Ruta 40 and more 15/5 – 4/6/2016

After eight relaxing days in Cafayate we take Ruta 40 direction Cachi. Ruta 40 is legendary, it connects the South of Argentina with the North and is 5000 km long. The scenery we drive through is breathtaking, it is difficult to catch all that beauty with a camera. Wouter, our Belgian neighbour at the campsite, informed us that there is a fantastic bodega at 2000m at 36 km from the Ruta. At 10.30 am we are watching the movie of the history of the enterprise drinking a glass of excellent wine. The owner has succeeded in making a world wine leader from the neglected vineyards in 8 years’ time. We taste four wines and the sommelier is generous. He invites us to take a walk in the sun in the huge garden with a glass of wine in our hands. The owners are not there and we have a good look around, if we were asked we would not mind watching over the mansion for a while. After a good nap we head for Cachi, a pittoresque village at 2280m. The next day we visit Parque Nacional Cardones. The mountain sides are covered with huge cactuses, called cardones. They grow 1 cm per year and can get as high 10m. They have the first fruit when they are 50. Each fruit contains 80.000 seeds, only one of these finds enough protection under a bush to grow roots. The next 8 to 10 years are crucial for their survival as they cannot stock moisture up till then. Amazing that so many of them make it here! Another interesting fact is that the road that goes through the park is part of the Inca network of roads, it goes straight to the Cuesta del Obisqo, a mountain top at 3475m, a new record for our Tsjolbak. At night it is freezing for the first time and water gets in our diesel. The Tsjolbak’s fumes are white and the power is low. We have to purge the diesel filter and the park guard is not happy to see that. We have to climb another 15 km and that goes without problem. Then we go down to Salta’s muncipal campsite next to the biggest pool we ever saw. We have a second diesel filter installed, which goes easier than Michel expected. One of the musts to see in Salta is the MAAM museum, known for exhibiting Inca child mummies. Some critics think it is improper to show dead bodies. The museum is well set up and very interesting. We also visit the museo de arte etnico with splendid textile and wooden objects and extraordinary silver jewelry of the Mapuche of Chili and ceramics from the Andes. For the following day we  book an excursion of 500 km, which will take us to 4170m. We have no idea what effect the height will have on us. The driver is fetching us at 7am at the campsite. Two more people will join us but they are not at the meeting point. When finally they arrive half an hour later, the battery of the car is empty. After one more hour a car comes to start the battery and finally we leave. Our first stop is the village of Purmamarca surrounded by rocky mountains with seven colours. Then we go to Salines Grandes, a huge salt lake where also the houses and furniture are made of salt. On the top of 4170m we fortunately do not suffer from height disease. We drive above the clouds and the whole day we have lots of sun. San Antonio de los Cobres is one of the stations where “el tren a la nubes” used to stop. Unfortunately the train is temporarily not operational  because of rail works. We had hoped to see the famous viaduct La Polvorilla but there is not enough time any more. The road back to Salta descends over 250 km and the driver, a former pilot of the Argentinian army, goes down fast (sometimes at 120 km/hour). The nights are cold in Salta and there is hardly any sun.

Parque Nacional El Rey at 220 km West from Salta is our next destination. 35 km before the entrance we find a pittoresque campsite, the path to enter goes down sharply and at some point we and also the owner think the Tsjolbak will turn over. This turns out to be only the beginning of an adventurous trip to the park crossing six rivers. Without 4×4 the park cannot be reached. On the campsite we are the only visitors. There are toilets but no other facilities. Birds, such as paos de montes, urracacas and chunas come very near. Of the game that lives there we only see corzuelas, a small deer. The small flying ticks (garrapatas) are causing very itching red bites, days afterwards they are still hurting. Fortunately the bites cause no further harm. According to the ranger there is a not endemic bull in the park that has to  be shot. In the evening we hear rifle shots and when we leave the following morning there are again six shots, hopefully with the expected result. A German lady with a rented car is stuck in the first river near the entrance. How she dared to cross with a small car like that, we wonder. Two rangers come to help and the four of us succeed in pushing here to the side again.

Out of the park we drive through flat pampas over straight road with putholes and spurs. There are no campsites any more and after three days we take a room in a hospedaje to have a warm shower. Another two days of boring rides follow until we have a breakdown in Castelli on Saturday afternoon. The Tsjolbak refuses to move. Michel thinks the clutch has given up. A local mechanic tows us to a gas station where we can camp and even take a hot shower.

On Sunday a man, Edgardo, passes with a trailer. He is prepared to get us to the nearest Toyota garage but the Tsjolbak is too heavy. Edgardo is trying hard to find a solution for us and succeeds in arranging transport for us to the Formosa garage where we were before for maintenance work. The trailer arrives on Monday at midday and the Tsjolbak is being loaded to drive to Formosa, 310 km further North. At  5 pm we get there. The whole day we try to keep contact with Jessica, a Belgian lady married to an Argentinian, whom Michel met by coincidence a month ago. They agree to advance the money to pay the transporter. Jessica still has a Belgian bank account so that we can easily pay her back. They also offer us hospitality for five days, for which we are very grateful because a 5 days stay in a hotel would outbalance our buget even more. We sleep in the children’s room. The children of 3 and 2 move to the parents room. In the Toyota worshop they find out that the clutch disk, plate and thrust ball bearing are damaged. To buy new parts we have to go to Asuncion, Paraguay.  A friend of the family is driving us to the border, where the car is left on a parking site. We get two stamps in our passport and take a bus to Asuncion, then a taxi ride of 45 mins to the Toyota parts centre. We have to wait three hours for the parts. Fortunately there is a shopping centre nearby to have lunch and take dollars from the ATM, because we get a 20% reduction if we pay cash in dollars. It is dark when we get back to the border by taxi, an easy prey for the Paraguyian police. They stop the taxi, ask for our passports and want to know what is in our bag. They ask US$ 100 because they claim that tourists are not allowed to export car parts. As we move further we can see how cheerful they are with their catch! The Argentinians avoid passing through Paraguay because the police there is very corrupt.

The parts are being professionally installed in the Toyota workshop and on Saturday 4 June we leave Formosa to drive 600 km to the Brazilian border. We hope our Tsjolbak is well repaired and that we will find warmer wheather.

Ruta 40 en ander schoon 15/5 – 4/6/2016

We vertrekken na acht mooie dagen uit Cafayate en opteren om de Ruta 40 te volgen richting Cachi. De Ruta 40 is legendarisch, ze verbindt het noorden van Argentinië met het zuiden en is 5000 km lang. De berglandschappen waar we door rijden zijn adembenemend, moeilijk om al die schoonheid op foto’s vast te leggen. Wouter, onze Belgische buur op de camping, vertelde ons dat er een fantastische bodega ligt op 2000m hoogte, mits een kleine omweg van ongeveer 36 km. Om 10.30h zitten we met ons eerste glas in de hand in de cinemazaal van het bedrijf voor een educatieve video. De eigenaar heeft de wijngaarden van niet rendabel naar een wereldspeler omgevormd in 8 jaar tijd. Daarna proeven we vier wijnen en de sommelier is helemaal niet gierig. Er is volop zon en we maken een wandeling op het prachtig domein met een glas in de hand. De eigenaars zijn er niet en we kunnen een kijkje nemen in hun tuin, indien nodig zouden we wel een paar weken op de doening willen passen. Na een deugddoend middagdutje vertrekken we richting Cachi, een pittoresk dorp op 2280m hoogte langs de Ruta 40. De volgende dag bezoeken we het Parque Nacional Cardones, een bergflank met een enorme hoeveelheid cactussen, genaamd cardones. De cardones groeien 1 cm per jaar en kunnen tot 10m hoog worden. De cactus draagt voor de eerste keer vrucht op zijn vijftigste. Een cactusvrucht bevat 80.000 zaadjes, slechts één ervan vindt voldoende beschutting onder een struik om wortel te schieten. Daarna zijn de volgende 8 à 10 jaar cruciaal voor zijn overleving, want hij kan nog geen vocht opstapelen. Onvoorstelbaar dat er toch zo veel zijn die het halen! Een ander interessant feit is dat de weg die door het park loopt vroeger deel uitmaakte van het Inca wegennetwerk, kaarsrecht loopt de weg naar de Cuesta del Obisqo,  een bergtop op 3475 meter boven de zeespiegel, ons nieuw record met de Tjsolbak. De volgende nacht hebben we voor het eerst nachtvorst en er zit water in de diesel. De Tsjolbak spuwt witte rook en heeft geen vermogen meer. We moeten noodgedwongen de dieselfilter purgeren, tot groot ongenoegen van de parkwachter, om onze tocht verder te zetten. De volgende 15 km gaan in stijgende lijn en we kunnen dit doen zonder problemen. Tijdens de afdaling over 50 km hebben we opnieuw witte rook maar dat zorgt niet voor problemen. We rijden Salta binnen en opgelucht installeren we ons naast het grootste zwembad dat we ooit zagen. De volgende dag laten we een tweede dieselfilter met waterafscheider installeren, iets wat vlotter gaat dan verwacht.

Het doel van onze halte in Salta is een bezoek aan het MAAM, een interessant museum, dat vooral bekend is omdat er Inca kindermummies te zien zijn. Er zijn critici die het ongepast vinden mummies tentoon te stellen.  Op zaterdagnamiddag gaan we met openbaar vervoer naar het centrum. Voor we naar het museum gaan boeken we een uitstap voor de dag erop. De tocht gaat over een top van 4170 meter en het is vraag of we dat fysiek (hoogteziekte) aankunnen. Het museum zelf is zeer goed opgezet en omdat we zo tevreden zijn bezoeken we ook het museo de arte etnico met veel markante objecten: schilderijen, textiel en houten sculpturen en als hoogtepunt de zilveren sieraden van de Mapuche uit Chili en keramiek uit de Andes. De fantastische verzameling kunnen we wegens tijdsgebrek echter niet ten gronde bekijken. De volgende morgen worden we om 7h00 afgehaald door de chauffeur van de touroperator voor een rondrit van 500km. Er moeten nog twee andere klanten opgehaald worden maar deze zijn niet op de afspraak, als ze eindelijk opdagen start de auto niet meer omdat de batterij leeg is. Na een uur wachten worden we gedepanneerd en rijden met een auto met niet veel vermogen over San Salvador de JuJuy om de rotsen met zeven kleuren bij het dorp  Purmamarca te bewonderen. Vanaf dan is de auto weer in orde en gaan we naar de Salinas Grandes,  een uitgestrekt zoutmeer waar men naast zoutwinning ook huizen en meubels maakt uit zout. De tocht loopt over een fantastische bergketen en omdat we boven de wolken zitten hebben we de hele rit veel zon. Op de top van 4170 meter hebben we gelukkig geen last van hoogteziekte.  De tocht gaat dan naar het tussenstation San Antonio de los Cobres van de “tren a las nubes”, die spijtig genoeg al maanden niet meer rijdt wegens werkzaamheden aan het spoor. Het stadje biedt een troosteloze aanblik,  maar door de geschiedenis van de trein is het legendarisch, we hadden gehoopt om de imposante meccanoachtige viaduct La Polvorilla te zien maar wegens tijdsgebrek lukt dat niet.  Dan volgt een afdaling van 250 km, onze chauffeur, een ex-piloot van het Argentijns leger, vlamt naar beneden (soms aan een snelheid van 120 km per uur) waardoor we nog op een behoorlijk uur terug zijn. De nachten zijn koud en overdag is er zelden zon in Salta. De volgende morgen vertrekken we naar het Parque Nacional El Rey, een tocht van 220 km. 35 km voor ingang vinden we een zeer pittoreske camping. De toegang gaat steil en schuin naar beneden en eventjes denken we allebei en ook de eigenaar dat de Tsjolbak zal kantelen. Dat blijkt slechts een voorsmaakje te zijn want de verdere tocht loopt door zes kolkende bergriviertjes. Zonder 4×4 lukt het niet om het park te bereiken. We zijn opnieuw de enige bezoekers. Er zijn toiletten maar verder geen voorzieningen. Vogels, zoals bergpauwen, urracacas en chunas komen zeer dichtbij. Van het wild dat er leeft zien we enkel corzuelas, een soort hert. De beten van kleine vliegende teken (garrapatas) bezorgen ons rode bobbels en jeuken verschrikkelijk, dagen erna worden we er nog door geplaagd. Gelukkig hebben ze geen gevolgen zoals echte tekenbeten. Volgens de ranger loopt er een stier rond die niet in het park thuishoort en er wordt jacht op gemaakt. ’s Avonds horen we geweerschoten en als we de volgende morgen vertrekken is de stier blijkbaar nog in leven en worden er opnieuw zes schoten gelost, hopelijk deze keer raak. Een Duitse dame  met gehuurde wagen heeft zich vastgereden in de eerste rivier bij de ingang. Hoe durfde ze het aan met een kleine personenwagen een dergelijke hindernis te nemen, vragen we ons. Er komen twee rangers helpen en met zijn vieren slagen we erin haar terug te duwen naar de kant. Eenmaal uit het park rijden we door de vlakke pampa’s over rechte wegen met veel sporen en kuilen. Campings zijn er niet en na drie dagen overnachten we in het hospedaje om te genieten van een warme douche. Er volgen twee dagen van saaie ritten tot we op een zaterdagnamiddag in panne vallen in Castelli. De Tsjolbak wil niet meer vooruit noch achteruit. Michel denkt dat de koppeling het heeft begeven. We worden door een mechanicien gesleept tot aan een benzinestation. ’s Zondags komt een man, Edgardo, met een aanhangwagen langs. Hij wil ons naar de dichtsbijzijnde Toyota garage brengen maar onze Tsjolbak is te zwaar. Edgardo probeert voor ons een oplossing te vinden en kan transport regelen tot de Toyotagarage in Formosa, waar we vroeger reeds onderhoudswerk lieten uitvoeren. Op maandag komt de takelwagen na de middag opdagen. Onze Tsjolbak wordt opgeladen, vastgesnoerd en daar gaan we op weg naar Formosa, 310 km verder. Om 17.30 zijn we daar. De gehele dag hebben we contact met Jessica, een Belgische dame, gehuwd met een Argentijn, die Michel een maand geleden toevallig ontmoette. Ze zijn bereid het geld van het takelen voor te schieten want anders wil de transporteur onze Tsjolbak niet lossen. Jessica heeft nog een rekening in België zodat we de terugbetaling kunnen storten op haar rekening. Ze bieden ons ook gastvrijheid voor vijf dagen. We logeren in de kinderkamer, de kinderen van twee en drie verhuizen naar de slaapkamer van mama en papa. We zijn hen zeer dankbaar want vijf dagen hotel zou de kosten nog meer de hoogte injagen. Bij Toyota constateren ze dat de hoofdas van de versnellingsbak en de tandwielen erg afgesleten zijn. Voor wisselstukken moeten we naar Asuncion in Paraguay, 150 km noordwaarts. We doen dit per auto en een vriend des huizes als chauffeur. Aan de grens wordt de auto geparkeerd, we krijgen twee stempels in onze paspoorten en rijden met de bus tot Asuncion, dan nog een rit van 45 min. per taxi naar de het centrale verkooppunt. We moeten nog drie uren wachten voor alle stukken er zijn. Gelukkig is er een shoppingcenter in de buurt om de tijd te overbruggen en waar we US$ uit de muur kunnen halen, want we krijgen 20% korting als we cash in dollars betalen. Het is donker als we per taxi de grens naderen. We zijn een gedroomde prooi voor de Paraguayaanse politie die ons tegenhouden en US$ 100 afpersen onder het mom dat toeristen geen wisselstukken mogen uitvoeren. Bij het wegrijden zien we hoe ze elkaar schouderklopjes geven omdat ze buit hebben binnengehaald!  De Argentijnen mijden Paraguay zo veel mogelijk omdat de politie er berucht is om zijn corruptiepraktijken. De stukken worden in de Toyotagarage vakkundig geplaatst en op zaterdag 4 juni verlaten we Formosa om de 600 km af te leggen naar de Braziliaans grens. We hopen dat onze Tsjolbak goed hersteld is en dat we warmere oorden zullen vinden.