Je kan een videofilm zien van onze uitstap op zoek naar walvissen.
Voor we Vicuna verlaten nemen we nog een uitgebreide lunch in een solar restaurant, waar alles bereid wordt met zonne-energie, een eenvoudig concept waarvan we ons afvragen waarom het niet meer wordt gebruikt in het zuidelijk halfrond. De tocht naar La Serena aan de kust is een makkie en we vinden een fijne, maar dure, camping op 100 meter van de zee. Voor het eerst sinds lange tijd komt de fiets van de tsjolbak en Michel gaat onmiddellijk op zoek naar verse vis bij diverse visstandjes langs het strand. We moeten ons tevreden stellen met schelpen, de viswinkels zijn reeds dicht en gaan pas de volgende morgen open. Tot onze grote verrassing smaken de schelpen overheerlijk. De volgende dagen eten we rijkelijk veel vis, oesters en vooral veel kleine Sint Jacobs schelpen die hier relatief goedkoop zijn. Michel probeert in het centrum van de stad de Chileense simkaart te activeren maar de procedure is zo ingewikkeld dat het niet lukt. Enkel WhatsApp en de nieuwsberichten komen door. Roos, Sigi en Peter genieten een uurtje op het enorme strand en zwemmen wat, ondanks het koude water. De Humboldt stroom houdt het kustwater van de stille oceaan koel. We rijden verder naar het noorden door een mooi landschap naar Caleta Chanaral, rechtover een gelijknamig eiland waar walvissen rondzwemmen. We boeken een boottocht, maar zien slechts één baleina azul (grootste soort walvis die tot 200 ton kan wegen). Omdat Sigi, Michel en Roos zo ontgoocheld zijn boeken ze de volgende dag nog een tocht en hun initiatief wordt beloond. Vijf baleinas fin komen spuitend aan de oppervlakte en de schipper vaart deze keer wel dicht bij het eiland zodat we volop kunnen genieten van het zicht op de Humboldt pinguins, zeeleeuwen en vogels. Sigrid slaagt er zelfs in een zee-ottertje te filmen. Onze woestijnroute door de Atacamawoestijn gaat verder over Copiapo, waar we overnachten in het midden van de stad op een zogezegde, bewaakte, privé-parking.. We opteren om niet de grote weg naar naar Bahia Inglesa te nemen en gaan binnendoor op een aardeweg door een prachtig woestijnlandschap naar de Mina San José, in 2010 werden daar 33 mijnwerkers na 67 dagen levend naar boven gebracht vanop een diepte van 700m. De capsule waarmee ze een voor een naar boven gehaald werden staat er nog en is echt niet ruim. Bahia Inglesa is een toeristische trekpleister omwille van zijn grote blanke stranden. De eerste dag genieten we er op een camping van zon, zee en zwembad. De tweede dag van ons verblijf is het bewolkt en de weersverwachting is dat dit nog enkele dagen zo zal blijven, reden genoeg om verder te trekken. We rijden tot een uur of vijf tot aan rotstrand 20 km voor Chanaral, waar we vrij kamperen. Het is er ’s avonds koud en winderig maar we genieten toch van een waar visfestijn, we kochten namelijk opnieuw verse vis, iets wat vrij makkelijk is langs deze kust. Het volgende doel is het Nationaal Park Pan de Azucar maar omdat het bewolkt blijft wachten we nog een dag op een kampplaats, net buiten het park. De plaats ligt hoog tussen de rotsen met zicht op zee. Goed gegokt, want de volgende dag is er na de middag volop zon zodat de schoonheid van het park helemaal tot zijn recht komt. De wandeltocht naar de mirador door een dor terrein waar enkel cactussen groeien, wordt bekroond met prachtig zicht op zee en het Azucar eiland. De schoonheid van de gehele streek is overweldigend maar als we later de kustweg volgen over Paposa richting Antofagasta zijn we helemaal overdonderd. De mooie baaien volgen mekaar op. De mensen wonen er zeer armoedig onder zeildoek en planken en laten blijkbaar overal rommel achter op het strand. We vinden een mooie plek vlak aan zee om te overnachten en zien de volle maan in al zijn glorie opkomen. Over een schitterende bergpas van 2700 meter, met een mirador op zijn hoogste punt, rijden we naar het indrukwekkend kunstwerk “Mano del Desierto”. Het staat midden in de woestijn en is een trekpleister, op het moment dat wij het bezoeken zijn er 7 verschillende nationaliteiten aanwezig. Daarna zoeken we opnieuw de zee op bij Antofagasta, de tweede grootste stad van Chili met een belangrijke haven. We bezoeken de rotsboog, la Portada, het symbool van de stad en het museum, met veel uitleg over mineralen en de salpeterindustrie, het witte goud, dat de grote bron van inkomsten was in de 19e en het begin van de 20e eeuw voor Noord-Chili. 100 km verder in het noordoosten bezoeken we een oude deels gerestaureerde salpeterfabriek met annex de woonverblijven, Chacabuco. Het complex werd gebouwd in 1922 en had een populatie van 5000 mensen. Er was een hospitaal, theater, kerk, hotel, school, kruidenierswinkel, markt, sportzaal, zwembad, voetbal- en tennisvelden en een publiek plein met bomen en zitbanken. In 1945 werden de installaties ontmanteld, omwille van de crisis in de salpeterindustrie. Een deel van het complex werd in 1973/74 nog gebruikt als gevangenis voor politieke gevangenen onder de dictatuur van Pinochet. Sommige gevangen kerfden hun naam in de bomen of lieten een kunstwerk achter.
De bewaker laat ons overnachten op de parkeerplaats van de site, de sterrenhemel is overweldigend en de locatie zorgt voor een fantastische sfeer! De Atacama woestijn, een van de droogste gebieden op aarde, is bekend om zijn heldere hemel en vele sterrenobservatoria, met telescopen waarmee verre melkwegstelsels kunnen worden geobserveerd.
Before we leave Vicuna we take a 3-course lunch in a solar restaurant, where everything is prepared with solar energy, a simple concept, we wonder why it is not more frequently used in the southern hemisphere. The trip to La Serena on the coast goes smoothly and we find a nice, but expensive, campsite 100 meters from the sea. For the first time in a long time, the bicycle is taken from the tsjolbak and Michel goes looking for fresh fish at various fish stands along the beach. He can only buy shells, the fish stores are already closed and will only open the next morning. To our big surprise the shells taste delicious. The next few days we eat plenty of fish, oysters and especially a lot of small Saint Jacob shells that are relatively cheap here. Michel tries to activate a Chilean SIM card in the center of the city but the procedure is so complicated that nobody can help. Only WhatsApp and news reports will come through. Roos, Sigi and Peter spend some time on the beach and take a swim, despite the cold water. The Humboldt stream keeps the coastal waters of the Pacific Ocean cool. We drive further north through a beautiful landscape to Caleta Chanaral, opposite a homonymous island where whales pass by. We book a boat trip, but see only one baleina azul (the largest type of whale that can weigh up to 200 tons). Because Sigi, Michel and Roos are so disappointed, they book another trip the next day and their initiative is rewarded. Five baleinas fin come splashing to the surface and this time the shipper goes closer to the island so that we can fully enjoy the view of the Humboldt pinguins, sea lions and birds. Sigrid even manages to film a sea otter. Our route through the Atacama desert continues over Copiapo, where we spend the night in the middle of the city on a so-called, guarded, private parking lot. We opt not to take the main road to Bahia Inglesa and drive on a dirt road through an awesome desert landscape to the Mina San José. In 2010 33 miners were saved there after 67 days from a depth of 700 meters. The capsule that brought them one by one to the surface is still there and is far from spacious. Bahia Inglesa is a tourist attraction because of its large white beaches. The first day on a large campsite, we enjoy the sun, the beach and the swimming pool. The second day it is cloudy and the weather forecast shows this will remain so for a few days, reason enough to move on. We drive further to a rocky beach 20 km before Chanaral, where we camp. It is cold and windy in the evening, but Peter and Michel prepare a delicious fish meal, fresh fish is easily found along this coast. The next goal is the National Park Pan de Azucar but because it remains cloudy we stay another day at a wild campsite, just outside the park. The campsite is located high between the rocks with a wonderful sea view. The next day there is plenty of sun after midday so that we can admire the full beauty of the park. The hike to the mirador through a barren terrain where only cacti grow, is crowned with awesome views of the sea and the Azucar island. The beauty of the entire region is overwhelming but when later we follow the coastal road over Paposa to Antofagasta we are even more impressed. There is one beautiful bay after another behind every road curve. People’s dwellings are very primitive under sailcloth and boards and apparently they leave garbage everywhere on the beach. We find a nice spot at the seashore to spend the night and see the full moon rise in all its glory. Over a magnificent mountain pass of 2700 meters, with a mirador at its highest point, we drive to the impressive artwork “Mano del Desierto”. It is located in the middle of the desert and is a known attraction, at the moment we visit it there are 7 different nationalities present. Then we head for the sea again near Antofagasta, the second largest city in Chile with an important port. We visit the rock arch, la Portada, the symbol of the city and the museum, with a lot of information about minerals and the saltpeter industry, the white gold, which was the great source of income in the 19th and the beginning of the 20th century for North Chile. 100 km further to the northeast we visit an old partly restored salpeter factory, Chacabuco with annex the living quarters. The complex was built in 1922 and had a population of 5,000 people. There was a hospital, theatre, church, hotel, school, grocery, market, gym, swimming pool, football and tennis courts and a public square with trees and benches. In 1945 the installations were dismantled because of the crisis in the saltpeter industry. Part of the complex was used in 1973/74 as a prison for political prisoners under the dictatorship of Pinochet. Some prisoners carved their names in the trees or left a work of art behind. The guard lets us spend the night in the parking lot of the site, the starry sky is overwhelming and the location creates a fantastic atmosphere! The Atacama desert, one of the driest areas on earth, is known for its clear sky and many star observatories, with telescopes with which distant galaxies can be observed.
Na een kort bezoek aan Yaguaron, waar het best bewaarde jezuïetenkerkje staat van Paraguay, rijden we, samen met Sigi en Peter, bij een temperatuur van 40°C naar een toeristische plek aan de Tebicuary rivier om wat verfrissing te vinden. Voor de grens van Argentinië bezoeken we de ruïnes van een grote jezuïetenmissie, zelfvoorzienende nederzettingen van Guarani-indianen, die werkten en leefden onder het gezag van een klein aantal jezuïetische priesters. Regen brengt wat afkoeling, echter niet voor lang want op weg naar Corrientes in Argentinië begint de temperatuur weer te stijgen. Kerstmis brengen we samen door op een paradijselijke plek aan de rivier Parana, bij valavond krijgen we een leger muggen over ons heen en overdag wordt vooral Peter belaagd door vliegen die zijn bloed wel lusten. Dat belet hem niet een heerlijk aspergegerecht voor te schotelen. Ondanks de hitte bezoeken we het historische centrum van Corrientes en rijden dan naar Resistencia, waar Michels verjaardag wordt gevierd. Frank, een Belg uit Hasselt, komt met zijn fiets helemaal uit Ecuador en zet zijn tentje op naast onze campers. Sigrid en Peter rijden nog een stukje noordwaarts en wij opteren voor het westen. Een enorme stortregen dwingt ons tot stoppen even buiten Resistencia. Een camping aan Mar Chiquita wordt ons aanbevolen door een sympathieke man aan het benzinestation, waar we overnachten. Het is een zoutmeer, er zijn flamingo’s. Het zwembad op de camping is overvol en brengt nauwelijks verkoeling. ’s Avonds om 7 uur is de temperatuur nog steeds 35°C! Roos blijft binnen in de tsjolbak met airco, Michel brengt de moed nog op om buiten te koken, erg bewonderenswaardig. ’s Morgens komen er felle windstoten en dan regen. Bij het buitenrijden schuiven we vervaarlijk naar de kant in de modder, maar we halen het asfalt en rijden over Cordoba de bergen en de koelte in. We hebben afspraak met Sigi en Peter aan het park Ischigualasto, de camping en het park blijken gesloten tijdens de eindejaarsperiode en we vieren oudejaarsavond bij het toeristenkantoor in Los Balotecitos. Er is water en stroom en we maken er een gezellig feestje van, op het menu een enorme kip, klaargemaakt op onze cobb. Op 2 januari kunnen we het park bezoeken, 40 km spectaculaire maanlandschappen, kleurrijke droge rivierbeddingen en fragiele rotsformaties. El Hongo (de paddestoel) is een broze vorm die fraai afsteekt tegen de rode zandsteenrotsen erachter. Er is ook een zandvlakte bezaaid met stenen als kanonkogels. Ischigualasto is van groot belang voor paleontologen: twee van de oudste dinosaurussoorten (Euraptor lunesis en Herrerasaurus ischigualastensis), beide leefden zo’n 230 miljoen jaar geleden, werden hier tussen vele anderen gevonden. Ook de guanacos doen weer hun opwachting. De reis gaat verder richting Andes. In San José de Jachal doen we nog wat schaarse inkopen. We maken een tussenstop op 2800m aan een bergrivier om onze lichamen te laten wennen aan de hoogte. Er komt warempel nog een derde Toyota Landcruiser aangereden, een Duits koppel. Er worden heel wat ervaringen uitgewisseld. De volgende morgen staan we vroeg op om de Paso de Agua Negra op te rijden in het mooie ochtendlicht. Omdat onze Tsjolbak vroeger al sputterde op grote hoogte, is Michel niet helemaal zeker dat we de pas over raken. Sigrid en Peter hebben meer ervaring en dat tempert onze schrik. De tocht naar 4753m hoogte verloopt zonder problemen. De witte rook is er wel maar belet ons niet te stijgen in tweede versnelling, we halen nog snelheden tussen de 30 en 15 km per uur. De tocht is grandioos, eenmaal de top voorbij is het berglandschap weergaloos, de kleurschakeringen zijn adembenemend, het schouwspel doet Roos voortdurend naar de camera grijpen. We zijn Sigi en Peter zeer dankbaar dat ze ons overhaalden om deze onvergetelijke tocht te rijden. De bedoeling is om aan een lagune op 3000m hoogte en voor de Chileense grens te overnachten, maar de wind is te fel en we rijden verder Chili binnen. Fruit, groeten en vlees mogen niet over de grens worden meegebracht. We geven sla, ui, look en citroen af. Michel moet het groot bagagerek vooraan openmaken en Peter de zijbakken aan zijn camper, maar de douaniers zijn vriendelijk. We rijden door een enorme canyon naar Vicuna en dalen tot op 640 meter boven zeeniveau. Op de bergflanken zijn er grote overdekte wijngaarden. Het is de streek van de pisco, een witte wijn die gedistilleerd wordt tot een spiritus van 40 graden. Nadat we zijn geïnstalleerd op een camping met zwembad en warme douches gaan we de stad in om een hapje te eten, want we zitten zonder proviand, en om te genieten van het lekkere Pisco sour als dessert. We moeten een paar dagen in Vicuna blijven om het fotomateriaal te selecteren en de olie te verversen van de Tsjolbak. Het is er aangenaam en koel. Op dinsdag doen we een fietstocht van 28 kilometer en bezoeken two pisco fabrieken, s’ avonds doen we aan sterrenkunde in een van de vele observatoria in de buurt. De lucht en de sterrenhemel zijn hier de beste van de wereld en het bezoek bewijst dat ontegensprekelijk. De volgende dag trekken we richting kust.
After a short visit to Yaguaron, where the best preserved Jesuit church of Paraguay is located, we drive, together with Sigi and Peter, at a temperature of 40 °C to a tourist spot on the Tebicuary river to find some refreshment. Before the border of Argentina we visit the ruins of a large Jesuit mission, self-sufficient settlements of Guarani Indians, who worked and lived under the authority of a small number of Jesuit priests. Rain brings some coolness, but not for long because on the way to Corrientes in Argentina the temperature rises again. We spend Christmas eve together on an awesome campsite at the Parana River, at nightfall we get an invasion of mosquitoes and during the day especially Peter is attacked by flies which like his blood. Despite the heat we visit the historic center of Corrientes and then drive to Resistencia, where Michels birthday is celebrated. Frank, a Belgian from Hasselt, comes with his bike all the way from Ecuador and sets up his tent next to our campers. Sigrid and Peter drive a bit further north and we opt for the west. Huge pouring rain forces us to stop just outside Resistencia. A campsite at Mar Chiquita is recommended to us by a friendly man at the gas station, where we park for the night. It is a nice salt lake, there are flamingos. The swimming pool at the campsite is overcrowded is hardly refreshing. At 7 o’clock in the evening the temperature is still 35 ° C! Roos stays inside in the air-conditioned stjolbak Michel has the courage to cook outside, very admirable. In the morning there are strong gusts of wind and then rain. Leaving the campsite we are pushed to the side in the mud, but we reach the asphalt and drive over Cordoba towards the mountains and the coolness. We have an appointment with Sigi and Peter at the park Ischigualasto, the campsite and the park are closed during the end of the year period and we celebrate New Year’s Eve at the tourist office in Los Balotecitos. There is water and electricity and we have a good party, on the menu a huge chicken prepared on our cobb. On January 2nd, we visit the park, 40 km of spectacular lunar landscapes, colourful dry riverbeds and fragile rock formations. Guanacos are strolling around. El Hongo (the mushroom) is a brittle shape that contrasts nicely with the red sandstone rocks behind it. There is also a sand plain dotted with stones like cannonballs. Ischigualasto is of great importance to paleontologists: two of the oldest dinosaur species (Euraptor lunesis and Herrerasaurus ischigualastensis), both of which lived about 230 million years ago, were found there among many others. The journey continues towards the Andes. In San José de Jachal we buy some food, there is not much to be found.. We make a stop at 2800m near a mountain river to get our bodies accustomed to the altitude. A third Toyota Landcruiser arrives, a German couple. A lot of experiences are exchanged. The next morning we get up early to drive up Paso de Agua Negra in the beautiful morning light. Because our Tsjolbak previously produced white smoke at high altitude, Michel is not entirely sure that we will get over the pass. Sigrid and Peter have more experience and that tempers our fear. The trip to 4753m of altitude is no problem. The white smoke is there but does not prevent us from going up in second gear, we still reach speeds between 30 and 15 km per hour. The journey is magnificent, once over the summit the mountain scenery is tremendous, the shades of colour are breathtaking, the spectacle constantly makes Roos grab for the camera. We are very grateful to Sigi and Peter for persuading us to make this unforgettable trip. Our intention is to stay at a lagoon at 3000m altitude before the Chilean border, but it is too windy and we drive further into Chile. Fruit, vegetables and meat cannot be taken across the border. The custom man takes lettuce, onion, garlic, lemon . Michel has to open the large luggage rack in front and Peter the side boxes of his camper, but the custom officers are friendly. We drive through a huge canyon to Vicuna at 640 meters above sea level. There are large covered vineyards on the mountain slopes. It is the area of the pisco sour and, after we are installed on a campsite with swimming pool and hot showers, we go to the city to eat and enjoy the nice drink as a dessert. We stay in Vicuna for a few days to select the photo material and to change the oil from the Tsjolbak. It is a pleasant and cool place.
On Tuesday we do a 28-kilometer bike ride and visit two pisco distilleries, in the evening we do astronomy in one of the many observatories in the neighbourhood. The starry sky is the best in the world here and the visit proves that this is very much so. The next day we head towards the coast
tsjolbak 
Recente reacties