We leave San Agustin feeling full of good memories and head for Neiva and the desierto de Tatacoa. There is again much traffic on the road, especially the motorbikes that pass both left and right make it difficult, but due to Michel’s very defensive style of driving we do not get into trouble. We eat a typical fish dish on the road. The fish is first smoked and then fried. It takes both of us some effort to eat the large fish. Around four o’clock we reach the planned camp site but it is dilapidated and closed. We go back about 10 km to the Mirador los Altares, where we are allowed to park and use the showers and toilets at a reasonable price. We enjoy the view of the sunset over the Huila reservoir, the colours are beautiful. We are close to the road and hear trucks driving up and down the mountainside all night which wakes us early to enjoy again the awesome view. Driving through Villavieja we are curious to see what the desierto has to offer, we already saw pictures but are a bit suspicious. The trip between the city and the desert is long and reveals nothing, no red earth as in the photos until we are suddenly confronted with a mighty erosion valley full of gorges and peaks. Close to the Observatory we find Sol de Verano with restaurant, parking for campers and very well-kept facilities. We also book a trip through the desierto for the next day. In the evening we visit the observatory, at a temperature of 31° C, only to find that there is little to see during the full moon. All in all, a setback due to weather conditions, poor organization and too many people. The night is as it should be in the desert very quiet and relatively cool, 25°C. At 9 am we are picked up by José with his tuktuk. We walk for an hour through the fantastic desierto and get much explanation about the red part of the desert, the sun burns mercilessly in the meantime. Then the tuktuk takes us over a very bumpy road to the gray desert for a walk to a swimming pool in the middle of the desert. The gray part is as magnificent as the red and we enjoy the explanations and fantasies of our guide who recognizes an animal, a human head or a ghost in every rock. We are astonished when we finally reach the pool, contrary to what we imagined, it is not a small pool and there are many people. In agreement with the guide, we stay for quite a while in this exceptional place surrounded by towering sand formations. When José drops us off at the camper, there are 15,500 steps on Rose’s fitbit. Our next goal is also one with water, we camp on the grounds of Playa Hawai, a kind of aqua park with several pools, tobogans, restaurants and all possible tourist attractions. The campsite is again a parking lot but we can fill up with water, there is electricity, showers and toilets 20 meters from the camper. Everything there is very professionally organized and well maintained and there are quite a few people. Michel can use a bicycle there for free to ride from the camper to the restaurant (we miss our bikes). Since breakfast is included in the price, we are at the restaurant way too early. The waiter is a little surprised that we do not want a Colombian breakfast, caldo and Tamal, but prefer a continental breakfast with fruit, coffee, bread, eggs and cheese. They try to serve us as best they can. Tamal is a dish steamed in banana leaves of beans, corn, rice and chicken, we eat it later for dinner. In the restaurant there is some WiFi and we are able to catch up on our mail and news. After three days we are ajour and we leave for Armenia, do shopping in the Makro of Ibagué. After the shopping, it is a little after three, it is better not to start the arduous trip over the cordiera central and we look for a camp site nearby. So we end up in Santafé de los Guardalos, an ecological campground with a swimming pool. Because it is again very beautiful there and with the idea that there will be fewer trucks on Saturday we stay for two days. Just outside Ibagué we are already driving in line, we heard from several people that we really should not hurry on this Via Variante Ibagué-Armenia (known as Linea) given the heavy traffic and the lack of double lanes. The guidebook mentions that there is an 8 km tunnel to simplify this route. We rise to an altitude of 4,000 meters and see only indications of the tunnel, which is only there in the opposite direction. Once over the top, we begin the descent from 4000 to 1200 with steep sections and a very much curves. Michel tries to brake on the engine in third gear but cannot slow the camper down sufficiently, has to step on the brakes too much with the result that the front brakes overheat and start smoking and smelling. There is nothing else to do but pull over and wait until the brakes cool down. At a speed of 12 km per hour, the trip continues between the large trucks that are not going any faster. We have to stop a second time to cool the brakes and reach Calarca. After 4 hours of “driving” we have covered 80 km. Suddenly the brakes fail completely, fortunately in a parking lot without obstacles, and we have to seek help. Through a Canadian passerby, we have an interpreter who consults with the supervisor of parking. The supervisor manages to get a mechanic on the back of his motorcycle within 10 minutes. We move the camper to a shady spot and the first wheel is disassembled within 10 minutes. The mechanic immediately sees the problem and says he can fix everything. The brake pads we renewed in December are worn out and the calipers are in poor condition. The calipers are reconditioned first and then new pads will be installed. With the second wheel, the repair is less easy. There is a safety nut on each wheel and they, meanwhile 3 mechanics or disaster tourists, cannot get it loose. The camper has to go to their “garage.” A welder comes to weld a nut on the safety nut but that does not work. Meanwhile, the safety nut is so damaged that it can be knocked loose with a hammer and chisel. Michel sees all this happening and is having anxious moments, but there is no other option. Once you let them start you are in their clutches and you have to suffer. Meanwhile, Rose is drinking coffee on a terrace. Finally, everything gets done and at 4:45 pm we can pay the far too expensive bill, just in time to reach our camp site at dusk. We cannot find the entrance right away and it is dark when arrive. We eat a sandwich because we don’t really want to cook after this eventful day. The owners of Mi Casita speak good English and are very friendly and helpful. Angela organizes a trip for us to a coffee plantation and to the valley of Cocora. It is an interesting tour on a coffee inca with lots of explanations of all the stages of coffee production. We get a basket around our waist to pick beans ourselves, only the red and yellow beans are ripe. During the final session there is a tasting and we learn a lot about the noble art of coffee making. On the way to Salento we eat a rather special lunch, fried trout with a cheese sauce. From there we go to the vallé de Cocora, known for its tall wax palms that can reach 60m in height. The town of Salento is very beautiful and colourful, though very touristy. Through the busy Armenia we drive back to Mi Casita in the dark, tired but also satisfied. We stay at Mi Casita for several more days, because the Toyota mechanic, whom the owners know well, notes that the new brake pads are not fit for Toyota Landcruiser. The men in the garage not only cheated us financially but also installed the wrong brake pads. For the fourth time we order new ones, this time originals from Toyota. Also the quality of the brake fluid is improved to DOT 5.1. This has a higher boiling point, which comes in handy when the brake pads heat up due to frequent braking on descents.
The owner of the casita, treats his family and us with his specialty: beef in cream sauce with mushrooms and mashed potatoes.
Francisco, Angela’s brother-in-law and neighbour, has a coffee plantation and we are invited to watch him roast and grind the beans. The smells rising from the freshly ground coffee beans make us long for another cup of fresh Colombian coffee, which tastes quite different from what we are used to in Belgium.
On the second Sunday of our stay, we do a tour with Angela and Jorge in the mountainous area and visit Buenavista and Cordoba. We are introduced to two typical drinks based on oat milk and fermented milk, they taste good. On the way back, the weather conditions are suddenly so bad that all the cars have to pull over because there is no visibility through the windshield due to the heavy rain. We worry about the awning of the tsjolbak but to our great relief it holds and no water has seeped into the camper either. On the grounds around the camper there is 20 cm of water. We are forced to eat inside.
We verlaten San Agustin met een zeer tevreden gevoel en zetten koers naar Neiva en de desierto de Tatacoa. Het is alweer erg druk op de weg, vooral de brommers die zowel links en rechts voorbijsteken maken het lastig, maar door Michels erg defensieve stijl van rijden raken we nergens in de problemen. We eten onderweg een typisch visgerecht. De vis wordt eerst gerookt en daarna gefrituurd. Het kost ons allebei wat moeite om de grote vis te verorberen. Rond vier uur bereiken we onze voorziene kampplaats maar die lijkt vervallen en gesloten. We keren een10-tal km terug naar de Mirador los Altares, waar we mogen parkeren en de douches en toiletten gebruiken tegen een schappelijke prijs. Nadat we ons geïnstalleerd hebben genieten we van de ondergaande zon boven het stuwmeer van Huila, de kleuren zijn onwaarschijnlijk mooi. We staan dicht bij de weg en horen de hele nacht vrachtwagens op en af de bergflank rijden wat maakt dat we vroeg op zijn om alweer te genieten van het prachtig zicht op het stuwmeer. Na Villavieja zijn we benieuwd wat de desierto ons te bieden heeft, we zagen al foto’s maar zijn toch een beetje argwanend. De tocht tussen de stad en de woestijn is lang en verraadt niets, geen rode aarde zoals op de foto’s tot we plots geconfronteerd worden met een machtige erosievallei vol kloven en pieken. De voorziene kampplaats is niet geschikt maar dichtbij het Observatorium is er een andere, Sol de Verano met restaurant, parkeerplaats voor campers en zeer verzorgde voorzieningen. We boeken er ook een trip door de desierto voor de volgende dag. ’s Avonds bezoeken we het observatorium, bij een temperatuur van 31° C, om vast te stellen dat er bij volle maan weinig te zien is. Al bij al een tegenvaller door de weersomstandigheden, de slechte organisatie en te veel volk. De nacht is zoals het hoort in de woestijn zeer rustig en relatief fris, 25°C. Om 9 uur worden we afgehaald door José met zijn tuktuk. We wandelen gedurende een uur door de fantastisch desierto en krijgen er alle uitleg over het rode gedeelte van de woestijn, de zon brandt ondertussen ongenadig. Daarna gaat het met de tuktuk over een zeer hobbelige weg naar de grijze woestijn om er een wandeling te maken naar een zwembad midden in de woestijn. Het grijze deel moet niet onderdoen voor de rode en we genieten van de uitleg en de fantasieën van onze gids die in iedere rots wel een dier, een mensenhoofd of een spook herkent. Onze monden vallen open als we eindelijk het zwembad bereiken, in tegenstelling tot wat ons voorstelden is het geen klein zwembad en is er veel volk. In overleg met de gids blijven we een hele poos op deze uitzonderlijke plek omgeven door torenhoge zandformaties. Als José ons afzet aan de camper staan er 15.500 stappen op Roos haar fitbit.
Ons volgend objectief is er ook een met water, we kamperen op het terrein van Playa Hawai, een soort aquapark met verschillende zwembaden, tobogans, restaurants en alle mogelijke toeristische attracties. De camping is alweer een parking maar we kunnen water tanken, er is elektriciteit, douches en toiletten op 20 meter van de camper. Alles is er zeer professioneel georganiseerd en goed onderhouden en er is behoorlijk wat volk. Michel mag er gratis een fiets gebruiken om van de camper naar het restaurant te rijden (we missen onze fietsen). Omdat ontbijt in de prijs is inbegrepen staan we al veel te vroeg in het restaurant. De restaurateur is een beetje verwonderd dat we geen Colombiaans ontbijt, caldo en Tamal, willen maar liever een continentaal ontbijt met fruit, koffie, brood, eieren en kaas.. Ze proberen ons zo goed mogelijk te verwennen tot onze tevredenheid. Tamal is een in bananenbladen gestoomd gerecht van bonen, mais, rijst en kip, we eten het als avondmaal. In het restaurant is er soms WiFi en we kunnen onze achterstand qua mail en nieuws goedmaken. Na drie dagen zijn we ajour en vertrekken we richting Armenia, doen inkopen in de Makro van Ibagué. Na de boodschappen is het even over drie, het is beter de zware tocht over de cordiera central niet meer aan te vatten en we zoeken een kampplaats dichtbij. Zo belanden we in Santafé de los Guardalos, een ecologische camping met zwembad. Omdat het er alweer zeer mooi is en met de gedachte dat er op zaterdag minder vrachtwagens zullen rijden blijven we twee dagen. Even buiten Ibagué rijden we al in kolonne, we hoorden van verschillende mensen dat we echt geen haast moeten maken op deze Via Variante Ibagué-Armenia (gekend als Linea) gezien het vele verkeer en het ontbreken van dubbele rijstroken. De reisgids vermeldt dat er een 8 km lange tunnel bestaat om dit traject te vereenvoudigen. We stijgen tot een hoogte van 4000 meter en zien enkel aanduidingen van de tunnel, die is er alleen in omgekeerde richting. Eens over de top beginnen we aan de afdaling van 4000 naar 1200 met steile stukken en enorm veel bochten. Michel probeert op de motor te remmen in derde versnelling maar kan de camper op die manier niet voldoende afremmen, moet te veel op de rem gaan staan met als gevolg dat de remmen vooraan oververhitten en beginnen te roken en te stinken. Er zit niets anders op dan aan de kant te gaan en te wachten tot de remmen minder warm zijn. Aan een snelheid van 12 km per uur gaat de tocht verder tussen de grote vrachtwagens die ook niet sneller gaan. We moeten nog een tweede keer stoppen om de remmen te koelen en bereiken Calarca. Na 4 uur “rijden” hebben we 80 km afgelegd. Plots vallen de remmen volledig weg, gelukkig op een parking zonder obstakels, en moeten we hulp zoeken. Via een Canadese voorbijganger hebben we een tolk die overlegt met de opzichter van parking. De opzichter slaagt er in om binnen de 10 minuten een mekanieker aan te voeren achteraan op zijn motorfiets. We verplaatsen de camper naar een schaduwrijke plaats en het eerste wiel is gedemonteerd binnen de 10 minuten. De mekanieker ziet onmiddellijk het probleem en zegt dat hij alles kan herstellen. De remblokken die we vernieuwden in december laten het afweten na amper 1500 km en de remklauwen zijn in slechte staat. De remklauwen worden eerst gereviseerd en dan worden de nieuwe remblokken gemonteerd. Met het tweede wiel verloopt de herstelling minder vlot. Er zit op ieder wiel een veiligheidsmoer en die krijgen ze, ondertussen 3 mekaniekers of ramptoeristen, niet los. De camper moet naar hun “garage”. Er komt een lasser om een moer op de veiligheidsmoer te lassen maar dat lukt niet. De veiligheidsmoer is ondertussen wel zo beschadigd dat ze kan losgeklopt worden met hamer en beitel. Michel ziet dit alles gebeuren en beleeft angstige momenten, er is echter geen andere optie. Eens je ze laat beginnen zit je in hun klauwen en moet je het ondergaan. Roos drinkt ondertussen koffie op een terras. Uiteindelijk geraakt alles klaar en kunnen we de veel te dure rekening betalen om 16h45.
Net op tijd om bij valavond onze kampplaats te bereiken. De ingang vinden we niet meteen en het is donker als we ons installeren. We eten een boterham uit het vuistje want echt koken zien we niet zitten na deze bewogen dag. De eigenaars van Mi Casita spreken goed Engels en zijn zeer vriendelijk en behulpzaam. Angela organiseert voor ons een uitstap naar een koffieplantage en naar de vallei van Cocora. Het wordt een interessante rondleiding in een koffiefinca met veel uitleg over alle stadia van de koffieproductie. We krijgen een heus mandje op de buik om zelf bonen te plukken, enkel de rode en gele bonen zijn rijp. Tijdens de eindsessie is er een proeverij en leren we heel wat bij over doe edele kunst van koffie maken. Op weg naar Salento eten we een nogal speciaal middagmaal, gebakken forel met een kaassaus. Vandaar gaat naar de vallé de Cocora, gekend om zijn hoge waxpalmen die tot 60m hoog kunnen worden. Het stadje Salento is heel mooi en kleurrijk, wel erg toeristisch. Door het drukke Armenia rijden we in het donker terug naar Mi Casita, moe maar ook tevreden. We blijven nog meerdere dagen in Mi Casita, want de Toyota mechanieker, die de eigenaars goed kennen, constateert dat de nieuwe remblokken niet passen voor Toyota Landcruiser. De depanneurs hebben ons niet alleen financieel bedot maar ook verkeerde remblokken geplaatst. Voor de vierde maal kopen we nieuwe, deze keer originele van Toyota, de levering laat op zich wachten. Ook de kwaliteit van de remvloeistof wordt opgedreven tot DOT 5.1. Deze heeft een hoger kookpunt, wat van pas komt bij de opwarming van de remblokken door het vele remmen in de afdalingen.
Jorge, de eigenaar, trakteert zijn familie en ons met zijn specialiteit: rundsvlees in roomsaus met champignons en aardappelpuree.
Francisco, de schoonbroer en buur van Angela, heeft een koffieplantage en we kunnen meekijken hoe hij de bonen roostert en maalt. De geuren die opstijgen uit de versgemalen koffiebonen doen ons alweer hunkeren naar een kopje verse Colombiaanse koffie die toch wel anders smaakt dan gewend in België.
Op de tweede zondag van ons verblijf doen we een toer met Angela en Jorge in de bergachtige omgeving en bezoeken Buenavista en Cordoba. We maken kennis met twee typische gerechten op basis van havermoutmelk en gefermenteerd melk, ze smaken goed. Op de terugweg zijn de weersomstandigheden plots zo slecht dat alle wagens aan de kant moeten omdat er geen zicht meer is door de voorruit door de hevige regen. We maken ons zorgen over de luifel van de tsjolbak maar tot onze grote opluchting houdt hij stand en is er ook geen water binnen gesijpeld in de camper. Op het terrein rond de camper staat 20 cm water. We eten noodgedwongen binnen.
Door een aardverschuiving op de Panamericana in Columbia hebben we nu 2 mogelijkheden, ofwel wachten, net over de grens van Colombia, tot de herstellingen gedaan zijn of een omweg maken door Amazonia van 520 km. We willen, kunnen, niet langer wachten en gaan op pad. We dalen, stijgen tot boven de 4000 meter en dalen terug tot op een hoogte van 450 meter. Er zijn vooraf weinig gekende overnachtingsplaatsen en dat maakt het alleen maar spannender. De eerste dag halen we onze bestemming maar net voor het donker, door de felle regenval en de grote vrachtwagens op de smalle baan gaat het langzamer dan verwacht. Ons hart staat stil als we zien dat het complex, dat in iOverlander staat vermeld als kampeerplaats, gesloten is, iets waar we door de pandemie rekening moeten mee houden, gelukkig is de nachtwaker nog steeds op post en we kunnen kamperen zoals voorzien, een eindje weg van de drukke baan naast het zwembad zonder water. Na een zeer rustige nacht gaat onze tocht verder over de ongelooflijk mooie Troncal Amazonia. De rijbaan is echter in slechte staat en er komen nog meer zware vrachtwagens van de petroleumindustrie, die met ons maar weinig rekening houden, het gedrag van sommige chauffeurs maakt ons ook bang. Uiteindelijk, omdat de stress van het verkeer Michel sneller moe maakt, stoppen we om te overnachten op de parking van een benzinestation. De eigenaar, met een gouden ketting rond zijn hals zoals we er nog nooit eerder een gezien hebben, is benieuwd naar onze camper en komt een praatje maken met Michel die onmiddellijk de opportuniteit ziet om te vragen of het niet mogelijk is te kamperen achter de hoge muren van zijn privéterrein. We krijgen een positief antwoord en kunnen ons installeren, krijgen elektriciteit, mogen de toiletten en de douche gebruiken. De binnenkoer dient als parkeerplaats voor een drietal grote tankwagens, kantoren en een heuse dierenboerderij met paarden, lama’s, ezels en pluimvee. Na alweer een rustige nacht vertrekken we in de hoop de grens te kunnen oversteken. De 20 km tussen de laatste stad, Lago Agro, een Texacovestiging, en de grens lijkt eeuwig te duren maar samen met honderden vrachtwagens bereiken we toch de grenspost om 10h00. Het uitschrijven uit Ecuador gaat bijzonder vlot en we kunnen aanschuiven voor de migratiedienst van Colombia, en ook dat verloopt relatief vlot. Nadien begint de rompslomp om de auto te importeren en we moeten bij twee verschillende diensten dezelfde papieren laten zien om uiteindelijk een bevestiging te krijgen in onze mailbox daarna nog een printje van de bevestiging en we kunnen Colombia binnenrijden om 13h00. Roos wisselt in het grenskantoor snel nog wat dollars, aan een slechte koers, zodat we ’s middags iets kunnen eten. De normale koers voor de Colombiaanse peso is 4500 voor 1 €. De hoogste biljetten zijn 50.000 Pesos, dus voor 100 € heb je een dik pak geld op zak.
In tegenstelling met Ecuador, waar toeristen geen autoverzekering moeten nemen, is het hier verplicht en een hoge boete is je deel als je zonder geldig verzekeringsbewijs betrapt wordt. Dus moeten we dat eerst en vooral in orde brengen. Vroeger kon je aan de grens een autoverzekering kopen maar nadat de regering fraude heeft vastgesteld kan het alleen nog in de officiële SOAT kantoren. Van andere overlanders weten we dat dit een proces is dat lang kan duren. We installeren ons op de parking van het Heliconias hotel, zo ver mogelijk van de vele mastodonten die hier ook wachten op de juiste papieren om hun tocht voort te zetten. We lunchen in het restaurant en de eigenares wil ons helpen voor de verzekering. Na een paar telefoontjes lijkt de zaak in kannen en kruiken en ’s anderendaags zouden we de verzekering reeds hebben. En inderdaad, de volgende morgen kunnen we gaan betalen en omdat we niet genoeg Pesos hebben schiet de hoteleigenaar ons spontaan de som voor. Een beetje later kunnen we geld afhalen aan een ATM en de brave man terugbetalen. Bij valavond brengt de fiere eigenares ons de print van de verzekering en de volgende dag kunnen we reeds verder. Met dank aan de eigenaars van het hotel. Ons verblijf op de parking van het hotel was allesbehalve rustig door de vele vrachtwagens die moeten warmdraaien voor ze vertrekken en diegenen die toekomen moeten hun turbo laten afkoelen, we hunkeren naar rust. Die rust hopen we te vinden op de balnearo San Geronimo, een heus zwembad midden in de amazone. De lokale bevolking verkiest echter te baden in de rivier die 50 meter verder ligt. Aan het zwembad zitten enkel mensen die hier hun vakantie doorbrengen en de ingangsprijs kunnen betalen. Het grote fantastische zwembad hebben we meestal voor ons alleen. Omdat de eigenaar ons geen voorzieningen aanbiedt moeten we alles zelf uitzoeken en we slagen erin ons goed te organiseren en lekker te ontspannen. We hebben geen contact met de eigenaars maar wel met de elfjarige zoon die een beetje Engels spreekt en zo krijgen we toch toegang tot het WIFI netwerk. Ons volgende doel is San Agustin. Onderweg moeten we nog een SIM kaart kopen voor Michel en de SIM kaart van Roos laten registreren. Mocoa is een behoorlijk grote stad maar geld afhalen lukt er niet, bijna wordt onze kredietkaart alweer ingeslikt. Na lang zoeken vinden we een Tele-winkeltje en een bereidwillige dame, die ons helpt met onze GSM’s en ons wijst waar er een functionerende ATM is. Terwijl we in de winkel zijn krijgen we van een doodvreemde man een aanbod om op zijn eigendom te kamperen. Na wat palaveren gaan we in op het aanbod en belanden 4 km verder in een ongelooflijk oord. De man is een mijningenieur en op zijn terrein staat een grot, de droom van iedere mijningenieur, Cabernas Urcusique, waar je 4 uur kan in dwalen. Boven de grot staat een huis met zwembad midden in een prachtige tuin. Omdat onze watervoorraad te laag is om langer te blijven, trekken we verder de volgende dag. De tocht naar San Agustin is zeer gevarieerd met lange stukken aardeweg en slechte stroken asfalt. Nooit eerder zagen we zoveel weggespoelde bermen en dito omleidingen. Het stuk rond Bruselas wordt onveilig gemaakt door motorbendes die op een arrogante manier laten weten wie daar de baas is. Eenmaal in San Agustin, na een pittige klim van 400 meter tot 1700 meter, komt de rust terug. Op de camping Gamcelat worden we vriendelijk ontvangen en ondanks de verouderde accommodatie voelen we ons onmiddellijk op ons gemak. We kamperen een eindje van de hoofdweg en het centrum is niet ver, we kunnen er te voet naar toe. We boeken uitstappen naar de archeologische sites voor de volgende dagen. 1000 jaar voor Christus was er hier een beschaving, die honderden enorme stenen beelden achterliet, die pas in het midden van 18e eeuw werden ontdekt en opgegraven.1000 jaar n/C verdween die beschaving om onbekende redenen. Met een jeepen en langs veel trappen, bezoeken we de sites El Tablon, La Chaquira en La Pelota, massa’s beelden en begraafplaatsen in een schitterend landschap. De volgende dag toeren we met een gewone auto en een Nederlandse gids naar de Estrecho del Magdalena, een stroom die hier ontspringt van 1540 km en die versmalt tot 2,20m breedte wat voor een serieuze stroomversnelling zorgt. Een beetje verder kunnen we er pootje baden in het koude bergwater. Onderweg bezoeken we een panelafabriek, waar men het bruine suikerriet maakt, een arbeidsintensieve bezigheid. Na het smelten en zuiveren in verschillende warmtebaden worden er rietsuikerblokken gemaakt. We zien ook ongeroosterde koffiebonen uitgestald op het voetpad. De Salto Mortino is een indrukwekkende waterval, een toeristische trekpleister je kan er op een glazen platform lopen en er zijn kabelbanen die je boven de ravijn laten glijden. In het Parque Arqueologico is er een museum met meer uitleg over de werkwijze van de opgravingen en de cultuur van de San Agustinos. Buiten staan er nog honderden stenen beelden. Je kan er uren wandelen over goed onderhouden paden tussen weelderige plantengroei. Na drie dagen van wandelen, trappen oplopen, klimmen en dalen zijn onze spieren zeer vermoeid. We verlaten San Agustin met veel mooie herinneringen aan al het natuurschoon en interessants dat we er zagen.
Due to a landslide on the Panamericana in Columbia, we now have 2 options, either wait, just across the Columbia border, until the repairs are done or take a 520km diversions through Amazonia. We do not want and cannot wait any longer and set off. We descend, then rise above 4,000 metres and descend back to an altitude of 450 metres. There are few known overnight stops, which only makes things more exciting. On the first day, we reach our destination only just before dark, due to heavy rain and large trucks on the narrow road, driving goes slower than expected because of the rain and the heavy truck traffic. Our hearts stand still when we see that the complex, listed in iOverlander as a camping site, is closed, something we can always expect due to the pandemic. Fortunately the night watchman is still on post and we can camp as planned, a little away from the busy road next to the empty swimming pool. After a very quiet night, our journey continues along the incredibly beautiful Troncal Amazonia. However, the road is in poor condition and is shared with heavy trucks from the petroleum industry, with very little consideration for us, the behaviour of some drivers is scaring. In the end, because the stress of traffic tires Michel faster, we stop to spend the night in the parking lot of a petrol station. The owner, with a gold chain around his neck like we have never seen one before, is curious about our campervan and comes over for a chat with Michel, who immediately sees the opportunity to ask if it is not possible to camp behind the high walls of his private property. We get a positive answer and can enter, get electricity, are allowed to use the toilets and shower. The courtyard serves as parking for about three large trucks, offices and an animal farm with horses, llamas, donkeys
and poultry. After another quiet night, we leave, hoping to cross the border. The 20 km between the last town, Lago Agro, a Texaco outlet, and the border seems to take forever but together with hundreds of trucks we reach the border post at 10h00. The de-registration from Ecuador goes extremely smoothly and we can line up for the Colombia migration service and that too goes relatively smoothly. Afterwards, the hassle of importing the car begins and we have to show two different services the same papers to finally get a confirmation in our mailbox and then another printout of the confirmation to enter Colombia at 13h00. Rose quickly exchanges some dollars at the border office, at a bad rate, so we can have something to eat in the afternoon. The normal exchange rate for the Colombian peso is 4500 for €1. The highest notes are 50,000 pesos, so for 100 € you have a fat wad of cash in your pocket.
Unlike Ecuador, where tourists are not required to take car insurance, here it is compulsory and a heavy fine is due if you are caught without a valid insurance certificate. So we need to get that sorted out first and foremost. Some years ago one could buy car insurance at the border but after the government found fraud, it can only be done at official SOAT offices. We know from other overlanders that this is a process that can take a long time. We go to the car park of Heliconias hotel, as far as possible from the many mastodons also waiting here for the right papers to continue their journey. We have lunch in the restaurant and the owner wants to help us with the insurance. After a few phone calls, things seem to be settled and the next day we should have the insurance. And indeed, the next morning we can go and pay and because we do not have enough Pesos, the hotel owner spontaneously advances us the sum. A little later, we can collect money from an ATM and pay the good man back. At nightfall, the proud owner brings us the printout of the insurance policy and the next day we can continue our journey. Thanks to the owners of the hotel. Our stay in the hotel car park was anything but quiet because of the many trucks that have to warm up before leaving and those who arrive have to let their turbo cool down, we crave for peace and quiet. We hope to find that peace at the balnearo San Geronimo, a veritable swimming pool in the middle of the Amazon. The locals prefer to bathe in the river 50 metres away. At the pool there are only people who spend their holidays here and can pay the entrance fee. We usually have the big fantastic pool only for ourselves. Since the owner does not offer any facilities, we have to figure everything out ourselves but we manage to get organised and relax nicely. We have no contact with the owners but we do have contact with the 11-year-old son who speaks a little English and he arranges for us to get access to the WIFI network. Our next destination is San Agustin. On the way, we still have to buy a SIM card for Michel and register Roos’ SIM card. Mocoa is a pretty big city but withdrawing money there does not work, our credit card is almost swallowed. After a long search, we find a Teleshop and a willing lady, who helps us with our mobile phones and points out where there is a functioning ATM. While in the shop, we get an offer from a kind man to camp on his property. After some dicussion, we accept the offer and end up 4 km away at an incredible place. The man is a mining engineer and on his property is a cave, every mining engineer’s dream, Cabernas Urcusique, into which you can wander for 4 hours. Above the cave is a house with a swimming pool in the middle of a beautiful garden. As our water supply is too low to stay longer, we move on the next day. The trek to San Agustin is very varied with long stretches of dirt road and bad strips of asphalt. Never before have we seen so many washed-out verges and ditto diversions. The stretch around Bruselas is made unsafe by motorbike gangs who arrogantly let us know who is the boss there. Once in San Agustin, after a tough climb from 400 metres to 1700 metres, peace returns. At the Gamcelat campsite, we receive a friendly welcome and, despite the outdated accommodation, we immediately feel at ease. We camp a little off the main road and the centre is not far, we can get there on foot. We book excursions to the archaeological sites for the next few days. 1000 years BC there was a civilisation here, which left hundreds of huge stone statues and were only discovered and excavated in the mid-18th century.1000 years n/C that civilisation disappeared for unknown reasons. By jeep, and 15,000 steps that day, we visit the sites El Tablon, La Chaquira and La Pelota, masses of statues and cemeteries in a stunning landscape. The next day we tour with a regular car and a Dutch guide to the Estrecho del Magdalena, a stream of 1540 km long that rises here and narrows to 2.20m wide which causes serious rapids. A little further on, we can paddle in the cold mountain water. En route, we visit a panela factory, where they make brown sugar cane, a labour-intensive activity. After melting and purifying in several heat baths, cane sugar blocks are made. We also see unroasted coffee beans displayed on the footpath. The Salto Mortino is an impressive waterfall, a tourist attraction you can walk on a glass platform and there are cables to glide above the ravine. In the Parque Arqueologico, there is a museum explaining more about how the excavations were done and the culture of the San Agustinos. Outside, there are still hundreds of stone statues. You can walk for hours on well-maintained paths among lush vegetation. After three days of walking, climbing stairs, climbing and descending, our muscles are very tired. We leave San Agustin with many fond memories of all the natural beauty and interesting historical artefacts.
tsjolbak 
Recente reacties