On Monday 6 November we go with Alvaro, our fixer, to the SAT (customs) in Oxaca to obtain the Retorno Seguro (RS). As our TIP (temporary import permit) has expired we need this document to travel further. We risk a high fine, confiscation of the camper and even imprisonment if we do not have it. The clerk informs us that we can only obtain that at the border and advises us to enquire at the SAT at the airport. There we get the same information. The guard at the Banjercito (the bank of the army and the customs) confirms it can only be issued at the border. We realize we are not getting anywhere in Oaxaca and have to go to Veracruz. Because flying is too expensive we take a night bus to Veracruz. The bus leaves at midnight and after a ride of 457 km we arrive around 8 am. The bus looks good but is very uncomfortable because of loose springs and worn out shocks absorbers. We move from right to left on our seats which makes it difficult to sleep.
Once in Veracruz we take a taxi to the SAT-ADACHE and after half an hour of filling out papers Michel finally gets the RS, which gives us 5 days to drive to the border of Guatemala.
We enjoy two hours of relaxation at the beach before taking the bus back to Oaxaca with the same horrible bus. We arrive at midnight. All together we travelled 1300 km in 24 hours. Not bad for two old people!
The next day we say goodbye to the other campers at El Rancho and start our trip of 760 km to the border.. The road is going down and there are much curves. Michel has to be careful not to use the brakes too much because we do not want them to be overheated as we once had in Colombia. There are lots of agave cactus fields, the raw material for mezcal and plenty of wind turbines along the road. We reach the Pacific coast and from there the road is flat. Masses of migrants walk in the blazing sun for thousand of miles to reach the USA, a distressing sight. After three more days we reach Talisman at the border. It takes 3 and a half hours to complete all the formalities to finally get a new TIP valid for 6 months.
To celebrate this we go to a hotel annex campsite with a swimming pool to relax for five days. It is very hot and we are happy there is a nice sea breeze and that Michel and the German technician succeeded in repairing the airco.
Maandag 6 november zijn we klaar om de Retorno Seguro (RS) op te halen in de SAT van Oaxaca. Onze fixer Alvaro kent de weg en als we aankomen staat er geen lange rij van wachtende mensen en zou alles vlot kunnen verlopen. De eerste bediende zegt dat ze dat in zijn kantoor niet kunnen geven maar dat er een kans is in de luchthaven, maar normaal kan dit alleen aan de grens voegt hij er droogjes aan toe. We geloven de man maar half en vragen om zijn verklaring op papier te zetten wat uiteraard niet gebeurt. Het probleem is dat we met de camper niet mogen rijden zonder RS, wie het waagt kan een zware boete krijgen, de auto kan aangeslagen worden en de chauffeur in de gevangenis belanden. Op de luchthaven krijgen we hetzelfde verhaal via een online praatpaal van de SAT. Ook een bezoek aan de Banjercito (de bank van het leger en de douane) brengt geen soelaas en langzaam begint het te dagen dat we in Oaxaca geen oplossing zullen vinden. We moeten naar Veracruz. Vliegen is te duur daarom opteren we om de bus te nemen. We kopen tickets voor de nachtbus die om middernacht vertrekt en de 457 km zal afhaspelen in 8 uur, zo kunnen we in de morgenuren de RS ophalen. Het busstation ligt vol met slapende mensen, heel veel vluchtelingen doorkruisen Mexico om naar de USA te gaan en overstelpen het systeem waardoor er enorme wachttijden ontstaan op bepaalde routes, gelukkig ligt Veracruz niet op de vluchtroute. De bus ziet er comfortabel uit maar is versleten en daarbij is de chauffeur een cowboy, regelmatig rijdt hij op de pechstrook om dan bruusk weer op het juiste wegdek te belanden, binnen de bus schuift iedereen op zijn zetel van links naar rechts en voor zover we weten zijn wij de enige passagiers die zich hieraan ergeren, de meeste slapen ondanks het gekraak van versleten schokdempers en loszittende veren. Iets na achten komen we aan in Veracruz en Michel heeft van het lang stilzitten opgezwollen voeten omdat hij zijn compressiekousen vergat mee nemen. Na een schamel ontbijt aan het busstation rijden we met een taxi naar de SAT-ADACHE 8 km verder. Hier is men niet verwonderd over de aanvraag van een Ritorno Siguro en na het voorleggen van de juiste papieren is de zaak snel geklonken. Alleen als de dame vraagt waar de auto staat is Michel even in paniek, ze wil de auto toch niet zien, maar nee het was louter informatief. We krijgen dus 5 dagen om de auto te laten uitschrijven aan de grens met Guatemala, 760 km van Oaxaca en onze tijd loopt vanaf de volgende dag. Ondertussen is het 10 uur en een bezoek aan het strand van Vera Cruz is nog mogelijk, 2 uur genieten op het strand onder een parasol.
Om op schema te blijven rijden we dezelfde dag nog terug, met dezelfde bus en dito chauffeurs. Dit maal doen we er elf uur over. Alles bij elkaar hebben 1300 km afgelegd over de weg in 24 uur, niet slecht voor twee oudjes! Er staan er ons 760 km te wachten op weg naar de grens.
De volgende morgen is het vroeg dag maar we hebben er vertrouwen in, het zal lukken. Na het nodige opruimingswerk en het afscheid van de overige kampeerders beginnen we aan onze tocht. We hebben wat vraagtekens omtrent de Tsjolbak die toch bijna 7 maanden heeft stilgestaan. In het begin werken de remmen maar half na het lang stilstaan en voorzichtigheid is geboden. De tocht naar de kust gaat 200 km bergaf met veel bochten en vergt veel concentratie. Overal zien we grote agave cactusvelden, de grondstof voor Mezcal, de populaire drank. Er zijn ook enorme windmolenparken. Michel houdt de auto in derde versnelling en kan de snelheid beperken tussen de 40 en 57 per uur, de remmen gebruikt hij zo weinig mogelijk want we willen geen tweede keer oververhitte remmen hebben zoals in Colombia. We overnachten na 210 km in Japala de Marquez aan het controlecentrum van het stuwmeer en krijgen zelfs elektriciteit van de bewaker. De nacht verloopt rustig en koel en om 9 uur beginnen we aan de tweede etappe, alles gaat voortreffelijk en we halen 260 km op vlakke wegen. In tegengestelde richting zien we massa’s migranten, die te voet in de brandende zon duizenden kilometers afleggen om de VS te bereiken, een schrijnend fenomeen.
Overnachten doen we op de parking van een restaurant aan Pacifistische kust. Als we er een maaltijd gebruiken mogen we gratis staan en we krijgen alweer elektriciteit. De maaltijd valt goed mee maar we zijn de enige klanten op dit uur we kunnen niet snel genoeg eten. s ’Avonds eten op restaurant is hier niet gebruikelijk. Het is aardedonker om 18h. Het Het is aardedonker De derde etappe verloopt technisch eveneens vlot maar we krijgen last van de hoge temperaturen, het kwik stijgt naar de 35 graden en Roos die meestal aan de zonnekant zit heeft het erg moeilijk, we stoppen regelmatig om de airco op te zoeken in de baanrestaurants. De door Michel en een Duitse technieker herstelde airco doet goed dienst ’s nachts. Na nog 270 km overnachten we 13 km voor de grens aan een gesloten restaurant met zwembad en zullen morgen onze TIP (temporary import permit) opzeggen om daarna een nieuwe aan te vragen om in Mexico te blijven want we hebben een verzekering die nog 22 dagen loopt en daarenboven zijn er aan de kust van Guatemala maar weinig mogelijkheden om te kamperen. We hopen dat we de grens zelf niet over moeten om alles te regelen. De volgende morgen is het zover, we zwaaien met onze Retorno Seguro maar niemand toont interesse (was enkel nodig op de weg moesten ze ons tegenhouden). Na heel wat palaveren wordt de verlopen TIP ongeldig gemaakt. De nieuwe procedure opgestart, eerst moet Michel zich laten uitstempelen in zijn paspoort, dan kan hij na betaling een nieuwe entry krijgen en ook een TIP bekomen. Het bekomen van de TIP verloopt moeilijk omdat we niet onmiddellijk de juiste kopieën hebben van de officiële documenten. Roos moet tot tweemaal toe naar het kopiecentrum 500 m verder. De betaling is een fiasco voor ons, ze willen niet dat we betalen met hun eigen pesos en we kunnen niet betalen met de kredietkaart van Roos omdat Michel de eigenaar is van de camper. We zijn gedwongen om eerst op de zwarte markt pesos om te ruilen voor dollars. Na drie en een half uur palaveren hebben we een nieuwe TIP voor 6 maanden.
Om wat te bekomen van alle inspanningen en obstakels gaan we naar een hotel annex camping met zwembad aan het strand bij Puerto Madero aan de pacifistische kust. Na een hectische week eindelijk wat rust.
From Wetteren we take the slow train to Zaventem. The flight to Munich takes only one hour. The connecting flight to Mexico City does not depart until the afternoon of the next day. That’s why we take a hotel room close to the airport, we enjoy a quiet night. The next morning we have plenty of time and we feel relaxed, but stress sets in when Michel finds that he no longer has his backpack with him after the taxi ride, forgotten in the taxi or in the hotel lobby. Fortunately, we have enough time for a taxi ride back and forth to the hotel and to recover the backpack. After a strict check and a long queue, the 12-hour flight to Mexico City follows, which does not leave on time. We don’t sleep much despite the very quiet flight. We arrive at 6:30 PM instead of 4:10 PM and miss our connection to Oaxaca, there are few signs at Mexico City airport and we get lost, our luggage is very heavy. Fortunately, the staff is helpful and we find the aerotren (a vehicle that floats on an air cushion on a track in the shape of an inverted T) and then, after a long search, we find the right check-in desk. For the third time we have to stand in line for the scan of our hand luggage, take off shoes and fleece, take out computer and laptop. Every time Michel goes through the scan, a signal sounds and he must be scanned additionally. Is that because of his knee prosthesis or his suspicious appearance? We can take a later flight and arrive in Oaxaca at 9pm local time, exhausted. Alvaro, our fixer, who has taken care of our tsjolbak for six months, is waiting for us. He takes us to a hotel in Tule. Michel drinks two beers in the courtyard of the hotel, Roos only wants to sleep. The next morning we look for an place to have breakfast under a bright sun and end up in the Mercado Gastronomico de Tule. We eat spicy empanadas filled with chicken fillet and tomato sauce, accompanied by a nice large glass of juice, one green and one yellow. Then we go shopping by taxi, buy SIM cards, which is surprisingly easy to register and take money from an ATM. Then we finally see our tsjolbak again, which is already at the campsite. It still looks good. Michel is concerned about the house batteries that have apparently received little solar energy in recent months, it remains to be seen whether they will recover in the next few days. The water pump is leaking and Michel tries in vain to fix it.We order a new one online. The cover of our front luggage rack needs to be replaced and that won’t be ready until November 1st! We can only apply for the Retorno Seguro document, which allows us to leave Mexico without any problems within 5 days, on November 4, because everything in Mexico is closed for three days for All Saints’ Day and Remembrance Day. There are two more Belgian couples at the campsite, Emmie and Fred who we already met in Peru and Paraguay and Ellie and Jos. After a work accident, Jos is paralyzed in his legs and uses a wheelchair. He had his camper modified and that way they continue traveling, a courageous couple! While Michel continues to work, Roos goes on an excursion. She successively visits the arbol de Tule, a 2000 year old tree with a diameter of 14m, a height of 42m and a weight of 636 tons. Then follows the ancient temple of the Zapotecs in Mitla, a carpet and candle making company and a petrified waterfall in a fairytale mountain landscape. A visit to a mezcal producer ends the day. We receive an explanation of the entire production process, followed by an extensive tasting round. Nice drink with an alcohol content of 39% that should be drunk with reason. From October 29, the “Dia de los Muertos” will be celebrated in an exuberant way.
The streets and squares are richly decorated with motifs and images reminiscent of death. A shrine is being built at the campsite and people come to place photos of their deceased loved ones, candles and flowers. After a subdued moment, the meal can begin. Anyone who wants to attend brings a dish that is shared with other campers. The various dishes are all prepared with care. A Canadian couple prepared a complete turkey in the barbecue oven, we provide a stew with matching vegetables. It will be a pleasant evening. The next day we have lunch at Milenario, a well-regarded restaurant in Tule. Roos eats a typical dish from Oaxaca, mole negro (black sauce) with chicken, Michel breaded steak with beans. Our new luggage cover is ready on All Saints’ Day, but it turns out not to be big enough. Michel repairs the air conditioning together with Bernie, a German retired air conditioning technician. Roos visits, together with Emmy and Fred, the colorful big cemetery of Mitlancihuatl, the flowers are fantastic and the atmosphere subdued.
In the meantime, the new water pump has arrived and Michel installs it successfully. The luggage cover will be enlarged on Friday November 3 and this time it fits.
Finally we have time to visit Monte Alban together, the capital of Zapotec culture. The city was first inhabited in about 600 BC. At its peak 500-750 AD it was a city of an estimated 30,000 inhabitants. It is one of the most important archaeological sites in Central America.
All planned and unforeseen work has now been carried out and we will go to the customs on Monday, November 6, for the “Retorno Seguro” document, which should allow us to finally travel further.
In Wetteren nemen we de stoptrein naar Zaventem. De vlucht naar München neemt slechts één uur in beslag. De aansluitende vlucht naar Mexico City vertrekt pas ’s middag de volgende dag. Daarom nemen we een hotelkamer dicht bij de luchthaven, we genieten van een rustige nacht. De volgende morgen hebben we tijd zat en we voelen ons ontspannen maar de stress slaat toe als Michel constateert dat hij zijn rugzak niet meer bij zich heeft na de taxirit, vergeten in de taxi of in de lobby van het hotel. Gelukkig hebben we voldoende tijd voor een taxirit heen en terug naar het hotel en de rugzak te recupereren. Na een strenge controle en lang aanschuiven volgt de vlucht van 12 uur naar Mexico City, die niet op tijd vertrekt. Slapen doen we weinig ondanks de zeer rustige vlucht. We komen aan om 18h30 in plaats 16h10 en missen onze aansluiting naar Oaxaca, er zijn weinig aanduidingen in de luchthaven van Mexico City en we lopen verloren, onze bagage weegt loodzwaar. Gelukkig is het personeel behulpzaam en vinden we de aerotren (een voertuig dat op een luchtkussen zweeft op een baan in de vorm van een omgekeerde T) daarna vinden we na lang zoeken de juiste incheckbalie. Voor de derde keer moeten we aanschuiven voor de scan van onze handbagage, schoenen en fleece uitdoen, computer en laptop uithalen. Telkens als Michel de scan doorloopt klinkt er een signaal en moet hij extra gescand worden. Komt dat door zijn knieprothese of zijn verdacht uiterlijk? We kunnen een latere vlucht nemen en komen om 21h plaatselijke tijd doodmoe in Oaxaca aan, waar Alvaro, onze fixer, die voor onze tsjolbak heeft gezorgd gedurende zes maanden, ons opwacht. Hij brengt ons naar een hotel in Tule. Michel degusteert nog twee biertjes op de binnenkoer van het hotel, Roos valt om van de vaak. De volgende morgen gaan we onder een stralende zon op zoek naar een mogelijkheid om te ontbijten en belanden in de Mercado Gastronomico de Tule. We verorberen er pikante empanadas gevuld met kipfilet en tomatensaus en daarbij een lekker groot glas sap, een groen en een gele. Per taxi gaan we dan inkopen doen, SIM kaarten kopen wat verassend gemakkelijk gaat om ons te registeren daarna nog geld uit de muur te halen. Daarna zien we eindelijk onze tsjolbak terug die al op de camping staat. Hij ziet er nog goed uit. Michel maakt zich wel zorgen over de huisbatterijen die blijkbaar weinig zonne-energie gekregen hebben gedurende de laatste maanden, het blijft bang afwachten of we ze erdoor krijgen de volgende dagen. Ook de waterpomp lekt en Michel probeert die vergeefs te herstellen. We bestellen een nieuwe online. De overtrek van onze bagagedrager vooraan moet worden vervangen en dat zal pas klaar zijn op 1 november! Het document Retorno Seguro, dat ons toelaat Mexico te verlaten zonder problemen binnen de 5 dagen, kunnen we pas aanvragen op 4 november, want in Mexico is alles drie dagen gesloten voor Allerheiligen en de dodenherdenking. Op de camping staan nog twee Belgisch koppels, Emmie en Fred die we reeds tegenkwamen in Peru en Paraguay en Ellie en Jos. Jos is na een werkongeval verlamd aan zijn benen en verplaatst zich in een rolstoel. Hij heeft zijn camper laten aanpassen en op die manier reizen ze verder, een moedig koppel!
Terwijl Michel verder klust maakt Roos een excursie. Ze bezoekt achtereenvolgens de arbol de Tule, een boom van 2000 jaar oud met een diameter van 14m, een hoogte van 42m en een gewicht van 636 ton. Dan volgt de eeuwenoude tempel van de Zapoteken in Mitla, een tapijt- en kaarsenbedrijf en een versteende waterval in een sprookjesachtig berglandschap.
Een bezoek aan een mezcalproducent sluit de dag af. We krijgen uitleg over het gehele productieproces, dan volgt een uitgebreide degustatieronde. Lekker drankje met een alcoholgehalte van 39 % dat met verstand moet worden gedronken.
Vanaf 29 oktober viert men de “Dia de los muertos” op een uitbundige manier. De straten en pleinen zijn rijkelijk versierd met motieven en beelden die aan de dood doen denken. Op de camping wordt er een schrijn gebouwd en de mensen komen foto’s van hun afgestorven dierbaren, kaarsen en bloemen plaatsen.
Na een ingetogen moment kan de maaltijd beginnen. Wie er bij wil zijn brengt een gerecht mee dat gedeeld wordt met andere kampeerders. De verschillende gerechten, zijn stuk voor stuk met zorg klaargemaakt. Een Canadees koppel bereidde een volledige kalkoen in de barbecue oven, wij zorgen voor een stoofschotel met bijpassende groenten. Het wordt een gezellige avond.
De volgende dag gaan we ‘middags eten in Milenario, een goed aangeschreven restaurant in Tule. Roos eet een typisch gerecht van Oaxaca, ,mole negro (zwarte saus) met kip, Michel gepaneerde steak met bonen. Op Allerheiligen is onze nieuwe bagageovertrek klaar, hij blijkt niet groot genoeg te zijn. Terwijl Michel samen met Bernie, een Duitse gepensioneerde airco-technieker, de airco herstelt bezoekt. Roos, samen met Emmy en Fred, het kleurrijke grote kerkhof van Mitlancihuatl, de bloemenpracht is fantastisch en de sfeer ingetogen.
Ondertussen is de nieuwe waterpomp aangekomen en Michel installeert ze met succes, de bagageovertrek wordt op vrijdag 3 november vergroot en deze keer past het wel. Eindelijk hebben we dan tijd om samen Monte Alban te bezoeken, de hoofdstad van de cultuur van de Zapoteken.
De stad werd in ongeveer 600 voor Christus voor het eerst bewoond. Op haar hoogtepunt 500-750 na Chr. was het een stad van naar schatting zo’n 30.000 inwoners. Het is een van de meest belangrijke archeologische sites in Centraal Amerika.
Alle voorziene en onvoorziene werkzaamheden zijn nu uitgevoerd en we gaan op maandag 6 november naar de douane voor het document “Retorno Seguro”, dat ons moet toelaten eindelijk verder te reizen.
tsjolbak 
Recente reacties