Punta Chiriguito near Mompiche is a nice place, in the bay it is great swimming. There are many pelicans flying by and to our surprise the proximity of swimmers does not deter them from diving with their beak forward to catch fish. They approach within four meters. Beyond the bay people are surfing the waves. Our camp is primitive, no potable water, vegetable waste is thrown into the mangrove and electricity fails at ever so often. There are showers and toilets, though. Checking our gas bottle, we find that we have only 700 gr left, so our bottle needs refilling. Michel, with the assistance of young men, manages to hang up a large gas bottle to fill up our smaller one, since exchanging our small bottle for a full one, of the same size, is not possible. We drive along the Tronca Pacifico to Pedernales to get money from an ATM, Roos’ debit card is irrevocably swallowed. Roos blocks the card through the app and later finds out that not the debit card but the linked credit card has been blocked! We spend the night at Coco Solo, apparently a good restaurant, but a complete disaster as a campground. We go a little farther towards Mojities to Hostal Toquilla, where we camp under palm trees overlooking the sea. There is a swimming pool and at low tide the beach is immense. On Christmas Eve we eat crawfish in town. The next morning at 6 a.m. Michel hears strange noises and sees a man collecting coconuts, it turns out to be a thief. He is chased away by the neighbour’s workman. Further investigation reveals that our slippers and beach shoes have been stolen, Michel thinks he still sees the thief and runs after him, assisted by the female staff of the hostal. Except for coconuts, there is nothing in his bag. We move closer to the reception, where we think we are safer, however, with no sea view. To make matters worse, our air conditioner stops working. Two local cooling specialists examine the air conditioner and find the cause, one of the fans is not working. We have some hope that the fan can be repaired, but unfortunately this is not the case. The crawfish from the previous day does not digest well for Roos, all day she is sick, diarrhea and vomiting. The next day she feels fine only to wake up the next day with a very painful cough, in the late afternoon Roos gets some fever. A covid test is negative. There is a centro de salud nearby and we go there, all young doctors and nurses in a clean big building. Rose’s lungs are examined. She gets paracetamol and claricort. It is December 31, and many people come to La Toquilla. On New Year’s Eve they all disappear, neatly dressed in white, to Mojimies’ big beach. We don’t join them, eat some snacks at our camper in the parking lot because Roos’ appetite is all gone. On New Year’s Day, Michel has a sore throat, sniveling all day. Again we go to the centro de salud, a handsome Cuban doctor prescribes antibiotics for both of us. After one day Rose wakes up with a rash. Again we go to the centro de salud, Rose is allergic to amoxicillin, which contains penicillin, and is prescribed other antibiotics. All day she just sits in the armchair, eats nothing, sleeps off and on.
Roos gradually improves. Michel continues coughing and feels weak. At the centro de salud, he is given syrup and effervescent tablets to loosen the phlegm. The nights without air conditioning are a disaster. Fortunately, after three days of misery, the Dutch lady owner, who follows our situation closely, allows us to use a cabana with air conditioning at no extra cost. Finally Rose can sleep well at night, Michel keeps coughing and is now also suffering from sinisitis. The outside temperature climbs up to 36° during the day. Fortunately, it is mostly cloudy and we can cool down in the pool. Shopping is done by the one who is least sick with a three-wheeled motorcycle cab, the drivers guide us to the right stores, neither of us eat much. The days pass and our health goes up and down, no travel plans for the time being. A special mention goes to the well-behaved stray dogs. They don’t bark unless a stranger comes onto the property, don’t growl, don’t scowl. They sit patiently waiting to get bits of food. A dog is always near us on the grounds of Hostal Toquilla and accompanies us when we go for a walk. After our 7-day course of antibiotics, on Jan. 9, we decide to leave the next day. We hope we will have a little more energy by then. The intention is to drive to Mindo, after shopping
and money collection in Pedernales. Our Garmin GPS does not work any more and Google maps sends us north, after about 40 km we realize we are going the wrong way and return to Pedernales, where we find a campsite, the Riviera Pacifico, that way we do not have to go all the way back to Cojimies. We take a motortaxi to the town’s only pizzeria, it tastes delicious. The garden of the campground is very nice but there are dozens of dogs, some a bit too intrusive. We can take electricity and there is a swimming pool. The owner is an Ecuadorian, her husband is a Frenchman, we can exchange stories in French and find out that the population of Pedernales has not been spared in recent years, first there was an earthquake in 2016 and then the pandemic. People are poor and crime is on the rise because there is little or no work. We have breakfast in a beautiful gazebo and then find the right road to Mindo. The drive is through fantastic tropical scenery and rises to 1,700 meters. After some searching, without Garmin’s assistance we are hopelessly lost, we find Mindo Lindo, a private reserve run by an Ecuadorian-German couple, who give us an extremely friendly welcome. Heike is the ornithologist and her husband Pedro the jack-of-all-trades. Just after our arrival, it starts raining but we enjoy the lush vegetation, the pleasant temperature of 21 C° and the tranquility. The next morning we marvel at the spectacle of the numerous hummingbirds flitting around the water troughs. Our walk in the afternoon is cancelled because it is raining all afternoon. We can do that hike the next morning. With a cab and after a difficult trek on foot through the rainforest, we visit the cascada Nambillo the next day. After four days in the misty cloud forest, we drive back to Ibarra. The camping area is crowded. The road over the border in Colombia has been washed away by floods and landslides, and many overlanders are stranded here to discuss alternative routes. Much information is exchanged over a pleasant barbecue. The tire is mounted on the new rim and Michel manages to get our diesel heater working again. Now the only remaining problem is the air conditioning fan. We try to find a replacement in Ibarra. After a day of searching in vain, a local air conditioning salesman goes to Quito and promises to look out for us and keep us informed. We have new hope!
In Punta Chiriguito bij Mompiche is het lekker vertoeven, in de baai is het heerlijk zwemmen. Er vliegen veel pelikanen en ze verrassen ons omdat ze zich niet storen aan de nabijheid van zwemmers om te pikeren, ttz duiken met snavel vooruit om vis te vangen. Ze naderen tot op een viertal meter . Voorbij de baai wordt er gesurft op de golven. Ons kampement is primitief, geen drinkbaar water, groentenafval wordt in de mangrove gegooid en de elektriciteit valt om de haverklap uit. Er zijn wel douches en toiletten. Bij de controle van onze gasfles stellen we vast dat we nog 700 gr hebben, dus onze fles moet worden bijgevuld. Michel slaagt erin met assistentie van jonge mannen een grote gasfles op te hangen om onze kleinere gasfles op te vullen, want onze kleine fles inwisselen voor een volle, van hetzelfde formaat, lukt niet. Langs de Tronca Pacifico rijden we daarna naar Pedernales om geld uit de muur te halen, Roos’ debetkaart wordt onherroepelijk ingeslikt. Roos blokkeert de kaart via de app en constateert later dat niet de debetkaart maar de gekoppelde kredietkaart is geblokkeerd! We overnachten aan Coco Solo, blijkbaar een goed restaurant, maar als camping een complete ramp. We gaan een eindje verderop richting Mojities naar Hostal Toquilla, waar we onder de palmbomen staan met zicht op zee. Er is een zwembad en bij laag water is het strand immens. Op kerstavond gaan we langoesten eten in het stadje. De volgende morgen om 6 uur hoort Michel rare geluiden en ziet een man kokosnoten verzamelen, het blijkt een dief te zijn. Hij wordt verjaagd door de werkman van de buren. Bij nader onderzoek blijken onze slippers en strandschoenen gestolen te zijn, Michel denkt de dief nog te zien en rent hem achterna, geassisteerd door het vrouwelijke personeel van de hostal. Behalve kokosnoten zit er niets in zijn zak. We verplaatsen ons dichterbij de receptie, waar we denken veiliger zijn, echter zonder zicht op zee. Bij overmaat van ramp doet onze airco het niet meer. Twee plaatselijke koelspecialisten onderzoeken de airco en vinden de oorzaak, een van de ventilatoren is kapot. Eventjes is er hoop dat de ventilator kan hersteld worden, helaas niet. De langoesten van de vorige dag zijn Roos niet goed bekomen, de gehele dag is ze onpasselijk, diarree en braken. De dag erna voelt ze zich goed om dan de volgende dag te ontwaken met een zeer pijnlijke hoest, in de late namiddag krijgt Roos koorts. Een covid test is negatief. Er is dichtbij een centro de salud en we gaan er naartoe, allemaal jonge dokters en verplegers in een proper groot gebouw. Roos’ longen worden onderzocht, en haar luchtwegen. Ze krijgt paracetamol en claricort. Het wordt 31 december en er komt veel volk naar La Toquilla. Op oudejaarsavond verdwijnen ze allemaal, keurig in het wit gekleed, naar het grote strand van Mojimies. We gaan niet mee, eten hapjes aan onze camper op de parking want Roos’ eetlust is helemaal zoek. Op nieuwjaarsdag heeft Michel keelpijn, hij snottert de gehele dag. Opnieuw gaan we naar het centro de salud, een knappe Cubaanse dokter schrijft ons nu allebei antibiotica voor. Na een dag wordt Roos wakker met overal huiduitslag. Opnieuw naar het centro de salud, Roos is allergisch voor amoxicilline, waar penicilline in zit en krijgt andere antibiotica voorgeschreven. Een dag zit ze enkel in de zetel, eet niets, slaapt af en toe. Daarna gaat het langzamerhand beter. Michel hoest verder en voelt zich zwak. In het centro de salud krijgt hij siroop en bruistabletten om het slijm los te maken. De nachten zonder airco zijn een geseling. Gelukkig mogen we van de Hollandse eigenares, die onze situatie van nabij volgt, na drie dagen van ellende een cabana gebruiken met airco zonder meerkost. Eindelijk kan Roos ’s nachts goed slapen, Michel blijft hoesten en krijgt nu ook nog last van sinisitus. De buitentemperatuur klimt overdag tot 36°. Gelukkig is het meestal bewolkt en kunnen we afkoelen in het zwembad. Boodschappen doen gebeurt door diegene die het minst ziek is met een motortaxi op drie wielen, de chauffeurs begeleiden ons naar de juiste winkels, veel eten doen we geen van beiden. De dagen gaan voorbij en onze gezondheid gaat op en af, maar van reizen is er voorlopig geen sprake. Een speciale vermelding gaat naar de brave zwerfhonden. Ze blaffen niet, tenzij er een vreemde op het terrein komt, grommen niet, schooien niet. Ze zitten geduldig te wachten om hapjes te krijgen. We houden er een huishond aan over die altijd bij ons in de buurt is op het terrein van Hostal Toquilla. Na onze antibioticakuur van 7 dagen, op 9 januari, beslissen we om de volgende dag te vertrekken. We hopen dat we tegen dan wat meer energie zullen hebben. De bedoeling is naar Mindo te rijden, na inkopen en geldafhaling in Pedernales. Onze Garmin GPS heeft er de brui aan gegeven en Google maps stuurt ons naar het noorden, na een 40-tal km realiseren we ons dat we de verkeerde kant opgaan en keren terug naar Pedernales, waar we kort na de middag een camping vinden, de Riviera Pacifico, voor ons zeer interessant omdat we niet terug moeten naar Cojimies. Onze honger stillen we in de enige Pizzeria van de stad en die smaakt superlekker. De tuin van de camping is zeer mooi maar er zijn tientallen honden, sommige wat te opdringerig. We kunnen elektriciteit nemen en er is een zwembad. De eigenares is een Ecuadoriaanse, haar man is een Fransman, we kunnen verhalen uitwisselen in het Frans en komen te weten dat de bevolking van Pedernales niet gespaard is de laatste jaren, eerst was er een aardbeving in 2016 en daarna de pandemie. De mensen zitten op hun tandvlees en de criminaliteit stijgt omdat er weinig of geen werk is. We ontbijten in een prachtig prieel en vinden daarna de juiste weg naar Mindo. De rit loopt door een fantastische tropische omgeving en stijgt tot 1700 meter. Na enig zoekwerk, zonder Garmin’s assistentie rijden we hopeloos verloren, vinden we Mindo Lindo, een privé reservaat, geleid door een Ecuadoriaans-Duits koppel die ons uiterst vriendelijk verwelkomen. Heike is de ornithologe en haar man Pedro het manusje van alles. Net na onze aankomst valt er regen maar we genieten toch van de weelderige plantengroei, de aangename temperatuur van 21 C° en de rust. De volgende morgen vergapen we ons aan het spektakel van de talloze kolibries die fladderen rond de drinkbakjes. Onze wandelling in de namiddag gaat niet door want nu regent het vanaf ’s middags, we hebben ons laten verrassen! Die wandeling kunnen we wel doen de volgende morgen. Met een taxi en na een lastige tocht te voet door het regenwoud bezoeken we de cascada Nambillo de volgende dag. Na vier dagen in het misty cloud forest rijden we terug naar Ibarra. Het kampeerterrein staat overvol. De weg over de grens in Colombia is weggespoeld door overstromingen en aardverschuivingen en veel overlanders stranden hier om te overleggen welke alternatieve wegen. Er wordt veel informatie uitgewisseld tijdens een gezellige barbecue. De band wordt op de nieuwe velg gemonteerd en Michel slaagt erin onze dieselverwarming terug te doen werken. We hebben nu enkel nog en probleem met een ventilator van de airco en proberen een vervanging te vinden in Ibarra, na een dag vergeefs zoeken, belooft een aircoverkoper in Quito voor ons uit te kijken en ons op de hoogte te houden. Hoop doet leven!
tsjolbak 
Recente reacties