ALS CONDORS NIET VLIEGEN WEET ROOS ZE ZITTEN 29/10 – 24/11/2019

De kans om Bolivia te bezoeken wordt per dag kleiner maar we hopen nog steeds op een snelle verbetering. In ieder geval rijden we in de goede richting als we naar de Colca canyon rijden, een natuurwonder met een maximum diepte van 4200 meter, we doen het deze keer zeer langzaam en hopen hierdoor minder last te hebben van hoogteziekte.  Het hoogterecord van de tsjolbak sneuvelt wanneer we een berg van 4850 meter overschrijden. De afdaling nadien naar de stad Chivay mag er ook wezen, we dalen op 20 km naar 2300 meter. We kamperen in de vallei met zicht op de Colca rivier en gaan naar een thermaal bad, het warmste bad heeft een temperatuur van 42 graden en dat heeft een averechts effect op Michel, die echt baadt, in plaats van fitter te worden is hij eerder uitgeput. Voor Roos is het water te heet, eventjes plonzen is voldoende, de andere baden van 38 graden zijn comfortabeler. De tocht naar het hoogste punt van de canyon is 24 kilometer lang en is verbluffend mooi. We kamperen op 3600 meter en in de late namiddag zien we in de verte condors. De canyon is bekend om de condors en de diepte die groter zou zijn dan de Grand Canyon in de Verenigde Staten. Omdat we er niet in slagen een behoorlijke foto te nemen van een vliegende condor, loopt Roos ’s morgens het pad af langs de canyon en ziet na twee kilometer een condor op een tak zitten, naderbij gekomen blijken dat er twee te

zijn die wachten op thermiek om op te vliegen. Er komt een bries en de vogels spreiden hun vleugels, die foto heeft ze dan toch.  De tweede overnachting doen we aan een hotel dat op de flanken van de canyon gebouwd is, de zichten zijn schitterend. We belonen onszelf met een maaltijd in het hotel. Er brandt een haardvuur en we babbelen gezellig met twee Franse mannen en een Duitse dame van 79, die alleen reist in haar eigen wagen, een Dacia Sandero, waarin ze ook slaapt. We gaan abnormaal laat slapen, om 21.30h. De nacht is een  verschrikking voor Michel, het wordt stilaan duidelijk dat hij de hoogte helemaal niet verteerd. We gaan terug t naar Arequipa, waar Roos een georganiseerde reis zal boeken naar het Titicacameer. Onderweg zien we veel watervogels op de talloze lagunes.  Ondertussen horen we van andere reizigers dat de grens met Bolivië gesloten is. Jammer maar helaas, voor de tweede maal is Bolivië onbereikbaar voor ons, in januari door de regen en nu wegens gewelddadige politieke acties. Roos onderneemt de 6 uur durende reis Arequipa-Puna met een comfortabele bus en neemt een hotelkamer. ’s Morgens wordt ze opgehaald en naar de boot gebracht die het Titicacameer, het hoogste en grootste bevaarbare meer ter wereld op 3800m, opvaart. Eerst gaat het naar de op stro drijvende Uros eilanden, de bewoners moeten constant nieuw riet aanvoeren om de 50 eilandjes drijvende te houden. We krijgen veel uitleg en dan worden de souvenirs uitgespreid, alles handgemaakt, wordt met stelligheid beweerd. Dan volgt er een lange tocht naar het Amantani eiland, waar we in kleine groepjes overnachten bij families. Er wordt ons een maaltijd voorgeschoteld van quinoa soep en daarna rijst met gebakken kaas en aardappels, een normale maaltijd voor de familie. Dan beklimmen we een berg naar 4100 om de zonsondergang te bewonderen, met veel zwoegen en hijgen bereikt Roos de top, aangemoedigd door de groep. In het huis, waar Roos logeert, verblijven ook drie jonge Italiaanse mannen. ’s Avonds is er opnieuw een sobere maaltijd van maissoep, rijst en groenten en proberen Roos en de drie Italiaanse mannen, wat meer te weten te komen over het leven op het eiland. De vrouwen zijn uiterst bedreven in handwerk, de mannen werken in de moestuinen, de kinderen gaan, keurig in uniform, naar school. Er is geen stromend water, net voldoende elektriciteit om een peertje te laten branden en geen verwarming in de huizen. De temperatuur ’s nachts daalt tot iets boven 0 en Roos vreest voor een koude nacht. Maar de muren van de huizen zijn dik en er is een stapel zware dekens zodat ze toch goed slaapt. Van douchen is uiteraard geen sprake en de wc moeten we doorspoelen met een emmer water uit een ton. De volgende dag bezoeken we het eiland Taquili en maken we een mooie wandeling dwars over het eiland. Er zijn bomen en bloemen, uitzonderlijk op deze hoogte en ook de mannen lopen er in traditionele klederdracht. Voor we aan de lunch beginnen wordt er getoond hoe je shampoo kan maken van de blaadjes van een struik, een remedie tegen kaalheid. Misschien zijn er daardoor weinig kale Peruaanse mannen! Ondertussen wacht Michel wat ongerust op nieuws dat er niet komt want er is geen GSM bedekking en geen internet. Eenmaal op de terugweg met de boot kan Roos Michel bereiken. In de late namiddag is Roos terug in Puno. Na meer dan 7 uren varen op het meer heeft Roos maar een fractie ervan gezien, ongelofelijk hoe uitgestrekt het is. Roos gaat terug naar het hotel en geniet er van een warme douche. Roos doet ‘s anderendaags nog een klim naar het hoogste punt van Puno en bezoekt het interessante museum Carlos Dreyer.  Opnieuw is ze vol bewondering over wat de verschillende culturen, sommige reeds lang voor Christus, konden vervaardigen. Op het Parque Pino is er permanent boekenmarkt en Roos ziet er veel exemplaren van Hitlers “Mein Kampf” in het Spaans! In de namiddag neemt ze de bus terug naar Arequipa, waar ze laat ’s avonds aankomt. Na 7 dagen op de parking van Hotel Mercedes, wil Michel weer op pad. We rijden richting Nasca, langs de bochtige en heuvelachtige kustweg. Na anderhalve maand in de bergen, zijn we blij de zee te zien. Michel heeft geen last meer van zijn sinussen, een grote opluchting. We volgen de Panamericana Nord richting Lima, een weg die we reeds in september volgden in omgekeerde richting, dwars door de kustwoestijn, met mooie stranden, maar vooral ontzettend veel zwerfvuil. Naarmate we Lima naderen wordt het verkeer drukker en drukker. We houden halt op het terrein van Touring Club Peru, een zeer beveiligde, keurig onderhouden, dure plek.

IF CONDORS DON NOT FLY, ROOS KNOW WHERE THEY SIT 29/10 – 24/11/2019

The chance to visit Bolivia is getting smaller every day, but we still hope for a quick improvement. Anyway, we drive in the right direction heading for the Colca canyon, a natural wonder with a maximum depth of 4200 meters, this time we go very slowly and hope to suffer less from altitude sickness. The height record of the tsjolbak is broken when we cross a mountain of 4850 meters. The descent afterwards to the city of Chivay is exiting, we descend in 20 km to 2300 meters. We camp in the valley with a view on the Colca river and go to a thermal bath, the hottest bath has a temperature of 42 degrees and that has a counterproductive effect on Michel, who really bathes, instead of becoming fitter, he is rather exhausted. The water is too hot for Roos, just splashing is enough, the other baths of 38 degrees are more comfortable. The trip to the highest point of the canyon is 24 kilometers long and is stunningly beautiful. We camp at 3600 meters and in the late afternoon we see condors in the distance. The canyon is known for the condors and is supposed to be deeper than the Grand Canyon in the United States. Because we are unable to take a decent photo of a flying condor, Roos walks down the path along the canyon in the morning and after two kilometers sees a condor sitting on a branch, approachingfurther she sees that there are two waiting for thermics to fly up. A breeze comes and the birds spread their wings, at least she has that photo. The second night we go to a hotel that is built on the flanks of the canyon, the views are beautiful. We treat ourselves with a meal at the hotel. A fire is burning and we are having a nice chat with two French men and a German lady of 79, who is traveling in her own car, a Dacia Sandero, in which she also sleeps. We go to bed abnormally late at 9.30 p.m. The night is a horror for Michel, it is gradually becoming clear that he cannot adapt to the height. We go back to Arequipa, where Roos will book an organized trip to Lake Titicaca. Along the road we see many water birds on the countless lagoons. In the meantime we hear from other travelers that the border with Bolivia is closed. Unfortunately, for the second time, Bolivia is unreachable for us, in January because of the rain and now because of violent political actions. Roos makes the 6-hour trip Arequipa-Puna with a comfortable bus and takes a hotel room. In the morning she is picked up and taken to the boat that ascends Lake Titicaca, the highest and largest navigable lake in the world at 3800m. First it goes to the Uros islands floating on straw, the residents constantly have to supply new reed to keep the 50 islands floating. We get a lot of explanation and then the souvenirs are spread out, everything is handmade, is asserted with certainty. Then a long trip to Amantani island follows, where we spend the night in small groups with families. We are served a meal of quinoa soup and then rice with baked cheese and potatoes, the usual meal for the family. Then we climb a mountain to 4100 to admire the sunset, gasping for breath, Roos reaches the top, encouraged by the group. Three young Italian men also live in the house where Roos is staying. In the evening there is again a simple meal of corn soup, rice and vegetables and Roos and the three Italian men try to find out more about life on the island. The women are extremely skilled in handiwork, the men work in the vegetable gardens, the children go to school, neatly dressed in uniform. There is no running water, just enough electricity to light a bulb and no heating in the houses. The temperature at night drops to just above 0 and Roos fears for a cold night. But the walls of the houses are thick and there is a pile of heavy blankets so she sleeps well. Of course there are no showers and the toilet is flushed with a bucket of water from a barrel. The next day we visit the island of Taquili and we make a nice walk across the island. There are trees and flowers, exceptionally at this height and the men also wear traditional costumes. Before we start lunch, the waiter demonstrates how to make shampoo from the leaves of a bush, a remedy against baldness. Maybe that is why there are few bald Peruvian men! In the meantime, Michel waits a bit anxiously for news that does not come, because there is no GSM coverage and no internet. Once on the way back by boat, Roos can reach Michel. Roos is back in Puno in the late afternoon. After more than 7 hours of sailing on the lake, sh saw only a fraction of it, unbelievable how vast it is. Roos goes back to the hotel and enjoys a hot shower. Roos climbs the next day to the highest point of Puno and visits the interesting museum Carlos Dreyer. Again she is full of admiration for all objects and textiles the different cultures, some of them long before Christ, could produce. On the Parque Pino there is a permanent book market and Roos sees many copies of Hitler’s “Mein Kampf” in Spanish! In the afternoon she takes the bus back to Arequipa, where she arrives late in the evening. After 7 days at the Hotel Mercedes parking lot, Michel wants to hit the road again. We drive towards Nasca, along the winding and hilly coastal road. After a month and a half in the mountains, we are happy to see the sea. Michel no longer suffers from his sinuses, a big relief. We follow the Panamericana Nord towards Lima, a road that we already followed in September in opposite direction, through the coastal desert, with beautiful beaches, but also a lot of litter. As we approach Lima the traffic becomes busier and busier. We stop at the site of Touring Club Peru, a very secure, well maintained, expensive place.

ADEMBENEMENDE KLEUREN 22/10 – 28/10/2019

We laten Santa Teresa achter ons en rijden opnieuw over de Malaga berg naar Ollantaytambo, waar we ons midden in de stad op een veilige parkeerplaats installeren. Op de Plaza de Armas gaan we naar een restaurant, Michel eet cuy (guinees biggetje), een plaatselijke specialiteit en Roos trucha Andina (forel). Fruit, groenten en vlees kunnen we de volgende dag kopen op de mercado de abastos. Michel heeft op de computer een avontuurlijke weg gevonden naar de Salineras van Maras, eerst rijden we langs de spoorweg en dan gaat het langs een smalle piste bergop naar Maras. De Salineras zijn schitterend wit en een prachtig zicht. Er wordt zout gewonnen door een cooperatieve, de opbrengst komt de plaatselijke families te goede. Het zoute water komt uit een bron die ontspringt in de bergen op een tot nu toe onbekende plaats. Op de parking van hotel San Vicente in Yucay, waar er wifi, elektriciteit en warme douches zijn nemen we vijf dagen rust. De stad Urubamba is dichtbij en daar zijn veel winkels. De vader van de eigenaar van het hotel, Miguel, slaapt er met zijn familie ook een nacht en kan ons heel wat informatie geven. Op zondag is er een populaire markt in Pisac en Roos gaat er met openbaar vervoer heen. Het is zeer toeristisch maar heeft zeker zijn charme. Van een Zweeds koppel kwamen we te weten dat er nog een nieuwe attractie bestaat in de buurt van Cuzco, namelijk de “Rainbow Mountain” (Montana de Colores). We vinden geen informatie in onze gidsen maar wel op het internet. De berg van 5200 meter hoog kan beklommen worden vanaf de parkeerplaats op 4600 meter en de beloning is een zicht op een berg met 7 kleuren. We overwegen en piekeren maar besluiten om de tocht niet te doen wegens de hoge moeilijkheidsgraad. We houden het bij bezoeken aan de Inca sites van Puka Pukara, Tambomachay en Qenqo en bereiden ons voor om naar het Titicaca meer te rijden. Ons programma wijzigt echter als we met Miguel spreken. Hij heeft een reisbureau in Cuzco en weet ons te overtuigen om de trip te doen via een gespecialiseerd bedrijf. We mogen overnachten in zijn garage in Cuzco en hij regelt het bezoek. Om 4h30 worden we opgehaald met een busje, twee uur later hebben we ontbijt aan de voet van de berg en om 9h00 zijn we op 4600 meter. Al bij het uitstappen voelen we allebei dat een voettocht naar de top er niet inzit.  We kiezen, zoals nog enkele inzittenden van het busje, om extra te betalen en de trip te paard te doen, enkel de jonge mensen doen de tocht te voet. Er liggen 2 parallelle paden naar de top, 3.5 km verder, een voor de wandelaars en een voor de paarden. Ieder paard heeft een begeleider om het paard aan te manen of in te tomen en soms wordt er gelopen. We hebben allebei geen ervaring maar blijven toch op de rug van het paard tot de eindbestemming, 200 meter voor de top. Van hier moeten we stappen en de omstandigheden zijn stresserend, we proberen, zoals de gids gezegd heeft, een 7-tal pasjes te doen tegen de steile bergflank maar geraken meestal maar aan 3 tot 4 stappen en zijn dan buiten adem. We blijven mekaar stimuleren om niet op te geven en gelukkig heeft Roos de activity tracker goed opgeladen en zien we dat Michels hartslag niet boven de 110 slagen per minuut komt. De hartspecialist heeft gezegd dat hij tot 125 slagen veilig is, dat stelt wat gerust. Hij recupereert ook snel bij rust, maar toch kunnen we de inspanning maar kort volhouden. We bereiken samen de top en hebben geluk, het zonlicht is goed om een mooi beeld van de berg te zien. In de verte schittert de hoge gletsjer Ausangate.

Je mag maximaal 30 minuten op de top blijven, wij blijven niet zo lang en gaan te voet bergafwaarts. Heel voorzichtig dalen we het steile stuk af en maken gretig gebruik van de houten sticks die we meegekregen hebben, toch is het moeilijk om voldoende zuurstof in te ademen, 5 tot 6 stappen en het is rusten geblazen. Plots slaat het weer om, veel wind en donkere wolken maar dat belet ons niet om te genieten van de onvergetelijke zichten. Moe maar zeer voldaan bereiken we tegen elf uur de bus. De weg naar het restaurant voor het middagmaal wordt al slapend afgelegd. Na de maaltijd krijgen we nog een hele boel informatie over de berg en zijn geschiedenis. Tot 2015 was het een gletsjer en waren de kleuren niet te zien maar door de klimaatopwarming werd de berg in al zijn schoonheid zichtbaar. Het kalkgesteente dat door aardbevingen uit de diepte werd omhooggestuwd zorgt voor de kleuren. De lokale, tot dan toe zeer arme, bevolking heeft hier een project opgezet en kreeg hiervoor de volledige autoriteit van de regering. Met het verdiende geld is hun levensstandaard veel verbeterd en hebben ze een medische post met een permanente bezetting kunnen bouwen. Ze hebben ook de weg naar de parkeerplaats verbreed en veiliger gemaakt. Alle projecten worden geëvalueerd door een comité van specialisten van zowel binnen als buiten de gemeenschap, zo kijkt men scherp toe op de uitbreiding van het paardenbestand en de verzorging hiervan.

Ondertussen worden onze verdere plannen gehypothekeerd door de situatie in Bolivia waar onlusten uitbraken  na de bekendmaking van de verkiezingsuitslag.

BREATHTAKING COLOURS 22/10 – 28/10/2019

We leave Santa Teresa and drive again over the Malaga mountain to Ollantaytambo, where we stay in a safe parking lot in the middle of the city. At the Plaza de Armas we go to a restaurant, Michel eats cuy (guinea pig), a local specialty and Roos trucha Andina (trout). We can buy fruit, vegetables and meat the next day at the mercado de abastos. Michel has found an adventurous road to the Salineras of Maras, first we drive along the railroad and then it goes over a narrow slope uphill to Maras. The Salineras are dazzling white and a beautiful view. Salt is extracted by a cooperative, the benefits go to local families. The salty water springs from a place up in the mountains that is unknown until now. On the parking of hotel San Vicente in Yucay, where there is wifi, electricity and hot showers, we take five days of rest and relaxation. The city of Urubamba is close by and there are many shops. The father of the hotel owner, Miguel, also stays there a night with his family and can give us a lot of information. On Sunday there is a popular market in Pisac and Roos visits it by public transport. It is very touristy but it certainly has its charm. We learned from a Swedish couple that there is another attraction in the area of ​​Cuzco, namely the “Rainbow Mountain” (Montana de Colores). We do not find any information in our guides, but we find it on the internet and Ioverlander. The 5200 meter high mountain can be climbed from the 4600 meter parking lot and the reward is a view of a 7-colour mountain. We consider it seriously, but decide not to do the tour because of the high level of difficulty. We stick to visits to the Inca sites of Puka Pukara, Tambomachay and Qenqo and prepare to drive to Lake Titicaca. However, our program changes when we speak with Miguel. He has a travel agency in Cuzco and knows how to convince us to do the trip with an experienced travel agency. We are allowed to spend the night in his garage in Cuzco and he arranges the visit. At 4:30 we are picked up by a van, two hours later we have breakfast at the foot of the mountain and at 9:00 we are at 4600 meters. Once out of the van we both feel that a hike to the top is not possible. We choose, as some other passengers in the van, to pay extra and do the trip on horseback, only the young people are walking. There are 2 parallel paths to the top, 3.5 km further up, one for the walkers and one for the horses. Every horse has a coach to control the horse. We both have no experience with riding a horse, but stay in the saddle till the final destination, 200 meters before the summit. From here we have to walk and the circumstances are stressful, we try, as the guide has said, to rest after 7 steps up the steep mountain but are out of breath every 5 steps. We encourage each other not to give up. Fortunately Roos has charged the activity tracker well and we see that Michel’s heartbeat does not exceed 110 beats per minute. The cardiac specialist has said that he is safe up to 125 beats, which is reassuring. He also recovers quickly at rest, but we can only sustain the effort for a short time. Together we reach the top and are lucky, there is much sunlight to have a beautiful view of the mountain. The high Ausangate glacier shines in the distance. One is allowed to stay on the top for a maximum of 30 minutes, we do not stay that long and go downhill on foot. Very carefully we descend the steep part and make eager use of the wooden sticks that we have been given, yet it is difficult to breathe in enough oxygen, 5 to 6 steps and a rest is required. The weather suddenly changes, there is wind and dark clouds but that does not prevent us from enjoying the unforgettable views. Tired but very satisfied we reach the van around eleven. We sleep all the way to the restaurant for lunch. After the meal we get a lot of information about the mountain and its history. Until 2015 it was a glacier and the colours were not visible but due to the climate warming the mountain became visible in all its beauty. The limestone rock that was raised from the depths by earthquakes provides the colours. The local population, until then very poor, set up a project here and was given full authority by the government. With the money they earned, their standard of living has improved a lot and they have been able to build a medical post with a permanent occupation. They have also widened the road to the parking lot and made it safer. All projects are evaluated by a committee of specialists from both inside and outside the community, so the expansion of and the care for the horse stock is closely monitored.

In the meantime, our further plans are being mortgaged by the situation in Bolivia where riots broke out after the election results were announced.