Na nog een dag in Frankrijk, hoofdzakelijk om cilinders te zoeken voor onze soda stream en een overnachting aan het azuurblauwe lac de Saint-Cassien, rijden we Italië binnen over Ventigmilia. We worden meteen geconfronteerd met hogere kampeerprijzen aan de Italiaanse riviera, € 25 elektriciteit en douche niet inbegrepen, voorbij San Remo, in San Lorenzo, zelfs € 35, maar dan alles inbegrepen. De stranden zijn uitgestrekt en mooi, meestal keien, soms zand. De voedselprijzen zijn gelukkig lager dan in Frankrijk, zo blijft ons budget enigszins in evenwicht.

De kustweg rond San Remo is prachtig, wel superdruk, daarom nemen we de autostrada naar Genova. Om een nog steeds onduidelijke reden stuurt de GPS ons langs allerlei bochtige “mooie” bergwegen naar de autostrada richting Bologna, gelukkig hebben we tijd en onze “Oldi” rijdt gezwind naar boven. Als we in Piacenza willen overnachten, blijkt de camperplaats definitief gesloten. Volgens de Park4night app is er een goede sosta in Parma.  (een camperplaats met minimale voorzieningen voor campers). Dat blijkt waar te zijn. Het is snikheet, we wandelen tot aan een pizzeria, wat de Italianen een normale pizza noemen is voor ons erg groot, ons middagmaal voor de volgende dag nemen we mee in een doos. Pas na 23h komt er enige verkoeling in onze camper, hoewel de ventilator op volle toeren draait. Op zondag bereiken we de Adriatische kust en op aanraden van Janis zoeken we een kampeerplaats in Fano, bij Ancona. De sosta Ser Giulin is overvol, maar we reserveren voor de volgende dag en overnachten op een nabijgelegen camping. Maandag in alle vroegte kunnen we, mits enig aandringen, ons installeren aan het strand, met prachtig zicht op zee. We laten Janis en Bram weten dat we de sosta die zij voorzien hadden vonden. We kunnen er elektriciteit en water nemen en er is een goed onderhouden toilet, afvaltank en WC moeten we echter leegmaken in de stad waar alle voorzieningen gratis aanwezig zijn. Achteraf blijkt dat dat Janis feitelijk de aanpalende sosta op het oog had. De temperatuur van het zeewater is zeer aangenaam en we pikken onze goede gewoonte weer op om ’s morgens voor het ontbijt een duikje te nemen, een echte opsteker! We zijn echter niet alleen, wel 50 mensen komen hier tijdens de vroege uren wandelen in het ondiepe water sommigen zelfs een uur lang. We prijzen ons zeer gelukkig met onze plaats op de eerste rij aan het strand en zonder buren aan onze luifelkant, het is jaren geleden dat we nog zo dicht bij zee konden kamperen. Alles is binnen fietsafstand: de supermarket, de bakker, de kapper, de wassalon. In de oude stad staan nog veel muren en poorten uit de Romeinse tijd overeind. Het is er gezellig wandelen door de smalle straatjes en de Italiaanse keuken kan ons wel bekoren. Het is warm, overdag 35°C. De zeebries maakt het draaglijk en ’s nachts koelt het goed af. Na zes dagen komen Bram, Michels zoon, zijn vrouw en twee dochters, Rinske en Ylka aan met hun camper. Ze installeren zich en als ze klaar zijn gaan we samen zwemmen, het noodlot slaat echter toe, de twee meisjes worden gestoken door een kwal, wat verdere wateractiviteiten wat hypothekeert. Later gaan we samen eten op restaurant. We brengen 10 dagen samen door, fietsend en ook veel in zee, de meisjes hebben van hun eigen spaargeld een SUP gekocht en daarvoor is het de ideale plaats. Roos loopt een gekneusde rib op bij het klimmen op de SUP, zeer pijnlijk gedurende 2 weken. Zwemmen gaat niet meer, zij kan enkel nog stappen op de zandplaat in de zee. Michels knie wordt soepeler, hij kan zijn been volledig strekken en snorkelen met vinnen. De dagen vliegen voorbij, ondanks het feit dat Roos weinig fysieke activiteiten kan ontwikkelen verveelt ze zich niet op haar stoeltje onder de parasol met een boek. Michel heeft nog steeds zijn handen vol om de “Oldi” verder in orde te stellen, de niet sluitende elektroklep van het toilet, het slotje van de deur, het schouwtje van de boiler en het lichtje boven het trapje zijn nu allemaal vervangen en werken prima. Na een regenbui verschijnt er op een avond een prachtige regenboog. Vis staat bijna dagelijks op het menu: hij kost hier drie keer minder dan in België en er is een groot aanbod. Iedere zondagmiddag eten we met familie en vrienden van de eigenaar een uitgebreide lunch en drinken de juiste Italiaanse drankjes op het juiste moment. Het gaat er vrolijk aan toe en we steken wat Italiaans op. We zijn de enige buitenlandse toeristen en worden aan alle socios uitgebreid voorgesteld. Na bijna twee weken rondreizen in het Zuiden van Italië komen Bram en familie terug bij ons voor een paar dagen.