DE WRAAK VAN DE INCA 16/10 – 21/10/2019

nlineboeking van het toegangsticket voor Machu Picchu verloopt zoals voorzien niet vlot door de gebrekkige internetverbinding. Uiteindelijk krijgt Roos toch bevestiging en we starten onze rit naar Santa Teresa. Een tocht van 208 km over de berg Malaga van 4500 meter, we doen het in twee etappes en overnachten in Ollantaytambo op een rustige camping net buiten de overvolle toeristische stad. De bergrit in de regen zorgt voor spectaculaire beelden en tegen de middag, net over de top komen we letterlijk in de wolken, het zicht is beperkt tot 50 meter maar stoppen is niet nodig. Later komen we tot onze grote verbazing in een tropische vallei, er groeien bananen, er staan palmbomen. Van Santa Maria naar Santa Teresa volgt de weg een traject op de flanken van de diepe vallei en de tsjolbak laat zien wat hij kan, gelukkig zijn er niet veel tegenliggers op dit smalle stuk en bereiken we relatief rustig onze bestemming. De camping is niet zeer geschikt voor campers maar ze geven ons toch een mooie plaats. De andere bezoekers zijn wandelaars die de Inca trail doen en daar een overnachting organiseren met de nodige muziek en feestvreugde tot diep in de nacht. Ook het sanitaire gedeelte verdient geen Michelin ster. Roos vertrekt om 6h30 met de taxi naar het spoorwegstation van Hidroelectrica voor haar bezoek aan Machu Picchu. Het treinstel is zeer comfortabel en de zichten op de omgeving zijn uniek. In Pueblo Machu Picchu rijden er geen taxi’s, enkel kruiwagens die met mankracht de hellingen op en af worden geduwd. Na enig zoeken vindt Roos het hotel waar ze een kamer heeft geboekt. Er rijden wel bussen naar de Inca stad, een lange rij wachtende toeristen staat aan de halte. Machu Picchu, de pas in 1911 herontdekte Incastad, is in alle opzichten adembenemend. Het is onvoorstelbaar dat de Inca’s in staat zijn geweest zoiets ingewikkelds, compleet met rituele baden, reeksen terrassen en complex steenwerk, op praktisch verticaal terrein te bouwen. Na heel wat klimwerk bereikt Roos een pad naar de Incabrug.

Toeristen die zich op dat pad wagen moeten zich inschrijven in een register: naam, leeftijd, en uur van vertrek. Roos bladert erin en ziet dat de oudste bezoeker 65 was. Even twijfelt ze, maar een jong Zwitsers koppel zegt dat het wel meevalt, alleen mag je geen hoogtevrees hebben. Het regent ondertussen een beetje en dat kan het pad glibberig maken. Roos’ nieuwsgierigheid wint het en ze waagt het erop. Het pad wordt geleidelijk smaller en gaat over in een richel langs een bijna loodrechte rotswand, aan de andere kant een diepe ravijn. De Inca’s moesten hier een reusachtige stenen “muur” pal tegen de rotswand aanbouwen om het pad te verbreden. In het midden lieten ze een opening vrij waar houten balken overheen werden gelegd die, indien nodig, konden worden verwijderd – een ophaalbrug avant la lettre. Terug aan het vertrekpunt moet Roos het uur van terugkomst noteren, om zeker te zijn dat niemand is gegaan en niet is teruggekomen. Na een inspannend bezoek van 4 uren besluit Roos, bij het zien van de lange rij wachtenden voor de bus, de afdaling naar het dorp te voet te doen. Dat betekent 430 m dalen langs stenen trappen, die veel van de beenspieren vergen. Eenmaal beneden is het nog 3 km stappen naar het hotel, waar ze hoopt een warme douche te kunnen nemen, ijdele hoop, er is alleen koud water. Rusten met de benen omhoog brengt enig soelaas. Ze gaat eten in een restaurant dicht in de buurt en gaat om 20h slapen.  De volgende morgen wordt de douche hersteld en ietwat verkwikt gaat Roos in de regen nog een bezoek brengen aan de Pueblo, waar op verschillende plaatsen beelden uitgehouwen in granieten rotsen te bewonderen zijn. Het treinspoor loopt er middenin een drukke winkelstraat. Om 13h neemt ze de trein terug naar Hidroelectrica en van daaruit per taxi naar Santa Teresa. Bij aankomst op de camping zijn haar beenspieren pijnlijk stijf, de wraak van de Inca voor al te ondernemende bezoekers. Veel rusten is dus de boodschap we blijven nog een dag langer op de ongeschikte camping om Roos te laten bekomen. Ondertussen heeft Michel een andere betere camping gevonden die amper anderhalve kilometer verder ligt. De verhuis loopt echter vertraging op omdat we problemen hebben met de batterij van de tsjolbak. We laden op met de generator en een druppellader en verplaatsen ons naar camping Cola de Mono. Het is er fantastisch mooi en rustig, maar er zijn zeer veel kleine insecten, die venijnig bijten, dagen erna jeukt het nog. Als we daar na twee dagen willen vertrekken laat de batterij het opnieuw afweten. Per taxi wordt ons een nieuwe batterij bezorgd en ’s namiddags gaan we nog naar de thermas van Cocalmayo. Het warmste bad is 41°C. In combinatie met de koude douche is dat de remedie om de pijn in Roos’ spieren helemaal te doen verdwijnen.

THE REVENGE OF THE INCA 16/10 – 21/10/2019

The online booking of the entrance ticket for Machu Picchu is not going smoothly due to the poor internet connection. In the end Roos gets confirmation and we start our ride to Santa Teresa, a journey of 208 km over the mountain Malaga of 4500 meters, we do it in two days and spend the night in Ollantaytambo on a quiet campsite just outside the crowded tourist town. The mountain ride in the rain provides spectacular images and by noon, just over the top we literally are in the clouds, the view is limited to 50 meters but stopping is not necessary. Later, to our great surprise, we arrive in a tropical valley, there are bananas, there are palm trees. From Santa Maria to Santa Teresa the road follows a route on the flanks of the deep valley and the tsjolbak shows what it is able to, fortunately there is not much oncoming traffic on this narrow stretch and we reach our destination safely. The campsite is not very suitable for campers, but we get a nice place in the garden. The other visitors are hikers who take the Inca trail and stay there overnight. There is music and fun and laughter  until late at night. The sanitary block also is not apt to get a Michelin star. Roos leaves by taxi at 6:30 am to Hidroelectrica railway station for her visit to Machu Picchu. The train set is very comfortable and the views of the surroundings are unique. In Pueblo Machu Picchu there are no taxis, only wheelbarrows that are pushed up and down the slopes by manpower. After some searching, Roos finds the hotel where she has booked a room. There are buses to the Inca city, a long line of tourists queue at the stop.

Machu Picchu, the Inca city only rediscovered in 1911, is breathtaking in every way. It is inconceivable that the Incas have been able to build something so complicated, complete with ritual baths, series of terraces and complex stone work, on practically vertical terrain. After quite a bit of climbing, Roos reaches a path to the Inca Bridge. Tourists who venture on that path must register: name, age, and time of departure. Roos leafs in the register and sees that the oldest visitor was 65. She hesitates for a moment, but a young Swiss couple says it is not too bad, as long as one has no fear for heights. In the meantime it is raining a bit and that can make the trail slippery. Roos’s curiosity wins and she goes. The path gradually becomes narrower and turns into a ledge along an almost perpendicular rock face, on the other side there is a deep ravine. The Incas had to build a huge stone “wall” right here against the rock wall to widen the path. In the middle, they left an opening over which wooden planks were laid that could be removed if necessary – a drawbridge avant la lettre. Back at the point of departure, Roos has to note the time of her return to ensure that no one has gone and does not return. After a strenuous 4-hour visit, Roos decides, on seeing the long line of people waiting for the bus, to do the descent to the village on foot. That means 430 m downhill on stone steps that require a lot of leg muscles. Once downstairs it is still a 3 km walk to the hotel, where she hopes to take a hot shower, vain hope, there is only cold water. Resting with her legs up brings some relief. She goes to eat at a restaurant close by and goes to bed at 8 pm. The shower is restored the following morning and refreshed, Roos goes to visit the Pueblo in the rain, sculptures carved in granite rocks can be admired in various places. The train track runs in the middle of a busy shopping street. At 1 pm she takes the train back to Hidroelectrica and from there by taxi to Santa Teresa. Upon arrival at the campsite, her leg muscles are painfully stiff, the revenge of the Inca for overly enterprising visitors. A lot of rest is required and we stay one more day at the unsuitable campsite. In the meantime, Michel has found another better campsite that is barely a mile away. However, the move is delayed because we have problems with the battery of the tsjolbak. We charge with the generator and a trickle charger and move to the Cola de Mono campsite. It is super nice and quiet, but there are a lot of small insects that bite viciously, days afterwards it still itches. When we want to leave after two days, the battery fails again. A new battery is delivered to us by taxi and in the afternoon we go to the Cocalmayo thermas. The hottest bath is 41°C. In combination with the cold shower, this is the remedy to completely eliminate the pain in Roos’ muscles

 

VAN PARACAS NAAR CUSCO 28/9 – 13/10/2019

Na een rustige nacht met veel sterren worden we ’s morgens gewekt door aanrijdende bussen beladen met grote opgeblazen binnenbanden. We kijken onze ogen uit en volgen de bewegingen op het strand, er liggen hoopjes zeewier te drogen, maar we vermoeden niet dat het om een economische bedrijvigheid gaat. De mannen in neopreenpak gaan in het water en brengen het zeewier naar de kant in zakken die ze op de binnenbanden leggen en daarna spreiden de vrouwen het wier uit op het zand, ze werken 5 uur aan een stuk door. Even later komen er ook nog een paar pick-ups het strand oprijden met alweer mannen in neopreenpak, die gaan duiken naar Sint-Jacobschelpen (Conchas). Michel is er als de kippen bij en maakt een overeenkomst met een duiker om schelpen te kopen. De hele voormiddag is er activiteit op het strand dat er gisterenavond verlaten bijlag toen we toekwamen. Tegen de middag komt de duiker aan land en we kopen een volle emmer schelpen voor 48 soles of 13€. Er blijkt wel degelijk een weg door de woestijn te lopen naar Ica. Michel maakt de schelpen schoon en we gaan op pad met de Garmin GPS en Maps.me op de telefoon, in het begin krijgen we tegenstrijdige aanwijzingen maar na een tijd geven ze ons dezelfde weg. Het wordt een fantastische tocht door de woestijn en rond 4 uur zijn we in Ica, net op tijd om de auto in de Toyota garage binnen te rijden voor olieverversing en vervanging van de oliefilter. In Ica is er een luxe camping, jammer genoeg is de straat ernaar toe opengebroken en moeten we naar de andere camping, die veel minder goed aangeschreven staat. De eigenaar vergast ons onmiddellijk met een glas Pisco en dat maakt veel goed, de ligging onderaan een hoge duin is fantastisch maar voor de rest stelt het niet voor, gelukkig kunnen we terugvallen op onze Tsjolbak, en dankzij de gift van Solbio kunnen we de inhoud van onze afvaltank overal kwijt omdat het een natuurlijk product is. Van Ica bollen we naar Nasca en we blijven er 5 dagen op camping Wasipunko met een klein zwembad, douches met warm water en veel brocant, antiquiteiten en twee magnifieke pauwen. Voor we Nasca verlaten doen we nog een ommetje naar de zeer toeristische laguna de Huacachina omringd door hoge duinen, geliefd bij sandboarders. We nemen ook een kijkje op de cementaria de Cauchilla, waar veel mummies zijn opgegraven en de aquaduct van Cantalloc.

We hebben al een tijdje geleden beslist om langs de RNA30A naar Cusco te rijden, die weg noemt men “la ruta de la corrupcion” omdat de weg er alleen kwam nadat een Braziliaanse zakenman regeringsleden omkocht om de weg te mogen aanleggen. RN30A begint in de stad Nazca op de RN1 en voert landinwaarts de Andes in en loopt anders de Andes in dan veel andere wegen, in plaats van diepe kloven en rivierdalen te volgen, stijgt de RN30 steiler de bergrug op. De weg stijgt vrij snel naar circa 4.000 meter hoogte. Daarna voert hij door enkele diepe kloven rond Puquio en daalt daar tot 3.000 meter, om na Puquio weer te stijgen naar een plateau op 4.400 tot 4.500 meter hoogte. De weg is geasfalteerd en redelijk breed, op veel plekken zijn twee gemarkeerde rijstroken en volgt daarna een diepe canyon naar de stad Abancay. De weg daalt hier flink, Abancay ligt op slechts 1.800 meter hoogte. Hier eindigt de RN30A op de RN3. Het is een staaltje van vakmanschap met behoorlijk wat verkeer, haarspeldbochten en zwaar vrachtverkeer. Onze eerste stop op die RN30A is op 2500m achter een restaurant om onze lichamen aan het hoogteverschil te laten wennen. De volgende dag rijden we tot 4000 m naar het Reserve Nacional Pampa Galeras. Dat is wat hoog gegrepen, we zijn allebei kortademig en wat duizelig als we de gids/ranger volgen bij de rondleiding in het museum en de omgeving. Er is geen benzinestation maar wel vindingrijke inwoners die zonder morsen onze reservetank vullen. Het reservaat werd opgericht om de vicunas van uitsterven te behoeden. Dat zijn zeer sierlijk dieren die vooral gegeerd worden om hun wol. Er zijn ook guanacas, die groter en sterker zijn en overal in Zuid-Amerika voorkomen. In de late namiddag gaan we een condorkolonie opzoeken. Er zijn wel 40 vogels, aan het rusten tegen de rots en degene die opvliegen zijn te ver om te fotograferen. Als zon onder is om 18h wordt het berekoud, de wind blaast fel. Michel kookt manmoedig toch buiten, maar na het eten kan de halve maan noch de schitterende sterren ons bekoren om nog eventjes buiten te gaan. ’s Nachts daalt het kwik tot -5°C en onze standverwarming (Eberspracher) laat het afweten. Gelukkig hebben we degelijke slaapzakken. Michel slaapt slecht, want de panne met de Eberspracher zit hem dwars, de komende dagen blijven we boven de 3000 meter en zal verwarming noodzakelijk zijn. Roos slaapt behoorlijk met enkele tussenpozen. ’s Morgens is er zon vanaf 6h en geleidelijk wordt het warmer. Michel slaagt erin de Eberspracher terug aan de praat te krijgen, een grote opluchting. De weg naar Cuzco blijft stijgen en dalen en om te vermijden opnieuw een nacht door te brengen op meer dan 4000 m houden we halt in Puquio op 3200m op de beveiligde parking van een restaurant. Dan volgen er opnieuw hoge bergen tot 4500m, fantastisch landschap, massa’s lama’s, guanaco’s, alpacas en blauwe meren. Naar Chalhuana gaat het steil bergaf, we volgen er een smalle bergweg langs een diepe kloof naar thermas, waar we een warm bad kunnen nemen. We overnachten op de parking van een stijlvol hotel, zonder gasten, waar een zeer alerte kalkoen alles in de gaten houdt. ‘s Morgens is een van Roos’ sandalen spoorloos. Een hond heeft die meegenomen, een zoektocht levert niets op. Gelukkig vindt de concierge hem terug. De weg loopt verder in een diepe kloof langs de rivier Apurimac over 80 km naar Abancay, een drukke stad waar de GPS ook het spoor bijster raakt. Eenmaal buiten de stad gaat de weg opnieuw steil omhoog. We bezoeken een mooie archeologische Inka site, Saywite, met een merkwaardige monoliet die een model toont van de Inka vestiging. Het is ondertussen al bijna donker als we de afslag voor onze volgende slaapplaats bereiken en we zijn behoorlijk ongerust, 500m dalen in 2,5 km om de thermas CConoc te bereiken, is iets wat ons, als inwoners van ons platte landje, altijd wat afschrikt. Eenmaal veilig daar, is het nog zeer druk, er zijn veel families die komen genieten van de lauwe baden tot ver na middernacht. Er zijn ook massa’s kleine insecten die ons genadeloos steken zodra we aankomen, we kunnen niet snel genoeg onze DEET spuitbus bovenhalen.  We slapen door het lawaai heen en ’s morgens om 6h genieten we van de warme douches en baden, in de zon. Het warme water stroomt uit de bergen waar er nog vulkanische activiteit is. We blijven er nog een dag langer omdat het een mooie plek is en om te bekomen van de moeilijke route die we de laatste dagen hebben afgelegd.  Maar Cuzco komt dichterbij. Op 10 oktober zien we ’s avonds de zon ondergaan in Cusco. ’s Nachts wordt het 10°C, overdag is er veel zon, wel koude bergwind. We bezoeken de mooie historische stad met een gids, die heel wat te vertellen heeft over het Inka verleden en wat de Spanjaarden hebben vernield en later terug opgebouwd. Onze beenspieren hebben het lastig bij het oplopen van de vele trappen, onze conditie is nog niet optimaal vanwege de hoogte, maar de wandeling blijft toch boeiend. Met de groep drinken we nog een pisco sour in een gezellig café. Michel blijft last hebben van hoogteziekte, gelukkig vindt Roos cocablaadjes om thee te maken of te kauwen. Informatie over een bezoek aan de historische site Machu Picchu is verontrustend. De toeristen worden hier meedogenloos uitgebuit: een bezoek kost alles in € 220 pp. We proberen dit te omzeilen door niet de dure trein te nemen maar een stuk met de camper te rijden en van daaruit de bus te nemen. Michel haakt af: het vele klimmen en dalen met een pijnlijke knie schrikt hem af. Roos zal de tocht alleen ondernemen en boekt alvast een nacht in een hotel in Machu Picchu.

FROM PARACAS TO CUSCO 28/9 – 13/10/2019

After a quiet starry night, we are awakened in the morning by approaching buses loaded with large inflated truck tubes. We watch the activity on the beach, there are heaps of drying seaweed, but we do not suspect that this is an economic activity. Men in neoprene suits go into the water and bring the seaweed to the side in bags they place on the tubes and then the women spread the weed on the sand, they are working 5 hours. A few moments later a few pick-ups come to the beach with yet again men in neoprene suits, who are going to dive for scallops (conchas). Michel agrees with a diver to buy conchas. The entire morning there is activity on the beach that looked so abandoned last night when we arrived. At noon the diver comes ashore and we buy a full bucket of scallops for 48 soles or 13 €. We are told that there is a road through the desert to Ica. Michel cleans the conchas and we set off guided by the Garmin GPS and maps.me on the phone, at first we get conflicting directions but after a while they give similar information. It is a fantastic trip through the desert and around 4pm we arrive in Ica, just in time to drive into the Toyota garage for oil change and oil filter replacement. In Ica there is a luxury campsite, unfortunately the street leading to it is unaccessible and we have to go to another campsite, which is much more basic. The owner offers us a glass of home made pisco and that gives us a better feeling, the location at the bottom of a high dune is fantastic but toilets and showers are horrible, luckily we have our own toilet in our Tsjolbak, and thanks to the gift from Solbio we can empty the content of our waste tank everywhere, because it is a natural product. From Ica we head to Nasca and stay there for 5 days at camping Wasipunko with a small swimming pool, hot water showers and lots of artefacts, antiques and two magnificent peacocks. Before we leave Nasca we take a detour to the popular laguna de Huacachina surrounded by high dunes, loved by sandboarders. We also visit the Cauchilla cementaria, where many mummies have been excavated and the Cantalloc aqueduct. We decided a while ago to drive along the RNA30A to Cusco, that road is called “la ruta de la corrupcion” because the road only came there after a Brazilian businessman bribed government members to be assigned to construct the road. RN30A starts in the city of Nazca on the RN1 and inland enters the Andes and runs differently than many other roads, instead of following deep gorges and river valleys, the RN30 rises steeply up the mountain ridge. The road rises fairly quickly to around 4,000 meters. It then passes through a few deep gorges around Puquio and descends to 3,000 meters, to rise again after Puquio to a plateau at 4,400 to 4,500 meters. The road is tarred and fairly wide, there are two marked lanes in many places, followed by a deep canyon to the city of Abancay. The road drops considerably here, Abancay is only 1,800 meters high. Here the RN30A ends on the RN3. It is an example of craftsmanship with quite a bit of traffic, hairpin bends and heavy truck traffic. Our first stop on the RN30A is at 2500m behind a restaurant to get our bodies used to the height. The next day we drive up to 4000m to the Reserve Nacional Pampa Galeras. That is a bit too high, we are both short of breath and a bit dizzy when we follow the guide/ranger during the tour in the museum and the surrounding area. There is no gas station, but there are resourceful residents who fill our spare tank without spilling. The Reserve was established to protect the vicunas from extinction. These are very graceful animals that are especially chased for their wool. There are also guanacas, which are larger and stronger and occur everywhere in South America. In the late afternoon we drive up a mountain to see condors. There are as many as 40 birds resting against the rock and the ones flying up are too far to photograph. When the sun is down at 18h it gets cold, the wind blows hard. Michel courageously cooks outside, but after dinner neither the crescent moon nor the beautiful stars can encourage us to go outside. At night the temperature drops to -5 ° C and our heater (Eberspracher) fails. Fortunately we have decent sleeping bags. Michel is not sleeping well, because the Eberspracher breakdown is bothering him, the next days we will stay above 3000 meters and heating will be necessary. Roos sleeps quite well at a few intervals. In the morning sun is there from 6 am and gradually it gets warmer. Michel manages to get the Eberspracher to work again, a great relief. The road to Cuzco continues to rise and fall and to avoid spending another night at more than 4000 m we stop in Puquio at 3200 m on a secure parking of a restaurant. The next day there are again high mountains up to 4500m, fantastic scenery, masses of llamas, guanacas, alpacas and blue lakes. It goes steeply downhill to Chalhuana, we follow a narrow mountain road along a deep gorge to thermas, where we can take a warm bath. We spend the night in the parking of a stylish hotel, without guests, where a very alert turkey monitors everything. One of Roos’s sandals is missing in the morning. A dog has taken it, a search is unsuccessful. Fortunately, the caretaker finds him. The road continues in a deep gorge along the Apurimac River for 80 km to Abancay, a busy city where the GPS also loses track. Once outside the city, the road goes steeply up again. We visit a beautiful archaeological Inka site, Saywite, with a remarkable monolith that shows a model of the Inka settlement. In the meantime it is almost dark when we reach our next sleeping place and we are getting worried, we have to descend 500m in 2.5 km to reach the thermas CConoc, as residents of our flat country, we find it scary. Once arrived safely, there is still much activity, many families come to enjoy the lukewarm baths until well after midnight. There are also masses of small insects that stab us mercilessly as soon as we arrive, we cannot retrieve our DEET spray quickly enough. We sleep through the noise and in the morning at 6 am we enjoy the hot showers and baths in the sun. The warm water flows from the mountains where there is still volcanic activity. We stay another day because it is a beautiful spot and also to recover from the difficult route we have traveled the last few days. But Cuzco is getting closer and on October 10 we see the sunset in Cusco in the evening. At night it is 10° C, during the day there is a lot of sun with cold mountain wind. We visit the beautiful historic city with a guide, who has a lot to tell about his Inka past and what the Spaniards have destroyed and later rebuilt. Our leg muscles have a hard time climbing the many stairs, our condition is not yet optimal due to the height, but the walk remains interesting. We drink a pisco sour with the group in a cozy café. Information about a visit to the historic site of Machu Picchu is distressing. Tourists are ruthlessly exploited here: a visit costs everything in € 220 pp. We try to circumvent this by not taking the expensive train but by driving a part and taking the bus from there. Michel quits: the many climbs and descents with a painful knee scare him. Roos will undertake the tour alone and books a night in a hotel in Machu Picchu.

TERUG NAAR PERU 15/9 – 27/9/2019

 

 

De tocht van Merelbeke tot Zaventem en de vluchten naar Madrid tot Miami verlopen vlot en volgens schema. In Miami wacht ons chaos. We moeten onze bagage oppikken en zelf naar het incheckpunt voor de vlucht naar Lima brengen. Het personeel is onvriendelijk en we worden met vage informatie van hot naar her gestuurd. Uiteindelijk kunnen we instappen. Na 25u reizen bereiken we Lima om 23u plaatselijke tijd. Een deel van onze bagage is voor controle geopend maar we zijn niets kwijt. Daarna volgt een spannend moment want onze bagage moet nog door de scanner voor we de luchthaven verlaten en wonder boven wonder moeten we geen taksen betalen op de invoer van de compressor en het schuifraam, het was dus de moeite waard om alles mee te brengen uit België. De taxichauffeur staat ons op te wachten in de luchthaven van Lima en brengt ons naar het hotel, waar we de bagage twee trappen hoog moeten slepen naar de receptie. Onze kamer is gelukkig op dezelfde verdieping we hebben een privé badkamer en een stapelbed, het bovenste bed bereiken vereist enige behendigheid van Michel. Om middernacht vallen we doodmoe in slaap voor enkele uren. ’s Morgens stellen we vast dat uit de douche in onze “privé badkamer” enkel koud water komt, het inbegrepen ontbijt is heel sober. Om de nodige formaliteiten met de douane te regelen moeten we nog zeker een dag in Lima blijven en we nemen een andere kamer met een tweepersoonsbed zonder privé badkamer, in de gemeenschappelijke douches is er lekker warm water. We moeten wachten op een document van de politie dat bewijst dat onze Tsjolbak nog op de camping in Tornamesa staat. Ondertussen bezoeken we Lima te voet, ons hotel ligt in het centrum, het is er koud en mistig, maar de stad heeft zo veel magnifieke historische gebouwen, kerken en kleurrijke pleinen dat we er toch van genieten, ook van een pisco sour op een terras, die smaakt heerlijk. We hebben contact met Stefan en Cornelia, een Duits koppel, hun camper staat gestald op dezelfde camping in Tornamesa, 70 km voorbij Lima. Zij bekomen van de plaatselijke politie een bewijs dat onze campers er nog staan en laten dat document door een chauffeur in ons hotel bezorgen. De chauffeur brengt ons naar de douane, waar alle papieren grondig worden nagezien. Ons dossier wordt goedgekeurd, Stefan moet alles nog eens elektronisch sturen. Dat betekent nog niet dat we kunnen rijden, eerst moet er nog een beambte komen constateren dat wij en onze campers zijn wat we beweren te zijn. De administratie van Peru zorgt voor werkgelegenheid: er is een beambte om de documenten samen te bundelen, een om ze te controleren, een om ze te kopiëren, een om er een stempel erop te plaatsen. Misschien is dat hun manier om corruptie te bemoeilijken. De chauffeur brengt ons naar Tornamesa. Onze tsjolbak werd ondertussen schoongemaakt aan de buitenkant en ziet er voortreffelijk uit. Binnenin valt het ook mee, deze keer geen schimmel, wel veel stof. Michel heeft het superdruk de eerstvolgende dagen: het nieuwe raam moet worden geplaatst, de compressor aangesloten, de achteruitkijkcamera geïnstalleerd. We krijgen bericht dat de douanebeambte slechts de volgende maandag zal komen. De camping is primitief en slecht onderhouden, wel mooi gelegen in een dal. Er is veel lawaai ’s nachts van honden, vrachtwagenverkeer en enorm lange goederentreinen die dag en nacht mineralen uit de mijnen in de bergen naar Lima transporteren. De temperaturen overdag vallen best mee, ’s nachts en ’s morgens zakt het kwik tot 15°C. Enkele namiddagen krijgen we regen. De beambte is van zijn woord en op maandag 23 september krijgen we eindelijk toelating op verder te rijden in Peru. We moeten terug naar het superdrukke Lima om nieuwe reservebanden te kopen en dan kunnen we rustiger oorden opzoeken langs de kust. Ten zuiden van Lima zijn er mooie stranden, maar de mist blijft hangen tot na de middag en de maximumtemperatuur komt niet boven 19°C. Echt warm is het aan de kust van Peru slechts van december tot april. We bezoeken Paracas National Reserve, een gebied van 335 ha met schitterende stranden in een desolaat woestijnlandschap. We kopen vis in een kleine vissershaven en bij het schoonmaken voeren de pelikanen een verwoede strijd om een hapje mee te pikken. In een restaurant aan de waterkant gaan we lunchen. In het park is een interessant museum van veel informatie over de Paracas cultuur die standhield van 1300v.C tot 200 n.C. Hun fijne weefsdels van katoen en wol met ingewikkelde patronen doen moderne textieldeskundigen nog altijd versteld staan. Om nog meer desolaat landschap te bewonderen rijden we over hobbelige pistes naar het zuiden van het park in een poging een alternatieve weg te vinden naar Ica. Tegen 5 uur zijn we het spoor bijster, we overnachten dicht bij een klein vissersdorp, maar als we rondvragen waar die weg loopt krijgen we geen duidelijk antwoord.  Morgen is een nieuwe dag, we zien wel wat die brengt.

BACK TO PERU 15/9 – 27/9/2019

The trip from Merelbeke to Zaventem and the flights to Madrid to Miami pass smoothly and according to schedule. Chaos waits in Miami. We have to pick up our luggage and bring it to the check-in point for the flight to Lima. The staff is unfriendly and we are sent with vague information from here to there. Ultimately we can board. After traveling for 25 hours we reach Lima at 23h local time. Part of our luggage was opened for inspection, but nothing is stolen. An anxious moment comes as our luggage has to pass through the scanner before we leave the airport and, by miracle, we do not have to pay taxes for the compressor and the new window, so it was worth the trouble of taking them with us from Belgium . The taxi driver is waiting for us at the airport in Lima and takes us to the hotel, where we have to drag the luggage up two flights of stairs to the reception. Our room is fortunately on the same floor, we have a private bathroom and a bunk bed, reaching the top bed requires some agility from Michel. Exhausted we fall asleep at midnight for a few hours. In the morning we notice that only cold water comes out of the shower in our private bathroom, the included breakfast is very basic. In order to arrange formalities with customs, we have to stay in Lima for another day and we take a room with a double bed without private bathroom, there is nice hot water in the common showers. We have to wait for a document from the police that proves that our Tsjolbak is still at the campsite in Tornamesa. In the meantime we visit Lima by foot, our hotel is in the center, it is cold and foggy, but the city has so many magnificent historic buildings, churches and colourful squares that we enjoy it, also a pisco sour on a terrace, it tastes delicious. We have contact with Stefan and Cornelia, a German couple, their camper is parked at the same campsite in Tornamesa, 70 km from Lima. They receive proof from the local police that our campers are still there and a driver delivers that document to our hotel. The driver takes us to customs, where all papers are thoroughly checked. Our file is approved, Stefan has to send everything electronically again. That does not mean that we can drive, first an officer must come to see that we and our campers are what we claim to be. The administration of Peru provides employment: there is an official to bundle the documents together, one to check them, one to copy them, one to put a stamp on them and another one to come and check camper and people. Perhaps that is their way to impede corruption. The driver takes us to Tornamesa. Our Tsjolbak has been cleaned on the outside and looks good. Inside it is not too bad, this time no fungus, a lot of dust. Michel is extremely busy the next few days: the new window has to be placed, the compressor connected, and the rear view camera installed. We are informed that the customs officer will only come the following Monday. The site is primitive and poorly maintained, but nicely situated in a valley. There is a lot of noise at night from dogs, truck traffic and very long freight trains that transport minerals from the mines in the mountains to Lima day and night. Temperatures during the day are not too bad, at night and in the morning it drops to 15°C. A few afternoons it is raining. The custom officer keeps his word and on Monday 23 September we finally get permission to continue driving in Peru. We have to go back to the very busy Lima to buy new spare tires and then we can look for quieter places along the coast. To the south of Lima there are beautiful beaches, but the fog lingers until the afternoon and the maximum temperature is 15 °C. Temperatures do not exceed 19 °C. It is only hot on the coast of Peru from December to April. We visit Paracas National Reserve, an area of ​​335 ha with beautiful beaches in a desolate desert landscape. We buy fishes in a small fishing port and when the man cleans them pelicans are fighting a fierce battle to grab a bite. We have lunch in a restaurant on the waterfront. In the park is an interesting museum with a lot of information about the Paracas culture that lasted from 1300 BC to 200 AD. Their fine woven fabrics of cotton and wool with intricate patterns still amaze modern textile experts. To admire even more desolate scenery, we drive on bumpy slopes to the south of the park in an attempt to find an alternative road to Ica. By 5 o’clock we are completely lost, we spend the night close to a small fishing village, but when we ask where that road runs we get no clear answer. Tomorrow is a new day, we’ll see what it brings.