Past the end 10/1 – 01/25/2017

 

To leave Isla Grande we have to cross the Strait of Magellan and therefore we go to Porvenir. The border crossing goes surprisingly smoothly, even on Monday morning. For a moment we think something goes wrong when the zealous customs officer finds out that the vehicle is registered in Namibia, but that is because he cannot immediately find Namibia in his drop-down list. We drive kilometers along the Bahia Inutil, a shallow bay, and thus unsuitable for making a port. At noon we reach the port in Porvenir but on Monday there is no ferry. Porvenir is truly magnificent in the evening sun. We visit the local attractions and discover a lagoon with red coral and a museum. We see for the first time a board that gives instructions how to escape when there is a tsunami alert. The next day, ready to board the ferry, we are informed that it is cancelled because of the strong wind. In the evening it is a little better and we leave at 19.00. The crossing is terrible, the wind blows incredibly hard and we fear that the ship will break in half every time a big wave crashes against the bow. The trip lasts two hours and for the first time Michel sees that Rose is a little scared on a boat, however, we do not get seasick and the tsjolbak remains dry on the deck. The cars that are close to the doors get a lot of sea water over them. Punta Arenas is the largest city with a tax-free zone and we look for a new home battery. But as usual, we do not find what we are looking in the tax-free zone. Luckily we get an address from a company that specializes in solar energy. However, it is closed till Monday. To pass the weekend we head back south along the coast and a bit hesitantly buy a frozen salmon, caught in Antarctica. The end of the road is the extreme southern tip of the American continent and Rose does a nice walk to the lighthouse. The road runs along the Strait of Magellan, dolphins jump out of the water. In the bay whales are swimming at 500 meters from the parking place, the sea is as flat as a lake. The view of the islands is impressive, there is daylight up to 23h00 and the salmon tastes exquisitely. The next morning there is wind and rain and the visibility is zero. On Monday a storm rages over the city, we have an appointment in the Toyota garage to replace the motor belts and while they are being replaced we go to Batterias Gallegos. We buy an AGM battery and the installation is a piece of cake. In the afternoon the car is ready, the battery is integrated into the system and we can move on. On a campsite ten kilometers further there are hot showers. It is still too cold outside for aperitif or cooking. The drive to Puerto Natales, a busy town as it is the base for visiting the Parque Nacional Torres del Paine, goes against the wind and sometimes we are worried, the tsjolbak is swaying in the wind. In the harbour we check our reservation for the next ferry and find a quiet place outside the city along the waterfront near an abandoned lodge. A night without wind and with free wifi makes us cheerful. The next morning we go to buy food for five days and leave for the National Park Torres del Paine, with side wind of 90km per hour. On our way, Roos visits the Cueva (Cave) of Milodon, where they found the remains of a huge animal that lived in this region 10,000 years ago. As we approach the park we get a magnificent view of the snow-covered peaks and the gorgeous super-blue lakes. The campsite at the entrance is has all the comfort, we have a kind of gazebo without front to protect us from the wind, there is electricity, there are clean toilets and hot showers. It is less cold because the glaciers are further away. The next day, the temperature rises to 27 °C. Outside it is warmer than inside, something we have not experienced in two months. Roos does some laundry and Michel does some minor repairs that had been postponed because of the cold and the Cobb gets a firm scrubbing. In the afternoon Rose goes hiking, Michel still has to rest because of his feet and after a morning of hopping around to clean he also gets back pain in the back. Torres del Paine is one of the most beautiful national parks in Chile: 229 000 hectares of steppe, forests, mountains, lakes, waterfalls and glaciers. The name comes from the sharp peaks pointing upwards like towers. The winds, storms and cold nights are the extras we get. The park is very popular with hikers, who can make trips from 4 to 12 days. Despite the exorbitant prices, € 13 for two coffees and a camping cost of € 15 per person, there are lots of tourists everywhere. The roads in the park are poorly maintained and often we drive on bumpy gravel, full of potholes and ditches. The three Cuernos (horns) del Paine constantly change their view. Roos does hikes, one mountain trip she will never forget, because once at the top the wind blows so hard that she cannot stand up any more, sitting she shifts to a slightly lower position. There she can stand up to start the descent. A perilous experience! We both get enough of the stormy winds and rain and return to the campsite at the entrance where it is quiet and comfortable. We drive through the park back to Puerto Natales and enjoy one last time the awesome views. As farewell to the park we lunch in style on the beach of Laguna Amarga. As we cooked very much inside because of the cold outside, our gas cylinder needs to be filled before we take the ferry to Yungay. We will sail 41 hours among mountains and glaciers and end up 400 km further north.

Het einde voorbij 10/1 – 25/1/2017

Om Isla Grande te verlaten moeten we de straat van Magellaan oversteken en daarvoor rijden we naar Porvenir. De grensovergangen gaan verrassend vlot, zelfs op maandagmorgen. Eventjes denken we dat er narigheden komen als de ijverige douanier vaststelt dat de auto in Namibië ingeschreven is, maar dat is omdat hij in zijn drop-downlijst niet meteen Namibië kan vinden. We rijden kilometers langs de Bahia Inutil, een ondiepe baai en dus ongeschikt voor het maken van een haven. Tegen de middag bereiken we de haven in Porvenir maar op maandag vaart er geen ferry. Porvenir in de avondzon is werkelijk schitterend. We bezoeken de plaatselijke attracties en komen uit bij een lagune met rode koraal en een museum. We zien ook voor het eerst een verkeersbord dat instructies geeft over de vluchtweg bij een Tsunami alarm. Als we ’s anderdaags klaar staan om in te schepen krijgen we te horen dat de ferry niet uitvaart wegens te veel wind, ’s avonds om 19h00 wel. De overtocht is een verschrikking, de wind waait ongelooflijk hard en het lijkt of het schip zal doormidden breken iedere keer als er een grote golf tegen de boeg beukt. De tocht duurt twee uur en voor de eerste keer ziet Michel dat Roos een beetje bang is op een boot, zeeziek worden we echter niet en de tsjolbak pakt ook geen water op het dek. De auto’s die dicht bij de deuren staan krijgen heel wat zeewater over hen heen. Punta Arena is de grootste stad met een taxfree zone en we gaan op zoek naar een nieuwe huishoudbatterij. Maar zoals gewoonlijk vinden we niet wat we zoeken in de taxfree zone. Gelukkig krijgen we een adres van een bedrijf dat gespecialiseerd is in zonne-energie. Het blijkt echter gesloten tot maandag. Om het weekend te overbruggen rijden we terug naar het zuiden langs de kust en we riskeren ons om diepgevroren, in Antarctica gevangen, zalm te kopen. Het einde van de weg is het uiterste zuidelijke punt van het Amerikaans vasteland en Roos doet er een mooie wandeling naar de vuurtoren. De weg loopt langs de Straat van Magellaan, kortbekdolfijnen springen uit het water. In de baai stoeien walvissen op nog geen 500 meter van onze parkeerplaats, de zee is zo plat als een meer. Het zicht op de eilanden is indrukwekkend, ’s avonds is het klaar tot 23h00 en de zalm smaakt voortreffelijk. De volgende morgen is er wind en regen en is het zicht nul. Maandagmorgen raast er een storm over de stad, we hebben een afspraak in de Toyota garage om de drijfriemen te vervangen en terwijl ze de riemen vervangen trekken we naar Batterias Gallegos. We kopen er een AGM-batterij en de installatie gaat als vanzelf. Na de middag zijn ze klaar in de Toyota garage, is de batterij geïntegreerd in het systeem en kunnen we bollen. Op een camping een tiental kilometers verder kunnen we een warme douche nemen. Het blijft echter te koud om buiten te aperitieven of te koken. De rit naar Puerto Natales, een druk stadje want het is de uitvalsbasis voor het bezoek aan het Parque Nacional Torres del Paine, is weer tegen de wind en soms zijn we toch ongerust, de wind speelt vervaarlijk met de Tsjolbak. In de haven checken we nog eens onze reservering voor de volgende ferry en zoeken een rustige plek buiten de stad langs het water dicht bij een verlaten lodge. Een nacht zonder wind en met gratis wifi stemt ons vrolijk. De volgende morgen doen we inkopen voor vijf dagen en vertrekken naar het NP Torres del Paine, er zijn windstoten van 90km per uur en rijden is alweer geen pretje. Onderweg bezoekt Roos de cueva (grot) van milodon, waar men overblijfselen vond van een enorm dier dat 10.000 jaar geleden in deze streek leefde. Naar mate we het park naderen krijgen we een schitterend zicht op de besneeuwde bergtoppen en de alweer super-blauwe meren. De camping aan de ingang is super de luxe, we hebben een soort tuinhuisje zonder voorkant om ons te beschermen tegen de wind, er is elektriciteit, er zijn propere toiletten en warme douches. Het is er minder koud omdat de afstand tot de gletsjers groter is. De volgende dag stijgt de temperatuur tot 27°C. Buiten is het warmer dan binnen, iets wat we in twee maanden niet meer beleefden. Roos doet de was en Michel doet een aantal kleine herstellingen die uitgesteld werden vanwege de kou en ook de Cobb krijgt een stevige schrobbeurt. In de namiddag gaat Roos wandelen, Michel moet nog steeds rusten met zijn voet en na een voormiddag rondhuppelen en schoonmaken krijgt hij rugpijn door het vele voorovergebogen werken. Torres del Paine is een van mooiste nationale parken van Chili: 229.000 ha steppe, wouden, bergen, meren, watervallen en gletsjers. De naam komt van de vlijmscherpe bergtoppen die als torens naar omhoog wijzen. De windstoten, stormen en koude nachten krijgen we als toemaatjes erbij. Het park is zeer populair bij trekkers, die er tochten van 4 tot 12 dagen kunnen maken. Ondanks de woekerprijzen, we betaalden voor 2 koffies 13€ en de camping kost 15€ per persoon, zijn er overal veel toeristen. De wegen in het park zijn slecht onderhouden en we rijden dikwijls op hobbelige gravel, vol gaten en venijnige greppels. De drie cuernos (horens) del Paine veranderen voortdurend van uitzicht. Roos doet er wandelingen, een bergtocht zal ze niet snel vergeten, want eenmaal aan de top blaast de wind zo hard dat ze niet meer rechtop kan blijven staan, zittend schuift ze naar een iets lagere plaats. Daar kan ze opnieuw rechtop aan de afdaling beginnen. Een hachelijke ervaring! We krijgen allebei genoeg van de windstormen en regenbuien en gaan terug naar de camping aan de ingang waar het rustig en comfortabel is. We rijden door het park terug naar Puerto Natales en genieten vanuit de Tsjolbak nog een laatste keer van het landschap. Afscheid van het park nemen we in stijl met een lunch op het strand van Laguna Amarga. Omdat we wegens de koude buitentemperaturen veel binnen gekookt hebben moet onze gasfles gevuld worden vooraleer we de ferry naar Yungay gaan nemen. We zullen 41 uur varen tussen de bergen en ongeveer 400 km afleggen.

The end of the world 31/12/2016 – 09/01/2017

After going through our mail and all the New Year’s wishes we decide to continue trip to Ushuaia, the most southern city of Argentina. When the going gets tough the tough get going!  We need to drive through Chile to get there and at the border all fresh fruits and vegetables have to declared. What is not eaten must be thrown in the bin. Fortunately, against the rules, the man who does the control inside the Tsjolbak lets us keep two eggs. Soon we reach the Magellan street that separates Isla Grande from the mainland. The ferry takes us to Tierra del Fuego (Land of Fire). From the deck of the ferry, we see two small delphins swimming by two. We have to refill our stock of meat, vegetables and fruit. The supermercado is nicely decorated in Cerro Sombrero and fruits and vegetables are available but the only fresh meat is frozen. We drive through many oil fields on a very slippery gravel road to the Argentine border. The only petrol station we find has no power and we have no other choice than to continue using the more expensive Argentian fuel. We begin to understand that this desolate border area is important for Chile because of the oil fields. The calendar says 31 December and we are looking for a restaurant to celebrate New Year’s Eve, there are not many opportunities. The only option is a hosteria, just before the border post, where they are willing to serve on condition that we eat before eight o’clock (once we ate our reveillon at four in the afternoon in Prague). We eat a Flemish meal, steak with fries, lettuce and tomato and go to bed early because we want to be fit the next morning. At 8 am we are at the border of Chile-Argentina. The same paperwork in reverse order as the previous day keeps people at work. In Rio Grande we look in vain for a campsite and fill our tank (the first station also has no power). At the checkpoint outside town we get a leaflet from the police with all the campsites in Tierra del Fuego. We go to the nearest, still looking for a hot shower and water to wash the clothes which are in our washing machine (a curverton 5 liter with lid) for days now. The name campsite is another concept in this part of the world, there are no showers and the toilets cannot be used because as it is Sunday afternoon 200 families keep their Sunday parilla (barbecue) on the large plot of land where we camp. Everybody grills meat, there is a lot of music. Roos succeeds to rinse the laundry and hang it to dry. By eight o’clock in the evening, most families go  back home and we have a quiet evening, there is daylight up to eleven. The next day we go to Tolhuin where we finally find a campsite with hot showers. However, in order to take a shower one must be an acrobat, the shower bottom is moving under your feet, but the water is warm, the temperature in the room is cold. The setting is fantastic, we camp at the lake, Lago Fagnano. The next day we reach, after a scenic drive through the mountains, Ushuaia and are disappointed with the urbanization or lack of it. There are lots of beautiful rustic homes but between the Beagle Street and the houses are ugly sheds and that gives the city a less than attractive appearance. Most of the city is under a thick layer of fog and it rains, all the factors to feel less good are there. Again it is difficult to find a campsite, we arrive at the municipal camping where the sanitary area is really under shit. Fortunately, we can camp far away from the sanitary block. We succeed to have the gas cylinder, originally from Uruguay, filled after we have an adapter made in a torneria. The work costs less than a new bottle. In Tierra Del Fuego by 1930 there were none left of the original inhabitants, the Selk’nam and Mannekenk, after the arrival of European explorers one hundred years earlier. They died of infectious diseases or were killed. In the last century, half of the inhabitants of Ushuaia were criminals serving their sentence in this harsh environment. The prison was known as the Siberia of Argentina, from which no escape was possible. It was closed by Peron in 1947. The trip with the Tren del Fin del Mundo tells us a lot about the history of the city and shows us a very beautiful part of the park where you come otherwise difficult. The train ticket also gives access to the park and there are free campgrounds. We choose the site at a mountain river with clean toilets. With our Chilean neighbours Rose does a fantastic walk along the beach and through the forest and realizes she may never come more south in her life or does Australia lie more to the South?

Ushuaia is the turning point of our trip. From here on we will go north.

Het einde van de wereld 31/12/2016 – 9/1/2017

 

Als we onze mail doorgenomen hebben en alle nieuwjaarswensen hebben gelezen rapen we onze moed bij mekaar en vertrekken we voor de tocht naar Ushuaia, de meest zuidelijke stad van Argentinië. Om dit te doen moeten we echter een deel door Chili rijden en moet alle vers fruit en groenten worden aangeven, in het slechtste geval in de vuilnisbak gekieperd. Gelukkig valt de controle in de Tsjolbak mee en mogen we twee resterende eieren houden. Al gauw bereiken we de straat van Magellaan die de Isla Grande scheidt van het vasteland, na de overzet zijn we in Tierra del Fuego (Vuurland). Vanop het dek van de ferry zien we twee kortbekdolfijnen voorbijzwemmen. Omwille van de grenscontrole  moeten we noodgedwongen onze voorraad vlees, groenten en fruit aanvullen. De supermercado in Cerro Sombrero is keurig ingericht en fruit en groenten zijn geen probleem maar vers vlees is er enkel in de diepvriezer. We rijden door tal van olievelden op een zeer glibberige piste naar de Argentijnse grens.  Als we proberen te tanken in Chili, blijkt dat het pompstation zonder stroom zit en er zit niets anders op dan verder te rijden op duurdere Argentijnse brandstof. We begrijpen nu dat dit troosteloze grensgebied belangrijk is voor Chili omwille van de olievelden. Op de kalender staat 31 december en we zoeken een restaurant om oudejaarsavond te vieren, veel mogelijkheden zijn er echter niet. De enige optie is een hosteria, net voor de grenspost, daar willen ze ons wel bedienen als we voor acht uur komen eten (ooit aten we in Praag onze reveillon om vier uur in de namiddag). We eten Vlaams, biefstuk met frieten, sla en tomaat en gaan vroeg slapen om zeker fit te zijn de volgende morgen. Om 8 uur ’s morgens steken we de grenspost Chili-Argentina over. Dezelfde papierwinkel in omgekeerde volgorde van de dag voordien houdt de mensen aan het werk. In Rio Grande gaan we tevergeefs op zoek naar een camping en kunnen we tanken (het eerste station zit ook zonder stroom). Bij het checkpunt buiten de stad krijgen we van de politie een folder mee met alle campings in Vuurland. We gaan naar de dichtsbijzijnde, nog altijd op zoek naar een warme douche en water om de kleren te wassen die nu al dagen in ons wasmachine zitten (een curverton van 5 liter met deksel). De naam camping is een ander begrip in dit deel van de wereld, er zijn geen douches en de toiletten zijn niet te gebruiken omdat het zondagnamiddag is en er 200 gezinnen hun zondagse parilla (barbecue buitenshuis) houden op het groot stuk grond waar wij toevallig ook staan. Iedereen bakt zijn vlees, draait zijn eigen harde muziek en gebruikt het toilet naar best vermogen. Roos slaagt er wel in om de was te spoelen en te drogen. Tegen acht uur ’s avonds zijn de meeste families naar huis en hebben we nog een rustige avond, het is nog steeds klaar tot elf uur. De volgende dag maken we een tussenstop in Tolhuin waar we eindelijk een camping vinden met warme douches. Om een douche te nemen moet men echter acrobaat zijn, de kuip waar je in staat beweegt namelijk de hele tijd, maar het water is heerlijk warm, de temperatuur in het lokaal is dat minder. De omgeving is fantastisch, we kamperen aan het meer, Lago Fagnano. De volgende dag bereiken we, na een mooie tocht door de bergen, Ushuaia en zijn teleurgesteld over de urbanisatie of het gebrek eraan. Er zijn tal van mooie rustieke woningen maar tussen het water en de woningen staan lelijke loodsen en dat geeft de stad een allesbehalve aantrekkelijke aanblik. Het merendeel van de stad is gehuld in een dikke laag mist en het regent, alle factoren om ons minder goed te voelen zijn dus aanwezig. Opnieuw hebben we moeite om een camping te vinden, we belanden op de Camping Municipal waar het sanitaire gedeelte werkelijk ondergescheten is. Gelukkig kunnen we ver genoeg van het sanitaire blok behoorlijk kamperen. We slagen er in om onze gasfles uit Uruguay te laten vullen nadat we een tussenstuk hebben laten draaien in een torneria. Het stukje laten draaien kost minder dan een nieuwe gasfles. Van de oorspronkelijke bewoners, de Selk’nam en Mannekenk waren er tegen 1930, na de komst van de Europese ontdekkingsreizigers, niemand meer over, gestorven aan besmettelijke ziektes of vermoord. En in de vorige eeuw bestond de helft van de inwoners van Ushuaia uit misdadigers die hun straf uitzaten in deze barre omgeving. De gevangenis stond bekend als het Siberië van Argentinië, waaruit ontsnappen niet mogelijk was. Ze werd in 1947 door Peron gesloten. De uitstap met de Tren del fin del Mundo leert ons veel over de geschiedenis van de stad en laat ons een zeer mooi deel van het park zien waar je anders moeilijk komt. Het treinticket geeft ook toegang tot het park en er zijn vrije campings. We kiezen voor de camping  aan een bergrivier met propere toiletten. Roos doet samen met onze Chileense buren een fantastische wandeling langs het strand en door het bos en beseft dat ze wellicht nooit zuidelijker zal komen in haar leven, of ligt Australië zuidelijker? Ushuaia is het keerpunt van deze reis, vanaf nu keren we terug.

Los Glaciares and the great frustration 22/12 – 31/12/2016

Tres Lagos is located between three lakes and we plan to visit one of them. The day before we could not stay at the wonderful Lago Cardiel because of the heavy wind but the Tar Lake is within reach and the weather is good. The 60 km trip over gravel goes through beautiful rough landscape and to our surprise there are flamingos. We find shelter for the wind behind an old corral and some trees. There are skeletons of cows and dogs everywhere but that does not bother us, they are odourless because of the dry wind. It is quiet with nothing or no one around but when it starts raining in the night Michel gets worried because we are near the lake and there is no real bank. In the morning we see that he did not need to worry. We leave in the afternoon to El Chalten and drive 130 km against the wind. When we finally get there the light indicating that our diesel is at a dangerously low level is flashing. Fortunately, there is a petrol station and the ATM in town works, because we have to pay cash. Again we see cyclists braving the harsh climate and this makes us realize that we should not complain. The camp in El Chalten is expensive but comfortable, running water and hot showers are a luxury in our vagabond existence. The first night it is raining and the wind is blowing hard, we sometimes fear that our Tsjolbak will tilt, not a quiet night. The next day Roos makes several hiking trips in the mountains and we pick up a boat trip along the Viedma glacier. It is cold and sunny, perfect weather to see a glacier from close by, for both of us the first time we see such a natural wonder. The wind blows us almost off deck as we approach the glacier but the colours of the ice are so beautiful that we remain on deck to miss nothing of the spectacle, huge chunk of ice calving into the lake with a deafening roar and causing high waves. We celebrate Christmas Eve at the campsite and eat, unlike our Argentine neighbours, a frugal meal, they share a full lamb with five adults. After a three days’ stay among many mostly young travelers, we go to El Calafate to see the Perito Moreno Glacier. When entering the city on Sunday afternoon we see it is a town full of tourists. Everywhere there are offices that offer everything to spend your money. The next day, Roos goes to see what fits into our budget. She wants to book a glacier walk with spiky crampons on the shoes, unfortunately it she gets a no go because of her age, 65 is the limit (the computer cannot know how good her condition is), a huge frustration. We move to a campsite nearer to the center to celebrate Michels birthday in a restaurant, we eat poached salmon trout. The glacier is 80 km from El Calafate. The trip along the turquoise Lago Argentina again requires a lot of fuel because of the fierce wind. When entering the park we already get a first dazzling white flash of the magnificent glacier. At first sight, the Perito Moreno glacier looks like a giant avalanche that came down the slopes and suddenly petrified. The colours are gorgeous. They are neither white nor sky blue, nor light blue, not even the turquoise of the Caribbean. However, there is a bit of all in the semitransparent odd shapes. Every inch of the glacier is changeful. A steep wall stands at the glacier’s front and beyond myriads of ice pinnacles rise like cathedral domes chaotically jumbled one after the other. Ice calves with thunderous noise in the Canal de les Tempanos. We walk on the balconies in the morning and take a boat trip in the afternoon. We sail up to 100 meters from the glacier and brave the cold on deck, this is an unforgettable experience. We are not going back to busy El Calafate and go to a free campsite in the national park. There are, besides long-drop toilets, no facilities but the place is fantastic. We meet a young Belgian couple on honeymoon, traveling with a Toyota Landcruiser and sleeping in a roof tent. Sleeping in the roof tent is not comfortable with the wind and the cold and they doubt whether they will go as far as Ushuaia. We are still determined to go there and want to spot condors and then drive to Rio Gallegos. We take the gravel road and near Rio Gallegos we drive down the cliff and camp beside the river. Very early in the morning we break camp because it has been raining for a long time and the lower parts are already flooded. We are not really worried because there is another car closer to the river bank, the locals know where it is no longer safe. In the pouring rain and against the wind we drive to Rio Gallegos, many streets are flooded and the site we are looking for does not allow campers. In the petrol station, where we check our mail and the weather forecast, we meet two French couples who we saw earlier in Puerto Madryn and guess what? They were the campers near the river the night before, our trust in the locals was not really well founded. Reluctantly we drive further, looking for a quiet place to camp without rain or wind. We lack a hot shower for days and morale drops below the zenith. We have serious doubts whether we will drive to Ushuaia (700 km.) or turn our car and drive to warmer regions up North?

Los Glaciares en de grote frustratie 22/12 – 31/12/2016

 

Tres Lagos ligt tussen drie meren en we vatten het plan op om een ervan te bezoeken. De vorige dag konden we aan de wondermooie Lago Cardiel niet blijven wegens te veel wind maar de Lago Tar ligt binnen bereik en het weer is goed. De tocht van 60 km over de ripio-piste leidt ons door een prachtig bar landschap en we zien zowaar flamingo’s. We vinden achter een oude kraal en wat bomen beschutting voor de hevige wind. Er liggen veel skeletten van koeien en honden maar dat stoort ons niet, ze zijn reukloos door de droge wind. Het is er rustig met niets of niemand in de buurt maar als het ’s nachts begint te regenen wordt Michel ongerust omdat we toch niet ver van het meer staan en er feitelijk geen echte oever is. ’s Morgens als het licht wordt blijkt dat hij zich onnodig zorgen maakten. We vertrekken na de middag naar El Chalten en rijden 130 km tegen de wind in. Als we El Chalten naderen begint het lichtje dat aangeeft dat onze dieselvoorraad op een vervaarlijk laag peil staat te knipperen. Gelukkig is er een pompstation en werkt de geldautomaat, want er moet cash worden betaald. Opnieuw komen we fietsers tegen die dit barre klimaat trotseren en dit doet ons beseffen dat we het toch zo slecht niet hebben. De camping in El Chalten is duur maar comfortabel, stromend water en warm water in de douches zijn een niet te versmaden luxe in ons zwerversbestaan. De eerste nacht waait en regent het zo hard dat we soms vrezen dat onze Tsjolbak zal kantelen, allesbehalve een rustige nacht. De volgende dagen doet Roos verschillende wandeltochten in de bergen en we pikken een boottocht mee naar de Viedma gletsjer. Het is koud en zonnig, ideaal weer om een gletsjer van dichtbij te bekijken, voor ons allebei de eerste keer dat we een dergelijk natuurwonder zien. De wind waait ons bijna van het dek als we de gletsjer naderen maar de kleuren van het ijs zijn zo mooi dat we toch aan dek blijven om niets van het spektakel te missen, de afbrekende stukken vallen met een oorverdovend geraas in het water en zorgen voor de nodige golven. Kerstavond vieren we op de camping aan onze Tsjolbak en verorberen, in tegenstelling tot onze Argentijnse buren, een sobere maaltijd, zij eten met vijf volwassen personen een volledig lam. Na drie dagen toeven tussen vele andere, meestal jongere, toeristen vertrekken we naar El Calafate om de Perito Moreno gletsjer te gaan bekijken. Als we op zondagmiddag de stad binnenrijden valt het onmiddellijk op hoe toeristisch de stad is. Overal zijn er kantoren die van alles aanbieden om je geld in een minimum van tijd uit te geven. De volgende dag gaat Roos te voet op pad om uit te kijken wat past in ons budget. Als Roos wil boeken voor een gletsjerwandeling met stapijzers wordt ze geweigerd wegens haar leeftijd (de computer kan niet weten hoe goed haar conditie is), een frustratie die kan tellen. We verhuizen naar een camping dichter bij het centrum om ’s avonds Michels verjaardag te vieren op restaurant, we eten gepocheerde zalmforel. De gletsjer ligt op 80 km van El Calafate. De tocht langs het azuurblauwe Lago Argentina vergt weer veel brandstof door de hevige tegenwind. Als we het park binnenrijden krijgen in de verte reeds een glimp te zien van de schitterende gletsjer, die vanaf de ijskap omlaag glijdt, een grillige ijsmassa met gletsjerspleten en hoog oprijzende messscherpe ijstorens. IJsblokken kalven met donderend lawaai in het Canal de les Tempanos.  We wandelen over de balkons in de voormiddag en doen een boottocht in de namiddag. We varen tot op 100 meter van de gletsjer en trotseren de kou op het dek, dit is een onvergetelijke ervaring. De kleuren van het ijs zijn schitterend: op sommige plekken gemarmerd met grijze strepen en kopersulfaat blauw, terwijl op de bodem het samengeperste, zuurstofloze ijs een diepblauwe, wasachtige glans heeft. We gaan niet terug naar het drukke El Calafate en gaan naar een vrije camping in het Nationaal park. Er zijn, behalve long-drop toiletten, geen voorzieningen maar de plaats is fantastisch. We ontmoeten er een jong Belgisch koppel op huwelijksreis, ze reizen met een Toyota Landcruiser en slapen in een daktent. Het slapen in de daktent valt door de hevige wind en de kou niet mee en ze twijfelen of ze wel naar Ushuaia zullen rijden. Wij daarentegen zijn nog steeds vastbesloten en hebben ons plan klaar. We willen condors spotten en vandaar naar Rio Gallegos aan de Atlantische oceaan rijden, we kiezen alweer voor de ripio (gravel). Net voor Rio Gallegos rijden we de klif naar beneden en kamperen we naast de rivier. Heel vroeg in de morgen breken we ons kamp op omdat het al een hele tijd regent en de lager gelegen gedeelten al onder water staan. Echt ongerust zijn we niet want er staat nog een andere auto dichter bij de oever, de locals weten wel wanneer het niet meer veilig is. In de striemende regen en veel tegenwind rijden we Rio Gallegos binnen, heel veel straten staan blank, 50 cm is niet overdreven en de camping die we zoeken blijkt niet toegankelijk voor campers. In het tankstation waar we onze mail checken en het weerbericht opvragen ontmoeten we twee Franse koppels die we eerder zagen in Puerto Madryn en wat blijkt? Zij waren de kampeerders dicht bij de rivier de nacht voordien, onze redenering over de locals was dus verkeerd. Met tegenzin rijden we verder, we willen ergens rustig, zonder regen of wind kunnen kamperen. De warme douche ontberen we nu al dagen en de moraal zakt tot onder het zenit, rijden we wel verder naar Ushuaia (700 km.) of keren we ons kar en rijden we naar warmere oorden?