While waiting for our tsjolbak to be shipped, we stay a few more days at Finco Jardin de Delicios with French owners, a nice site but the lack of wifi forces us to go back to Cayuco camping at Baru, close to the port where the boat will leave. After three days of waiting, we are finally invited to drive the camper into the port of Cartagena. Only Michel is allowed inside the port, with safety shoes, long pants and a long-sleeved shirt. The fluorescent vest and safety helmet are also standard, and that with outdoor temperatures above 30°C! The first procedure, identification of the car and registration of accessories is completed flawlessly and we can leave the camper at the port. One day before departure comes the narcotics check and this too is completed flawlessly, the agent searches our belongings very thoroughly and the dog and his companion enters twice. After finishing the checks, the tsjolbak must stay in port. Rose has booked an airbnb room but it turns out to be so small and uncomfortable that we immediately leave and book a room at Hotel de Isla Capri on the seafront. Old Cartagena is beautiful and we visit the historic center with a tourist bus and a horse-drawn carriage. The aquarium is impressive, especially the sword ray attracts our attention. On April 15 we fly to Mexico City, where we spend a few days while the ship sails from Cartagena to Veracruz. In the airport we buy a Mexican sim card but its installation goes wrong leaving us very vulnerable, without a cell phone no navigation in the new environment. The bus trip to the city goes smoothly. We are dropped, in the centre of a metropolis. The streets are full of people, there is music and dancing, we are overwhelmed. With a cab we try to go to our hotel but the very friendly driver cannot find the hotel, we are constantly stuck in traffic jams and the meter keeps running diligently. When we express our concern we are told that cabs are expensive in Mexico City and that as an employee there he cannot do anything about it. After a long discussion, he will let us out, the hotel is just around the corner, if we pay 500 MXN with our bank card. Once in the street we realize that we have been cheated because the hotel is not nearby and we now understand that everything has been premeditated. Later we also notice that 4000 MXN (200 €) has been charged with the credit card, a
we also notice that the credit card has been charged 4000 MXN (200 €), a scam trick often used on unsuspecting tourists, we read afterwards on Tripadvisor. We continue with a cyclo-taxi and agree in advance on an amount for the ride to the hotel. Even the diligent cyclist cannot find the hotel and we ride from place to place for more than an hour. Finally, after much urging, the man buys credit for his smartphone and finds his way to the hotel. He asks for quadruple the agreed price but catches a bone. The hotel is very clean and the room spacious with a large bathroom. Rose chose the hotel because there is a common kitchen so we can cut costs but soon the kitchen turns out to be occupied by a large group of Russian tourists. The kitchen is full of food and the sink is always full of used utensils. We didn’t make many friends there!
Our hotel is in the historic centre, we visit the city on foot, bus and subway, we no longer dare to take a cab. We marvel at all the beauty the city has to offer: Palazzo de Bellas Artes, El Zocalo square, the magnificent cathedral, the impressive post office. From the 44th floor of the Torre latino, the city’s oldest skyscraper, there is a magnificent view on the city of millions. The anthropological museum contains incredible works of art from past civilizations. After four days, we move to Veracruz. The comfortable bus takes 5 hours. There, too, we stay in a hotel in the historic centre. It is very hot, only on the beach in the shade of an umbrella is it pleasant to sit. We enjoy a dozen mangrove oysters there. They are less salty than their sea counterparts but very tasty. On Friday we meet Pépé, our agent who is arranging the customs formalities for the tsjolbak. The following Monday the formalities should start and take 5 days. On Monday there is too much wind and the boat cannot enter, on Tuesday there is only unloading, no paperwork, the hotel bill continues to rise. On Wednesday, Michel has to go to the bank where the financial side of things is handled. Because our passport gives only 30 days stay permit we only get a 30-day temporary import permit for the tsjolbak, after that it must be out of the country. On Thursday there is a narcotics check. Once again everything is thoroughly searched. Everything that is not stuck has to go outside and all spices and food, even those with unopened packaging, are confiscated. The drug dog finds nothing, of course, and the process of declassifying the camper can begin. In the meantime, 15 days have already passed, we have to hurry to drive the camper to the depot and get to Mexico City to catch our flight.
On Saturday morning we can pick up the tsjolbak, 10 more days until the flight. When we arrive at Pepe’s office, the bad news comes that all port activities have been suspended due to the severe storm. On Tuesday at the earliest, because Monday, May 1 is a holiday, there will be a new attempt, 7 days left before the flight! Nothing can really go wrong now.
We fill 3 more days with swimming, work out in the gym and walking until Tuesday,
When the tsjolbak can finally be fetched from the harbour. Michel spends 4 hours queuing to the port exit. In the late afternoon Michel installs the new battery, a tough job. After some cleaning, we have dinner and go to sleep. In the morning the tsjolbak is made ready for departure and we head for Oaxaca, a 700 km ride. We sleep one more night on a nice campground without facilities and then drive to El Rancho campground where we relax for 2 days before installing the tsjolbak in the storage. We take the bus to Mexico City, stay one more night in Colmena Centro and fly over Frankfurt to Brussels on May 9. On the evening of May 10 Luc, our neighbour, picks us up at Gent Sint-Pieters.
In afwachting van de verscheping van onze tsjolbak blijven we nog enkele dagen op Finco Jardin de Delicios met Franse eigenaars, een mooi terrein maar het gebrek aan wifi noopt ons terug te gaan naar Cayuco camping op Baru, dicht bij de haven waar de boot zal vertrekken. Na drie dagen wachten worden we eindelijk uitgenodigd om de camper in de haven van Cartagena binnen te rijden. Enkel Michel mag binnen in de haven en dan wel met veiligheidsschoenen, lange broek en een hemd met lange mouwen. Ook het fluo hesje en de veiligheidshelm zijn standaard, en dat bij buitentemperaturen boven 30°C! De eerste procedure, de identificatie van de auto en registratie van toebehoren wordt feilloos afgewerkt en we kunnen de camper achterlaten in de haven. Eén dag voor de afvaart volgt de narcoticacontrole en ook die wordt feilloos afgewerkt, de agent doorzoekt, nieuwsgierig, onze inboedel zeer grondig en de hond met zijn begeleider komt tweemaal binnen. Na het afwerken van de controles blijft de tsjolbak in de haven. Roos heeft een airbnb kamer geboekt maar die blijkt zo klein en oncomfortabel te zijn dat we onmiddellijk weer vertrekken en een kamer boeken in Hotel de Isla Capri aan de zeedijk. Oud Cartagena is mooi en we bezoeken het centro historico met een toeristenbus en een paardenkoets. Het aquarium is indrukwekkend, vooral de zwaardrog trekt onze aandacht.
Op 15 april vliegen we naar Mexico City, waar we enkele dagen doorbrengen terwijl het schip van Cartagena naar Veracruz vaart. In de luchthaven kopen we een Mexicaanse simkaart maar de installatie ervan loopt verkeerd af waardoor we nog steeds kwetsbaar zijn, zonder mobieltje geen navigatie in de nieuwe omgeving. De busreis naar de stad verloopt vlot. We worden gedropt, in het centrum van een wereldstad met ongelooflijk veel volk op straat en ambiance, er wordt op straat gedanst, we zijn overdonderd. Met een taxi proberen we naar ons hotel te gaan maar de vriendelijke chauffeur kan het hotel niet vinden en we staan voortdurend in de file waardoor de meter naarstig blijft lopen. Als we onze ongerustheid uiten krijgen we te horen dat de taxi’s duur zijn in Mexico City en dat hij daar als werknemer er niets kan aan doen. Na lang discussiëren zal hij ons laten uitstappen, het hotel is net om de hoek, als we 500 MXN betalen met onze bankkaart. Eens op straat beseffen we dat we gerold zijn want het hotel ligt niet in de buurt en we begrijpen nu dat alles met voorbedachte rade in scene is gezet. Later merken we ook dat er 4000 MXN (200 €) met de creditkaart is aangerekend, een oplichterstruc, die veel wordt toegepast bij argeloze toeristen, lezen we achteraf op Tripadvisor. We gaan verder met een cyclo-taxi en spreken vooraf een bedrag af voor de rit naar het hotel. Ook de ijverige fietser kan het hotel niet vinden en we rijden meer dan een uur van hot naar her. Uiteindelijk, na veel aandringen koopt de man krediet voor zijn smartphone en vindt hij de weg naar het hotel. Hij vraagt het vierdubbele van de afgesproken prijs maar vangt bot. Het hotel is zeer proper en de kamer ruim met een grote badkamer. Roos heeft het hotel gekozen omdat er een gemeenschappelijke keuken is en we zo de kosten kunnen drukken maar al snel blijkt de keuken bezet te zijn door een grote groep Russische toeristen. De keuken ligt vol met voedingswaren en de gootsteen staat steeds vol met gebruikt keukengerei. Veel vrienden hebben we er niet gemaakt!
Ons hotel ligt in het historisch centrum, we bezoeken de stad te voet, bus en metro, een taxi durven we niet meer te nemen. We vergapen ons aan al het moois dat de stad te bieden geeft: Palazzo de Bellas Artes, het plein El Zocalo, de magnifieke kathedraal, het indrukwekkende postkantoor. Vanop de 44e verdieping van de Torre latino, de oudste wolkenkrabber van de stad, is er een prachtig zicht op de miljoenenstad. Het antropologisch museum bevat ongelooflijk veel kunstwerken van vroegere beschavingen. Na vier dagen verplaatsen we ons naar Veracruz.
De comfortabele bus doet er 5 uur over. Ook daar verblijven we in een hotel in het historisch centrum. Het is er zeer warm, enkel aan het strand in de schaduw van een parasol is het aangenaam zitten. We genieten er van een dozijn mangrove-oesters. Ze zijn minder zout dan hun zeevarianten maar zeer lekker. Op vrijdag ontmoeten we Pépé, onze agent die de douaneformaliteiten voor de tsjolbak regelt. De volgende maandag zouden de formaliteiten starten en 5 dagen in beslag nemen. Op maandag is er te veel wind en kan de boot niet binnenvaren, op dinsdag wordt er enkel gelost, papierwerk blijft liggen, de hotelrekening loopt verder op. Op woensdag is het dan zo ver. Michel moet naar de bank waar de financiële kant van de zaak wordt afgehandeld. Omdat ons paspoort slechts 30 dagen verblijfsvergunning vermeldt krijgen we ook maar een tijdelijke invoervergunning van 30 dagen voor de tsjolbak, daarna moet hij het land uit zijn. Op donderdag is er narcotica-controle. Opnieuw wordt alles grondig doorzocht. Alles wat niet vastzit moet naar buiten en alle kruiden en etenswaren, zelfs die met ongeopende verpakking, worden in beslag genomen. De drughond vindt uiteraard niets en de procedure om de camper te dedouaneren kan opgestart worden. Ondertussen zijn er reeds 15 dagen verstreken, wat maakt dat we ons moeten reppen om de camper naar de stelplaats te rijden en ons te verplaatsen naar Mexico City om onze vlucht te halen.
Op zaterdagmorgen kunnen we de tsjolbak ophalen, nog 10 dagen tot de vlucht. Als we toekomen in Pepe’s kantoor komt de slechte tijding binnen dat alle activiteiten in de haven opgeschort zijn door de hevige storm. Ten vroegste op dinsdag, want maandag 1 mei is een feestdag, volgt een nieuwe poging, nog 7 dagen voor de vlucht! Er mag nu echt niets meer misgaan. We vullen nog 3 dagen met zwemmen, fitnessen en wandelen tot dinsdag 2 mei, dan kan de tsjolbak worden opgehaald. Michel staat 4 uur aan te schuiven naar de uitgang van de haven. In de late namiddag installeert Michel de nieuwe batterij, een zwaar karwei. Na nog wat opruimwerk gaan we eten en slapen. ’s Morgens maken we de tsjolbak verder klaar en gaan we richting Oaxaca, 700 km verder. We slapen één nacht op een mooie camperplaats en rijden dan naar El Rancho, een echte camping met alle voorzieningen inclusief zwembad. We kunnen nog 2 dagen ontspannen alvorens de tsjolbak achter te laten in de stalling. Daarna begint de reis naar de andere kant van de wereld per bus naar Mexico City, één nacht in Colmena Centro en vliegen op 9 mei over Frankfurt naar Brussel. Op 10 mei ’s avonds komt Luc, onze buurman, ons ophalen in Gent Sint-Pieters.
Eindelijk thuis!
tsjolbak 
Recente reacties