North-East Argentina 3/3 – 30/3/2016
Passing the border to Argentina in Salto goes without problem and we get a permit to stay 90 days. Afterwards we realise hat Michels passport is not valid any more for 90 days. We need to conact the embassy in Buenos Aires and out of experience we now that such calls can take a long time. We look for a telephone centre in Concordia and by happy coincidence meet Juan Manuel, a car dealer, who comes out of his shop to admire our Tsjolbak. He did a lot of traveling himself and speaks very good English. He agrees to make the calls to the embassy because the man dealing with passport surprisingly only speaks Spanish. Looking for campsites near Concordia, we find two which are badly damaged by the inondations of a few months ago. The sanitary blocks are ruined. Juan Manuel advises us to go to a campsite at the lake of Salto Grande where the inondations were not so bad. We do a couple of trips from the campsite to Concordia before we know for sure that Michel will be able to get a new passport in Resistencia, some 400 km to the East. Reassured we continue our trip to Esteros de Ibera, 1.300.000 ha of wetlands. In Mercedes, de last big city before entering theEsteros we are told that there is no petrol nor ATM in the whole region. We have to get organised. Our second petrol tank had a hole ever since we had the Tsjolbak and now we look for a welder to repair it. At 17h we find one, the whole family is working to get the tank removed, welded and placed back by 21h. We now have 150 liters of petrol in two tanks. The owner of the gas station tells us the campsite in het city is not safe and we spend the night at the station. Provided with enough cash and food we start the trip of 120 km to Colonia Carlos Pellegrini. It is a bad gravel road but we see so many big birds that this does not trouble us much. Once at the info centre we hear howler apes, we see a yellow female, the males are black and howl very loud. In the late afternoon we arrive at one of the nicest campsites we ever stayed on, near the lagune. The next day we make a boat trip over the narrow rivers between the islands of the Esteros. The guide stops the motor after an hour and this quiet approach offers a unique sight on nature’s life in the Esteros: water lillies and green floating little islands full of birds, yacaré cayman, marsh deer, capybaras (biggest living rodent), a piece of paradise passes before our eyes. We stay three more days in the wetlands, one day we go canoing, the other day horse-riding and the last day we make a long walk. There is a German girl, Michele, a student of 25 travelling on her own with a backpack of 20 kgs. She stays in a pension and comes to visits us from time to time and eats with us in the evening. As there is no public transport from Pellegrini and she cannot afford an expensive taxi ride we propose that she goes with us to Posadas, an infernal trip through deep sand and holes that gape like canyons. Michele and Roos hold their breath each time the Tsjolbak has to pass such a canyon, Michel keeps control and steers the car in low 4×4. It is very hot, the airco helps a bit. Only after 120 km of gravel we reach the tarred road. In Posadas there is no campsite, we go to San Ignacio, where there are ruins of former jesuit missions. We go to visit them but decide that 150 Pesos (9€) is too much for a visit of one hour to see old stones. On the road to Iguazu falls Michels leave us to try and get a quick hike. We stay overnight at 100 km from Iguazu. In Puerto Iguazu we have some difficulty finding a campsite and are glad to get to Costa Ramon, a wonderful place with a small pool, many subtropic plants and a very colourful parrot at the river Parana. On the other side lays Paraguay. There is wifi and we can use a big table with shelter. Michele visits us,a warm welcome. The next day she leaves for Brazil. After two days of relaxing we visit the falls of Iguazu with public transport. With more than 250 falls these are the most spectacular in the world. In the midst of abondant subtropic woods on the border of Argentina, Brazil and Paraguay the Rio Iguazu Superior falls with great force over a distance of a few kilometers over the rocks into the Rio Iguazu Inferior. The well designed walks offer magnificent views. The morning we leave Costa Ramon we get the terrible news about the terrorist attacks in Brussels.
Michels passport expires on 19 April and we head for Resistencia where the consul will issue a new one. As it is semana santa nobody works and we go to a campsite in Ituzaingo to kayak on the Rio Parana. The weather is bad, the whole day much wind with fierce showers of rain. Long trousers and socks are welcome. According to weather online it should be better in Corrientes and indeed, when we get there in the evening we can have plenty of sun. There are a lot of noisy people on the campsite as it is Eastern Saturday. In Resistencia the campsite is also crowded, but the people leave in the evening. On Eastern Monday the consul, Bernard Ducarme, comes to the campsite to arrange the papers for Michels passport. The next day he bring the passport and leads us to the Toyota garage to check the clutch of our Tsjolbak. There they advise us to have it repaired in Paraguay as this type of Toyota is not driving in Argentina. We are now a bit at the loss as to our next destination. We have to decide whether to go Paraguay or stay in Argentina a little longer.
El Interior 13/2 – 2/3/2016
We just finished packing everything in the Tsjolbak in La Charqueada when a thunderstorm starts. The rain is pouring down, with lights on and in High4 we drive over the gravel road to Treinta y Tres. We want to see the carnival corso there but first we go and see the campsite, which turns out to be filthy and next to a busy road, not an option. Moreover the corso only starts at 9 in the evening and the prospect of spending the night in a noisy town makes us reconsider our plans. We head for Quebradas de los Cuervos National Park at 25 km from the main road. In the evening we are rewarded by a wonderful colours in the sky. We cannot enter the camping area with the Tsjolbak, no cars allowed. Luckily the next day our neighbours leave and we can move to the “fogon arrayan”, a covered area with a big hearth. With the flower we brought from Belgium we bake a bread in our potjie. The result is satisfactory. There are red-neck vultures in the trees. A lizard is slowly passing by. It gets very got, up to 39°C and we take a lunch break to 4 o’clock before we go to look for the lagune and the waterfall, the road leading to these turns out to be closed. In the evening a man is putting his tent a bit further away and makes use of the fogon to cook. He has done a lot of traveling in Europe, New Zealand and Australia and speaks quite good English. The hike through the subtropical canyon is a wonderful experience, up and down steep paths hanging on ropes.
When we leave Quebrada it is misty but the sun soon breaks through. We drive over gravel, the scenery is awesome, lots of birds and gauchos on horsebacks. In Cherro Chato we find a campsite with a huge swimming pool, very welcome after a hot day. The next day is rainy and we head for San Gregorio de Polanco. The gravel is muddy, the Tsjolbak slips from time to time and Michel has to hold on thight to keep control. A ferry brings us to the peninsula of San Gregorio, there is a camping place next the Rio Negro. The sunset paints a wonderful colours on the water. The wheather is not so hot and stable any more. Not much kayaking can be done, also the fish is not biting either. The full moon, however, makes up for that. The village is a open air museum with lots of nice wall paintings. We receive mail from Guilliermo that our stove has arrived n Montevideo. The customs ask $ 300 dollars for a stove that only costs $97! Guilliermo objects and finally we can get the stove for $ 269 all in. We drive to Durazno and Roos makes a trip of 5 hours (go and return) with a luxury coach from there to Montevideo to get the stove. In the evening Michel is happy to cook on it. Durazno is a beautiful town, platanes everywhere and nice buildings. In the centre of Plaza Idepndencia is the Monumento a Cristobal Colon, raised in 1892 to mark the 400th anniversary of Columbus’ discovery of the Americas. Atop the column is a stone globe containing a time capsule, opened in 1992 and again, if all goes to plan, in 2092. The campsite is nice, there is a large beach along the river but it looks like half the population of the town is coming there, cars and bikes are passing day and night. We find a much quieter free campsite 40 km further but rain is chasing us away again to Paysandu. It rains the whole day and when we get to Termas de Guaviyu a big part of the campsite is flooded. The next days are warm and sunny. The termas have 9 warm water pools, the temperature of the water is between 37 and 39°C. People sit in the pools for hours and hours. It is very relaxing and is supposed to be healthy for joints and muscles. We only takes 3 sessions a day of 20 minutes.
The region has plenty of termas, we visit the most popular one of Dayman but find it too turistic. Following the signs to Termas San Nicanor we arrive at a estancia-hotel, splendidly situated with a huge, well provided campsite. We are the only guests, the swimming pool is large, clean and warm, birds are everywhere. Our last stop after exact two months in Uruguay is also the most beautiful one.
Tomorrow we will pass the border to Argentina.
EL INTERIOR 13/2 -2/3/2016
Wij zijn net op tijd klaar met opruimen in La Charqueada als het onweer in alle hevigheid losbarst. In de gietende regen rijden we met de lichten aan en in High4 naar Treinta y Tres. Tegen de middag eten we een broodje in een tankstation en stellen vast dat er al heel wat Brazilianen afgezakt zijn voor het carnaval, dat belooft kwaliteit te worden. Eerst en vooral zoeken we de camping en die is stinkend vuil en dus niet echt een optie. De carnavalstoet blijkt pas uit te gaan om 21h. Michels enthousiasme om de stoet te zien daalt onder nul. Roos zou wel graag de stoet zien en de sfeer opsnuiven, maar het vooruitzicht een nacht door te brengen op straat in een lawaaierige stad doet de balans omslaan. We rijden door naar Quebrada de los Cuervos National Park, op 25 km van de grote baan, en worden ’s avonds bij zonsondergang beloond met een fantastisch kleurrijke wolkenhemel. We kunnen echter het kampeerterrein niet op, want het is niet toegankelijk voor auto’s, alleen voor tenten. De volgende morgen verhuizen onze buren en kunnen we ons installeren aan de overdekte “fogon arrayan”, een grote haard met aan weerskanten afwasbakken. Met volkorenmeel dat we nog uit België meebrachten bakken we een brood in onze potjie op het houtvuur, het resultaat is bevredigend. In de bomen rondom zien we tientallen roodnekgieren. Een grote varaan loopt traag voorbij. Het wordt 39°C en we rekken onze middagpauze tot 16h vooraleer we nog een tochtje maken met onze Tsjolbak op zoek naar de lagune en de waterval, de weg ernaartoe blijkt afgesloten. Een man zet zijn tent een eindje verder en komt ook gebruik maken van de haard. Hij werkte in Europa, Nieuw Zeeland en Australië en spreekt behoorlijk Engels, een gesprekspartner voor Michel als Roos gaan slapen is. De wandeling door de subtropische canyon is een onvergetelijke ervaring. We beginnen eraan om 8.30h en bereiken na anderhalf uur het eindpunt van de avontuurlijke tocht, klimmen en dalen over moeilijk terrein, hangend aan touwen. Daarna volgt nog een wandeling naar de lagune, die we nu kunnen bezoeken mits betaling. Ondertussen is het te warm om nog bergop te gaan naar de waterval en we houden het bij platte rust voor de rest van de dag. ’s Morgens is het mistig als we vertrekken maar de zon laat niet lang op zich wachten. We rijden door een prachtige streek op een gravelroute, veel vogels en gaucho’s te paard. We houden halt op een camping bij Cerro Chato, er is een mooi groot zwembad, een welkome verkoeling na alweer een snikhete dag. Hoewel de plek ons bevalt trekken we toch verder omdat het winderig en regenachtig is de volgende dag. De gravelweg naar San Gregorio de Polanco is in slechte staat en de hevige regen maakt het rijden niet makkelijker, een paar keren slippen we in de diepe modderplassen en moet Michel serieus tegensturen om op de weg te blijven. Een ferry brengt ons over de Rio Negro naar het schiereiland van San Gregorio. De camping strekt zich uit langs het schiereiland en we staan terug op de eerste rij, aan het water. De ondergaande zon tovert een kleurrijk palet op het water. Het weer is niet meer zo stabiel, er is veel wind en af en toe regen. Slechts een maal gaan we met de kajak op de rivier tot de punt van het schiereiland. Ook het vissen zit Michel niet mee, ze bijten niet. Het spektakel dat de volle maan biedt maakt veel goed. Het dorp zelf is een openluchtmuseum van muurschilderijen. Een ervan doet denken aan een oud-Humo redacteur. Ondertussen krijgen we bericht uit Montevideo van Guilliermo dat ons benzinevuur is aangekomen. De douane vraagt $ 300 dollar invoerrechten voor een kachel die slecht $ 96 kost! Guilliermo protesteert, op aanraden van Michel, en uiteindelijk wordt de prijs vastgelegd op een totaal van $ 269. We willen niet met de Tsjolbak naar Montevideo en besluiten op camping te gaan in Durazno. Roos onderneemt een rit van 5 uur (heen en terug) met een luxebus vanuit Durazno om de kachel op te halen en Michel is ’s avonds de koning te rijk als hij kan koken op het nieuwe vuur. Durazno is een mooie stad, overal platanen, statige gebouwen en musea. Op de Plaza Independencia staat een momument aan Cristobal Colon (Christofel Columbus). De bol die boven op het monument staat werd een laatste keer geopend in 1992, toen zaten er documenten in van 1892. De volgende opening in 2092 zal documenten onthullen van 1992. Hoewel de camping zeer mooi is en het strand zeer aantrekkelijk is willen we er niet langer blijven dan nodig, het lijkt wel of de helft van de inwoners van de stad naar het strand komt, alle uren van de dag, maar ook ’s nachts ronken de bromfietsen en snellen de auto’s met luide muziek door de camping. Een camping 40 km verder aan een kreek is opnieuw gratis. De volgende dag jaagt de regen ons weer verder naar Paysando, waar de camping gesloten blijkt te zijn. Overal zijn er enorme plassen. Uiteindelijk bereiken we ’s avonds de Termas de Guaviyu. De camping ligt aan een beek die compleet uit zijn oevers is getreden. De volgende dagen pas zien we pas hoe breed de beek echt is en dat er een dam is die een stroomversnelling veroorzaakt. Er zijn 9 warmwaterzwembaden, het water heeft een temperatuur variërend van 37 tot 39°C, het werkt ontspannend en zou goed zijn voor spieren en gewrichten. Er zijn mensen die uren in het warme water zitten, wij houden het bij beurten van maximum 20 minuten, we zijn allebei niet zo lange stilzitters. De week-ends zijn druk en lawaaierig maar op maandag wordt het rustig. De meest bekende termas zijn die van Dayman, we gaan een kijkje nemen, maar ze zijn te toeristisch, we rijden 12 km verder naar de termas van San Nicanor, aan een estancia/hotel, prachtig gelegen tussen kreken en bomen. We zijn alleen op de enorme, comfortabele camping, omringd door vogels en met een warm zwembad. Onze laatste stopplaats na een verblijf van exact 2 maanden in Uruguay is tevens de mooiste.
Morgen, als alles goed gaat, steken we grens over met Argentinië.
tsjolbak 
Recente reacties