Because the campsite has to be disinfected, we are obliged to look for another place. It takes half a morning, but we even find a better campsite, the owner and his sister are, to our great surprise, surf champions and have a surf school with an adjoining hostal. The sister travels around the world and has a few records to her name but is still very curious about our adventures. A day later we say goodbye, again, to Peter and Sigi to go to Peru. The border crossing goes very smoothly and the helpful Peruvians give us a good feeling. Looking for Peruvian money and food, because meat, vegetables, fruit, cheese and eggs were not allowed to take across the border, we go to Tacna, the first city of some size on our way to the Cola canyon. It is a crowded city and parking is difficult. We first exchange a small amount of money on the street and then Roos goes from bank to bank, only the third try is successful. There is a two-hour time difference between Peru and Chile and our stomachs are squeezing. We pass a pizzeria with a parking and receive a positive answer to our question to the waiter whether it is safe to park. The food is not really tasty but our hunger is over. When Rose wants to open the tsjolbak, she sees to her great horror that the door is unlocked and the lock is damaged. Camera, GPS, binoculars and machete have been stolen. The police are warned and a report is made that refers to video footage made by the municipality. We have to go to the Commissariat to sign the reports. The investigation is transferred to the Policia Nacional and the procedure is restarted, the very friendly lady works slowly and thoroughly, making of the report takes more than two hours and that makes us nervous and impatient. Later that evening Michel has to go to the video bunker of the municipality to view the images and he sees that the burglary was carried out very professionally by four men, each with their own specific task. The video images are clear, but zooming in on their face is not possible and the chance that the perpetrators will be found is very small. The entire burglary took exactly one and a half minutes. There is no camping in the city and we spend the night in the parking lot in front of the police station, at 7 am Michel has to sign more papers and then we can look for a Toyota garage which is quickly found us. The friendly Japanese owner advises us to place yale car locks and an alarm. The work is completed at 2 am and we can travel further. After some more shopping, we head for a thermal town outside the city. Two kilometers before our destination we are stopped by the police, there is too much water on the road and the place is not accessible. All our attempts to find a place to stay outside the city fail and there is no other option but to drive back into that busy city. Via iOverlander we find a cochera (guarded parking), where we can spend the night safely. There is lots of noise from nearby buses and motorbikes. The next day we leave Tacna, after purchasing two SIM cards.
Along the road there are many abandoned, poor villages. As soon as Peruvians build four walls, they become owners of that piece of land, regardless of whether they live there or not.Without GPS but with the necessary apps on the mobile phone we drive to and through Arequipa, the second largest city in Peru, we go to the campsite of Hotel Las Mercedes, there are several old acquaintances on the site and many stories are told about robberies in Peru. Arequipa is a beautiful city, full of colonial buildings, churches, monasteries and mansions, built in white volcano stone. The city is surrounded by three snow-covered volcanoes, the closest being the Misti, which is still active. Roos takes a day off to visit the city, especially the Plaza de Armas and the Monasterio de Santa Catalina are worth visiting. Meanwhole Michel repairs the air suspension. Sigi and Peter arrive after two days. There is another Belgian couple, Fred and Emmy, and we are having a pleasant evening with the six of us. The weather forecasts in the mountains around the canyon del Cola are poor and the prospect of visiting the gorge in cold, rainy weather and poor visibility is not attractive. Again our plans change, we drive to the coast, where it is not raining. At the campsite at the Hotel Sun Valley with three swimming pools we take a day of “holiday” and then drive further north to Puerto Inca, on the beach, where Inca ruins can still be seen. A Belgian, Hans, who travels with his mother, advises us to visit the Reserve Nacional de Paracas. We find a place there on the parking lot of a kite club. It also turns out to be a reserve for seabirds and huge flocks of birds fly over every once in a while. Further north we make a detour to the pyramids of Cahuachi, a Nazca settlement. The Nazca culture dates from 300 BC. up to 800 AD. and they made mysterious lines in the Pampa Colorado that stretch over an area of 500 km2. The 300 geometric figures (geoglyphics) and 70 spectacular animal and plant drawings (biomorphs) form one of the greatest mysteries of archeology. You hardly see them on the ground, only from the air you see the huge stylized figures that have been drawn through the desert. Roos does a trip by plane and manages to capture some of them on photo. The planes are small and constantly make turns from left to right, a risk for people with flying anxiety and a sensitive stomach, but Roos experiences no discomfort and enjoys the sightings. Then it is time to move to Lima to start all preparations for our departure. The traffic in Lima is super hectic, the Peruvians are very nervous behind the wheel, they constantly try to pass left and right and cut off other cars, pushing their horns. Michel forces his way through the huge crowd, cursing and sighing. In the mountains 100 km past Lima we find the campsite where we will leave our tsjolbak for 6 months. The landlady and other residents are Françaises. At night, our sleep is disturbed by thunderous freight trains passing whistling and creaking high on the slope. First we have to make an appointment with the police, who must come to see that the tsjolbak is really there and then we have to go to the customs in Lima to obtain a suspension of our TIP (temporary import permit). When we have the police statement, we pack and go to Lima, where we rent a flat via airbnb for three days. Customs does not run smoothly, there fails a signed declaration from the owner of the campsite. After 2 hours of arguing, we finally get a file number, the definitive suspension will follow via email. We visit Lima, the Plaza Mayor in particular is very attractive, surrounded by beautiful buildings and on Tuesday afternoon we enjoy a nice lunch in Rosa Nautica, beautifully situated on the beach.On Wednesday, March 27, we take an early morning flight over Miami and Madrid to Brussels.
Omdat de camping gedesinfecteerd moet worden zijn we verplicht een ander oord op te zoeken. Het duurt een halve voormiddag maar we vinden zelfs een betere kampplaats, de eigenaar en zijn zus zijn tot onze grote verbazing surfkampioenen en hebben hier een surfschool met annex een Hostal. De zus reist de wereld rond en heeft een paar records op haar naam maar is toch heel nieuwsgierig naar onze avonturen. Een dag later nemen we afscheid, alweer, van Peter en Sigi om naar Peru te gaan. De grensovergang verloopt zeer vlot en de behulpzame Peruanen geven ons een goed gevoel. Op zoek naar Peruaans geld en etenswaren, want vlees, groenten, fruit, kaas en eiers mochten de grens niet over, gaan we naar Tacna, de eerste stad met wat allure op onze weg naar de Colca canyon. Het is een overvolle stad en parkeren is moeilijk. We wisselen eerst een kleine hoeveelheid geld op straat en daarna trekt Roos van bank naar bank, pas in de derde lukt het. Er is een tijdsverschil van twee uur tussen Peru en Chili en onze maag knort. We vinden een pizzeria met een parking. Op onze vraag aan de kelner of het veilig parkeren is krijgen we een positief antwoord. Het eten is niet echt lekker maar onze honger is gestild. Als Roos in de tsjolbak wil stappen, stelt ze tot haar grote ontzetting vast dat de deur ontgrendeld en het slot beschadigd is. Fototoestel, GPS, verrekijker en machete zijn gestolen. We zijn 2 uur in Peru. De politie komt er bij en er wordt een verslag opgemaakt dat verwijst naar videobeelden die door de gemeente gemaakt zijn. We moeten mee naar het commissariaat om de verslagen te ondertekenen. Het onderzoek wordt overgedragen naar de Policia Nacional en de procedure heropgestart, de zeer vriendelijke dame werkt traag en grondig, het opmaken van het verslag duurt meer dan twee uur en het trage gedoe werkt danig op onze zenuwen. Later op de avond moet Michel mee naar de videobunker van de gemeente om de beelden te bekijken en ziet hij dat de inbraak zeer professioneel uitgevoerd is door vier mannen met elk hun specifieke taak. De videobeelden zijn duidelijk, maar inzoomen op hun aangezicht lukt niet en de kans dat de daders gevonden zullen worden is niet echt groot. De hele inbraak heeft precies anderhalve minuut geduurd. Er is geen camping in de stad en we overnachten op de parking voor het politiebureau, om 7 uur moet Michel nog een aantal papieren ondertekenen en dan kunnen we op zoek naar een Toyota garage. Gelukkig is die snel gevonden en de zeer vriendelijke Japanse eigenaar adviseert ons om Yale autosloten en een alarm te plaatsen. Om 2h zijn de werken uitgevoerd en kunnen we verder reizen. Na nog wat inkopen zetten we koers naar een kuuroord buiten de stad om te overnachten. Twee kilometer voor onze bestemming worden we door de politie teruggefloten, er is te veel water op de weg en het kuuroord is niet bereikbaar. Al onze pogingen om iets te vinden buiten de stad mislukken en er zit niets anders op dan terug die enerverende stad binnen te rijden. Via iOverlander vinden we een cochera (bewaakte parking), waar we veilig kunnen overnachten. Het lawaai van aan- en wegrijdende bussen vlakbij moeten we erbij nemen. De volgende dag verlaten we Tacna, na de aanschaf van twee Simkaarten. Langs de weg zien we veel verlaten schamele dorpen. Zodra Peruanen een optrekje plaatsen, op gronden van de staat, worden ze eigenaar van dat stukje grond, ongeacht of ze er wonen of niet.
Zonder GPS maar met de nodige apps op de mobiele telefoon rijden we naar en door Arequipa, de tweede grootste stad van Peru, we installeren ons op de camping van Hotel Las Mercedes, er zijn meerdere oude bekenden op de camping en er komen veel verhalen van overvallen in Peru. Arequipa is een mooie stad, vol koloniale gebouwen, kerken, kloosters en herenhuizen, opgetrokken in witte vulkaansteen. De stad is omringd door drie besneeuwde vulkanen, waarvan de meest dichtbije, de Misti, nog actief is. Roos trekt een dag uit om de stad te bezoeken, vooral de Plaza de Armas en het Monasterio de Santa Catalina kunnen haar bekoren. Michel herstelt de luchtvering. Na twee dagen komen Sigi en Peter ook aan. Er is nog een ander Belgisch koppel, Fred en Emmy en we maken er met zijn zessen een gezellige avond van. De weervoorspellingen in de bergen rond de canyon del Cola zijn slecht en het vooruitzicht in koude, regen en slecht zicht de kloof te bezoeken is niet aanlokkelijk. Opnieuw wijzigen onze plannen, we rijden naar de kust, waar het niet regent. Op de camping aan het Hotel Sun Valley met drie zwembaden nemen we een dagje “vakantie” om dan verder te rijden naar Puerto Inca, aan het strand, waar nog Inca ruïnes te bezichtigen zijn. Een Belg, Hans, die samen met zijn moeder reist, raadt ons aan het Reserve Nacional de Paracas te bezoeken. We vinden er een plaats op de parking van een kite club. Het blijkt ook een reservaat voor zeevogels te zijn en om de haverklap vliegen enorme zwermen vogels over. Verder naar het Noorden doen we een omweg naar de piramiden van Cahuachi, een Nazca nederzetting. De Nazca cultuur dateert van 300 v.C. tot 800 n.C. en zij maakten geheimzinnige lijnen in de Pampa Colorado, die zich over een oppervlakte van 500 km2 uitstrekken. De 300 geometrische figuren (geogliefen) en 70 spectaculaire dier- en plantentekeningen (biomorfen) vormen een van de grootste raadsels van de archeologie. Op de bodem ziet men ze nauwelijks, enkel vanuit de lucht ziet men de reusachtige gestileerde figuren die in de woestijn zijn getrokken. Roos doet een tocht per vliegtuig en slaagt erin enkele op foto vast te leggen. De vliegtuigjes zijn klein en maken voortdurend bochten van links naar rechts, een risico voor mensen met vliegangst en een gevoelige maag, maar Roos ondervindt geen ongemak en geniet van het uitzicht. Dan wordt het stilaan tijd om naar Lima te gaan om alle voorbereidingen voor ons vertrek aan te vatten. Het verkeer in Lima is hels, de Peruanen zijn zenuwpezen achter het stuur, ze proberen voortdurend toeterend links en rechts voorbij te steken en andere auto’s de pas af te snijden. Michel baant zich vloekend en zuchtend een weg door die heksenketel. 100 km voorbij Lima in de bergen vinden we de camping waar we onze tsjolbak 6 maanden zullen achterlaten. De eigenares en medebewoonsters zijn Françaises. ’s Nachts wordt onze nachtrust verstoord door daverende goederentreinen, gevuld met mineralen, die hoog op de helling fluitend en knarsend voorbij rijden. Eerst moeten we een afspraak met de politie maken, die moet komen constateren dat de tsjolbak er echt staat en dan moeten we naar de douane in Lima om een opschorting van onze TIP (temporary import permit) te bekomen. Als we de verklaring van de politie hebben, pakken we in en gaan naar Lima, waar we via airbnb een flat huren voor drie dagen. Bij de douane loopt het niet van een leien dak, er ontbreekt een getekende verklaring van de eigenares van de camping. Na 2 uur palaveren krijgen we toch een dossiernummer, later zal via email de definitieve schorsing volgen. We bezoeken Lima, vooral de Plaza Mayor is heel aantrekkelijk, omringd door prachtige gebouwen en genieten op de dinsdagmiddag nog van een lekkere lunch in Rosa Nautica, mooi gelegen aan het strand. Op woensdag 27 maart nemen we ’s morgens vroeg een vlucht over Miami en Madrid naar Brussel.
De mecanicien is van zijn woord: de dieselpomp en de injectoren worden op de voorziene dag gedemonteerd. Ze zullen in het atelier getest worden en bijgesteld waar nodig, binnen de 2 dagen kunnen we terug rijden. Ondertussen monteert Michel het nieuwe zonnepaneel en het werkt voortreffelijk, we hebben per dag 6 tot 7 uur zon en genieten van de omgeving, vooral het grote zwembad zorgt voor de nodige ontspanning. Twee dagen later hebben we weer contact met de dieselman maar met een eerder onrustwekkende boodschap, er is een plunjer in de pomp die abnormaal veel slijtage vertoont en een vervangstuk is niet te vinden, hij zal verder zoeken. Een dag later belt de man terug en vraagt of we akkoord gaan om een wisselstuk van 250 € te betalen en een week kunnen wachten, ons antwoord is positief. Ondertussen vervangt Michel 2 oude zonnepanelen van 55 Watt door 2x 100 Watt, want die zijn hier merkelijk goedkoper dan in Europa. We krijgen een lift naar de stad van de eigenaar en de rest van de inkopen doen we per taxi, voorwaar geen sinecure met die grote panelen. Een dag vroeger dan voorzien worden de pomp en de injectoren weer gemonteerd en van bij de eerste toeren horen we dat de motor anders, beter draait. Ons plan om het nationaal park Lauca te bezoeken moeten we voorlopig opbergen wegens te veel regen en stormen op grote hoogte. We wachten nog twee dagen in Iquique, op een andere camping met beter internet. De voorspellingen blijven slecht en er zit niets anders op dan aan de kust te blijven en langzaam op te schuiven naar Peru. Onze Tsjolbak vliegt, rijdt gezwind de bergen op, zelfs bergop haalt hij constant 70 km/h, op de vlakke stukken is het opletten om niet boven de 100 te gaan. We rijden van de ene bezienswaardigheid naar de andere en zijn onder de indruk van de geoglifos, reuzegrote tekeningen op kale heuvelflanken, die 1000 jaar oud zijn. Ook de wegeninfrastructuur van Chili blijft ons verbazen, de wegen zijn voortreffelijk en lopen door ongelofelijke plaatsen. De afdaling naar Camarones duurt zo maar eventjes 34 km, vanop 1200 meter en eindigt in het dal op quasi zeeniveau. We kamperen twee dagen op het strand van Camarones en genieten van het zicht op de wilde zee. Er zijn unieke standbeelden te bewonderen die mummies voorstellen, zoals ze 7000 jaar v.C. werden gemaakt door de Chinchorros. De weg naar de volgende stad Arica is al even spectaculair maar dan in omgekeerde zin, van zeeniveau naar 1400 meter in 14 km zonder dat er echt steile stukken in zitten. Arica is de laatste grote stad voor de Peruaanse grens en ook de laatste uitvalsbasis om Lauca te bezoeken. We communiceren met de rangers van het park via facebook maar krijgen nog altijd slecht nieuws, het park is gesloten en de weersomstandigheden op 4500 meter zijn zeer slecht. We ontmoeten twee Franse jonge mannen die de tocht wagen en ons drie dagen na hun vertrek laten weten dat het park toegankelijk is. Op een camping met behoorlijke wifi boeken we onze terugvlucht Lima-Brussel voor 27/3. Na een bezoek aan het interessante archeologisch museum van Azapa, waar een indrukwekkende collectie Chinchorro mummies bewaard wordt, begeven we ons op pad naar Lauca. De weg is alweer uitstekend en slingert langs de vruchtbare vallei van Azapa naar de Nevadas de Putre. We overnachten aan de kant van de weg tussen glooiende kale bergen. Er is zeer weinig verkeer, ’s nachts is er geen. De stilte is overweldigend, een sensatie die we de laatste maanden niet hadden, altijd was er het geluid van vogels, zee, honden, zeeleeuwen, mensen en verkeer. Om ons lichaam aan de hoogte te laten wennen doen we nog een tussenstop in een groene vallei, de brug naar het dorp is weggespoeld en een bulldozer is aan het werk om een nieuw bruggenhoofd te maken, later komt er een camion met verschillende ladingen aarde om verkeer weer mogelijk te maken. Op 3500m bezoeken we Putre, een leuk bergdorp op 3500m, de meeste mensen zijn traditioneel gekleed in felle kleuren. Dan rijden we het park binnen en, tegen beter weten, installeren we ons op 4500m bij het infokantoor in Parinacota. In dat dorp bevindt er zich in de kerk een mysterieuze houten tafel. Volgens de legende zou deze tafel de bewoners van het dorp tot in de 18de eeuw hebben geterroriseerd. ‘s Nachts struinde ze door het dorp om vervolgens halt te houden voor de deur van een huis. Een funest teken, want dat kondigde de nakende dood aan van een familielid. Naar het schijnt probeert de tafel ’s nachts nog steeds af en toe op pad te gaan. Ondanks het feit dat iedere inspanning ons hartkloppingen en ademnood bezorgt blijven we overnachten op de grote hoogte. Michel krijgt heel veel last van slijmen in zijn keel en doet geen oog dicht. Roos slaapt af en toe een tweetal uren, maar ligt ook veel wakker. Een barre nacht, dat nooit meer, denken we allebei. Om 6h ’s morgens schudt onze Tsjolbak 2 keer een aantal seconden, Michel denkt meteen aan de akelige tafel of aan een aardbeving. Roos maakt ’s morgens nog een mooie wandeling tussen de lama’s, vacuna’s en alpacas. De laguna Chungara op 4700m tussen drie besneeuwde vulkanen, zou een uniek schouwspel moeten bieden, maar dat valt wat tegen. We starten de afdaling na de middag en bereiken de camping in Arica ’s avonds. Blijkt dat er inderdaad een aardbeving is geweest aan het Titacama meer en alle kust- en campingbewoners werden enkele uren geëvacueerd wegens tsunamigevaar. De volgende morgen rijden Sigi en Peter de camping op, we hadden dagenlang geen contact met hen en hoewel zij op dezelfde dag en tijdstip aan de laguna waren hadden we mekaar toch gemist. Het is een superblij weerzien dat goed gevierd wordt met spijs en drank.
The mechanic keeps his promise: the diesel pump and the injectors are disassembled on the planned day. They will be tested in the workshop and adjusted where necessary, within 2 days it should all be fixed. In the meantime, Michel installs the new solar panel and it works perfectly, we have 6 to 7 hours of sun every day and enjoy the surroundings, especially the large swimming pool provides good relaxation. Two days later we are contacted by the diesel man with a rather worrying message, there is a plunger in the pump that shows abnormal wear and a spare part cannot be found but he will continue to search. A day later the man calls back and asks if we agree to pay a 250 € for a new part and wait for a week, our answer is positive. Meanwhile Michel intends to replace 2 old solar panels of 55 watts by 2×100 watts, as they are considerably cheaper here than in Europe. The owner gives us a lift to the city and we do further shopping by taxi, which is not a easy with those large panels. A day earlier than planned, the pump and the injectors are mounted again and from the first rpms we hear that the engine is running differently, better. Our plan to visit the national park Lauca has to be postponed because of the heavy rainfall and storms at high altitude. We wait another two days in Iquique, on a campsite with better internet. The predictions remain bad and there is no other option than to drive along the coast to Peru. Our Tsjolbak drives smoothly in the mountains, even uphill it constantly reaches 70 km/h, on flat ground we have to be careful not to exceed 100 km/h. There are a lot of attractions and we are very impressed by the geoglifos, giant drawings on bare hillsides that are 1000 years old. The road infrastructure of Chile is amazing, the roads are excellent and pass through incredible places. The descent to Camarones takes 34 km, from 1200 meters and ends in the valley at quasi sea level. We camp two days on the beach of Camarones and enjoy the view of the wild sea. There are unique statues to admire that represent mummies, as they were made by the Chinchorros 7000 years BC. The road to the next city of Arica is equally spectacular but in the opposite direction, from sea level to 1400 meters in 14 km without really steep parts. Arica is the last big city before the Peruvian border and also the last base to visit Lauca. We communicate with the rangers of the park via facebook but still get bad news, the park is closed and the weather conditions at 4500 meters are very bad. We meet two French young men who make the trip and they let us know three days after their departure that the park is accessible. At a campsite with decent wifi we book our return flight Lima-Brussels for 27/3. After a visit to the interesting archaeological museum of Azapa, where an impressive collection of Chinchorro mummies is kept, we set out for Lauca. The road is again excellent and winds along the fertile valley of Azapa to the Nevadas de Putre. We stay overnight on the side of the road between bare mountains. There is very little traffic, none at night. The silence is overwhelming, a sensation that we did not have in recent months, there was always the sound of birds, sea, dogs, sea lions, people and traffic. To get our bodies accustomed to the altitude we stop in a green valley, the bridge to the village is washed away and a bulldozer is working to make a new bridgehead, later a truck brings many loads of earth to allow cars to pass again. At 3500m we visit Putre, a nice mountain village, most people are traditionally dressed in bright colors. Then we drive into the park and, against better knowledge, we stop at 4500m at the information office in Parinacota. In that village there is a mysterious wooden table in the church. According to the legend, this table used to terrorize the village’s inhabitants until the 18th century. At night it roamed through the village to stop at the door of a house. A disastrous sign, because it announced the imminent death of a relative. It seems that the table still tries to go out at night. Despite the fact that every effort causes palpitations and breathlessness, we stay overnight at the high altitude. Michel gets a lot of problems with mucus in his throat and does not sleep at all. Roos occasionally sleeps for two hours, but lies awake a lot too. An experience that we are not likely to ever repeat. At 6 o’clock in the morning our Tsjolbak shakes a few seconds twice, Michel immediately thinks of the horrible table or perhaps an earthquake. Roos makes a nice walk in the morning between the llamas, vacunas and alpacas. The laguna Chungara at 4700m, between three snowy volcanoes, should offer a unique spectacle, but is a bit disappointing. We start the descent after noon and reach the campsite in Arica in the evening. Turns out that there has indeed been an earthquake at Lake Titacama and all coastal and camping residents were evacuated for several hours due to tsunami danger. The next morning Sigi and Peter drive into the campsite, we had no contact with them for days and although they were at the laguna on the same day and time we had missed each other. It is a very happy reunion that is well celebrated with food and drink.
tsjolbak 
Recente reacties