a trip with the buggy through the dunes and over the beach to Mangue Seco a tourist resort in the tip of the peninsula. We drive every morning over that same path to the beach and then return to the campsite in the evening. On Sundays there are other visitors, but on weekdays we have the kilometers long beach for us alone. There are many marked turtle nests, white flags ensure that the buggies do not race over the nests. The beach is ideal for a bike ride. One day Roos goes shopping to the nearest large city together with the wife of the owner and other village women. Everyone is neatly dressed, for the women it is a day out. At 5.30 in the morning we take a boat over the river, then drive for 1 hour in a rickety bus. The supply on the market and in the department stores is overwhelming. On the way back, the bus is loaded with food, toilet jars, a gas fire, cabinets, fans, huge bags of flour. There is hardly any place to sit. At the ferry men with large wheelbarrows are ready to take everything from the bus to the boat and on arrival in Coqueiro 4×4 vehicles are waiting to bring everything to their destination. Another way of shopping than jumping in the car and driving to the department store! Several times we see how men climb high in the tall palm trees to cut coconuts. Falling coconuts make victims every yearThe pressing question remains: where are the shock absorbers and will we ever get them. DHL Germany says that a period of 20 days is normal for such a transport! DHL Brasil claims that our tracking code is incorrect. Our trust on the efficiency of DHL is getting less every day.
Rond Caravelas zijn er twee mogelijkheden om te overnachten en we kiezen om buiten de stad op het terrein van een hotel te staan. Het zwembad is super aanlokkelijk. Uiteindelijk maken we er maar een paar keren gebruik van omdat het voortdurend regent. De weersvoorspelling ziet er nog altijd niet goed uit en we vrezen dat onze duikuitstap zal tegenvallen. De dame van het duikstation beweert met grote stelligheid dat alles prima zal verlopen. Om 7 uur op vrijdagmorgen staan we op de Pier Municipal met ons duikgerief en een uur later varen we naar de Abrolhos archipel, een honderdtal kilometer ver in zee. De Abrolhos archipel is de belangrijkste koraalformatie in het zuidwestelijk deel van de Atlantische Oceaan. Vijf eilanden maken er deel van uit. Slechts twee mogen er worden bezocht: Siriba, een broedplaats voor fregatvogels, maskerenten, bruine genten, bonte sternen en het eiland Santa Barbara, grondgebied van de Braziliaans marine, waar ook de vuurtoren staat. Tegen alle verwachtingen en voorspellingen in is de zon aanwezig en we grijpen onze kans om een beetje kleur te krijgen. Er is buiten de uitgebreide bemanning nog één mededuikster, de vierde duiker is er niet omdat het vliegtuig niet kon landen wegens wateroverlast. De kajuit valt reuze mee, we hebben een afzonderlijke badkamer en een comfortabel bed, en omdat er geen muggen zijn, zo ver op zee, kunnen we met de ramen open slapen. Onze duikinstructeurs Lula (inktvis) en Lou zijn jonge dertigers en Lou spreekt Engels, van haar krijgen we de briefing over de regels aan boord, er is namelijk een nat en droog gedeelte op de boot, in het droge gedeelte geen natte duikpakken. Na een uurtje varen komt Lou met de melding dat ze iets vergeten is tijdens de briefing, we moeten ons voldoende insmeren tegen de schade die de “Bahia Sun” kan aanrichten. Later blijkt dat de schade nog meevalt.
De eerste duik is een rampduik, 8 meter diep aan een koraalwand, de aluminium cilinders zijn lichter dan we gewoon zijn, we hebben het moeilijk om onder te blijven en zijn uitgeput na 20 minuten duiken. Als we later aan boord zijn passen we voor de tweede duik onmiddellijk na de eerste. De nachtduik aan de koraalwand doen we wel en alles verloopt technisch perfect omdat onze hoeveelheid lood is aangepast. We zien veel leven onder water waaronder een reuze schildpad, murenen, papegaaivissen en langousten. De volgende dag doet Roos drie duiken, twee wrakduiken en ‘s avonds opnieuw de koraalwand. Michel past voor de eerste duik omdat het wrak op 27 meter ligt en hij nog wat onzeker is over hoe zijn lichaam zal reageren. De tweede duik op een wrak doet hij wel mee en na een wat moeilijke start gaat het prima. Het is een wrak van Duitse origine en er zijn nog intacte bierflesjes te vinden. In de late namiddag bezoeken we de marinebasis en Roos mag als gastvedette de vuurtoren aansteken. De laatste dag doen we nog twee duiken, een op een wrak en een driftduik, tegen de stroming in, goed voor de beenspieren, talloze kleurrijke vissen passeren de revue. De zichtbaarheid is niet denderend, maar toch vallen de duiken mee en de uren op de boot vliegen voorbij, alles is top georganiseerd, het eten is overvloedig en lekker. De kokkin bakt zelfs een verjaardagstaart voor Roos. In de late namiddag van de tweede dag bezoeken we een eiland met broedende maskerenten. Het enige wat tegenvalt is dat de motoren op de meest onmogelijke momenten moeten draaien omdat de energievoorziening via zonnepanelen en windmolen niet werkt en dat zorgt voor veel lawaai en reukhinder.
Op zondagavond zijn we terug aan het hotel met zwembad en na nog een dag rust trekken we verder naar het noorden. De Braziliaanse wegen zijn een kwelling voor weggebruikers, verkeersdrempels (lombadas) zijn er om de haverklap en ze zijn niet altijd aangeduid. In Porto Seguro doen we inkopen en daarna installeren we ons op camping Mutari, aan het strand bij Santa Cruz Cabralia, waar Cabral aan land is gegaan in 1500. We hebben zicht op zee en er is een verkoelende zeebries. Het regent nog af en toe ’s nachts maar dat wordt steeds zeldzamer. Op Michels verjaardag doen we een uitstap naar een koraalplaat, Recife de Flora, om te snorkelen. Om 11h worden we opgehaald, om pas om 13h te vertrekken met de schoener. Ons geduld wordt beloond, het rif biedt veel moois aan koraal en vissen. Een uur lang genieten we volop. ’s Avonds keren we moe maar tevreden terug. Na zeven dagen verblijf aan het strand van Mutari trekken we verder. Itacaré is volgens de gids een bezoek waard, maar het is hoogseizoen en het is er superdruk. Na een uur houden we het voor bekeken en rijden naar het schiereiland Marau. De aardeweg is superslecht, putten en wasbord en daarbij ook nog niet gesignaleerde lombadas. De tsjolbak kreunt en kermt, de waterslang van onze afvaltank breekt af, de schokbrekers houden het niet langer en zullen waarschijnlijk moeten vervangen worden. De stranden van Marau zijn paradijselijk. We mogen parkeren aan een restaurant/surfpunt voor een klein prijsje want de prijzen swingen de pan uit in de eindejaarsperiode. Overdag is het erg druk maar ’s avond wordt het rustig. De Brazilianen zijn levensgenieters, ze drinken en eten de gehele dag en koelen regelmatig af in de zee. Er zijn veel surfers die voor spektakel zorgen. We zijn opnieuw de enige buitenlanders en elke dag zijn er nieuwsgierigen die willen weten waar we vandaan komen en wat we reeds bezocht hebben in Zuid-Amerika. Oudejaarsavond vieren we met onze buren, een broer en zus en zijn dochter. De zus spreekt Engels. Het wordt echt gezellig. Roos houdt het vol tot middernacht, Michel blijft doorvieren tot 6h ’s morgens. Roos wordt wakker om 5h en voegt zich bij de vrolijke bende op het strand, rond een smeulend kampvuur. De zon komt op en dat zorgt voor mooie taferelen, Brazilianen kleden zich namelijk in het wit om nieuwjaar te vieren. Na vijf dagen verlaten we het surfersoord, waar er voortdurend gebrek aan water is en het sanitair beneden alle peil is, en gaan naar een beter uitgeruste en duurdere camping bij een pousada. We hebben het er erg naar onze zin maar er blijft een groot probleem: de kapotte schokbrekers.
WE WENSEN IEDEREEN EEN HEERLIJK EERLIJK JAAR
Around Caravelas there are two possibilities to stay overnight and we choose to stay outside the city on the premises of a hotel. The pool is super attractive. Ultimately, we only use it a few times because it is constantly raining. The weather forecast is not looking good and we fear that our dive trip will be disappointing. The lady of the dive station assures us with great certainty that everything will go well. At 7 o’clock on Friday morning we are at the Pier Municipal with our dive gear and an hour later we sail to the Abrolhos archipelago, hundred kilometers far into the sea. The Abrolhos archipelago is the most important coral formation in the southwestern part of the Atlantic. Five islands are part of it. Only two may be visited: Siriba, a breeding ground for frigate birds, maskents, brown gents, colourful terns and the island of Santa Barbara, territory of the Brazilian navy, where the lighthouse is located. Against all expectations and predictions, the sun is present and we seize our chance to get some colour. There is one more diver and an extended crew on board, the fourth diver did not turn up because his plane could not land due to the rain. The cabin is rather big, we have a separate bathroom and a comfortable bed, and because there are no mosquitoes, so far in the sea, we can sleep with the windows open. Our diving instructors Lula (octopus) and Lou are young thirty-somethings and Lou speaks English, she gives the briefing about the rules on board, there is a wet and dry part on the boat, in the dry part no wet diving suits allowed. After an hour of sailing Lou comes with the message that she forgot something during the briefing, we have to put enough sun protection against the damage that the “Bahia Sun” can do. Later it turns out that the damage is not too bad.
The first dive is a disaster, 8 meters deep on a coral wall, the aluminum cylinders are lighter than we are used to, we have a hard time staying under and are exhausted after 20 minutes of diving. When we are back on board, we pass for a second dive immediately after the first one. The night dive on the coral wall we do later is technically perfect because our amount of lead has been adjusted. We see a lot of life under water, including a giant turtle, moray eels, parrot fish and lobsters. The next day Roos does three dives, two wreck dives and in the evening the coral wall again. Michel does not join for the first dive because the wreck is a depth of 27 meter and he is still a bit uncertain about how his body will react. He does the second dive on a wreck and after a rather difficult start it goes fine. It is a wreck of German origin and intact beer bottles can still be found. In the late afternoon we visit the naval base and Roos may light the lighthouse as a guest star. The last day we do two more dives, one on a wreck and a drift dive, against the current, good for the leg muscles, countless colourful fish pass by. The visibility is not optimal, but still we enjoy the dives and the hours on the boat pass quickly, everything is well organized, the food is plentiful and tasty. The cook even bakes a birthday cake for Roos. In the late afternoon of the second day we visit an island with breeding maskents. The only thing that is disturbing is the noise and smell of the engines which have to run at the most impossible times because the energy supply via solar panels and wind turbines does not work.On Sunday evening we are back at the hotel with the big swimming pool and after one day of rest we continue to the north. The Brazilian roads are a torture for road users, speed bumps (lombadas) are everywhere and they are not always signaled. In Porto Seguro we do some shopping and then drive to camping Mutari, on the beach at Santa Cruz Cabralia, where Cabral landed in 1500. We have a sea view and there is a cool sea breeze. It still rains occasionally at night but that is becoming increasingly rare. On Michael’s birthday we take a trip to a coral plate, Recife de Flora, for snorkeling. At 11h we are picked up, only to leave at 13h with the schooner. Our patience is rewarded, the reef offers a lot of beautiful coral and fishes. We snorkel and enjoy for one hour. In the evening we return tired but satisfied. After seven days of stay on the beach of Mutari we move on. Itacaré is worth a visit, according to the guide, but it is high season and it is super crowded. After an hour we think we have seen enough and drive to the peninsula of Marau. The dirt road is very bad, holes and washboard, and also unsignaled lombadas. The tsjolbak groans, the water hose of our waste water tank breaks, the shock absorbers no longer keep it and will probably have to be replaced. The beaches of Marau are awesome. We are allowed to park at a restaurant / surfing point for a small price, which is fortunate because the high season prices are exuberant. During the day it is very busy with loud music but in the evening it becomes quiet. The Brazilians are lovers of life, they drink and eat the whole day and regularly take a dip in the sea. There are surfers providing some spectacle. We are once again the only foreigners and every day there are curious people who want to know where we come from and what we have already visited in South America. We celebrate new year’s eve with our neighbours, a brother and sister and his daughter. The sister speaks English. It gets really cozy. Roos stays awake until midnight, Michel continues to celebrate until 6 o’clock in the morning. Roos wakes up at 5 am and joins the cheerful gang on the beach, around a smoldering campfire. The sun rises which offers beautiful scenes, Brazilians dress in white to celebrate New Year. After five days we leave the surfers’ haven, where there is a constant lack of water and the sanitary facilities are below all levels, and go to a better equipped and more expensive campsite at a pousada. We are very happy there, but there is still a big problem: the broken shock absorbers.We wish all our readers a wonderful 2018!
tsjolbak 
Recente reacties