Er wordt in Feira De Santana nog een nieuwe remcilinder geplaatst en, na de herstelling van de chassis, moeten ook de wielen opnieuw worden uitgelijnd. Dan rijden we terug naar het vertrouwde Praia do Forte voor een nacht. Op zondagmiddag genieten we op het strand van Imbassai van een super lekkere gegrilde vis, die we wegspoelen met liters bier. Het eiland Fernando do Noronha, waar we sinds lang willen gaan duiken, ligt nog 800 km verder naar het noorden.. Je kan er enkel per vliegtuig naartoe, vanuit Natal en Recife is er dagelijks één vlucht uit beide steden met max 67 mensen aan boord. We boeken onderweg bij een Vlaamse touroperator drie nachten verblijf en vier duiken. De touroperator, een man uit Erembodegem, zorgt ervoor dat we op 4 november een vlucht hebben. Het totale pakket is een serieuze hap in ons budget, onze verwachtingen zijn hoog gespannen. Na een tweedaagse rit van 700 km bereiken we Praia da Pipa, camping do Amor, hoog op de klip met prachtig zicht op zee. Op het strand is er een bibliotheek. Roos vindt er Nederlandstalige boeken, er staat zelfs een reeks van vijf zware boeken over Godfried Bomans! Onze tsjolbak blijft op de camping en per taxi gaan we naar de luchthaven van Natal. In het vliegtuig met turbopropellers is slechts plaats voor 67 personen en Michel voelt zich nogal op zijn ongemak. De vlucht valt zeer goed mee en net voor het landen verwelkomt de boordcommandant ons in “Het Paradijs” maar als we wat lager vliegen zien we, net voor de landing, dat er zeer veel vervuilende buggy’s rondrijden, met oude VW boxermotoren. Wij hadden gehoopt op een ongerept eiland zonder noemenswaardig verkeer te belanden, er mogen slechts een vijfhonderdtal toeristen op het eiland verblijven en dan verwacht je toch elektrische auto’s. Het is hier dus alweer, zoals bijna overal in Brazilië, vooral een paradijs voor de auto. De landing is hard, het vliegtuig stuitert twee keer, davert en schudt maar blijft toch op de landingsbaan. Op het eiland zelf is alles tot in de puntjes georganiseerd en onze Pousada is sober maar goed. In de namiddag gaan we naar het duikcentrum om de papieren in orde te brengen en we zijn verrast dat we geen pak moeten passen, de jongedame van dienst verzekert ons dat er morgen een passend pak en BCD aanwezig zullen zijn op de boot. We kiezen om onze eerste duiken de volgende namiddag te doen. In de voormiddag proeven we van de super onderwaterwereld, al snorkelend zien we 3 schildpadden en veel verschillende vissen rond een wrak. ’s Middags worden we opgehaald met een shuttle en naar de haven gebracht. Er zijn engelsprekende ervaren instructeurs die ons goed bijstaan. De duiken gaan tot maximum 25 meter en we zien roggen, schildpadden, haaien en veel vissen. De temperatuur van het heldere zeewater is 27°C. Uiteraard zijn we opnieuw de oudsten onder de duikers, onder water zijn we makkelijk te herkennen aan onze grijze haren. Wat kleuren en koraal betreft kan dit eiland niet concurreren met de duiken die we deden in Mozambique. Maar het is een unieke ervaring, de herinnering eraan zullen we blijven koesteren. Bij de terugvlucht is er geen stroom op de luchthaven. Inchecken gaat niet. Na een uur worden er drastische maatregelen genomen en mag iedereen zonder verdere controle aan boord, alleen wordt er extra op gelet dat het gewicht in het halflege vliegtuig verdeeld is. We landen op het voorziene uur en worden opnieuw opgehaald en naar de camping gebracht, onderweg kopen we 1 kg verse reuzen-scampi’s, die ons supergoed smaken. We blijven nog twee dagen om dan nog 146 km verder noordwaarts te gaan naar Maracajau. We doen er een weinig memorable boottocht naar een koraalrif, waar we snorkelen, samen met honderden anderen. Er zijn wel mooie papegaaivissen. We hebben ondertussen besloten om een maand voor het vervallen van onze reispas de terugtocht aan te vangen en dus niet meer noordelijk te gaan. Op de Braziliaans kampeersite staat een camping Mirante do Sol vermeld. We hebben de coördinaten maar op die plek is geen camping te bespeuren. Bij navraag lijkt niemand hem te kennen. We belanden op het mooie strand van Gramame tussen de zee en een lagune, met prachtige witte duinen. Omdat er geen accommodatie is in de buurt vragen we aan de eigenaar van een viskraam of hij geen plaats heeft op een of ander terrein en 10 minuten later rijdt hij ons voor tot aan zijn huis, waar we mogen overnachten. De volgende dag proeven we op het strand van de heerlijke vissoep en de krabben, die zijn vrouw bereidt. Na de middag rijden we terug naar Recife naar een Hostel. Er is hels verkeer en de camping is helaas alleen voor tenten. We zijn verplicht om de stad te verlaten en niet meer langs de kust te blijven en rijden, in een verschrikkelijke file, in het donker tot aan een tankstation, dat zoals overal goede voorzieningen heeft voor vrachtwagenchauffeurs. Er zijn douches, drinkbaar gekoeld water, restaurants en een nachtwaker. We mogen overal gebruik van maken en de mensen zijn uiterst vriendelijk en behulpzaam. Brazilianen voelen zich gevleid dat we hun land bezoeken.
Onze eigen Braxit is dus twee dagen eerder dan voorzien gestart.
A new brake cylinder is installed in Feira De Santana and, as the chassis has been repaired, the wheels also have to be re-aligned. Then we drive back to the familiar Praia do Forte for one night. On Sunday afternoon we enjoy a super tasty grilled fish on the beach of Imbassai, which we wash away with liters of beer. The island of Fernando do Noronha, where we planned to go diving since a couple of years, is still 800 km further north. You can only get there by plane. From Natal and Recife there is are daily flights with a maximum of 67 people on board. We book a three night stay and four dives with a Flemish tour operator. The tour operator, a man from Erembodegem, books a flight for November 4th. The total package is a serious gap in our budget, our expectations are high. After a two-day trip of 700 km we reach Praia da Pipa, camping do Amor, high on the cliff with a beautiful view on the sea. There is a library on the beach. Roos finds Dutch books, there is even a series of five heavy books about Godfried Bomans! Our Tsjolbak stays on the campsite and we take a taxi to the airport of Natal. It is a plane with turbopropellers, there is room for only 67 people and Michel feels rather uncomfortable. The flight goes well and just before landing the board commander welcomes us in “Paradise” but when we fly lower we see that there are a lot of polluting buggies driving around, with old VW boxer engines. We had hoped for an unspoilt island with little traffic, only about 500 tourists are allowed to stay on the island and one would at least expect to see electric cars. It is here, like almost everywhere in Brazil, especially a paradise for the car. The landing is hard, the plane bounces twice, it shakes but stays on the runway. On the island itself everything is organized down to the last detail and our Pousada is sober but good. In the afternoon we go to the dive center to get the papers filled out and we are surprised that we do not have to try a suit, the young lady on duty assures us that tomorrow there will be a suitable suit and BCD present on the boat. We choose to do our first dives the following afternoon . In the morning we have a taste of the super underwater world, snorkeling we see 3 turtles and many fishes around a wreck. In the afternoon we are picked up with a shuttle and taken to the port. There are English-speaking experienced instructors who assist us well. The dives go up to a maximum of 25 meters and we see rays, turtles, sharks and many fish. The temperature of the clear seawater is 27 °C. Of course we are again the oldest among the divers, under water we are easy to recognize by our gray hair. As far as colours and coral are concerned, this island cannot compete with the dives we did in Mozambique. But it is a unique experience, the memory of which we will cherish. When we return there is no power at the airport. Checking-in is not possible. After an hour, drastic measures are taken and everyone is allowed to board without further checks, except that extra attention is paid to the fact that the weight is well divided in the semi-empty aircraft. We land at the scheduled time and are picked up again and brought to the campsite, on the way we buy 1 kg of fresh giant scampis, which taste great. We stay two more days and then go north for another 146 km to Maracajau. We do a uninteresting trip to a coral reef, where we snorkel with hundreds of others. There are some beautiful parrot fish. In the meantime, we have decided to start heading for the border one month before the expiry of our passports, so we will not go further north. A campsite Mirante do Sol is listed on the Brazilian camping site. We have the coordinates, but there is no camping on that spot. No one seems to know it when inquiring. We end up on the beautiful beach of Gramame between the sea and a lagoon, with awesome white dunes. Because there is no accommodation in the area we ask the owner of a fish stall if he knows a place where we can stay and 10 minutes later he drives us to his house, where we are allowed to spend the night. The next day we taste the delicious fish soup and the crabs that his wife prepares on the beach. In the afternoon we drive back to Recife to a camping-hostel. There is hectic traffic and unfortunately the campsite is only for tents. We are obliged to leave the city and decide not to stay along the coast and drive, in a terrible traffic jam, in the dark to a gas station, which, like everywhere, has good facilities for truck drivers. There are showers, drinkable chilled water, restaurants and a night watchman. We can use it all and people are extremely friendly and helpful. Brazilians feel flattered that we are visiting their country.
Our own Braxit therefore started two days earlier than planned.
tsjolbak 
Recente reacties