Ants, mosquitos and butterflies

31/3 – 22/4/2016

We decide to have the clutch of our tsjolbak examined in Asuncion, the capital of Paraguay. Heading in that direction we visit the park of Gran Chaco. Once we get there we get a friendly welcome and are told that, as the new sanitary block is not ready yet, we have to use the toilet and showers 500 m from the campsite. The park is lovely but the air is very hot and humid. The only place with power is under the trees and when it is getting dark and we start to prepare our meal there are too many insects to stay outside. Michels gets mosquito bites through three layers of trousers. The next day we move to a more open space but when it starts raining the ranger says we have to move again because when a storm comes up eucalyptus trees may fall down on our tsjolbak. When the rain stops we move again and make deep tracks in the muddy grass. A branch of a tree is touching our tsjolbak and after two hours our sleeping place is full of ants. We move away from the tree and try to destroy the ants manually and with ours small vacuum cleaner. In the evening another ranger comes to say we have to move again. This combined with a night haunted by mosquitos makes us decide to move out of the park. We stay one night in Formosa near the Paraguayan border  and go to a parrilla restaurant to eat asado, the national meat dish, a very disappointing experience, the beef is uneatable and there are too much offal sausages. Roos only eats the chicken and blood sausage.

The border passing between Argentina and Paraguay goes without problem and after a long search we find a camping in Luque, owned by a German couple. They have a very nice garden and a swimming pool. Temperatures are extremely high, 40°C is normal here! The lady of the house arranges an appointment with their friend-mechanic who replaces two plungers of the hydraulic clutch. He also replaces the damaged reflector of the head lamp, it takes 20 minutes (in the Toyota workshop in Merelbeke they claimed it was too difficult to do!). We have the side windows of the tsjolbak coated to reflect the sun and then we start a search for air conditioning. By the end of the day we have an appointment for the next day in het biggest airco workshop of Asuncion. The friendly people explain to us that the appliance we are looking for is not available in Paraguay but they can install a split. Once the airco is installed we leave for Laguna Blanca, 270 km to the East. Although the roads are good,  a tyre gets damaged beyond repair. Luckily there is a tyre workshop at 100 m and the man replaces the tyre very quickly, efficiently and cheap. We only have 30 km to go then but it takes more than an hour because the unpaved road is full of holes, mud and water. Finally we reach the lagoon, it is a splendid place and we are the only tourists. We are however not alone because there are a lot of European volunteers working in the conservancy project in a house nearby. We all use the internet connection of the camping. There is a beautiful white beach and swimming is very relaxing. After one day the airco breaks down. We call the fitter in Asuncion and he thinks there may be gas leak, we go back over the bad road to the nearest city where the problem is fixed. We also buy a new spare tyre. After are these worries we can finally go for a kayak and fishing trip on the laguna. Only once because Michel has a painful athlete’s foot and has to avoid humidity. Roos goes for a long walk through the forest and makes photos of the many marvellous butterflies. On Sundays there are a lot of visitors. Paraguay has no access to the sea and some people drive 300 km from the region of Asuncion to relax on weekends. The parrillas are burning and large pieces of meat are roasted. By six in the evening we are alone again.

Every day the sun setting and dawnings are very colourful. Michel’s foot gets better and we do one more kayak trip. After three days the airco does not cool properly again and water is dripping from it. We drive seven hours back to Asuncion to get it fixed. Drivers in Paraguay are reckless, they try to pass from all sides. One driver blocks the way, Michel cannot avoid hitting his car slightly because there is a bus passing on the other side. Hundred meters further the man stops his car in front of the tsjolbak, comes out and asks money. As the fault was all his, we refuse to pay. He gets very angry and pulls the side mirror of the tsjolbak down, then he leaves. We are perplexed! When we finally get to the workshop it is late in the afternoon and we ask the friendly daughter of the boss to book a hotel room for us. In the evening we walk to a huge shopping centre with lots of luxury shops in two buildings with three stores. At nine o’clock in the evening the temperature outside is still 30°. In the night it starts raining and the next day it is a lot cooler. In the morning when we walk from the hotel to the workshop we see another Asuncion: big houses, nice gardens, magnificent trees. By midday the airco is repaired and a new mirror fixed. We do not dare leaving Asuncion the same day because we want to test the airco a couple of days. We go to a hotel/restaurant where we are allowed to stay overnight on the parking. The restaurant is well known for the good meat and indeed the steak is gorgeous, the pommes frites however are of lesser quality. After diner Michel talks with other customers, one of them, a doctor advises Michel to rest, take medicine and put ice on his painful ankle. The following morning Michel starts the treatment. Hopefully he will get better soon.

Mieren, muggen en vlinders

31/3 – 22/4/2016

We besluiten om de koppeling grondig te laten onderzoeken en eventueel te laten herstellen in Asuncion, hoofdstad van Paraguay. Onderweg gaan we het natuurpark van Gran Chaco bezoeken. Als we op de camping aankomen worden we vriendelijk begroet en gewezen op het feit dat het sanitaire blok in volle renovatie is, de nu te gebruiken toiletten en douches zijn op 500 meter van de kampplaats. De omgeving is prachtig maar tropisch vochtig en er is maar één plaats waar we elektriciteit kunnen nemen, daardoor staan we onder de bomen en zien de zon amper. Wanneer het donker wordt en we onze maaltijd klaarmaken beseffen we dat dit niet houdbaar is vanwege het rondvliegende ongedierte. Michel wordt gestoken door de muggen hoewel hij drie broeken over elkaar heeft aangetrokken. We verleggen de volgende morgen ons kamp naar een open plaats en als we net klaar zijn dreigt een onweer. We denken dat we goed staan op het verhoogde deel maar de parkwachter verplicht ons om aan de ingang te gaan staan, de oude hoge eucalyptusbomen kunnen bij hevig onweer omwaaien en op de tsjolbak terechtkomen. Na de middag komt een andere parkwachter ons vertellen dat we ons kamp beter hoger opslaan, maar dat loopt fout. Omdat alles nog zeer zompig is kunnen we de helling niet op en trekken we diepe sporen in het gras. Dan maar weer naar de tweede plaats is de oplossing. We letten niet goed op en parkeren tegen een tak, twee uur later zit heel ons slaapvertrek onder de mieren.  We verplaatsen de camper zodat er geen contact meer is en proberen de mieren manueel en met de stofzuiger te verdelgen. Als er ‘s avonds alweer een andere wachter ons komt vertellen dat we niet op die plaats kunnen blijven staan en we die nacht belegerd worden door muggen besluiten we om ’s morgens te vertrekken richting Asuncion. We maken een tussenstop in Formosa en gaan ’s avonds op stap op zoek naar een parrilla restaurant om asado te eten, het nationaal vleesgerecht, wat enorm tegenvalt. Het rundsvlees is taai en er liggen te veel worsten gemaakt van ingewanden op de schotel, enkel de kip en de bloedworst vindt Roos eetbaar.

De grensovergang tussen Argentinië en Paraguay verloopt alweer vlot en na lang zoeken vinden we een kampplaats, in Luque, bij een Duits koppel. We kamperen in hun zeer mooie tuin en mogen gebruik maken van hun zwembad. De temperaturen swingen de pan uit, overdag 40°C vindt men hier normaal! De garagist van het huis wordt erbij gehaald en de beide plunjers van de hydraulische koppeling worden vervangen, we maken van de gelegenheid gebruik om de versleten reflector van de koplamp te vervangen, een klus die in 20 minuten geklaard is (in de Toyotagarage in Merelbeke waren ze daar niet in gelukt wegens te moeilijk). Verder laten we ook de zijruiten tinten zodat de zon niet meer rechtstreeks kan binnen schijnen. En dan beginnen we aan onze zoektocht naar airconditioning, tegen het einde van de dag hebben we een afspraak voor de volgende morgen in het grootste Airco bedrijf van Asuncion. De zeer vriendelijke mensen leggen ons uit dat het toestel dat wij willen in Paraguay niet te vinden is maar ze hebben een oplossing met een split. We laten die monteren en vertrekken naar de Laguna Blanca, 270 km verder naar het Oosten. Ondanks de goede wegen krijgen we toch een probleem met de linker voorband. Een gedeelte van loopvlak is losgekomen en smakt tegen de carrosserie, de band is niet meer bruikbaar en we zijn verplicht om een reservewiel te monteren, gelukkig moeten we maar 30 km meer rijden en is een bandenhersteller vlak in de buurt, die de bandenwissel snel, efficiënt en goedkoop uitvoert. Het worden echter 30 ongelooflijk lastige kilometers, we doen er meer dan een uur over, door modder, plassen en putten.  Op de camping hebben we veel ruimte want er zijn geen andere toeristen, alleen zijn we echter niet omdat hier veel natuurvrijwilligers uit Europa hun stage doen in een naburig huis. Zij gebruiken allemaal de internetverbinding van de camping. De Laguna heeft een mooi wit strand en het is aangenaam zwemmen.  Na een dag begeeft onze nieuwe airco het. De installateur uit Asuncion vermoedt dat er een gaslek is en we rijden de moeilijke weg terug naar de dichtstbijzijnde stad om dit te laten herstellen. We maken van de gelegenheid gebruik om een nieuwe reserveband te kopen. Na al die beslommeringen komt eindelijk de dag waarop we nog eens kunnen kajakken en vissen. De pret is echter van korte duur want Michel heeft een pijnlijke schimmel tussen zijn tenen en vocht maakt het nog erger. Roos gaat alleen wandelen en maakt foto’s van de prachtige vlinders die hier bij massa’s rondvliegen. Op zondag komen er veel dagjesmensen. Paraguay heeft geen kust en om wat verkoeling te vinden leggen sommige mensen uit Asuncion 300 km af om naar Laguna Blanca te komen in het weekend. De zondagmiddag staat de camping staat vol met auto’s, branden de parrillas en worden er hopen vlees (meestal zwartgeblakerd) verorberd, tegen zes uur ’s avonds zijn we weer helemaal alleen op de camping. De zonsondergangen en -opkomsten zijn telkens een lust voor het oog. Na drie dagen begeeft de airco het opnieuw en drupt er water uit. We verwittigen Kirchenko, de installateur, dat we zullen terugkeren naar Asuncion, zeven uren rijden. De rit door Asuncion zal ons nog lang heugen. De Paraguayen zijn cowboys in het verkeer, overal proberen ze zich tussen te wringen. Een auto snijdt ons de pas af, Michel kan niet uitwijken omdat er aan de andere kant een bus voorbijdendert. Hij raakt de auto lichtjes, 100 m verder steekt de man ons rechts voorbij en gaat dwars voor de tsjolbak staan, hij eist geld. Vermits niet wij maar hij in de fout ging, denken we er niet over. In grote woede trekt hij de achteruitkijkspiegel van onze tsjolbak eraf en rijdt dan verder, ons verbouwereerd achterlatend. We laten onze tsjolbak in het airco atelier voor herstelling en vragen de vriendelijke dochter van de baas om een hotelkamer te reserveren. ’s Avonds gaan we naar een groot shopping center, veel luxewinkels in twee gebouwen met drie verdiepingen. Buiten is het om negen uur ’s avonds nog 30°C! ’s Nachts regent het echter en de volgende dag is het veel koeler. Als we van het hotel naar de airozaak wandelen ’s morgens maken we kennis met het andere Asuncion: grote huizen, mooie tuinen, prachtige bomen. De airco is tegen de middag hersteld, er is ook een nieuwe spiegel geplaatst. Onmiddellijk Asuncion verlaten durven we echter niet, we willen zien of de airco het blijft doen en gaan naar een hotel-restaurant in de stad waar we mogen overnachten op de parkeerplaats. Het restaurant is bekend om het goede vlees, de steak is inderdaad super, de frietjes laten te wensen over. Michel blijft na het eten bier drinken met andere klanten, onder wie een dokter, die Michel rust, ijs en ontstekingswerende pillen voorschrijft voor zijn pijnlijk enkelgewricht. De volgende dag begint Michel aan de kuur. Hopelijk wordt het snel beter.

Noord-Oost Argentinië

Noordoost Argentinië 3/3 – 30/3/2016

 

De grensovergang in Salto naar Argentinië verloopt vlotter dan we ons konden dromen en we krijgen een verblijfsvergunning van 90 dagen. Pas nadien realiseren we ons dat het paspoort van Michel geen 90 dagen meer geldig is, in januari hadden we een poging gedaan om het te verlengen maar daarna compleet vergeten. Om naar een ambassade te bellen heb je veel tijd nodig en we besluiten om in Concordia een telefoon- internetzaak te zoeken vanwaar we gemakkelijk kunnen bellen. Onze zoektocht brengt ons bij Juan, een autoverkoper die zelf veel reisde, goed Engels spreekt en ons probleem begrijpt. Hij is bereid om de gesprekken voor ons te voeren, omdat de man die verantwoordelijk is voor de paspoorten in de ambassade van Buenos Aires geen van onze landstalen spreekt, nogal handig. We zoeken in de buurt van Concordia een camping maar dat valt erg tegen, de sporen van de verwoestende overstromingen van enkele maanden geleden zijn nog niet gewist en de sanitaire blokken zijn volledig vernield. We blijven er één nacht en gaan op zoek naar beter. Op aanraden van Juan gaan we naar een camping aan het stuwmeer van Salto Grande waar de overstromingen minder waren en de installaties gespaard bleven. We moeten wel een paar keer de 40 km over en weer voor we te weten komen dat een nieuw paspoort maken geen enkel probleem is, als we de juiste pasfoto’s hebben. Een ereconsul, die enkel Frans spreekt (en Spaans uiteraard), zal Michel in Resistencia aan een nieuw paspoort helpen. Als we pasfoto’s laten nemen blijkt de eigenaar van de zaak al veel in Europa te hebben gereisd. Trots toont hij ons een foto van de Graslei! Onze reis gaat verder naar de Esteros de Ibera, een moerasgebied met een oppervlakte van 1.300.000 ha. In Mercedes, de laatste grote stad voor de moerassen, vernemen we dat er daar geen geldautomaat en ook geen pompstation is. Enige organisatie is dus onontbeerlijk. Wat we nu zeker moeten doen is de tweede brandstoftank laten herstellen. We vinden om 17h een lasser met een zeer grote familie die allen meewerken en om 21h00 zit de gelaste tank terug op zijn plaats. Gezien de afstand en het feit dat het een onverharde weg is zou het onverstandig zijn om enkel te vertrouwen op één tank, nu hebben we 150 liter diesel beschikbaar.  De camping in de stad heeft de reputatie niet veilig te zijn en we overnachten aan het pompstation. Geladen met voldoende voedsel en genoeg cash geld vertrekken we voor een tocht van 120 km naar Colonia Carlos Pellegrini. De weg is moeilijk maar we zien zo veel grote vogels dat we het ongemak erbij nemen. Aan het infocentrum horen we brulapen, we vangen een glimp op van een geel wijfje, de mannetjes zijn zwart en brullen oorverdovend.  In de late namiddag kunnen we ons installeren op een van de mooiste campings die we al bezocht hebben. De volgende morgen is echter minder mooi als Michel ziek is, de oorzaak is wellicht de dode insecten die aan de binnenkant van afdak hangen en in Michels bier zijn terechtgekomen. Gelukkig is hij om 10h al in zoverre hersteld dat we een boottocht kunnen maken over de smalle waterlopen tussen de eilanden van de Laguna. De gids/schipper zet de motor na een uur varen uit en de geluidloze nadering gunt ons een unieke blik op het natuurleven van de Esteros. Waterlelies en groene drijvende eilanden vol vogels, kaaimannen, capibaras (watervarkens, de grootste knaagdieren ter wereld) en moerasherten, een stukje paradijs glijdt aan onze ogen voorbij. We blijven nog drie dagen op het terrein, een dag om te kanoën, een dag voor een tocht te paard en nog een dag voor een lange wandeling. Op de camping maakt Michel kennis met een Duits meisje, Michele, van 25 jaar die alleen reist en veel informatie heeft over de route die wij nog willen doen. Ze komt ons regelmatig opzoeken en eet met ons mee ’s avonds. Omdat er geen openbaar vervoer is vanuit Pellegrini en ze zich geen dure taxi kan veroorloven, stellen we voor dat ze met ons meerijdt naar Posadas, een helse tocht door zand met diepe greppels gevormd door de vrachtwagens die het vee vervoeren. In lage 4×4 raken we overal door maar af en toe zitten Michele en Roos met ingehouden adem af te wachten hoe de Tsjolbak zich eruit kan redden. “Don’t look in the canyon” zegt Michele als we een diepe greppel voor de wielen zien. Michel lijkt nooit verontrust. Daarbij is het moordend heet. De airco brengt wat soelaas, maar het is 120 km lang ploeteren voor we op asfalt komen. In Posadas is er geen camping, we rijden door naar San Ignacio, waar er ruïnes van vroegere jezuïetenmissies zijn. We willen ze wel bezoeken maar Michele vindt 150 Pesos (€9) te veel voor een bezoek van één uur aan oude stenen. Op weg naar de watervallen van Iguazu verlaat Michele ons in de hoop een snelle lift te krijgen. We doen nog een tussenstop op ongeveer 100 km van Iguazu. Een camping vinden in Puerto Iguazu is geen lachertje maar uiteindelijk belanden we in Costa Ramon, een camping met dompelbad, veel tropische planten en een kleurrijke papegaai aan de oever van de rivier Parana, aan de andere oever ligt Paraguay. Er is wifi en we hebben een grote tafel met afdak en gootsteen ter beschikking. Michele komt ons nog op opzoeken in Costa Ramon, een aangenaam weerzien en de volgende morgen opnieuw een hartelijk afscheid. Na twee dagen relaxen bezoeken we de watervallen van Iguazu met openbaar vervoer. Met meer dan 250 watervallen zijn deze de spectaculairste ter wereld, een van de zeven wonderen der natuur. Te midden van welige subtropische bossen op de grens van Argentinië, Brazilië en Paraguay storten ze zich over een afstand van enkele kilometers over rotswanden van de Rio Iguazu Superior naar Rio Iguazu Inferior. De wandelingen bieden telkens nieuwe grandioze uitzichten. Op de dag dat we Costa Ramon verlaten bereikt ons het vreselijke nieuws over de aanslagen in Brussel.
Michels paspoort verloopt op 19 april en we rijden richting Resistencia waar de consul een nieuw paspoort zal geven. Omdat het semana santa is en niemand nog werkt stoppen we op een camping in Ituzaingo met de bedoeling te kajakken op de Rio Parana. Het weer zit echter niet mee, de hele dag veel wind met felle regenbuien zorgen ervoor dat lange broeken en sokken geen overbodige luxe zijn. Corrientes en Resistencia liggen 250 km verder en daar zou het volgens weer online beter moeten zijn. Dat klopt want ‘s avond zitten we in Corrientes in de zon te genieten van onze aperitief tussen veel luidruchtige bezoekers, want het is paaszaterdag. In Resistencia zit de camping op Pasen ook vol dagjesmensen. We doen mee met hen en starten ’s middags reeds met de barbecue. ’s Anderdaags komt de ereconsul, Bernard Ducarme, ons opzoeken om Michels nieuw paspoort te regelen. Hij neemt ons ook mee naar het centrum en maakt een afspraak in de Toyota garage want Michel vreest dat er iets mis is met de koppelingspedaal van de Tsjolbak. Omdat ons type Toyota in Argentinië niet rijdt  raden ze ons aan ons licht op te steken in Ascension in Paraguay. Onze verdere reisroute wordt wat onzeker: blijven we nog in Argentinië of gaan we eerst naar Paraguay?

Brulapin

Viel niet uit de boom maar wel uit de selectie.