NORTH EAST PARAGUAY 26/10 – 6/11/2017

 

 

From Campo Maria we drive another 60 km on the perfectly maintained dirt road to tarred road, which means farewell to the Mennonites and  the difference is plain to see: plastic bags hanging on fences everywhere and a lot of litter along the road. We reach El Roble, near Concepcion, in the late afternoon, after a beautiful ride over red sandy roads and between immensely tall trees. We are kindly welcomed and get a place under a giant big tree giving a lot of shade. We are not really happy with our place,  there is rubbish all around and we are close to the pork stable. The other facilities, showers and toilets are alright and that gives us a good feeling. After a delicious “Gentse waterzooi” with salmon, prepared by Michel, we go for a drink at the bar. Talking with Peter, El Roble’s boss, Michel recognizes the man from the “Travel Waes” program. Two years ago we saw the program on TV in Belgium and by chance we ended up here. Of course, we have very interesting conversations with Peter and it gets pretty late. Very early in the morning, we are awakened by crowing cocks and crutching pigs, and the stench of the pigs does not favour our sleep. We move to a lower section on the parking lot. First we watch the catch of 2 large (1 meter long) tigre surubis (catfish). The fishes are caught by experienced men from a pond which is pumped nearly empty and then transferred into a special tank, the fishes will serve for reproduction in a lab. On the farm there is a small zoo, aquariums and much fish ponds. For the tourists there is nice accommodation and a good restaurant. The next day we go for a trip on the River Ypané River, usually it is done hanging in an inner tire like Tom Waes did, but we use our kayak. The journey takes about 2 hours and is very pleasant, the flow takes us at 6 km per hour, we see beautiful birds and monkeys, to our surprise there is no litter. The crocodiles remain hidden. Afterwards we meet a man who left everything in Germany and now voluntarily lives on his own in the bush, we get some climate info because the level of the river has increased so much in recent years that they had to rebuild the road. After a cold wet Sunday (already 5 weeks bad weather on Sunday, a financial setback for Peter), we leave Bella Vista, back to the north. In Yby Yau, we are enquiring whether the road to BellaVista is tarred and get a vague answer. The road is indeed good till 20 km before the city and they are working on improvement. The information we have is scarce and we hope to get more at the local tourist office. Of course, it is closed in the afternoon and the listed camp site does not exist. At the military base they cannot help us. The police, however, knows a place close to their office on the banks of the Apa River. It rains when we arrive and we park on the remains of a concrete basketball court. When it stops raining, it turns out that we stand in the middle of the football field. The children reposition the goals and do their thing without annoying us. They play until it gets dark and then all is quiet. The visit to the tourist office in the morning is successful, the young man, Arlindo, speaks English and is very happy to meet tourists who ask more than a brochure. The announced attractions in the brochure are no longer accessible, but he can organize a visit to the Ojo de Mar. He also takes us to a family where we can buy deep-frozen fish and 2 kg of frozen tapir meat. The Ojo de Mar, a crater lake, is 50 km from the city and we need to find a guide near a building without walls. Driving over red sandy roads through a beautiful landscape we find the building and the guide. The mysterious lake was caused by a volcanic eruption 250 million years BC and, according to legend, has no bottom. Locals say that people who try to cross the 100m width of the lake have found themselves swallowed up. Until recently the rare white crocodile could be found here. No one ever saw one except the policeman who killed one. Also here, the water has risen 5m in recent years, making the mirador no longer accessible. We spend the night at the farm of very friendly Florinda Sylva, mother of our guide. On our way to the east, we stay for another two days in the Cerro Cora Reserve, the place where Mariscal Lopez, a national hero for the Paraguayans, a dangerous dictator for the neighbouring countries. He was responsible for the death of  99% of the male population and refused to surrender in the triple alliance war (against Brazil, Argentina, Uruguay). He fell in action in Cerro Cora in 1870, his motto was “A Paraguayan never surrenders”. The whole domain is a tribute to this “hero” and daily buses with schoolchildren come for a walk to commemorate this defeat, which is presented as the ultimate act of love for his native county. The campsite is nicely situated, but totally neglected. Apparently a lot of investment was once made, a deplorable waste of money. Our stay in Paraguay goes to its end. Before we cross the border we stay for a further three days on a private campsite with a fantastic swimming pool. There is a walking trail through a botanical garden to a waterfall. Two days it rains so hard we hardly use the beautiful swimming pool. The border crossing is special this time, one side of the street is Paraguay and the other side is Brazil. After spending a small fortune in “China Shop”, a giant shopping mall where really everything is for sale, we are having a lot of trouble finding the Paraguayan immigration offices to get our “out” stamp and to deliver our TIP to customs . We drive to Brazil without stamp of arrival in our passport, according to our guidebook we can easily obtain the stamp in Campo Grande.

NOORDOOST PARAGUAY 26/10 – 6/11/2017

 

 

Vanuit Campo Maria rijden we nog 60 km op de perfect onderhouden aardeweg tot de asfaltbaan, wat afscheid betekent van de Mennonieten en onmiddellijk is het verschil merkbaar. Overal wapperen plastiekzakken tegen de omheiningen en er ligt allerlei rommel langs de weg. We bereiken El Roble nabij Concepcion in de late namiddag, na een mooie rit over rode zandwegen en tussen immens hoge bomen.  We worden er vriendelijk ontvangen en krijgen een plaats onder een reuze grote boom die voor veel schaduw zorgt. Echt tevreden met onze plaats zijn we niet omdat we omringd zijn door rommel en dicht bij het varkenskot logeren. De andere faciliteiten, douches en propere toiletten, zijn wel aanwezig en dat geeft ons toch een goed gevoel. Na een lekkere Gentse waterzooi met zalm, uiteraard zelf klaargemaakt, gaan we nog een pintje drinken aan de bar. Tijdens een gesprek met Peter, de baas van El Roble, herkent Michel de man uit het programma “Reizen Waes”. Twee jaar geleden hebben we het programma gezien op TV in België en louter toevallig zijn we hier beland. We voeren uiteraard niets dan interessante gesprekken met Peter en het wordt behoorlijk laat voor ons doen. Heel vroeg in de morgen worden we gewekt door kraaiende hanen en knorrende varkens, en ook de stank van het varkenskot bevordert onze slaap niet. We verhuizen naar een lager gelegen stuk op de parking. Eerst maken we nog de vangst van 2 grote (1 meter lang) Tigresurubis (meervallen) mee. De vissen worden zeer vakkundig uit een leeggepompte vijver gehaald en daarna in een speciale tank overgebracht, ze zullen dienen voor reproductie in een labo. Op de hoeve is er ook een kleine zoo, aquaria en vooral veel visvijvers. Voor de toeristen is er knap logement en een goed restaurant. De volgende dag doen we een afvaart van de Ypané rivier, normaal zit of hang je in autoband, zoals Tom Waes ook deed,  maar wij doen het met onze kajak. De tocht duurt ongeveer 2 uur en verloopt zeer aangenaam, de stroming neemt ons mee aan 6 km per uur, we zien mooie vogels en apen, tot onze verbazing nergens zwerfvuil. De krokodillen blijven verscholen. Nadien maken we kennis met een man die alles in Duitsland achtergelaten heeft en nu vrijwillig eenzaam in het bos woont, we krijgen er ook nog wat klimaatinfo bij want het peil van de rivier is de laatste jaren zo hard gestegen dat men de weg heeft moeten heraanleggen. Na een koude, natte zondag (reeds 5 weken slecht weer op zondag, een financiële tegenvaller voor Peter), vertrekken we richting Bella Vista, terug naar het Noorden. In Yby Yau informeren we of de weg naar Bella geasfalteerd is en krijgen een vaag antwoord. De weg is inderdaad goed tot op 20 km van de stad maar men werkt aan verbetering. De informatie die we hebben is schaars en we hopen op meer info bij de toeristische dienst van de gemeente. Uiteraard is die gesloten in de namiddag en de vermelde camping blijkt niet te bestaan. Daarom wenden we ons tot de militaire basis maar die kunnen ons niet helpen, de politie kent wel een plek dicht bij het commissariaat en aan de oever van de Apa rivier.  Het regent als we toekomen en we parkeren op de resten van een gebetonneerd basketbalterrein. Als het stopt met regenen blijken we midden in het voetbalveld te staan, de kinderen verkleinen het veld en doen hun ding zonder zich aan ons te ergeren. Spelen doen ze tot het donker wordt en dan hebben we rust. Het bezoek aan de toeristische dienst ‘s morgens is een meevaller, de jonge man, Arlindo, spreekt Engels en is heel blij dat hij eens toeristen ontmoet die meer vragen dan een brochure. De aangekondigde bezienswaardigheden uit de brochure zijn niet meer toegankelijk, een bezoek aan de Ojo de Mar kan hij wel organiseren. Hij brengt ons naar een familie waar we diepgevroren vis kunnen kopen en we nemen er nog 2 kg tapirvlees bij. De Ojo de Mar, een kratermeer, ligt op 50 km van de stad en we moeten onderweg een gids zien te vinden aan een gebouw zonder muren. Rijdend over rode zandwegen door een schitterend landschap vinden we het gebouw en de gids. Het meer is 250 miljoen geleden ontstaan na een vulkaanuitbarsting en heeft, volgens het volksgeloof, een ongekende diepte, die reeds mensen heeft opgeslorpt.  Er zouden ook witte krokodillen in leven, maar niemand heeft er ooit een gezien, behalve de politieman die er een om het leven bracht. Ook daar is het water 5m gestegen in de laatste jaren waardoor de mirador niet meer toegankelijk is. We brengen de nacht door aan de hoeve van de zeer vriendelijke Florinda Sylva, moeder van onze gids. Op weg naar het oosten blijven we nog twee dagen in het Reservaat Cerro Cora, de plaats waar Mariscal Lopez, een nationale held voor de Paraguayanen, voor de buurlanden een gevaarlijke dictator het leven liet. Hij joeg 99% van de mannelijke bevolking de dood in en weigerde van zich over te geven in the triple alliance oorlog (tegen Brazilië, Argentinie¨en Uruguay). Hij liet het leven in Cerro Cora in 1870, onder het motto “een Paraguyaan geeft zich niet over”. Het domein is aangelegd als eerbetoon aan deze “held” en dagelijks komen hier bussen met schoolkinderen voor een wandeling om die nederlaag, die als ultieme vaderlandsliefde wordt voorgesteld, te herdenken. De camping is alweer mooi gelegen maar is totaal verwaarloosd. Er is zelfs geen stromend water. Nochtans werd er veel geïnvesteerd, nu staat alles te verkommeren, zonde van het geld. Ons verblijf in Paraguay loopt op zijn eind. Voor we de grens oversteken blijven we nog drie dagen op een private camping met een fantastisch zwembad. Je kan er wandelingen maken door een botanische tuin naar een waterval. Het regent twee dagen zo hard en veel dat we het mooie zwembad amper gebruiken. De grensovergang is deze keer speciaal, de ene kant van de straat is Paraguay en de andere kant Brazilië. Nadat we een klein fortuin hebben uitgegeven in “China Shop” een gigantisch winkelcentrum waar werkelijk alles te koop is vinden we met veel moeite de kantoren van de Paraguayaanse immigratie om onze “Uit” stempel  te bekomen om daarna onze TIP af te geven bij de douane. We rijden Brazilië binnen zonder stempel van aankomst in ons paspoort, volgens ons reishandboek kunnen we de stempel gemakkelijk bekomen in Campo Grande

HIGH TEMPERATURES AND LOW PRICES 14/10 – 26/10/2017

 

After all the costs we had lately, we are pleased with the relative low prices in Paraguay. Our stay at the campsite with swimming pool is quickly coming to an end because the ablutions are very dirty and the people who have to do the maintenance do not do anything about it. Many Mennonites live in the area where we are now, they fled from Germany to Russia in the 19th century, because they did not want to do military service. They settled down well in Russia until Stalin came into power where they, who forbade all religion. Eventually they spread around the world, some of them found hospitality in Paraguay. They are hardworking, friendly people, even the younger generation still speaks German. The streets and houses are neat and the department stores are well stocked. Next we go to Laguna Capitan, a well-kept place with friendly German-speaking managers. In fact, it is an event hall and training center of the cooperative distributing milk in Paraguay. There is very little water in the lagoon, it looks like dead valley, the big waders, we hoped to see, are all gone. The wifi works well and Roos sends a complaint to the owner of the previous campsite, or that is the intention. After some investigation, the case appears to be very complicated, brother and sister have received half of the land from their father and keep the business strictly separated. There is the Balneario Iparoma and the Estancia Iparoma, both with camping but only one swimming pool. Estancia customers are disappointed when they have to pay extra for the pool. The sister handles all complaints and Roos makes a good deal with the lady. We can stay on her campsite, with nice facilities and use her brother’s pool. On our arrival at the Estancia a dead cow hangs in a tree, professionally skinned by two men. We are in no hurry to take pictures, and once we are properly installed, it is too late, the work is done. Nothing gets lost, what is not good for humans is for the dogs, the skin is stretched out as a the roof over the tractor. The next day the animal is cut into pieces and divided neatly into portions. Besides chickens, goats, cows, there are two dogs, six cats, three lambs, fed with the bottle because the mother does not have enough milk and a baby deer that sniffs at everyone and everything with a wet nose, to Michel’s annoyance. Meanwhile, the temperature rises to 42 ° C during the day but in our Tsjolbak we can limit it to 30 °C.  Fortunately there is the pool to cool down. We spend five quiet days there. One day it rains heavily, the whole area is soaked and the tsjolbak stands in a puddle of water, everything outside is wet and waiting for the sun to dry. Meanwhile our bicycle is being repaired in Filadelfia. When we collect it we are astonished to hear what it costs. It has been repaired with German Gründlichkeit and that has its price, but the work is well done and we have a bicycle rack made to keep it in good condition. We believe we will have good use of it. At lunch we enjoy a delicious buffet with lots of vegetables in Hotel Florida, where we can also camp and use the swimming pool. In the city there are several museums with lots of information about nature and history of the region. Roos can fill her day. Michel cannot go with her because he fell from a chair when folding the awing of the tsjolbak in Iparoma. The consequence is a big knee not permitting much walking. Our supper in the hotel is a disappointment, Michel orders a steak, it is huge and tasty but too greasy and Roos’ spaghetti consists of meat and pasta, the mentioned on the menu vegetables are invisible.

Our next goal is Campo Leon on a lagoon where we hope to see flamingos. On arrival it turns out that it is not the case, the lagoon is completely dehydrated. We have more luck when driving to Campo Maria 30 km further, on one lagoon we see waterfowls, vultures and spoons. A few kilometers further there is a mirador, which offers a beautiful view on the lakes, lagunas salgadas. We camp under trees at 20 meters from the shore. The wind that blows over the lake is cool, but to keep the temperature in the tsjolbak bearable, the generator needs to work hard. We spend the night in the wilderness enjoying a magnificent sunset and the incredible sound of the nightly wilderness. The next morning we see a couple of Yabiru’s flying to their nest, always a spectacle to see those big birds pass by. We are heading for Brazil and we can go west to take ferry at Puerto Casado ferry or go south. Because we find good comments on the site of iOverlander about Granja “El Roble”, we drive almost 300 km southwards and hope to find a real campsite at last.

HOGE TEMPERATUREN EN LAGE PRIJZEN 14/10 – 26/10/2017

 

We steken het niet onder stoelen of banken dat we, na de vele kosten van vorige maand,  blij zijn met de eerder lage prijzen in Paraguay. Aan ons avontuur op de camping met zwembad komt snel een einde omdat de sanitaire voorzieningen er beneden alle peil zijn en de mensen die het onderhoud moeten doen het vertikken om daar iets aan te verhelpen. In de  streek waar we zijn wonen veel Mennonieten, duitsprekende inwijkelingen die in de 19^e eeuw uit Duitsland zijn gevlucht, omdat ze geen legerdienst wilden doen. Ze trokken naar Rusland, waar ze gedijden tot Stalin aan de macht kwam, die alle godsdienst verbood. Uiteindelijk hebben ze zich over de gehele wereld verspreid, een aantal van hen vond gastvrijheid in Paraguay. Het zijn hardwerkende, vriendelijke mensen, zelfs de jongere generatie spreekt nog altijd Duits. De straten en huizen zijn netjes en de warenhuizen hebben een groot aanbod. Ons volgend verblijf is aan de Laguna Capitan. Het is een prima onderhouden plek met zeer vriendelijke Duitstalige geranten. In feite is het de evenementenhall en opleidingscenter van de coöperatieve die de melk verdeelt in Paraguay. Het water in de lagune staat laag en dat zorgt voor spectaculaire beelden maar de overal aangekondigde grote waadvogels geven niet thuis. De wifi werkt goed en Roos doet via een mail haar beklag bij de eigenaar van de vorige camping, of dat is toch de bedoeling. Na ietwat speurwerk blijkt de zaak zeer gecompliceerd in elkaar  te steken, broer en zus hebben van vader de helft van de landerijen gekregen en houden de zaken strikt gescheiden. Er is de Balneario Iparoma en de Estancia Iparoma, allebei met camping maar slechts één zwembad. Klanten van de Estancia zijn teleurgesteld wanneer ze nog extra moeten betalen voor het zwembad. De zus doet voor beide campings de klachtenbehandeling en Roos heeft een constructief gesprek met de dame. We maken een akkoord om op haar camping, met propere voorzieningen, te verblijven en het zwembad van haar broer te gebruiken. Bij onze aankomst op de Estancia hangt er een dode koe in een boom. Ze wordt vakkundig gestroopt door twee medewerkers. We denken dat we ons niet moeten haasten om foto’s te maken, maar als we goed en wel geïnstalleerd zijn, zijn de werkzaamheden afgelopen.  Niets gaat verloren, wat voor de mensen niet is goed voor de honden, de huid wordt als zonnewering boven de tractor gespannen. De volgende dag wordt het dier in stukken gezaagd en netjes in porties verdeeld. Buiten kippen, geiten, koeien lopen er op de Estancia twee honden, zes katten, drie lammetjes, die met de fles worden gevoed omdat de moeder niet genoeg melk heeft, en een baby hert, die aan iedereen en alles komt snuffelen met een natte neus, tot ergernis van Michel. Ondertussen loopt de temperatuur overdag op tot 42° C  maar in onze Tsjolbak kunnen we het beperken tot 30°. Verkoeling in het zwembad is welgekomen en we brengen er vijf rustige dagen door. Als het op een dag regent loopt heel het bedrijf onder en staat de tsjolbak in een plas van water, alles wat  buiten staat is doorweekt en het is wachten op de zon. Ondertussen wordt onze fiets in Filadelfia hersteld. We schrikken van de kosten als we hem ophalen. Hij is met Duitse Gründlichkeit hersteld en dat heeft zijn prijs, maar hij is in orde en we laten pardoes een fietsenrek maken om hem in goede staat te houden. We maken ons sterk dat we er nog veel plezier kunnen aan beleven.

’s Middags genieten we van een lekker buffet met veel groenten in Hotel Florida waar we ook kunnen kamperen en het zwembad gebruiken. In de stad  zijn er verschillende musea met veel informatie over natuur en de geschiedenis van de streek, Roos komt volledig aan haar trekken. Michel kan alweer niet mee omdat hij de laatste morgen bij het inladen op Iparoma van een trapje gevallen is. De gevolgen zijn een dikke knie zodat hij best niet te veel rondhuppelt. Ons avondmaal in het hotel is een tegenvaller, Michel krijgt een steak op zijn bord, wel goed van smaak, maar zo groot en met zo veel vet dat het na enige minuten niet meer eetbaar is en Roos haar spaghetti bestaat uit vlees en pasta, het assortiment groenten zijn ze vergeten toe te voegen.

Ons volgend doel is Campo Leon aan een lagune waar we flamingo’s hopen te zien. Maar bij aankomst blijkt dat niet zo te zijn, de lagune is volledig uitgedroogd. Meer geluk hebben we als we naar Campo Maria rijden 30 km verder, aan één lagune zien we watervogels, gieren en lepelaars. Een paar kilometers verder is er een mirador, die biedt een prachtig uitzicht op de meren, lagunas salgadas. We kunnen tot op 20 meter van de oever rijden en er kamperen onder bomen. De wind die van over het meer waait is verkoelend, maar om de temperatuur binnen in de tsjolbak draaglijk te houden  moet de generator hard werken. We overnachten in de wildernis en genieten eens te meer van een magnifieke zonsondergang en het ongelooflijk geluid van de nachtelijke wildernis. De volgende morgen zien we een koppel Yabiru’s hun nest opzoeken, toch altijd een spektakel die grote vogels te zien overvliegen, onze dag begint goed.

Stilaan gaan we richting Brazilie en we moeten kiezen, of we keren terug naar de ferry in Puerto Casado of eerst resoluut naar het zuiden. Omdat we op iOverlander interessante  informatie vinden over Granja “El Roble” rijden we bijna 300 km zuidwaarts en hopen eindelijk een echte camping te vinden.