GEPLAND, TOEVALLIG EN ONVOORZIEN 28/11 – 13/12/2017

Brasilia is een nieuwe stad die uit het niets gebouwd werd midden de jaren 1900 geheel in functie van auto’s en daardoor vinden we de kampplaats gemakkelijk en zonder grote verkeershinder, zelfs tijdens het spitsuur. De camping, aan de achterkant van de jeugdherberg, is in staat van ontbinding en verdient geen verdere commentaar, er is er maar één in de hele stad, dus keuze is er niet. Roos vindt een telefoonnummer van een gids en dat blijkt een jonge architect te zijn. We bezoeken de stad met André in omgekeerde volgorde dan onze reisgids aanbeveelt en beleven een boeiende namiddag. De “geplande stad” neergezet midden in de cerrado (Braziliaanse savanna) is ongelooflijk gestructureerd en bijzonder doordacht uitgetekend door Lucio Costa. Het was een droom van president Kubitschek en de bouw begon tijdens zijn regeerperiode. Op 21 april 1960 werd de hoofdstad ingewijd. In het museum hangt een foto waarop duidelijk de noord-zuid en oost-west assen te zien zijn getrokken in de cerrado. Daarrond is de stad verder uitgebouwd in de vorm van een vliegtuig en ieder deel van dat vliegtuig heeft een speciale betekenis of doel.  De architectuur van Oscar Niemeyer zorgt voor een harmonieus geheel. De door hem ontworpen Catedral Metropolitana is een explosie van licht en kleur. Gelukkig zijn er veel wolken als we de stad bezoeken want de heer Niemeyer wou niet dat het zicht op zijn gebouwen belemmerd werd door bomen, schaduw is er nergens. Dankzij de kennis van André vernemen wij ook meer over de urbanisatie, de ontspanningsmogelijkheden en het culturele leven. Na Brazilia rijden we richting kust, eerst twijfelen we nog af we Ouro Preto, een oude koloniale stad met veel barokke kerken zullen bezoeken maar als we de weerkaart bekijken wordt het plan afgeblazen, het weer aan de kust is beter. En het is maar 1400 kilometer rijden! We pauzeren nog voor een weekend aan een stuwmeer, waar we ’s middags een flinke portie gefrituurde vis eten, zoals blijkbaar gebruikelijk bij de Brazilianen.

Onze fantastisch mooie route door de Minas Gerais provincie  wordt voortdurend aangepast en zo belanden we toevallig in Diamantina, volgens onze reisgids een parel van historische waarde en werelderfgoed. We verslikken ons in de route die naar de camping loopt.  Het oude stadsgedeelte is niet aangepast aan onze camper, of omgekeerd. We zien meteen parels van  gebouwen uit de koloniale tijd.  De straten zijn smal en steil en geplaveid met eeuwenoude grote stenen.  Om die te vermijden proberen we de volgende dag rond de stad te rijden. Een beslissing waar we niet onmiddellijk plezier aan beleven, we wijken steeds verder af van onze oorspronkelijke route en belanden toevallig op de “Estrada Real” de vroegere koophandelsroute van de diamant- en goudmijnen die naar Paraty aan de kust leidt. De pittoreske dorpen langs de route geven ons het gevoel dat we een stap terug zetten in de tijd. Grote stukken zijn al geasfalteerd en men werkt hard om de weg te moderniseren, wat met zich meebrengt dat de oude weg kapot gereden is en bepaalde stukken omgeleid zijn. Op zo’n een stuk komen we voorwaar een fietser tegen die al van Sao Paulo komt, een moedig man!  We doen drie uren over 80 km, wij vinden het de moeite waard en genieten van het landschap. Het blijft regenen, af en toe hevige stortbuien maar na drie tussenstops aan benzinestations en een wegrestaurant bereiken we ons doel: de Atlantische oceaan. We vinden een goed ingerichte camping aan zee in Nova Viçosa en doen meteen een plonsje in de oceaan, het water is verrassend warm en de golven zijn niet hoog. Drie maanden zijn we onderweg over land en het zicht op zee brengt ons in feestelijke stemming. De volgende morgen begint met een frisse plons in zee, niets beter voor de bloedsomloop en iets dat we lang moesten missen. Later zoekt Michel met de fiets een ”lavanderia” maar komt terug met een flinke dorade en een kilogram grote scampi’s. De  lavanderia is voor maandag. Ondertussen zijn onze banden, na 60.000 km aan vervanging toe en moeten we op zoek, de dichtstbijzijnde stad van enige betekenis ligt op 130 km hier vandaan. Dichtbij is er de archipel van Abrolhos, één van de drie mooiste duikplaatsen van Brazilië en de belangrijkste koraalformatie in het zuidwestelijk deel van de Atlantische oceaan. We boeken een driedaags verblijf op een catamarant, 8 duiken zijn voorzien. Het blijft echter regenen… zal de trip wel doorgaan?

SCHEDULED, ACCIDENTAL AND UNFORESEEN 28/11 – 13/12/2017

 

Brasilia is a new city that was built from scratch in the mid-1900s entirely in function of cars and therefore we find the camp site easily and without traffic jams, even during rush hour. The campsite, at the back of the youth hostel, is in a poor state and deserves no further comment, there is only one in the whole city, so there is no choice. Roos finds a telephone number from a guide who turns out to be a young architect. We visit the city with André in reverse order than our travel guide recommends and have a fascinating afternoon. The “planned city” located in the middle of the cerrado (Brazilian savanna) is incredibly well structured and very carefully designed by Lucio Costa. It was a dream of President Kubitschek and the construction began during his reign. On April 21, 1960, the capital was inaugurated. In the museum there is a photograph on which the north-south and east-west axes are clearly visible in the cerrado. The city has been further developed around those axes in the form of an airplane and every part of that aircraft has a special meaning or purpose. The architecture of Oscar Niemeyer creates a harmonious whole. The Catedral Metropolitana he designed is an explosion of light and colour. Fortunately, there are clouds when we visit the city because Mr Niemeyer did not want the view of his buildings to be hampered by trees, so there is no shadow. Thanks to the knowledge of André, we also learn more about the urbanization, the leisure facilities and the cultural life. After Brazilia we drive towards the coast, at first we still doubt whether to visit Ouro Preto, an old colonial city with many baroque churches but a look at the weather forecast  is decisive, the weather at the coast is better. And it is only 1400 kilometers away! We pause for a weekend at a lake, where we eat a large portion of deep-fried fish at lunch on Sunday, as is customary with the Brazilians.

Our awesome route through the Minas Gerais province is constantly being adjusted and so we arrive accidentally in Diamantina, according to our travel guide a pearl of historical value and a world heritag site. It takes time and effort to reach the campsite. The old part of town is not adapted to our camper, or vice versa. We see beautiful buildings from colonial times. The streets are narrow and steep and paved with centuries-old large stones. To avoid this, we try to drive around the city the next day. A decision that we regret at first, we deviate further and further from our original route and accidentally get on the “Estrada Real” the former trading route of the diamond and gold mines leading to Paraty on the coast. The picturesque villages along the route give us the feeling to take a step back in time. Large parts of the road have already been paved and people are working hard to improve it further, which means that the old road was broken down and some parts have been diverted. On such a stretch we meet a cyclist who already comes from Sao Paulo, a courageous man! We do three hours over 80 km, we find it worthwhile and enjoy the views. It keeps raining, occasional heavy showers, but after three stops at petrol stations and a roadside restaurant we reach our goal: the Atlantic Ocean. We find a well maintained seaside campsite in Nova Viçosa and go for a splash in the ocean, the water is surprisingly warm and the waves are not high. We are on the road over land for three months now and the view of the sea makes us happy. The next morning starts with a fresh swim in the sea, nothing better for the circulation and something we had to miss for a long time. Later, Michel is looking for a “lavanderia” with his bike, but comes back with a large dorade and a kilogram of scampi’s. The lavanderia is for later. In the meantime our tires will have to be replaced after 60,000 km and we have to look for  new ones. The nearest city is at 130 km. Close by there is the archipelago of Abrolhos, one of the three most beautiful dive sites in Brazil and the most important coral formation in the southwestern part of the Atlantic. We book a three-day stay on a catamaran, 8 dives are foreseen. However, it continues to rain … will the trip go on in such weather conditions?

VEEL KILOMETERS EN BAKKEN REGEN 7/11 – 27/11

 

De federale politie van Brazilië kan er echt niet om lachen als we in Campo Grande een stempel in ons paspoort vragen. We hebben het gevoel dat ze ons onmiddellijk zullen opsluiten nadat ze ons paspoort hebben gecontroleerd, de gebrekkige communicatie zorgt voor nog meer mysteries. Als Michel bij de grote baas wordt geroepen komt er, via google translate, snel duidelijkheid. We zijn illegaal in Brazilië en binnen de 7 dagen moeten we het land verlaten. Na een paar schuchtere argumenten blijkt dat alles alsnog te regulariseren is door terug te rijden naar de grens, dat betekent dat we 2 dagen in niemandsland waren, maar daar struikelt niemand over. Ons grensoverschrijdend gedrag kost ons wel een rit van 800 km.

Met een stempel voor 90 dagen en een importbewijs voor de camper rijden we het toeristische Bonito binnen en het is er inderdaad mooi, bonito betekent mooi in het Spaans en het Portugees, alleen valt het water met bakken uit de hemel waardoor snorkelen in de rivier onmogelijk is vanwege de sterke stroming, ook het kristalheldere water heeft nu een groene kleur. De grotten zijn wel  toegankelijk en via het management van de camping worden de reserveringen geregeld. In de Gruta Azul doen groepen van 15 man en een gids de afdaling van ongeveer 40 minuten naar de bodem van de grot. De aangelegde paden zorgen ervoor dat de grot haar geheimen niet onmiddellijk prijs geeft en enkel op het einde is de volle pracht te aanschouwen, het water is van het azuurste blauw! De tweede grot, Gruta San Miguel, is minder spectaculair maar de canopé boven en tussen de bomen die naar de grot leidt biedt een prachtig zicht op de mooie omgeving. Ook de kleuren en vormen van de stalagmieten en stalagtieten  zijn prachtig. De grotten zijn 250 miljoen jaar geleden ontstaan toen de regio nog overstroomd was door de oceaan. Er zijn 200 grotten in de buurt waarvan er slechts drie toegankelijk zijn voor toeristen. Na een paar dagen is het mogelijk om even te snorkelen, vastgesjord aan de touwen die in de rivier hangen steken we ons hoofd onder water en maken een paar foto’s. Ondanks de vele regenbuien hebben we hier een goed gevoel omdat de campings veel beter zijn en de warenhuizen een groter aanbod hebben dan in Paraguay.

Als we in het nationaal park “Das Emas” aankomen worden we onthaald als nooit voorheen, we krijgen er een heuse rondleiding in het kleine museum en tal van namen van begeleiders die ons ver in het bos kunnen begeleiden, we zijn meteen enthousiast. De camping blijkt opnieuw een versie van het gekende verhaal:  een groots opgezet project dat nu volledig verwaarloosd is. Maar ook dit maal laten we het niet aan ons hart komen (heel toepasselijk voor Michel) en blijven we gemotiveerd. ’s Avonds komt er een wasbeer langs en zien we in de struiken een jonge wolf, iets verderop zien we een glimp van de ouders. Bij het opstaan worden we begroet door een tiental geelblauw gekleurde macaws die elk op hun manier onze aandacht willen trekken, een beetje verder zitten gieren. Michel bakt een brood want in Brazilië vind je enkel wit brood of smakeloos voorverpakt integraal brood. Omdat we maar op een beperkt aantal wegen mogen rijden willen we onder begeleiding van een gids een tocht door het grote park maken maar als Roos naar de receptie fietst om een afspraak te maken blijkt dat niet te kunnen, er kan niemand bereikt worden omdat de telefoon niet werkt bij dit slechte weer. Naast ons kampeert een beroepsfotograaf die reeds verschillende prijzen won met foto’s die in het park gemaakt zijn. We mogen met hem mee maar missen de afspraak want we leven nog in een andere tijdzone. Omdat er geen internet is zijn al onze elektronische toestellen niet onmiddellijk aangepast aan het Braziliaanse zomeruur. We doen de uitstap dan de volgende avond, zij het niet diep in het bos. Het is inderdaad een spectaculair zicht als het donker is en de termietenlarven lichtgevend rondvliegen in hun heuvels, het lijken net versierde kerstbomen. Als we het park verlaten zien we een tapir rustig wandelen door het soyaveld, hij laat zich makkelijk fotograferen.

Michel vindt via ioverlander een camping aan een warme rivier in Rio Quente. Het is er luxueus en het rivierwater is warm en heel helder, heerlijk ontspannend. ’s Avonds regent het zo hard dat de luifel van onze tsjolbak begeeft onder het gewicht. Na zes jaar trouwe dienst en zo veel water over ons heen te hebben gekregen, zijn we stomverbaasd dat dit gebeurt. Gelukkig kan Michel hem de volgende dag weer gebruiksklaar maken, er zit wel een scheur aan de aanhechting.

Onze volgende afspraak brengt ons naar Uberlandia waar familie van Luc Dhaveloose woont, die een plekje kennen waar we kunnen kamperen en duiken. Ondanks het slechte weer lukt het ons op zondagnamiddag te duiken, een duikje van 33 minuten tot 11 meter diep in de rivier maakt ons super blij omdat Michel geen last ondervindt, wat niet zo evident is na al zijn medische problemen. Het self service restaurant à volonté biedt heerlijke gerechten. We verbroederen daarna met een aantal Brazilianen die ook graag bier drinken. Gelukkig moeten we ons niet meer verplaatsen want de eigenaar staat toe op zijn mooi domein te kamperen. De volgende middag bezoeken we samen met Miche, de nicht van Luc die nog steeds goed Nederlands spreekt, en Paulo, haar man, de clube das aguas midden in de stad. Een aantal Belgische Olympische ploegen deden daar hun voorbereiding in 2016 en Miche werd aangeworven als tolk. Het complex is indrukwekkend met binnen- en buitenzwembaden, sporthallen, winkels en restaurants. Onder een stralende zon genieten we, ondanks het iets te warme water, in het buitenzwembad. We nemen afscheid van Miche en rijden in de late namiddag nog een honderdtal kilometers richting, Brasilia, de hoofdstad van Brazilië die midden in de cerrado (savanne) uit het niets werd opgebouwd en pas in 1960 officieel geopend werd. Een stad zonder voorgeschiedenis met alleen nieuwe gebouwen, dat belooft iets speciaals te worden!

MANY KILOMETERS AND POURING RAIN 7/11 – 27/11

The federal police of Brazil do not smile when we ask for a stamp in our passport in Campo Grande. We feel like they will put us in jail after checking our passports, the lack of communication will lead to even more mysteries. When Michel is summoned by the big boss, all becomes clear via google translate. We are illegal in Brazil and we have to leave the country within 7 days. After a few timid arguments, it turns out that all can be regularized by driving back to the border, which means that we have been in no man’s land for two days, but nobody cares. Our cross-border behaviour entails an additional trip of 800 km. With a stamp for 90 days and a temporary import certificate for the camper we drive to popular Bonito, it is indeed beautiful, bonito means beautiful in Spanish and Portuguese. The pouring rain however makes snorkeling in the river impossible,because of the strong current, also the crystal clear water now has a green color. The caves are accessible and the reservations are arranged through the management of the campsite. In the Gruta Azul, groups of 15 men and a guide make the descent of about 40 minutes to the bottom of the cave. The paths ensure that the cave does not immediately reveal its secrets and only in the end we see its full beauty, the water of the small lake is of the most azure blue! The second cave, Gruta San Miguel, is less spectacular but the canopé above and between the trees leading to the cave offers a good view of the beautiful surroundings. The colours and shapes of the stalagmites and stalactites are  awesome. The caves were created 250 million years ago when the region was still flooded by the ocean. There are 200 caves in the area of ​​which only three are accessible to tourists. After a few days it is possible to snorkel, tied to the ropes hanging in the river, we put our head under water and take a few pictures. In spite the rain we have a good feeling here because the campsites are much better and the department stores are better stocked than in Paraguay. When we arrive in the national park “Das Emas” we are welcomed like never before, we get a real tour in the small museum and many names of escorts who can accompany us far into the forest, we are enthusiastic. The campsite is again a version of the well-known story: a large-scale project that is now completely neglected. But also this time we let it go by and remain motivated. In the evening a raccoon comes by and we see a young wolf in the bushes, a little further we see a glimpse of his parents. When we wake up we are greeted by a dozen yellow-blue colored macaws who, each in their own way, want to attract our attention, a little further there are vultures. Michel bakes bread because in Brazil you only find white bread or tasteless pre-packed integral bread. Because we are only allowed to drive on a limited number of roads, we want to make a trip through the large park with a guide, but when Roos goes to the reception to make an appointment it turns out to be impossible, no one can be reached because the telephone does not work in this bad weather. Next to us on the campsite is a professional photographer who has already won several prizes with photos made in the park. We can go with him but miss the appointment because we are  living in a different time zone. As there is no internet, all our electronic devices are not adapted to the Brazilian summer hour. We do the excursion the next evening, but not far in the forest. It is indeed a spectacular sight when it is dark and the termite larvae are luminous in their hills, which look like decorated Christmas trees. When we leave the park we see a tapir walking slowly through the soy field.

Michel finds a camp site on a warm river in Rio Quente via ioverlander. It is luxurious and the river water is warm and very clear, wonderfully relaxing. In the evening it rains so hard that the awing of our tsjolbak collapses under the weight. After six years of loyal service and having got so much water over us, we are astonished that this is happening. Fortunately Michel can make usable again the next day..

Our next appointment brings us to Uberlandia where family of Luc Dhaveloose lives, who know a place where we can camp and dive. Despite the bad weather we manage to dive on Sunday afternoon, a dive of 33 minutes to 11 meters deep in the river makes us super happy because Michel has no problems, which is not so obvious after all his medical trouble. The à volonté self service restaurant offers delicious dishes. Afterwards we fraternize with a number of Brazilians who also like to drink beer. Fortunately, we do not have to drive because the owner allows us to camp on his beautiful domain. The next afternoon we visit together with Miche, Luc’s niece who still speaks Dutch well, and Paulo, her husband, the clube das aguas in the middle of the city. A number of Belgian Olympic teams did their preparation there in 2016 and Miche was recruited as an interpreter. The complex is impressive with indoor and outdoor pools, sports halls, shops and restaurants. Under a bright sun we enjoy, despite the slightly too warm water, the outdoor pool. We say goodbye to Miche and drive a hundred kilometers in the late afternoon in the direction of Brasilia, the capital of Brazil that was built from scratch in the middle of the cerrado (savannah) and was officially opened in 1960. A city without a history with only new buildings, that must be something special!