The long road to the Andes 24/4 – 14/5/2016

 

 

Pilcomayo nacional park lies at the Argentinia-Paraguayborder and is, according to our travel guide, worth a visit. At our arrival we are welcomed by a  group of young people who are there to make promotion for the park. They are very happy to see foreigners. Pictures are taken from us and our Tsjolbak to put on their facebook page and they promise that, whenever we get back to Formosa, we will be invited to the ministry of tourism. We have to go back earlier than planned because when we leave, after a rather disappointing visit to the park, to go to Salta we are kindly informed to make a detour of 200 km as the N86 is closed because of protest demonstrations against the government who does not keep his promises for better housing and life circumstances in the region. The secondary untarred roads are too muddy to use. The temperature dropped  20°C and the tyres have to be inflated. When we drive out of the gas station we hit a low roof and have to pay 500 ARS (30€) for the damage caused. It is not the end of our bad luck. Two kilometers further a second tyre breaks down, two weeks after the first one, This time there is no gomeria nearby and Michel has to change the wheel by himself in the cold wind and rain. After one hour the job is done and Michel is cold, wet and covered with mud. We reach Formosa at midday and after lunch we go searching for a new tyre. At a tyre shop we meet a man who speaks English. He calls a Michelin salesman who has a BF Goodrich mud terrain tyre in stock. However, the price is high.The man who speaks English informs us that we can buy the tyre at half  the price in Asuncion. By then it is late afternoon and we tell the Michelin man we will think it over. The next day we find out that the price difference in Asuncion is only €50, not worthwhile to make the trip back. We go to Michelin and make an agreement that they will put the new tyre and also will also adjust the wheel bearing. The latter is a problem because  no wheel key can be found that fits. The next day we go to the Toyota garage, they have the same difficulty finding the proper key. Meanwhile the Tsjolbak gets a thorough maintenance and at 19.30 we leave the garage, a new hole in our budget and too late to drive out of Formosa. The next day we want to visit a meteorites park. Somebody had the brillant idea of giving the same name to the park as to a village 85 km further. As a result we make detour of 170 km. Hundreds of birds are flying up when we pass and little owls are resting on the fences of the huge estancias, where mais and cotton grow. The meteorites are worth the long search. After we have seen the biggest meteorite in the world in Namibia we now have the pleasure of seeing the second biggest one and of camping at 50 m. There are several more smaller meterorits and a nice museum under construction. On the 1 May we see in Gancebo at the corner of a street some people next to a big cooking pot. Inside is locro, a stew of meat, onion, mais, pumpin and beans. We buy two portions, it tastes good. The cook and her crew are very proud to get their picture taken.

It is getting colder and we consider going to Brazil, but the Andes mountains attrack more. We drive to Santiago del Estero and then to Termas de Rio Rondo. Each hotel and camping has a huge thermal pool and, although temperatures outside are cool, the pools are hot. Roos estimates the temperature of the water at 45°C, a short plunge is all that is possible.

We head for the West and hope to see a glimpse of the massive mountains. We stop for lunch in Famillia to enjoy an asado and other regional specialities. Tafi del Valle is one of the recommended places, it is a unique village, there is a lot of fog on the road to get there. We stay on a deserted campsite at 2000 metres. Roos goes for a hike in the mountains to the Cerro del Cruz. Michel’s ankle is still hurting, but driving goes without problem and we make a nice tour around the huge water basin. We visit a park with menhirs of 2000 years old. It is Sunday and apparently horses are allowed to walk in the streets. We do some shopping and then drive further to the West. There is a pass at 3042m we have to get over. In second gear it goes without problem, only twice the motor coughs because of the thin air, but we know now that the Tsjolbak can handle a height of 3000m. We stay one night at the entrance of the archeological site of Quilmes, a precolumbian village who resisted the Spanish conquistadores for 130 years in the 16th century. The view of the mountains and the huge cactuses is wonderful.  We travel further over the Ruta 40 passing beautiful landscapes to Cafayate, with its wineyards at 1700m, the highest in the world. It is the place to do wine tasting. We especially like the white wine of the torrentes grape. Around us there are mountains, the sun colors them orange and dark red in the morning and the evening. The bizar red rock formations in the valley are real wonders of nature. Together with Veronica, an Argentinian lady who is staying on her own at the campsite, Roos makes a guided mountain hike of five hours through gorges to see waterfalls. At some place the guide has to show where to put our hands and feet to avoid falling from the rock or into the swirling river. The scenery is splendid. At the end of the hike the guide says Roos is not 67 but 57, a nice compliment. To celebrate our safe return Michel, Roos and Veronica go for a wine tasting amidst the vineyards of Finca las Nubes. One evening on the campsite there is a French couple, a Dutch one with three little children, a German couple and us. It feels like being in Europe! On the fifth evening a Belgian from Sint-Niklaas arrives with his wife from New-Zealand. They found a Belgian brewery on their way and together we enjoy the beer of respectively 6, 8 and 12°. The following day Michels prepares Belgian frites and meat on the grill with salad for the four of us.

De lange weg naar de Andes 29/4 – 14/5/2016

Pilcomayo nacional park ligt net over de grens met Paraguay en is volgens de reisgids een bezoek waard. Bij aankomst worden we verwelkomd door een provinciaal toeristisch comité dat daar toevallig op promotiebezoek is. Buitenlanders komen hier zelden. Er worden foto’s genomen van ons en onze Tsjolbak voor hun facebookpagina en we zullen ontvangen worden door de minister van toerisme als we nog eens naar Formosa gaan. Dat doen we vroeger dan verwacht want als we na een teleurstellend bezoek aan het park vertrekken in de regen richting Salta worden we vriendelijk verzocht om een omleiding van 200 km te maken omdat de N86 afgesloten is door demonstranten die ijveren voor, door de regering beloofde, betere leefomstandigheden in de omgeving. De niet verharde verbindingswegen zijn wegens de regen niet bruikbaar, er ligt een laag van 15 cm blubber die zeer moeilijk te berijden is. Door de plotse temperatuurdaling moeten de banden worden bijgeblazen en bij het uitrijden van het benzinestation rijden we tegen een te laag afdak en wordt er 500 Argentijnse pesos (30 €) schadevergoeding geëist. Om de pech compleet te maken hebben we na een kilometer een tweede kapotte band in twee weken tijd. Deze keer is er geen gomeria in de buurt en moet Michel alles zelf doen, het regent en er blaast een koude wind. Na een uur is de klus geklaard maar Michel is verkleumd en smerig van de modder. We bereiken Formosa tegen de middag. Net op tijd om nog op zoek te gaan naar een nieuwe band, na een klein uurtje hebben we contact met de juiste man die onze band kan vervangen, enkel de prijs houdt ons tegen. Een mecanicien die Engels spreekt laat ons tussen zijn tanden weten dat de prijs veel te hoog is en dat de banden in Asuncion de helft minder kosten, iets waar Roos wel oor naar heeft. ’s Anderendaags blijkt dat het verschil maar 50 € is en daarvoor kunnen we niet opnieuw naar Asuncion rijden, dus op naar de Michelin verdeler in Formosa. De overeenkomst is dat ze een BF Goodrich mud terrain zullen plaatsen en ook de speling op het wiellager zullen wegnemen. Dat laatste zorgt wel voor problemen want er is in heel de stad geen enkele passende dopsleutel te vinden. De volgende morgen trekken we noodgedwongen naar de Toyota garage, ook daar hebben ze moeite om de gepaste sleutel te vinden maar ondertussen krijgt de Tsjolbak een uitgebreid onderhoud. Om 19h30 rijden we buiten, een nieuwe hap in ons budget en te laat om Formosa uit te rijden. De volgende attractie is een bezoek aan een meteorietenveld en omdat men zo slim was om het meteorietenveld dezelfde naam te geven als een dorp op 85 km daar vandaan doen we een omwegje van 170 km. Er zijn massa’s vogels op de weg, uiltjes op paaltjes en enorme katoenvelden. De meteorietensite is wel de moeite waard. Nadat we in Namibië de grootste meteoriet ter wereld zagen kunnen we hier de tweede grootste bewonderen, meer zelfs, we kamperen op 50 meter afstand. Op 1 mei zien we in Gancebo op de hoek van de straat een groep mensen naast een grote kookpot, erin zit locro, een stevige stoofpoot van vlees, maîs ,uien, pompoen en witte bonen. We laten een kommetje vullen en het smaakt goed. De kokkin en haar helpsters zijn zeer fier als ze op de foto mogen. Stilaan wordt het kouder en we overwegen naar Brazilië te trekken, maar de Andes lokt. Dus rijden we richting Santiago Del Estero en daarna naar de Termas de Rio Rondo. Ieder hotel of camping heeft er zijn eigen thermaal bad en die zijn, ondanks de frisse buitentemperaturen, behoorlijk heet. Op de camping waar we verblijven is er geen koud water te vinden. Het thermaal bad is zeer warm, Roos schat 45°C, dus meer dan eventjes plonzen zit er niet in. We rijden verder naar het westen en hopen eindelijk een glimp op te vangen van de massieve bergmassa. Als we tegen de middag in Famillia halt houden om te genieten van een assado en andere regionale specialiteiten hebben we  zicht op een uitloper van de Andes. Veel mensen hebben ons aangeraden Tafi del Valle te bezoeken en dat blijkt inderdaad een unieke plaats, de weg ernaartoe gaat door de mist. De camping ligt op 2000 meter en dit geeft toch al een speciaal gevoel. Roos doet er een mooie bergwandeling. Michel sukkelt nog steeds met de ontsteking onder zijn enkel. Rijden gaat gelukkig nog en de uitstap met de auto rond het bergmeer biedt schitterende uitzichten. Onderweg bezoeken we een park met menhirs van 2000 jaar oud.  Het is zondag en blijkbaar mogen de paarden vrij de stad in. Overal zien we paarden en niemand schijnt zich daarover te verbazen. Na de nodige boodschappen zetten we onze tocht in westelijke richting verder. We moeten een pas over van 3042 meter. Gespannen en in tweede versnelling gaan we naar boven zonder moeilijkheden, tweemaal verslikt de motor zich in de ijle lucht maar al bij al blijkt dat we de 3000 meter aankunnen. We verblijven een nacht aan de ingang van de archeologische site van Quilmes, een precolumbiaanse stad die in zestiende eeuw 130 jaar weerstand bood tegen de Spaanse conquistadores. Rondom ons zien we bergen, het zonlicht kleurt ze ’s morgens en ’s avonds oranje tot donderrood. De door wind en water gevormde grillige rode rotsformaties van de vallei zijn echte natuurwonderen. Samen met Veronica, een Argentijnse vrouw, die op de camping verblijft in een tentje, doet Roos een 5 uur durende fantastische bergwandeling langs ravijnen en watervallen geleid door een gids, die op sommige plaatsen moet tonen waar we onze voeten en handen moeten plaatsen om niet van de rots of in het kolkend bergriviertje te vallen. Het natuurschoon is overweldigend. Op het einde van de tocht zegt de gids dat Roos niet 67 maar 57 lijkt, een mooi compliment. Om onze veilige terugkomst te vieren gaan Michel, Roos en Veronica wijn proeven tussen de wijngaarden van Finca las Nubes. Op de camping staan op een avond een Frans koppel, een Nederlands met drie kleine kinderen, een Duits koppel en wij. Het lijkt een stukje Europa! Op de vijfde dag komt er een Belg uit Sint-Niklaas met zijn Nieuw-Zeelandse vrouw. Ze hebben een Belgische brouwerij gevonden en samen proeven we het bier van respectievelijk 6, 8 en 12°. De volgende dag bereidt Michel voor ons vieren Belgische frieten met vlees op de grill en sla.