We brengen nog vier aangename dagen door met Bram, Janis, Rinske en Ylka en dan vertrekken zij via Frankrijk terug naar huis. We zullen hen missen. Telkens in de vroege morgen komt er een stoet van wel dertig boten in de verte voorbij met dreunende motoren, op weg om vongolé te scheppen. De feestdag van 15 augustus (ferragosto) wordt uitgebreid gevierd in Italië, er is een carnavalstoet en op de camping wordt er op zondag en maandagmiddag feestelijk gegeten en daarna gezongen, gelachen en gedronken Wij zijn er telkens bij, vooral Michel is in zijn nopjes en ook Bram wordt vereerd met een bezoek van de socio’s aan zijn camper, ze zijn nu echt ingeburgerd. Onze dagen kabbelen rustig verder met strandbezoek, winkelen, lekker koken en af en toe iets herstellen aan de camper. De temperaturen zijn nu milder en de Italianen spreken al van l’estato è finito, de zomer is voorbij. Af en toe valt er wat malse regen, op een nacht krijgen we een hevig onweer, de lucht boven de zee licht constant op door de vele bliksemschichten, de volgende morgen is de zon er terug. Na vijf weken komt de dag van het afscheid. Mauro drukt ons op het hart dat de plaats op de eerste rij aan het strand volgend jaar voor ons voorbehouden blijft. We rijden door een mooi bergachtig landschap 200 km over een autoweg met veel tunnels, steken de provinciegrens Marche-Abruzzo over, om in Pianella een bierbrouwerij (birrificio Golden Rose) te bezoeken, zeer mooi gelegen tussen twee bergketens. Er is een zwembad en ’s avonds eten we een antipasta en schaapspiesjes met bijpassend bier. Na twee dagen rijden we terug noordwaarts langs de autostrade die de kust volgt en zo belanden we op de sosta van Marina Palmense bij Fermo. We hebben geen zicht op zee, het strand ligt op 100m en de zeer drukke spoorweg op nog geen 100 meter van onze camper. Toch blijven we hier een paar dagen want we kunnen op de dijk vis kopen die de vorige nacht is gevangen en in ons achterhoofd speelt ook dat verder rijden betekent dat we de kust moeten verlaten. Roos bezoekt het pittoreske middeleeuws dorp Torre de Palme, 120 trappen omhoog. Over Riccioni rijden we daarna richting Genua. We overnachten aan een tankstation bij Savona, na een extra 34 km rijden omdat we verkeerde afslag namen, om de volgende dag in Ventimiglia de grens naar Frankrijk over te steken. Twee dagen blijven we in Martigues aan zee en dan gaan we naar de nieuwe kampeerplaats in Port-Saint-Louis-du-Rhône. Daar proberen we een fietstocht door de Camargue naar de zee te maken, maar de wind blaast zo hard dat we na 8 km opgeven en rechtsomkeer maken. Een hevig onweer ’s nachts zorgt voor licht- en klankspel. De volgende ochtend verplaatsen we ons naar Sérignan Plage. We zijn daar in 2021 ook geweest. Het zandstrand is er prachtig, de zee nog altijd heerlijk om in te zwemmen. Er zitten ’s morgens zwaluwen op de elektriciteitsdraden, een beeld dat we in veel jaren niet meer zagen. Roos vindt er bovendien een grote hoge uitkijkpost aan de maison de l’Orpellière waar we een overzicht krijgen van de delta van de L’Orb, de tweede grootste stroom hier in de streek. We fietsen langs zeer autoluwe weggetjes naar “le canal du midi” waar we Zuidafrikanen zien worstelen om met hun boot om door de smalle brugdoorgang te geraken. Verderop vinden we een Pizzeria langs het kanaal en doen ons tegoed aan een lekkere Quatro stazione. ’s Avonds is het alweer feest want Remco Evenepoel wint de ronde van Spanje en het experiment om een volledige kip in onze kampoven klaar te maken is ook een succes. Plage De Valras, een drukke badplaats, bezoeken we ook nog met de fiets. Op maandag 12 september is het ’s morgens bewolkt en beslissen we het binnenland in te rijden richting Toulouse op weg naar huis. Tolwegen willen we vermijden maar dat breekt Michel zuur op, de wegen zijn smal met langs weerszijden een gracht en telkens als er een vrachtwagen uit de andere richting komt moet hij wat bangelijk uitwijken. Na 200 km slaat de vermoeidheid toe en overnachten we in Revel. De volgende dag nemen we toch de tolweg en we schieten goed op tot Saint-Genis-de-Saintonge. De volgende halte is in Port des Barques aan de Atlantische oceaan bij de monding van de Charente. De camperplaats is op 500m van het strand met wat verder op een rockpool, een aangelegd zwembad waar het zeewater ook blijft staan bij laag tij, het zicht op Fort Boyard en Ile d’ Oléron vervolledigen het plaatje. We bezoeken Ile Madame, dat enkel toegankelijk is bij laag tij want de toegangsweg loopt onder bij hoog water. De streek staat bekend om zijn oesterkweek en we genieten er alweer ten volle van. Na nog twee stops met overnachting in La Bruère sur Loir en Incheville bereiken we een nieuwe camperplaats, met alles erop en eraan in Bray-Dunes, een aanrader voor een kort verblijf dicht bij het strand en relatief dicht bij huis. Op 19 september krijgt Roos haar 4e coronaprik in Wetteren, het einde van 3 maanden vakantie, waar we echt van hebben genoten.
tsjolbak 
Recente reacties