Glaciers, lakes and boats 26/1 – 10/02/2017

Embarkation at Puerto Natales is due seven hours before departure and no evening meal is offered on board. We go downtown to eat a pizza and see on television that huge forest fires are raging in the North and fear that this might  affect our plans. Once on deck we can open our ladder and even get electricity, which is good to keep our full refrigerators running. Even better news is that we can sleep in our Tsjolbak. When we booked we were told we had to sit in “Pullman” seats for 44 hours. Our seats at the window are reserved and during the day they are comfortable. When the boat leaves at five in the morning we are both on deck to see how the ferry makes its way through the maze of fjords, whether or not accompanied by dolphins. The views are incredibly beautiful, we see numerous glaciers, small and large waterfalls and a lot of snowy peaks. The meals on board are basic and for us a bit odd, as breakfast we get a croque-monsieur which is not heated and some cookies. The day is passing fast and sleeping in Tsjolbak is a luxury that we had not anticipated. The first stop is Puerto Eden. The ferry supplies the inhabitants weekly, there is no road. The village is completely adapted for tourists, there is a 30 minutes catwalk around the village and we can buy stuff from local residents. The second stop is in the middle of the night at Caleta Tortel, also to supply and to let passengers go ashore. Tourists are picked up with rubber boats and disappear into the dark night to their hostal or Hospedaje, which looks like a unique experience. The ferry arrives at 4 am in Puerto Yungay, the end of our trip through the fjords. We spend the night in the harbour and take the morning ferry to Rio Bravo, half an hour sailing on a calm lake and the only way to reach Villa O’Higgins. The road to Villa O’Higgins, an authentic part of the Carretera Austral (Ruta 7), is incredibly beautiful. We camp there one night and then drive to the starting point of the Ruta 7. The Carretera is a masterpiece, connecting via land and waterways Villa O’Higgins to Puerto Montt 1200 km further to the north. It runs through mountains, lakes and forests. The start is located at the Lake O ‘Higgins, from where there is a boat for pedestrians to Argentina, cars have to go back. We have an appointment with Ocar and Alejandra, two cyclists, whom we met on the ferry. We share our evening meal and spend the night in a fantastic location on the Rio Pasquao, where there used to be an operational ferry. It rains constantly and when we leave in the morning we do not envy Ocar and Alejandra, who will cycle to Villa O’Higgins in the rain on bad gravel. Waiting for the ferry in Rio Bravo, we hear that we are unfortunate because last year it was 30 degrees in the summer and people could go swimming in the lake, which is hard to believe. Our goal is Puerto Montt and then to the island of Chiloe, another 1200 km driving and sailing. Sometimes we can only drive 100 km per day on the bad gravel road. There is a lot to be visited and Roos does some fantastic walks. We do an excursion to caves and a marble cathedral by boat. At some point we consider giving up the plan to ride the entire Ruta 7 as we would save much time by sailing directly to Chiloe. Once in Chaiten we see Britta and Sebastian back and they inform us that the ferry to Chiloe is already fully booked until mid-March. An eruption of volcano Chaiten in 2008 destroyed forests and houses in the region around Chaiten. The volcano still rumbles, hence instructions to evacuate if it would get active again. Roos climbs the volcano, it does not get hot under her feet, but the climb up to the crater is too steep and she gives up, very impressed by the view of the destruction caused by the volcano. Her leg muscles are sore for three days. We have no other choice than to go over land and lakes to Puerto Montt because the ferry which goes straight to Puerto Montt is too expensive. The campgrounds are not accessible to campers and we camp freely on the Costanera. In the evening we meet an Austrian couple who we have seen at the Victoria Falls in Zimbabwe. Three times we have to take a ferry and drive 180 km to reach Puerto Montt. At each start and end of a ferry there are masses of hitchhikers. Finally we have driven the legendary Carretera Austral from south to north. Good teamwork of Michel and Tsjolbak because the road was sometimes winding, steep, narrow and slippery. The road runs along shores of azure lakes and rivers, it goes nowhere  up more than 500 m. In Puerto Montt we can finally buy seafood which we enjoy very much. Our next destination is Isla Chiloe.

Gletsjers, meren en veren 26/1 – 10/2/2017

De inscheping in Puerto Natales moet 7 uur voor het vertrek en er is geen maaltijd aan boord die avond. We trekken de stad in om een pizza te eten en zien op de TV dat er verschrikkelijke bosbranden woeden in het Noorden en vrezen dat deze wel eens ons traject zouden kunnen beïnvloeden. We hebben geluk bij het inladen op het dek van de ferry want we kunnen ons trapje openklappen en krijgen zelfs elektriciteit. Onze volgepropte koelkasten kunnen zonder problemen blijven draaien. Nog beter nieuws is dat we in onze Tsjolbak kunnen slapen. Toen we hoorden dat we gedurende 44 uur in een “Pullman” zetel zouden moeten zitten waren we niet echt blij. Onze zetels aan het raam zijn gereserveerd en we maken er gebruik van wanneer we willen. Als de boot om twintig over vijf ’s morgens vertrekt staan we allebei aan dek om te zien hoe de ferry zich door de wirwar van fjorden een weg baant, al dan niet vergezeld door dolfijnen. De vergezichten zijn onvoorstelbaar mooi, we zien tal van gletsjers, kleine en grote watervallen en vooral veel besneeuwde bergtoppen. De maaltijden aan boord zijn goed verzorgd maar voor ons toch een beetje eigenaardig, als ontbijt krijgen we een croque-monsieur die niet opgewarmd is daarna moeten we het stellen met koekjes. De uren dat er zonlicht is vliegen voorbij en slapen in de Tsjolbak is een luxe die we niet verwacht hadden. De eerste stopplaats is Puerto Eden en dient om de mensen daar wekelijks te bevoorraden, langs de weg is dat niet mogelijk. Het dorp is helemaal ingesteld op de toeristen, we mogen 30 minuten van boord om een wandeling te doen rond het dorp en een paar kleinigheden te kopen van de lokale bewoners. De tweede stop is midden in de nacht in Caleta Tortel, eveneens om te bevoorraden en ook om trekkers aan land te laten gaan. De toeristen worden opgehaald met rubberboten en verdwijnen dan in de donkere nacht naar hun Hostal of Hospedaje, wat toch een unieke belevenis moet zijn. Om 4h00 in de nacht leggen we aan in Puerto Yungay, meteen het einde van onze trip door de fjorden. We overnachten in de haven en nemen de volgende morgen een ferry naar Rio Bravo, een half uur varen op een kalm meer en de enige manier om Villa O’Higgins te bereiken met de auto. De weg naar Villa O’Higgins, een authentiek stuk van de carretera austral (Ruta 7), is ongelooflijk mooi. We kamperen er een nacht om daarna door te rijden naar het beginpunt van de Ruta 7. De carretera is een meesterwerk, de weg verbindt via land- en waterwegen Villa O’Higgins met Puerto Montt 1200 km verder in het noorden en loopt over bergen, meren en bossen. Het begin ligt aan de Lago O’ Higgins, vandaar kan men per boot als voetganger naar Argentinië, wij moeten nu rechtsomkeer maken. We hebben een afspraak met Ocar en Alejandra, twee fietsers, die we op de veer leerden kennen. We eten samen en overnachten op een fantastische plek aan de Rio Pasquao, waar vroeger ook een veer operationeel was. Het regent voortdurend en als we vertrekken benijden we Ocar en Alejandra niet, die nog naar Villa O’Higgins zullen fietsen in de regen over moeilijke gravel. Als we wachten op de veer in Rio Bravo komen we te weten dat we tegenslag hebben want vorig jaar was het er 30 graden in de zomer en kon er gezwommen worden in het meer, iets dat we ons echter moeilijk kunnen voorstellen. We willen naar Puerto Montt en daarna naar het eiland Chiloë, nog 1200 km te rijden en te varen. Per dag bekijken we de planning opnieuw, soms kunnen we maar 100 km per dag rijden op de gravelwegen. Het gaat langzaam want onderweg bezoeken we ook enkele bezienswaardigheden. Zo doet Roos nog een paar fantastische wandelingen en bezoeken we grotten en een kathedraal uit marmer in volle zee. Onderweg geven we het plan om de Ruta 7 helemaal af te rijden op, we zouden namelijk veel tijd uitsparen als we rechtstreeks naar Chiloë varen. Als we eenmaal in Chaiten zijn zien we Britta en Sebastian terug en die weten ons te vertellen dat de ferry voor de overtocht naar Chiloë al tot midden maart volgeboekt is. Een uitbarsting van vulkaan Chaiten vernielde in 2008 wouden en huizen in de regio rond Chaiten. De vulkaan rommelt nog altijd, vandaar instructies om te evacueren als hij opnieuw zou actief worden. Roos beklimt de vulkaan, het wordt niet heet onder haar voeten, maar de klim tot aan de krater wordt te steil en ze geeft op, toch wel onder de indruk van de verwoesting die de vulkaan aanrichtte.  Dagen later heeft ze nog spierpijn.  We doen over land het laatste traject van wegen en veren tot Puerto Montt, want de ferry die rechtstreeks naar Puerto Montt gaat is te duur. De campings zijn niet toegankelijk voor campers en we kamperen vrij op de costanera. ‘s Avonds ontmoeten we een Oostenrijks koppel dat we nog gezien hebben aan de Victoria watervallen in Zimbabwe. Drie maal moeten we nog een veer nemen en 180 km rijden om Puerto Montt te bereiken. Aan ieder begin- en eindpunt van een veer zijn er massa’s trekkers die blijmoedig een lift proberen te krijgen. We hebben de legendarische carretera austral helemaal van zuid naar noord bereden. Goed teamwerk van Michel en de Tsjolbak want de weg was soms bochtig, steil, smal en glibberig. De weg loopt langs oevers van azuurblauwe meren en rivieren,  nergens is hij hoger dan 500 m. In Puerto Montt kunnen we eindelijk zeevruchten kopen we genieten met volle teugen. Onze volgende bestemming is Isla Chiloë.