RUINES, ZEE EN TERUG NAAR HUIS 8/4 – 24/3/24

We gaan weer op pad en vinden een plekje aan zee in Mahahual bij Los Piratos de Caribe. Een camping met een winkeltje voor basisbenodigdheden, een douche, een met algen bedekt strand en een bruine zee, dat volstaat voor ons. Er waait een harde wind, we staan alleen op de camping op 15 meter van de zee. Om te aperitieven hebben we een palapa met 2 krukjes, de elektriciteit voor de airco moeten we zelf maken met onze generator. 

De storm gooit echter roet in het eten en we moeten de volgende dag al verhuizen naar de straatkant. De eigenaar is een Franse gediplomeerde kok en hij maakt voor ons een super lekkere pulpo klaar.

Vroeger dan voorzien vertrekken we omdat we niet kunnen snorkelen omdat de zee te woelig is. We keren terug naar Paa Muul. De camping van het Beachhotel staat deze keer vol met campers van de Trans American reizigers met Seabridge, een dure georganiseerde reis van 30.000 km van Zuid naar Noord Amerika in 180 dagen. Wij kamperen iets verder van zee achter een huizenrij die ons beschut tegen de felle wind.

Roos bezoekt de Maya site van Tumul, de enige Maya nederzetting die aan zee werd gebouwd. Patrick en Brunette komen ons plots vervoegen, een leuke verrassing! Regelmatig komt er een agoeti (goudhaas) voorbij, een groot knaagdier met rode oortjes.

Na een gesprek met de eigenaar van het duikstation willen we toch nog een duikje doen voor we terug naar huis gaan. Het duikstation stelt ons gratis duikflessen en een ademautomaat ter beschikking om ons materiaal te testen, als we met hen een duikje doen de volgende dag. De testen verlopen door de woelige zee niet vlekkeloos en we moeten een tweede poging ondernemen om te wennen aan het materiaal. De volgende dag gaan we op zee met een groep van 7 duikers, de oudste is 85 jaar oud. Wij duiken echter afzonderlijk met een tweede monitor.

DCIM103GOPRO

Roos heeft eventjes problemen met een pijnlijke druk in haar rechteroor, maar dan volgt een super mooie duik, tussen 7 en 11 meter, technisch verloopt ook alles goed tot we terug naar  boven komen, onze duikleidster heeft haar stijgboei vergeten en aan de oppervlakte worden we niet onmiddellijk opgemerkt door de schipper. De zee is woelig en we zijn allebei toch nog niet goed uitgelood waardoor we niet goed kunnen ademen. Het duurt erg lang voor we opgepikt worden en we zijn allebei uitgeput. Roos heeft daarbij nog last van een bloedend oor en is bang voor een perforatie. Een tweede duik zit er dus niet in, een bezoek aan een arts wel. We gaan naar een privékliniek en schrikken ons rot van de ontvangst. Het eerste wat ze willen is een garantiebedrag van 1500 $ dollar, als we het niet volledig nodig hebben zullen ze het saldo terugstorten, indien de behandeling meer zou kosten moet er weer betaald worden of de behandeling wordt gestopt. We denken dat de modale Mexicaan hier niet terecht kan. De spoedarts is zeer goed in het invullen van papieren en het stellen van stomme vragen maar onderneemt verder niets behalve de vaststelling dat er bloed in het buitenoor zit. Een gespecialiseerde dokter wordt opgeroepen en Roos krijgt een bed en operatiehemd in de spoedafdeling.

Na 2 uur wachten vertelt men ons dat de arts niet zal komen die dag, ons humeur wordt er niet beter van. Een verpleger zorgt voor een prop in Roos’  oor en morgen kunnen we terugkomen voor een consultatie door de specialiste. De prijs van de voorbije consultatie is 68$ en de overige 1432$ zal men terugstorten. Er komt de volgende dag echter geen bevestiging van de kliniek en Roos gaat een paar dagen later naar een dokter, die naast een apotheek werkt, en krijgt goed nieuws: er is geen perforatie van het trommelvlies. De voorgeschreven medicijnen kopen we in de apotheek naast het kabinet van de dokter. Een grote geruststelling, we kunnen ons verder voorbereiden op de stalling van de tsjolbak en onze terugvlucht vanuit Cancun. De stalling gebeurt op een plaats midden in de mangrovebossen van Puerto Morelos. De laatste 2 dagen voor ons vertrek verblijven we daar in de woestenij en verzengende hitte.

Alle kleren die niet gedragen zijn worden verpakt in plastic zakken, voorzien van een ventiel om ze ongeveer luchtledig te houden, alles wat gedragen is gaat naar de wasserij, de eigenaar van de stalplaats zorgt voor het brengen en ophalen. Met een Uber doen we de verplaatsing naar het luchthaven van Cancun waar we gelukkig vroeg genoeg zijn. Aan de incheckbalie weigert men ons boardingticket te geven omdat we niet in orde zijn met onze immigratiepapieren, Roos’ verblijfsvisa is verlopen en Michel heeft geen immigratiekaart. Nadat we een boete van elk 35 $ dollar betaald hebben kunnen we inchecken. De vlucht verloopt zeer vlot en 9 uur later zijn we in Brussel. Het einde van een reis vol verassingen en veel goede oplossingen.

RUINS, SEA AND RETURN HOME 8/4 – 24/3/24

We hit the road again and find a spot by the sea in Mahahual at Los Piratos de Caribe. It is  a campsite with a shop for basic necessities, a shower, an algae-covered beach and a brown sea,. A strong wind is blowing, we are the only campers at 15 meters from the sea. For sundowners there is a palapa with 2 bar stools, we have to make the electricity for the air conditioning ourselves with our generator.

However, the storm obliges us and to move to the streetside the next day. The owner is a French qualified cook and he prepares a super tasty pulpo for us. We leave earlier than planned because we cannot snorkel as the sea is too rough. We return to Paa Muul. This time the campsite of the beach hotel is full of campers of the Trans American travellers with Seabridge, an expensive organised trip of 30,000 km from South to North America in 180 days.

We camp a little further from the sea behind a row of houses that shelter us from the fierce wind. Rose visits the Mayan site of Tumul, the only Mayan settlement built at the seaside.

Patrick and Brunette suddenly join us, a nice surprise! Regularly an agoeti (golden hare) passes by, a large rodent with red ears. After a conversation with the owner of the dive station, we want to do a dive before we go back home. The dive station provides us with free tanks and a regulator to test our equipment, if we do a dive with them the next day. The tests do not go smoothly due to the turbulent sea and we have to make a second attempt to get used to the material. The next day we go by boat with a group of 7 divers, the oldest is 85 years old. However, we dive separately with a second monitor.

DCIM103GOPRO

Roos has problems with painful pressure in her right ear at the start of the dive, but then follows a super nice dive, between 7 and 11 meters, technically everything goes well until we come back at the surface, our dive leader forgot to take the rising buoy and on the surface we are not immediately noticed by the skipper. The sea is turbulent and we are both not yet properly balanced, so we cannot breath properly. It takes a very long time before we are picked up and we are both exhausted. Roos also suffers from a bleeding ear and is afraid of a perforation. So a second dive is not possible, but a visit to a doctor is. We go to a private clinic and are shocked by the reception. The first thing they want is a guarantee amount of 1500 $ dollars, if we do not need it in full they will refund the balance, if the treatment would cost more we have to pay again or the treatment will be stopped. We do not think the average Mexican can afford treatment there. The emergency doctor is very good at filling out paperwork and asking stupid questions, but does nothing else except ascertain that there is blood in the outer ear. A specialist doctor is called and Roos is given a bed and surgical gown in the emergency room. After 2 hours of waiting, we are told that the doctor will not come that day, our mood does not improve. A nurse puts a plug in Roos’ ear and tomorrow we can come back for a consultation by the specialist. The price of the last consultation is $68 and the remaining $1432 will be refunded. However, there is no confirmation from the clinic the next day and a few days later Roos goes to another doctor, who works next to a pharmacy, and receives good news: there is no perforation of the eardrum. We buy the prescribed medicines in the pharmacy next to the doctor’s office. A great reassurance, we can continue to prepare for the storage of the tsjolbak and our return flight from Cancun.

The storage place is in the middle of the mangrove forests of Puerto Morelos. The last 2 days before our departure we stay there in the wasteland and scorching heat. All clothes that have not been worn are packed in plastic bags, equipped with a valve to keep them more or less vaccum, everything that has been worn goes to the laundry, the owner of the stall takes care of the delivery and collection. With an Uber car we make the trip to the airport of Cancun where we arrive fortunately very timely. At the check-in desk, they refuse to give us our boarding ticket because we stayed too long in Mexico, Roos’ residence visa has expired and Michel does not have an immigration card. After we have paid a fine of $35 dollars each, we can check in.

The flight goes very smoothly and 9 hours later we are in Brussels. The end of a journey full of surprises and many good solutions.

Foto’s Maya riviera

CHICHEN ITZA EN DE RIVIERA MAYA 12/3 – 8/4/2024

Na vier ontspannende dagen verlaten we Palula beach met een goed gevulde koelkast (vis en schaaldieren van de lokale markt) maar na een vijftal kilometers realiseren we ons plots dat we de ingevroren stoofpot vergeten zijn in de vriezer van de camping en moeten eventjes terug. De tocht gaat over Izamal, de gele stad (alle huizen zijn in dezelfde gele kleur geverfd), en Chichen Itza, de parel van de Maya sites. We overnachten op de parking van een hotel, een beetje verscholen achter planten die ook het geluid van het verkeer dempen. ’s Morgens om 8h nemen we een taxi, die ons afzet aan de ingang van de archeologische site. We zijn verwonderd dat er zo weinig toeristen en nog geen standjes met souvenirs zijn en kunnen vlot en rustig rondwandelen (vanaf 10.30 stromen de bussen met toeristen toe en de souvenirwinkeltjes moeten iedere dag terug opgebouwd worden). De piramides en tempels zijn indrukwekkend, we raken niet uitgekeken. Bij het buitengaan staat er nog een massa volk aan de ingang aan te schuiven.

Valladolid is de volgende mooie stad met een piramide, die weinig voorstelt, en na lang zoeken kunnen we inkopen doen. Buiten het centrum is er een camping op een groot terrein met fruitbomen, cactusvelden, twee grote groene vijvers en een hotel. De eigenaar heeft rechtover de ingang een tequila-distillerie. De accommodatie is splinternieuw en enkel een zwembad ontbreekt om ons er langer te houden. De uitnodiging voor een rondleiding in zijn zaak slaan we wijselijk af. Dan gaat het richting Cancun waar we afspraak hebben met Marnix, Michels co-volleybaltrainer van vroeger en zijn Spaanse vrouw. Zij bezoeken hun dochter die in Cancun werkt voor een Spaanse hotelketen. Marnix en zijn echtgenote delen het appartement met de dochter en Marnix toont zich alweer een prima klusjesman, alleen vloekt hij over het gebrekkig aanbod in de winkels.

Tijdens ons bezoek bij het zwembad wordt er veel bijgepraat. We brengen aangename uren met hen door en gaan de volgende dag met een huurwagen naar een zeer heldere Cenote Xunaan-Ha, bovengronds en prachtig gelegen. Op de camping waar we verblijven hebben we eerst het gezelschap van een Hollands koppel en daarna van een Frans echtpaar, Patrick en Brunette. Patrick en Michel helpen elkaar bij allerlei klusjes aan hun campers en hebben veel plezier samen, ze delen hetzelfde gevoel voor humor. De zee ligt aan de overkant van de straat maar het strand is voor ons niet toegankelijk. Overal worden er grote hotelcomplexen gebouwd en zijn de stranden voorbehouden aan de hotelgasten. Er is een stuk publiek strand op ongeveer 2 km van de camping. De zee is wel mooi blauw en Roos gaat er op een morgen toch eens zwemmen. Op de campsite zijn er twee zwembaden, waar Roos ook goed gebruik van maakt. Op een morgen zien we een wandelende tak, een zeer dun insect, je vraagt af waar zijn organen zich bevinden.

De geplande boottocht naar de Isla Mujeres wordt afgeblazen, letterlijk wegens te veel wind. Onderweg regelen we de stalling voor de komende maanden en plannen ook de herstelling van een dakraam. Meer naar het zuiden in Paa Mul vinden we een camping bij een hotel. Er zijn ook veel vakantiehuizen, bijna uitsluitend bewoond door niet zo jonge Amerikanen, sommigen hebben hun caravan ingebouwd en aangesloten op de verschillende voorzieningen zoals water, riool en elektriciteit. Op die manier kunnen ze hier permanent verblijven. Er hangt hier een sfeertje van de “dolce far niente”. De meeste verplaatsen zich met een elektrisch aangedreven golfkarretje, zelfs voor korte afstanden.

Op donderdag is er een food market en zijn er ook standjes met artisanale artikelen. De zee is helder en azuurblauw en tijdens het snorkelen zien we iedere keer een rog. Michel krijgt opnieuw last van huiduitslag  en we gaan per taxi naar een centro de salud in Playa de Carmen.  Die dokter schrijft antibiotica voor. We reizen toch verder naar de grens met Belize omdat Michel geen hinder ondervindt van de medicijnen bij het besturen van de Tsjolbak. Na nog een overnachting aan de Laguna Milagros, dicht bij de grens van Mexico en Belize, rijden we op 2 april naar de grensovergang. Roos denkt dat haar verblijfsvergunning verloopt op 13 april maar de vriendelijke immigratie-officier wijst er ons op dat we tot september 2024 in Mexico mogen blijven. Bij het kantoor van Banjerito krijgen we zowaar de waarborg terug die we betaalden in november 2023. In de provincie waar we nu zijn, Quintana Roo, mag de camper zonder tijdsbeperking blijven. Dat scheelt een hoop gedoe en kosten. We zijn opgelucht dat alles zo vlot verloopt en blijven in Mexico. Een plaats aan de uitgestrekte lagune van Bacalar lijkt ons een goed idee. Het water is blauw vanop afstand en helder van dichtbij (komt door de waterzuivering van rotsen begroeid met bacteriën).

Michel stelt zich echter vragen bij de voorgeschreven behandeling met antibiotica en na alweer een doktersbezoek wordt de argwaan bevestigd. Stoppen met de antibiotica is de boodschap. Omdat er geen wind is lopen de temperaturen op tot 39°C. De airco in de tsjolbak brengt soelaas en voor het eerst schuilen we voor de hitte in onze tsjolbak in de namiddag en ’s avonds. Pas na 20h komt er afkoeling. De volgende dag is de ochtendtemperatuur 23°C.

We boeken onze vlucht Cancun-Brussel online, zonder tussenstop op 24 april. De zeiltocht op de lagune lijkt erg aantrekkelijk en we reserveren, samen met Sarah uit Bristol en Claudio uit Cordoba Argentinië, doen we een tocht van drie uren in de Laguna Bacalar. De gids Annie en de schipper Armando zijn zeer sympathiek. De lagune is een smal zoetwatermeer, 60 km lang en 2 km breed en is bekend omwille van zijn hemelsblauwe kleur, gedeeltelijk veroorzaakt door de witte kalksteen bodem. Het meer wordt gevoed door 450 ondergrondse rivieren, waarvan de open poelen cenotes worden genoemd.  Het is een deel van ’s werelds grootste water grot/tunnel systeem, langs de kust van het schiereiland Yucatan.

We zakken nog wat meer naar het zuiden en belanden op de resort Yax Ha, we staan op een punt van het terrein en onze tsjolbak is omringd door zeewater, net of we op een boot kamperen.

In de namiddag is er oorverdovende muziek aan het zwembad. Naast dat lawaai is er ook veel wind en zwemmen in zee wordt onmogelijk, er is wel een zwembad. We hopen betere oorden te vinden aan de kust.

CHICHEN ITZA AND THE RIVIERA MAYA 12/3 – 8/4/2024

After four relaxing days, we leave Palula beach with a well-stocked refrigerator (fish and shellfish from the local market) but after about five kilometers we suddenly realize that we forgot the frozen stew in the campground freezer and have to go back to get it.

We make a short stop at Izamal, the yellow city (all the houses are painted the same yellow colour), and then head for Chichen Itza, the pearl of the Mayan sites.

We spend the night in the parking lot of a hotel, a little hidden behind plants that also muffle the sound of traffic. In the morning at 8 am we take a cab, which drops us off at the entrance to the archaeological site. We are amazed that there are so few tourists and no souvenir stands yet and we can walk around smoothly and quietly (from 10:30 onwards the buses with tourists arrive and the souvenir shops have to be rebuilt every day). The pyramids and temples are impressive, we cannot stop admiring. When we leave, there is a crowd of people queuing at the entrance. Valladolid is the next beautiful city with a pyramid, which is not very impressive. It takes a long time to find a supermarket. Outside the center there is a campground on a large property with fruit trees, cactus fields, two large green ponds and a hotel. The owner has a tequila distillery right across the entrance. The accommodation is brand new and we only miss a swimming pool to keep us there longer. We wisely decline the invitation to tour the owner’s factory. Our next destination is Cancun where we have an appointment with Marnix, Michels former co-volleyball coach and his Spanish wife.

They are visiting their daughter who works in Cancun for a Spanish hotel chain. Marnix and his wife stay in the apartment of their daughter and Marnix proves again to be a fine handyman, but curses the lack of material in the stores. During our visit by the pool, there is a lot to talk about. We spend pleasant hours with them and the next day go by rental car to the very bright Cenote Xunaan-Ha, in open air beautifully situated. At the campground where we stay we have the company first of a Dutch couple and then of a French couple, Patrick and Brunette. Patrick and Michel help each other with all kinds of chores on their campers and have a lot of fun together, sharing the same sense of humour. The sea is across the street but the beach is not accessible. Large hotel complexes are being built everywhere and the beaches are reserved for hotel guests. There is a stretch of public beach about 2 km from the campground. The sea is a azure blue and Roos goes for a swim one morning. On the campsite there are two swimming pools, Roos makes good use of them. One morning we see a walking branch, a very thin insect, you wonder where its organs are.

The planned boat trip to Isla Mujeres is cancelled, literally because of too much wind. Along the way, we arrange the storage for the next six months and also order via Amazon a new roof window. Further south in Paa Mul we go to a campsite near a hotel. There are many vacation houses, occupied almost exclusively by not-so-young Americans, some have their caravans built in and connected to the various utilities such as water, sewer and electricity. That way they can stay permanently. There is an atmosphere of the “dolce far niente” here. Most get around by electric golf cart, even for short distances. On Thursdays there is a food market and booths selling artisan items. The sea is clear and when snorkeling we see a stingray every time. Michel gets a rash again and we go by cab to a centro de salud in Playa de Carmen.  The doctor prescribes antibiotics. We travel on to the border with Belize anyway because Michel is not hindered by the medication. After another night at the Laguna Milagros, close to the border of Mexico and Belize, we drive to the border crossing on April 2. Roos thinks her residence permit expires on April 13 but the friendly immigration officer points out that we can stay in Mexico until September 2024.  At the Banjerito office, we actually get the deposit back we paid in November 2023. In the province where we are now, Quintana Roo, the camper is allowed to stay with no time restriction. That saves a lot of hassle and costs. We are relieved that everything is going so smoothly and stay in Mexico. A place by the vast lagoon of Bacalar seems like a good idea. The water is blue from a distance and is very clear up close (comes from water purification from rocks overgrown with bacteria).

Michel questions the prescribed antibiotic treatment, however, and after yet another doctor’s visit, suspicions are confirmed. Stopping the antibiotics is the message. Since there is no wind, temperatures rise to 39°C. The air conditioning in the tsjolbak brings relief and for the first time we take shelter from the heat inside in the afternoon and evening. Only after 8 pm does it cool down. The next day the morning temperature is 23°C.

We book our Cancun-Brussels flight online, with no stopover on April 24. The sailing trip on the lagoon seems very attractive and we book, together with Sarah from Bristol and Claudio from Cordoba Argentina, we do a three-hour trip in the Laguna Bacalar. The guide Annie andthe skipper Armando are very sympathetic. The lagoon is a narrow freshwater lake, 60 km long and 2 km wide and is famous for its sky blue colour, caused in part by the white limestone soil. The lake is fed by 450 underground rivers, whose open pools are called cenotes.  It is part of the world’s largest water cave/tunnel system, along the coast of the Yucatan Peninsula.

We go a little further south and end up at the resort of Yax Ha, we choose a place on a point of land and our tsjolbak is surrounded by seawater, as if we were camping on a boat. In the afternoon there is deafening music at the pool. In addition to that noise, there is also a lot of wind and swimming in the sea becomes impossible, however there is a pool. We hope to find better places on the coast.

Foto’s 14 februari tot 11 maart

DRIVING LIKE NEVER BEFORE 15/2 – 11/3/24

Loading the stuff into the tsjolbak takes much longer than expected and after shopping it is  late in the afternoon when we finally hit the road for a drive of 80 km, again to Comalcalco, other campsites are too far away. No problems with the tsjolbak (it drives like never before) and after a quiet night we can continue. Our next destination is a campsite on Isla Aguada and we find a place on the first row, 10 meters from the lagoon. The campsite and hotel were built by an American with all amenities for both able-bodied and non-able-bodied people. The lagoon is a paradise for countless pelicans and dolphins jump out of the water at dusk. Our neighbours are French, resident in Quebec, they travel in a converted horse trailer pulled by a heavy RAM. Their first names are Laurent and Laurence, 2L in French. During the last rain shower before the camper went into the garage, there was a leak in the roof and with Laurent’s help the hole is closed in a few hours. We are now ready to continue our adventure, but fate decides otherwise. Michel suffers from skin rashes for a few weeks and after two doctor’s visits and twice as many ointments it gets worse and worse, even after bathing in the sea. Because the nights are unbearable because of the itching, we look for a doctor again (info: consultations are free in Mexico). The diagnosis is not to be happy about, it is a scabies infection that must be treated with pills and a gel that kills the mites. The total duration of treatment is 6 weeks. The doctor asks to come back a week later for control. Our stay at the campsite “Freedom” will therefore take a little longer than expected.

How the contamination could happen is a mystery, we lived almost completely isolated in the loft. The only unlikely possibility is that the rental bike was contaminated. The following Monday we get green light and we can continue our journey without the risk of infection. The geological site of Edzna is at a feasible distance, the drive goes for hours along a bright blue ocean and the urge is there to camp by the sea but we resist.

On the way we visit the train station of Edzna which is part of the “Tren Maya” project, a rail connection between the various major Mayan cities, currently only a small part is operational, but the plans are immense. Close to the site there are huge hotels under construction. The Hacienda del Jade camp site is also new and beautiful. The new Hacienda is located in the middle of the fields and shares in the tranquility of the environment. The two caretakers from the nearest Mayan village do everything they can to give us the best possible stay and a conversation with the Canadian-Mexican owner gives an idea of the future plans. Several buildings will be built for activities such as stargazing and performances by Mayan culture related groups. There are also serious plans to set up a campsite according to American standards.

We stay there for two days and then drive to Merida, the capital of the province of Yucatan. There is a Decathlon store and we buy fins and new sandals for Michel. After another stop at a department store we go to camping “Two mexican explorers basecamp”, which turns out to be quite “basic” and the next day we drive to RV Xbalche in the middle of the jungle with a semi Olympic swimming pool. The British owner is a very affable and helpful man. Officially, his hotel annex campsite is not yet open, but he does everything to provide us with the necessary comfort. Michel gives him feedback for improving the campsite layout and he eagerly accepts this, he is ambitious. A friend of Benjamin’s drives us in her car car to Uxmal. It is sweltering hot but we still enjoy the overwhelming pyramids, majestic temples and the fascinating structures around large squares. It is deservedly one of the toppers in the Mayan archaeology.

Just before leaving, Michel notices that we have an entrance ticket for students and supposedly did not pay tax, when asked why the ticket seller looks surprised, to us it smells like fraud. We are happy when we are back in the car with air conditioning because it is hot outside. In our tsjolbak the air conditioning is running constantly and yet it is 31°C inside. Exceptionally warm, they say here. Unusually hot or cold, when we are there, we’ve heard that before!

Cenotes are unique phenomena in the Yucatan province of Mexico. They are underground caves filled with azure blue water, which are formed on the limestone plateau that covers the peninsula in many places. Rainwater seeps through the porous stone and is purified in this way. In Mani-Chan we visit three cenotes. We have to descend along primitive stairs in the semi-darkness to reach the water for a snorkeling trip, a unique experience.

At 19h00 we are all alone on the terrain and spend the night far from everything in the silence and the fantastic starry sky. We then look for the coast to escape the heat and succeed. Palula beach in San Crisanto is located by the sea but is a bit run down. On Sunday the day is “cold”, only 26°C with a lot of wind and clouds, very invigorating! With a taximoto we make a small trip along the Salinas and to the fishing port, the flamingos are not there but we come back with fish, shrimps and crab legs. There is work to be done and because there is a lot of wind we use the kitchen of the campsite.

RIJDEN ALS NOOIT TEVOREN 15/2 – 11/3/24

Het inladen van de spullen in de tsjolbak duurt veel langer dan voorzien en na de inkopen kunnen we pas in de late namiddag de weg op voor een rit van 80 km, alweer naar Comalcalco, de andere overnachtingen liggen te ver. We ondervinden geen problemen met de tsjolbak (hij rijdt als nooit tevoren) en na een rustige nacht kunnen we verder. Onze volgende bestemming is een camping op Isla Aguada en we vinden een plaats op de eerste rij,10 meter van het lagune. De camping en hotel zijn gebouwd door een Amerikaan met alle voorzieningen zowel voor valide als niet-valide personen. De lagune is een paradijs voor de ontelbare pelikanen en dolfijnen zien we iedere dag bij valavond.

Onze buren zijn Fransen die in Québec hun residentie hebben, ze reizen in een omgebouwde paardentrailer getrokken door een zware RAM. Hun voornamen zijn Laurent en Laurence, 2L in het Frans. Tijdens de laatste regenbui vooraleer de camper in de garage ging was er een lek in het dak van de tsjolbak  en met hulp van Laurent wordt het gat gedicht in een paar uur. We zijn nu helemaal klaar om ons avontuur verder te zetten maar het lot beslist er anders over. Michel heeft een paar weken last van huiduitslag en na 2 doktersbezoeken en dubbel zoveel zalfjes wordt het steeds erger, zelfs na het baden in zee. Omdat de nachten ondraaglijk worden van de jeuk zoeken we opnieuw een dokter op (info: consultaties zijn gratis in Mexico). De diagnose is niet om vrolijk van te worden, het is een schurftbesmetting te behandelen met pillen en een gel die de mijten doodt. De totale duur van de behandeling is 6 weken. De dokter vraagt om een week later op controle te komen. Ons verblijf op de camping “Freedom” zal dus noodgedwongen iets langer duren dan voorzien. Hoe de besmetting kon gebeuren is een raadsel, we leefden bijna volledig geïsoleerd in de loft. De enige onwaarschijnlijke mogelijkheid is dat de huurfiets besmet was. De volgende maandag krijgen we groen licht en we kunnen verder reizen zonder besmettingsgevaar. De geologische site van Edzna ligt op een haalbare afstand, de rit gaat  urenlang langs een helblauwe oceaan en de kriebel is er om toch aan zee te kamperen maar we weerstaan. Onderweg bezoeken we het treinstation van Edzna dat deel uitmaakt van het “Tren Maya” project, een spoorverbinding tussen de verschillende grote Maya steden, momenteel is er maar een klein deel operationeel, maar de plannen zijn immens. Ook dichtbij de Edzna site zien we hotels in aanbouw.

De kampplaats Haciënda del Jade is ook nieuw en mooi. De nieuwe Haciënda ligt midden de velden en deelt in de rust van de omgeving. De twee verantwoordelijken, uit het dichtstbijzijnde Maya dorp doen er alles aan om ons een zo goed mogelijk verblijf te bezorgen en een gesprek met de Canadese-Mexicaanse eigenaar brengt klaarheid in de toekomstplannen.

Er zullen verschillende optrekken gebouwd worden voor activiteiten zoals sterrenobservatie en optredens van Maya cultuur gerelateerde groepen. Ook voor de camping bestaan er serieuze plannen naar Amerikaanse standaard. We blijven er 2 dagen en rijden dan naar Merida, de hoofdstad van de provincie Yucatan. Er is een Decathlon vestiging en we kopen er zwemvinnen en nieuwe sandalen voor Michel. Na nog een stop bij een grootwarenhuis gaan we naar camping “Two mexican explorers basecamp”, die blijkt nogal erg “base” te zijn en de volgende dag vertrekken we, alweer, nu naar RV Xbalche te midden van de jungle en met een half Olympisch zwembad. De Britse eigenaar is een zeer minzaam en behulpzaam man. Officieel is zijn hotel annex camping nog niet geopend, maar hij doet alles om ons het nodige comfort te bezorgen. Michel geeft hem feedback voor het verbeteren van de campinginrichting en hij gaat hier gretig op in, hij is ambitieus.  Met de auto en met een vriendin van Benjamin rijden we naar Uxmal. Het is er bloedheet maar we genieten toch van de overweldigende piramiden, majestueuze tempels en de fascinerende structuren  rondom grote pleinen. Het is terecht een van de toppers in de Maya archeologie. Net voor het verlaten merkt Michel dat we een toegangskaartje hebben voor studenten en zogezegd niets betaalden, bij navraag hoe dat komt is men zeer verwonderd, voor ons lijkt het op fraude. We zijn blij als we terug in de auto zitten met airco want buiten is het heet.

In onze tsjolbak draait de airco constant en toch wordt het binnen 31°C. Uitzonderlijk warm, zegt men hier. Ongewoon warm of koud, net als wij er zijn, dat hebben we al meer gehoord!

Cenotes zijn fenomenen in de provincie Yucatan van Mexico. Het zijn ondergrondse grotten gevuld met azuurblauw water, die gevormd worden op het kalksteen plateau dat het schiereiland op veel plaatsen bedekt. Regenwater sijpelt door de poreuze steen en wordt op die manier gezuiverd.  In Mani-Chan bezoeken we drie cenotes. We moeten afdalen langs primitieve trappen in het halfduister om het water te bereiken voor een snorkeltochtje, een unieke ervaring.

Om 19h00 zijn we helemaal alleen op het terrein en overnachten ver van alles in de stilte en de fantastische sterrenhemel. We zoeken daarna de kust op om de hitte te ontvluchten en dat lukt. Palula beach in San Crisanto ligt aan zee maar is een beetje uitgeleefd. Op zondag is het een “koude” dag van 26°C met veel wind en wolken, zeer verkwikkend!

Met een taximoto doen we een kleine uitstap langs de Salinas en naar de vissershaven, de flamingo’s geven niet thuis maar we komen terug met vis, garnalen en krabbenpoten. We kunnen aan de slag en omdat er veel wind is gebruiken we de keuken van de camping.

LITTLE COMFORT AND LOTS OF NOISE 16/1 – 14/2/24

The troubles in Oman, which block the shipment, at the border with Dubai are short-lived and the shipment from Dubai is on its way. The parts are supposed to arrive on January 26, it cannot be faster because the man in Dubai did not choose an “express” formula. We enthusiastically announce the expected delivery date to the people at Toyota in the hope that they will adjust their schedule. The days fly by because there is no much stress for the time being. After half a week of surfing and calling, Michel manages to rent a bike and have it delivered to the loft. Away from the city there is a lot of unspoilt nature and it is wonderful to cycle, only the stray dogs occasionally cause an unwelcome tension. Roos takes a trip to the Hacienda de la Luz, a cocoa farm in Comalcalco and we eat yummy chocolate for a couple of days.

Roos continues to look for sporting options but in vain, you have to be a member of the club and take an annual subscription. Alex thinks there is a possibility to swim in the city’s swimming pool and is astonished when he hears and sees the subscription  conditions. The parts are delivered a day earlier and on Friday we can take them to the garage, the responsible manager promises that work will start the following Monday. Of course, that is not the case and the start is only on Thursday. On Friday there is a message that one of the parts does not fit, Michel ask to use the old piece. After a few phone calls, e-mails and research, it is clear that it concerns two different parts, which the Toyota mechanic should have known. These incredible bad experiences pile up and make matters worse, we also get the bad news that we have to leave the loft because it can be rented for a month. Fortunately, Alex has a cousin who is  furnishing flats in the centre of the city. When we make an exploratory visit, we find that there is still a lot of work to be done before we move in the next day. We have our doubts about the feasibility. On Sunday we get a first phone call with the message that they have not been able to connect the electricity, a second to say that we have to drive ourselves with a pick-up to move our belongings. We sleep one more night in the loft to move early the next morning. On the spot, we see that promises are not kept and we have to move three times, once because there is no running water, toilets are not flushing or that the wrong bedding was bought. The next morning there is still no water in the shower and we have to go out for breakfast. As to comfort there is already a big improvement by the evening of the second day and after Michel has cleaned we can also cook and do the dishes and take cold showers. Our annoyance grows and we don’t want to pay the full price because nothing works properly, The negotiations are a bit difficult but we get two nights free and the third at half price. There is a lot of hard work to be done, the dust and noise is part of it. Renting a hotel room is not an option because a lot of material was taken out of the tsjolbak to give us a little more comfort. Hopeful news comes from the Toyota garage: the works will be completed in three days. Our new home is located in a rich, secure residential area. The houses are built above and around garages, three garages are no exception! The streets are a bit bumpy, but there is no litter lying around. There is a laguna nearby and Roos takes some pictures of crocodiles (the Mexican call them cocodrilos), herons and a raccoon. After three days, Michel is invited for a test drive and the tsjolbak is running completely fine. We buy another new battery. Michel still has work to do to restore the electrical power inside, then we can make a trip to the coast of 210 km and do a drive in the sand on the beach in 4×4 to make sure everything is working properly.

A cleaning and washing day follows and on Wednesday 14 February we can hit the road again, after a waiting period of 2 months and 9 days.