RUINES, ZEE EN TERUG NAAR HUIS 8/4 – 24/3/24

We gaan weer op pad en vinden een plekje aan zee in Mahahual bij Los Piratos de Caribe. Een camping met een winkeltje voor basisbenodigdheden, een douche, een met algen bedekt strand en een bruine zee, dat volstaat voor ons. Er waait een harde wind, we staan alleen op de camping op 15 meter van de zee. Om te aperitieven hebben we een palapa met 2 krukjes, de elektriciteit voor de airco moeten we zelf maken met onze generator. 

De storm gooit echter roet in het eten en we moeten de volgende dag al verhuizen naar de straatkant. De eigenaar is een Franse gediplomeerde kok en hij maakt voor ons een super lekkere pulpo klaar.

Vroeger dan voorzien vertrekken we omdat we niet kunnen snorkelen omdat de zee te woelig is. We keren terug naar Paa Muul. De camping van het Beachhotel staat deze keer vol met campers van de Trans American reizigers met Seabridge, een dure georganiseerde reis van 30.000 km van Zuid naar Noord Amerika in 180 dagen. Wij kamperen iets verder van zee achter een huizenrij die ons beschut tegen de felle wind.

Roos bezoekt de Maya site van Tumul, de enige Maya nederzetting die aan zee werd gebouwd. Patrick en Brunette komen ons plots vervoegen, een leuke verrassing! Regelmatig komt er een agoeti (goudhaas) voorbij, een groot knaagdier met rode oortjes.

Na een gesprek met de eigenaar van het duikstation willen we toch nog een duikje doen voor we terug naar huis gaan. Het duikstation stelt ons gratis duikflessen en een ademautomaat ter beschikking om ons materiaal te testen, als we met hen een duikje doen de volgende dag. De testen verlopen door de woelige zee niet vlekkeloos en we moeten een tweede poging ondernemen om te wennen aan het materiaal. De volgende dag gaan we op zee met een groep van 7 duikers, de oudste is 85 jaar oud. Wij duiken echter afzonderlijk met een tweede monitor.

DCIM103GOPRO

Roos heeft eventjes problemen met een pijnlijke druk in haar rechteroor, maar dan volgt een super mooie duik, tussen 7 en 11 meter, technisch verloopt ook alles goed tot we terug naar  boven komen, onze duikleidster heeft haar stijgboei vergeten en aan de oppervlakte worden we niet onmiddellijk opgemerkt door de schipper. De zee is woelig en we zijn allebei toch nog niet goed uitgelood waardoor we niet goed kunnen ademen. Het duurt erg lang voor we opgepikt worden en we zijn allebei uitgeput. Roos heeft daarbij nog last van een bloedend oor en is bang voor een perforatie. Een tweede duik zit er dus niet in, een bezoek aan een arts wel. We gaan naar een privékliniek en schrikken ons rot van de ontvangst. Het eerste wat ze willen is een garantiebedrag van 1500 $ dollar, als we het niet volledig nodig hebben zullen ze het saldo terugstorten, indien de behandeling meer zou kosten moet er weer betaald worden of de behandeling wordt gestopt. We denken dat de modale Mexicaan hier niet terecht kan. De spoedarts is zeer goed in het invullen van papieren en het stellen van stomme vragen maar onderneemt verder niets behalve de vaststelling dat er bloed in het buitenoor zit. Een gespecialiseerde dokter wordt opgeroepen en Roos krijgt een bed en operatiehemd in de spoedafdeling.

Na 2 uur wachten vertelt men ons dat de arts niet zal komen die dag, ons humeur wordt er niet beter van. Een verpleger zorgt voor een prop in Roos’  oor en morgen kunnen we terugkomen voor een consultatie door de specialiste. De prijs van de voorbije consultatie is 68$ en de overige 1432$ zal men terugstorten. Er komt de volgende dag echter geen bevestiging van de kliniek en Roos gaat een paar dagen later naar een dokter, die naast een apotheek werkt, en krijgt goed nieuws: er is geen perforatie van het trommelvlies. De voorgeschreven medicijnen kopen we in de apotheek naast het kabinet van de dokter. Een grote geruststelling, we kunnen ons verder voorbereiden op de stalling van de tsjolbak en onze terugvlucht vanuit Cancun. De stalling gebeurt op een plaats midden in de mangrovebossen van Puerto Morelos. De laatste 2 dagen voor ons vertrek verblijven we daar in de woestenij en verzengende hitte.

Alle kleren die niet gedragen zijn worden verpakt in plastic zakken, voorzien van een ventiel om ze ongeveer luchtledig te houden, alles wat gedragen is gaat naar de wasserij, de eigenaar van de stalplaats zorgt voor het brengen en ophalen. Met een Uber doen we de verplaatsing naar het luchthaven van Cancun waar we gelukkig vroeg genoeg zijn. Aan de incheckbalie weigert men ons boardingticket te geven omdat we niet in orde zijn met onze immigratiepapieren, Roos’ verblijfsvisa is verlopen en Michel heeft geen immigratiekaart. Nadat we een boete van elk 35 $ dollar betaald hebben kunnen we inchecken. De vlucht verloopt zeer vlot en 9 uur later zijn we in Brussel. Het einde van een reis vol verassingen en veel goede oplossingen.

RUINS, SEA AND RETURN HOME 8/4 – 24/3/24

We hit the road again and find a spot by the sea in Mahahual at Los Piratos de Caribe. It is  a campsite with a shop for basic necessities, a shower, an algae-covered beach and a brown sea,. A strong wind is blowing, we are the only campers at 15 meters from the sea. For sundowners there is a palapa with 2 bar stools, we have to make the electricity for the air conditioning ourselves with our generator.

However, the storm obliges us and to move to the streetside the next day. The owner is a French qualified cook and he prepares a super tasty pulpo for us. We leave earlier than planned because we cannot snorkel as the sea is too rough. We return to Paa Muul. This time the campsite of the beach hotel is full of campers of the Trans American travellers with Seabridge, an expensive organised trip of 30,000 km from South to North America in 180 days.

We camp a little further from the sea behind a row of houses that shelter us from the fierce wind. Rose visits the Mayan site of Tumul, the only Mayan settlement built at the seaside.

Patrick and Brunette suddenly join us, a nice surprise! Regularly an agoeti (golden hare) passes by, a large rodent with red ears. After a conversation with the owner of the dive station, we want to do a dive before we go back home. The dive station provides us with free tanks and a regulator to test our equipment, if we do a dive with them the next day. The tests do not go smoothly due to the turbulent sea and we have to make a second attempt to get used to the material. The next day we go by boat with a group of 7 divers, the oldest is 85 years old. However, we dive separately with a second monitor.

DCIM103GOPRO

Roos has problems with painful pressure in her right ear at the start of the dive, but then follows a super nice dive, between 7 and 11 meters, technically everything goes well until we come back at the surface, our dive leader forgot to take the rising buoy and on the surface we are not immediately noticed by the skipper. The sea is turbulent and we are both not yet properly balanced, so we cannot breath properly. It takes a very long time before we are picked up and we are both exhausted. Roos also suffers from a bleeding ear and is afraid of a perforation. So a second dive is not possible, but a visit to a doctor is. We go to a private clinic and are shocked by the reception. The first thing they want is a guarantee amount of 1500 $ dollars, if we do not need it in full they will refund the balance, if the treatment would cost more we have to pay again or the treatment will be stopped. We do not think the average Mexican can afford treatment there. The emergency doctor is very good at filling out paperwork and asking stupid questions, but does nothing else except ascertain that there is blood in the outer ear. A specialist doctor is called and Roos is given a bed and surgical gown in the emergency room. After 2 hours of waiting, we are told that the doctor will not come that day, our mood does not improve. A nurse puts a plug in Roos’ ear and tomorrow we can come back for a consultation by the specialist. The price of the last consultation is $68 and the remaining $1432 will be refunded. However, there is no confirmation from the clinic the next day and a few days later Roos goes to another doctor, who works next to a pharmacy, and receives good news: there is no perforation of the eardrum. We buy the prescribed medicines in the pharmacy next to the doctor’s office. A great reassurance, we can continue to prepare for the storage of the tsjolbak and our return flight from Cancun.

The storage place is in the middle of the mangrove forests of Puerto Morelos. The last 2 days before our departure we stay there in the wasteland and scorching heat. All clothes that have not been worn are packed in plastic bags, equipped with a valve to keep them more or less vaccum, everything that has been worn goes to the laundry, the owner of the stall takes care of the delivery and collection. With an Uber car we make the trip to the airport of Cancun where we arrive fortunately very timely. At the check-in desk, they refuse to give us our boarding ticket because we stayed too long in Mexico, Roos’ residence visa has expired and Michel does not have an immigration card. After we have paid a fine of $35 dollars each, we can check in.

The flight goes very smoothly and 9 hours later we are in Brussels. The end of a journey full of surprises and many good solutions.

Foto’s Maya riviera

CHICHEN ITZA EN DE RIVIERA MAYA 12/3 – 8/4/2024

Na vier ontspannende dagen verlaten we Palula beach met een goed gevulde koelkast (vis en schaaldieren van de lokale markt) maar na een vijftal kilometers realiseren we ons plots dat we de ingevroren stoofpot vergeten zijn in de vriezer van de camping en moeten eventjes terug. De tocht gaat over Izamal, de gele stad (alle huizen zijn in dezelfde gele kleur geverfd), en Chichen Itza, de parel van de Maya sites. We overnachten op de parking van een hotel, een beetje verscholen achter planten die ook het geluid van het verkeer dempen. ’s Morgens om 8h nemen we een taxi, die ons afzet aan de ingang van de archeologische site. We zijn verwonderd dat er zo weinig toeristen en nog geen standjes met souvenirs zijn en kunnen vlot en rustig rondwandelen (vanaf 10.30 stromen de bussen met toeristen toe en de souvenirwinkeltjes moeten iedere dag terug opgebouwd worden). De piramides en tempels zijn indrukwekkend, we raken niet uitgekeken. Bij het buitengaan staat er nog een massa volk aan de ingang aan te schuiven.

Valladolid is de volgende mooie stad met een piramide, die weinig voorstelt, en na lang zoeken kunnen we inkopen doen. Buiten het centrum is er een camping op een groot terrein met fruitbomen, cactusvelden, twee grote groene vijvers en een hotel. De eigenaar heeft rechtover de ingang een tequila-distillerie. De accommodatie is splinternieuw en enkel een zwembad ontbreekt om ons er langer te houden. De uitnodiging voor een rondleiding in zijn zaak slaan we wijselijk af. Dan gaat het richting Cancun waar we afspraak hebben met Marnix, Michels co-volleybaltrainer van vroeger en zijn Spaanse vrouw. Zij bezoeken hun dochter die in Cancun werkt voor een Spaanse hotelketen. Marnix en zijn echtgenote delen het appartement met de dochter en Marnix toont zich alweer een prima klusjesman, alleen vloekt hij over het gebrekkig aanbod in de winkels.

Tijdens ons bezoek bij het zwembad wordt er veel bijgepraat. We brengen aangename uren met hen door en gaan de volgende dag met een huurwagen naar een zeer heldere Cenote Xunaan-Ha, bovengronds en prachtig gelegen. Op de camping waar we verblijven hebben we eerst het gezelschap van een Hollands koppel en daarna van een Frans echtpaar, Patrick en Brunette. Patrick en Michel helpen elkaar bij allerlei klusjes aan hun campers en hebben veel plezier samen, ze delen hetzelfde gevoel voor humor. De zee ligt aan de overkant van de straat maar het strand is voor ons niet toegankelijk. Overal worden er grote hotelcomplexen gebouwd en zijn de stranden voorbehouden aan de hotelgasten. Er is een stuk publiek strand op ongeveer 2 km van de camping. De zee is wel mooi blauw en Roos gaat er op een morgen toch eens zwemmen. Op de campsite zijn er twee zwembaden, waar Roos ook goed gebruik van maakt. Op een morgen zien we een wandelende tak, een zeer dun insect, je vraagt af waar zijn organen zich bevinden.

De geplande boottocht naar de Isla Mujeres wordt afgeblazen, letterlijk wegens te veel wind. Onderweg regelen we de stalling voor de komende maanden en plannen ook de herstelling van een dakraam. Meer naar het zuiden in Paa Mul vinden we een camping bij een hotel. Er zijn ook veel vakantiehuizen, bijna uitsluitend bewoond door niet zo jonge Amerikanen, sommigen hebben hun caravan ingebouwd en aangesloten op de verschillende voorzieningen zoals water, riool en elektriciteit. Op die manier kunnen ze hier permanent verblijven. Er hangt hier een sfeertje van de “dolce far niente”. De meeste verplaatsen zich met een elektrisch aangedreven golfkarretje, zelfs voor korte afstanden.

Op donderdag is er een food market en zijn er ook standjes met artisanale artikelen. De zee is helder en azuurblauw en tijdens het snorkelen zien we iedere keer een rog. Michel krijgt opnieuw last van huiduitslag  en we gaan per taxi naar een centro de salud in Playa de Carmen.  Die dokter schrijft antibiotica voor. We reizen toch verder naar de grens met Belize omdat Michel geen hinder ondervindt van de medicijnen bij het besturen van de Tsjolbak. Na nog een overnachting aan de Laguna Milagros, dicht bij de grens van Mexico en Belize, rijden we op 2 april naar de grensovergang. Roos denkt dat haar verblijfsvergunning verloopt op 13 april maar de vriendelijke immigratie-officier wijst er ons op dat we tot september 2024 in Mexico mogen blijven. Bij het kantoor van Banjerito krijgen we zowaar de waarborg terug die we betaalden in november 2023. In de provincie waar we nu zijn, Quintana Roo, mag de camper zonder tijdsbeperking blijven. Dat scheelt een hoop gedoe en kosten. We zijn opgelucht dat alles zo vlot verloopt en blijven in Mexico. Een plaats aan de uitgestrekte lagune van Bacalar lijkt ons een goed idee. Het water is blauw vanop afstand en helder van dichtbij (komt door de waterzuivering van rotsen begroeid met bacteriën).

Michel stelt zich echter vragen bij de voorgeschreven behandeling met antibiotica en na alweer een doktersbezoek wordt de argwaan bevestigd. Stoppen met de antibiotica is de boodschap. Omdat er geen wind is lopen de temperaturen op tot 39°C. De airco in de tsjolbak brengt soelaas en voor het eerst schuilen we voor de hitte in onze tsjolbak in de namiddag en ’s avonds. Pas na 20h komt er afkoeling. De volgende dag is de ochtendtemperatuur 23°C.

We boeken onze vlucht Cancun-Brussel online, zonder tussenstop op 24 april. De zeiltocht op de lagune lijkt erg aantrekkelijk en we reserveren, samen met Sarah uit Bristol en Claudio uit Cordoba Argentinië, doen we een tocht van drie uren in de Laguna Bacalar. De gids Annie en de schipper Armando zijn zeer sympathiek. De lagune is een smal zoetwatermeer, 60 km lang en 2 km breed en is bekend omwille van zijn hemelsblauwe kleur, gedeeltelijk veroorzaakt door de witte kalksteen bodem. Het meer wordt gevoed door 450 ondergrondse rivieren, waarvan de open poelen cenotes worden genoemd.  Het is een deel van ’s werelds grootste water grot/tunnel systeem, langs de kust van het schiereiland Yucatan.

We zakken nog wat meer naar het zuiden en belanden op de resort Yax Ha, we staan op een punt van het terrein en onze tsjolbak is omringd door zeewater, net of we op een boot kamperen.

In de namiddag is er oorverdovende muziek aan het zwembad. Naast dat lawaai is er ook veel wind en zwemmen in zee wordt onmogelijk, er is wel een zwembad. We hopen betere oorden te vinden aan de kust.

CHICHEN ITZA AND THE RIVIERA MAYA 12/3 – 8/4/2024

After four relaxing days, we leave Palula beach with a well-stocked refrigerator (fish and shellfish from the local market) but after about five kilometers we suddenly realize that we forgot the frozen stew in the campground freezer and have to go back to get it.

We make a short stop at Izamal, the yellow city (all the houses are painted the same yellow colour), and then head for Chichen Itza, the pearl of the Mayan sites.

We spend the night in the parking lot of a hotel, a little hidden behind plants that also muffle the sound of traffic. In the morning at 8 am we take a cab, which drops us off at the entrance to the archaeological site. We are amazed that there are so few tourists and no souvenir stands yet and we can walk around smoothly and quietly (from 10:30 onwards the buses with tourists arrive and the souvenir shops have to be rebuilt every day). The pyramids and temples are impressive, we cannot stop admiring. When we leave, there is a crowd of people queuing at the entrance. Valladolid is the next beautiful city with a pyramid, which is not very impressive. It takes a long time to find a supermarket. Outside the center there is a campground on a large property with fruit trees, cactus fields, two large green ponds and a hotel. The owner has a tequila distillery right across the entrance. The accommodation is brand new and we only miss a swimming pool to keep us there longer. We wisely decline the invitation to tour the owner’s factory. Our next destination is Cancun where we have an appointment with Marnix, Michels former co-volleyball coach and his Spanish wife.

They are visiting their daughter who works in Cancun for a Spanish hotel chain. Marnix and his wife stay in the apartment of their daughter and Marnix proves again to be a fine handyman, but curses the lack of material in the stores. During our visit by the pool, there is a lot to talk about. We spend pleasant hours with them and the next day go by rental car to the very bright Cenote Xunaan-Ha, in open air beautifully situated. At the campground where we stay we have the company first of a Dutch couple and then of a French couple, Patrick and Brunette. Patrick and Michel help each other with all kinds of chores on their campers and have a lot of fun together, sharing the same sense of humour. The sea is across the street but the beach is not accessible. Large hotel complexes are being built everywhere and the beaches are reserved for hotel guests. There is a stretch of public beach about 2 km from the campground. The sea is a azure blue and Roos goes for a swim one morning. On the campsite there are two swimming pools, Roos makes good use of them. One morning we see a walking branch, a very thin insect, you wonder where its organs are.

The planned boat trip to Isla Mujeres is cancelled, literally because of too much wind. Along the way, we arrange the storage for the next six months and also order via Amazon a new roof window. Further south in Paa Mul we go to a campsite near a hotel. There are many vacation houses, occupied almost exclusively by not-so-young Americans, some have their caravans built in and connected to the various utilities such as water, sewer and electricity. That way they can stay permanently. There is an atmosphere of the “dolce far niente” here. Most get around by electric golf cart, even for short distances. On Thursdays there is a food market and booths selling artisan items. The sea is clear and when snorkeling we see a stingray every time. Michel gets a rash again and we go by cab to a centro de salud in Playa de Carmen.  The doctor prescribes antibiotics. We travel on to the border with Belize anyway because Michel is not hindered by the medication. After another night at the Laguna Milagros, close to the border of Mexico and Belize, we drive to the border crossing on April 2. Roos thinks her residence permit expires on April 13 but the friendly immigration officer points out that we can stay in Mexico until September 2024.  At the Banjerito office, we actually get the deposit back we paid in November 2023. In the province where we are now, Quintana Roo, the camper is allowed to stay with no time restriction. That saves a lot of hassle and costs. We are relieved that everything is going so smoothly and stay in Mexico. A place by the vast lagoon of Bacalar seems like a good idea. The water is blue from a distance and is very clear up close (comes from water purification from rocks overgrown with bacteria).

Michel questions the prescribed antibiotic treatment, however, and after yet another doctor’s visit, suspicions are confirmed. Stopping the antibiotics is the message. Since there is no wind, temperatures rise to 39°C. The air conditioning in the tsjolbak brings relief and for the first time we take shelter from the heat inside in the afternoon and evening. Only after 8 pm does it cool down. The next day the morning temperature is 23°C.

We book our Cancun-Brussels flight online, with no stopover on April 24. The sailing trip on the lagoon seems very attractive and we book, together with Sarah from Bristol and Claudio from Cordoba Argentina, we do a three-hour trip in the Laguna Bacalar. The guide Annie andthe skipper Armando are very sympathetic. The lagoon is a narrow freshwater lake, 60 km long and 2 km wide and is famous for its sky blue colour, caused in part by the white limestone soil. The lake is fed by 450 underground rivers, whose open pools are called cenotes.  It is part of the world’s largest water cave/tunnel system, along the coast of the Yucatan Peninsula.

We go a little further south and end up at the resort of Yax Ha, we choose a place on a point of land and our tsjolbak is surrounded by seawater, as if we were camping on a boat. In the afternoon there is deafening music at the pool. In addition to that noise, there is also a lot of wind and swimming in the sea becomes impossible, however there is a pool. We hope to find better places on the coast.